Wat & Hoe

Ondanks alle goede reiswensen die ik van u kreeg, gaan we pas over dik drie weken naar Hamburg. Die wensen zijn dan vast nog wel geldig, dus tegen die tijd hoeft u dat niet weer te doen...
Parapol en ik gaan met z'n tweetjes, dus. Parapol heeft een mooie zeven voor Duits op z'n eindlijst, ik 24 jaar geleden ook. Maar mijn kennis is volledig weggevaagd, bovendien heb ik spreekangst. Ik ga me dus vooral zorgen maken over het wat en hoe. Hoe ga ik het zeggen en wat kan ik nog zeggen? Ik kan natuurlijk m'n Wat & Hoe erbij pakken en gaan studeren, maar daar staan van die onzinnige zinnen in, daar heb ik niet veel aan. Nee. Het gaat om de nood van alledag. De momenten waarop je dat boekje dus niet bij je hebt en de angst iets verkeerd te zeggen je verlamt, waardoor al je kennis van het Duits in één keer verschwunden is.
Ik schreef er drie jaar geleden ook al een berichtje over.... Ik citeer uit oude doos:


De Polletjes en ik wilden graag naar Het Buitenland, Grote Pol is meer van oud en vertrouwd. Gewoon Nederland. Die Heimat, das alte bekannte.

De ganze Woche spraken De Pollen voor de lol in een krom duitsachtig taaltje. Zo onder elkaar. En werden er vreselijk foute grappen gemaakt over Duitsers in het algemeen (niet door mij, hoor, maar door de mannelijke Pollen: Dó ist der Bahnhof, usw.) Maar als puntje bij paaltje kwam, werd ik geacht het Duitse woord te voeren...

En daar komt Bekentenis 1: Ik Hou Niet Van Het Spreken In Vreemde Talen.

Ik zou het moeten kunnen, heb nota beide blote bene met goede resultaten examen gedaan in én Engels én Duits én Frans, maar ik moet zo'n enorme drempel over, echt niet normaal meer. Een boek lezen in het Duits: keine Probleime, in gedachten allerlei dingen vertalen: kleines Eichen, en gesprekken afluisteren in een restaurant: geht sehr gut.

Maar als je dan plotseling moet vragen of je alsjeblieft even pipi kan machen, of om de Rechnung wil bitten, dan weiss ich es gar nicht mehr. Dan klappe ich dicht.

Gelukkig neemt Grote Pol dan waar. Hij kan er alleen geen enkele klappe van. Dat maakt niet uit, want iedereen houdt van domme toeristen, als ze maar betalen. Dus vroeg hij freimutig: Konnen wier bezahlen? Nou en of we dat konnten. En: Kunnen wier gebrauch machen van de toilette? Ook dat konnte. Zwei bollechen Eisen bitte, ein mit Artbei und ein mit Kerzen? Tja, toen moest ik even bijspringen. Pas een dag later kwam ik erachter dat een bolletje ein Kugel is. En dat sprak De Polletjes toen zeeeeeer aan.


Maar er is goed nieuws: Parapol gaat dit keer het woord voeren. Dat beloofde hij me plechtig. Mooi. Schön. 
Aber aber. 
Als hij dan bunkermuseum in, dumpzaak uit sjouwt, wat doe ik dan in de tussentijd? Meegaan? Ik dacht het niet. Dus ga ik dan buiten op een bankje een boekje lezen. Maar als er dan iemand naast me komt zitten en een gezellig Duits praatje wil aanknopen? Wat dan? En als ik dan wat wil drinken in een café? Of heel nodig moet plassen en nog steeds niet weet hoe ik dat netjes kan vragen? Of als ik wil weten waar de gezellige kleine winkeltjes van Hamburg zijn? En hoe vraag ik in ons hotelletje hoe de warmwaterkraan werkt? En stel, stél, dat ik iets moet weten dat ook na lang zoeken niet in mijn Wat & Hoe blijkt te staan? Bijvoorbeeld waar ik nieuwe antivoetgeurinlegzooltjes kopen kan? Of waar ik een koets met witbruingevlekte paarden, inclusief koetsier met spraakgebrek kan huren? Of dat ik ineens een enorme zin heb in een gratis proefles prehistorisch koken met vergeten groenten? Of een acute behoefte aan een vleugelmoertje met rechtsdraaiend schroefdraad? Hoe moet het dan???


Daarom een verzoek aan u. Wilt u mij alsjeblieft handige zinnetjes aanreiken, hieronder in de reactiebox? Alles waarvan u maar denkt dat het handig voor Purperpollerige types is, is welkom. Dan beloof ik u deze zinnen de komende weken trouw te repeteren en zal ik u na thuiskomst eerlijk verslag doen van mijn wederwaardigheden in Hamburg. Zoals u overigens al van me gewend bent. 


Mahlzeit!

Hamburg, hier kommen wir!

Puntkomma 2

Op verzoek van mijn ijverigste leerling (Jojo, uit Berlijn of all places) hierbij de juiste oplossing van het puntkommaverhaal.
Het was maar een bewust hoofdletterloos zinnetje dat ik uit mijn mouw schudde, dus misschien denkt Jan Renkema er wel heel anders over, maar ik zou het zo doen:
de polletjes houden van spulletjes; het lijken wel hamsters. nadeel is wel dat het hier in huis een grote puinhoop worden kan, maar daar hebben we oplossingen voor in de vorm van stofzuigers, grote opbergkasten met dikke deuren, vuilniszakken, papierversnipperaars en de plaatselijke ongediertebestrijdingsdienst.


Dat niemand reageerde op de inhoud van het zinnetje verbaasde me enerzijds. Anderzijds weet ik ook wel dat u niet meer opkijkt van de onzin die ik hier op dit blog uitkraam. U bent door mijn hersengespinsel intussen murw geslagen, verwend of u doet het wellicht af met een licht hoofdschudden. Ik kan bijvoorbeeld hier zomaar intikken dat ik vandaag op naaldhakken loop en een grijsgeruit mantelpakje draag, dat de Polletjes gisteren hun kamers volledig hebben opgeruimd en schoongemaakt én gedesinfecteerd en dat Grote Pol de wasmachine even heeft gerepareerd en nu lekker gaat racen in z'n purperen Ferrari op het circuit van Zandvoort. Zeker weten dat u daar amper/niet op reageert. 

Bollen of burgers

Toen de Polletjes van de basisschool af mochten, gingen ze met Grote Pol een paar dagen weg. Een paar dagen ongedeelde aandacht. Fikkie stoken, kanoën en ... daar hield het wel op met masculien gedrag. O ja, ook veel hamburgers en knakworsten eten. Hartstikke goed natuurlijk, maar ik wilde ook graag zoiets met ze doen. Fikkie stoken en kanoën, dat vind ik ook best leuk! Dus bedachten we dat ze na hun middelbareschooltijd (inclusief diploma) met mij weg mogen.

Nu Parapol alsnog ernstig dreigt te slagen, woensdag uitslag, gaat hij dus met mij een paar dagen weg. Al jaren smeden we plannen. In elk geval NIET naar.... en vul dan maar in.
Niet te dichtbij, niet te ver weg,  
niet Franstalig, of Poolstalig of iets anders moeilijks,
niet te koud, niet te warm, 
niet te duur, maar ook zeker niet te goedkoop,
niet met het vliegtuig (milieu), maar ook niet met de fiets (niet ver genoeg).

Toen kwam Parapol met een bindende eis. Er moest een concentratiekamp o.i.d. in de buurt liggen. Vreemde jongen, maar hij gaat wel helemaal voor zijn hobby. Dat is ook weer in hem te prijzen.
Met school is hij al naar Berlijn geweest en aanvankelijk wilde hij daar graag nog een keer heen. Hij wist er namelijk een restaurant te vinden waar je voor € 5,- onbeperkt schnitzels eten mag.
Ik moest vijf keer slikken. Berlijn. Ver weg, hoor. En Groot ook. Toestanden met een muur, U-bahn én een S-bahn. Ik ben zo iemand die al helemaal 'uit' is, als ze door een bos vijf kilometer verderop loopt. Waar de bomen anders ogen, de vogels vreemde deuntjes fluiten en de lucht anders fris voelt. 
Maar toen ik net aan het idee begon te wennen en zelfs zin in dit tripje kreeg en na de positieve berichten over zijn herexamen al een hotelletje aan het uitzoeken was, kwam Parapol terug op zijn besluit. Berlijn had hij al gezien (in 3 dagen, haha) en Sachsenhausen, het nabijgelegen concentratiekamp ook. Het moest wat anders worden. 
Na vele virtuele omzwervingen door Duitsland, met grote en kleine kampen, mooie en nietszeggende steden, besloot Parapol dat het Hamburg moet worden. Ik heb er nog helemaal geen zin in. Ik had me al verheugd op Checkpoint Charly, de Potzdamer Platz, de Rijksdag en een stad die voor 19% uit bos bestaat (heerlijk voor zo'n Veluwse als ik). En nu ik me er zo helemaal op had ingesteld, wil ik Berlijn toch een keer gezien hebben.

Hamburg. Iemand van u die daar al eens geweest is? En? Kunt u mij enthousiasmeren?

Een volgende keer meer over de voorbereiding van dit reisje waarin Parapol mij een bijzondere levensles wil leren. Maar eerst pak ik mij Wat en Hoe Duitsland om eens goed te gaan studieren...

Puntkomma

Een goede schrijver is te herkennen aan het juiste gebruik van de puntkomma. Kijk maar eens naar dit leerzame én leuke filmpje!

http://vimeo.com/42121053

We gaan wat moeilijks doen. Tenminste, als u er zin in heeft. Niets moet, alles mag.
Een proeve van bekwaamheid. Voor u en mij. In de volgende zinnen moet (o nee: mag) u op de drie plekken een puntkomma (a), een punt (b) en een komma (c) plaatsen. Om u niet op een verkeerd been te zetten heb ik alle hoofdletters weggelaten. Oplossingen kunnen in de reactiebox!

de polletjes houden van spulletjes (1) het lijken wel hamsters (2) nadeel is wel dat het hier in huis een grote puinhoop worden kan (3) maar daar hebben we oplossingen voor in de vorm van stofzuigers, grote opbergkasten met dikke deuren, vuilniszakken, papierversnipperaars en de plaatselijke ongediertebestrijdingsdienst.

Het Wordt nog weleens Wat! Haha!

1. Vandaag heb ik met een oude tandenborstel en een katoenen zakdoekje gedrenkt in chloor het randje tussen de wastafel en de muur schoongemaakt. Het randje straalt!
Het Wordt nog weleens Wat! Haha.

2. Parapol (17) laat zijn 'baard' staan.
Het Wordt ooit nog weleens Wat! Haha.

3. Ik heb het vieze parfummetje weggegooid dat ik 25 jaar geleden van Grote Pol kreeg. Ik vond het toen al stinken, maar durfde het nooit te zeggen.
Het Wordt nog weleens Wat! Haha.

4. Gisteren deed ik boodschappen voor twee dagen en ik vergat Niets mee te nemen uit de winkel. Zelfs de lege flessen niet in de fietstassen laten zitten, maar keurig ingeleverd en het statiegeldbonnetje op tijd aan de caissière gegeven.
Het Wordt nog weleens Wat! Haha.


5. Kunstpol deed vanmorgen zijn vuile onderbroek in de wasmand.
Het Wordt nog weleens Wat! Haha.

6. Ik heb op tijd een verjaardagskaartje aan iemand gestuurd. Heeft u dat ook? Dat als iemand jarig wordt, u de hele tijd denkt: káártjesturenkáártjesturen, maar het vergeet te doen op de dag vóór de verjaardag en er pas weer aan denkt als zo iemand minimaal een week geleden verjaarde. Nou, dit keer overkwam het me dus niet!
Het Wordt nog weleens Wat! Haha. 


7. Vandaag een kraamcadeautje gemaakt én opgestuurd voor een baby'tje dat op dit moment nog maar anderhalve week oud is. Meestal kom ik met een rompertje maatje 62 aan - met leuk, creatief de naam van het lieve kind erop gestempeld - als het prulletje dankzij de borstvoeding zijn of haar geboortegewicht in no time verdubbeld heeft of, erger nog, reeds lang en breed zindelijk is en met vier woorden spreekt.
Het Wordt nog weleens Wat! Haha.

De zomerschoonmaak

In de vakantie ruilen Grote Broer en Schone Zus met ons van huis. Da's voor ons een hele goede deal, voor hen wat minder.
Ons huis is krakkemikkig, klein, heeft vier buurhondjes met ADHD-achtig gedrag en uit de douche komen maximaal vier druppels tegelijk.
Al verheugt mijn broer zich op een week vol regen, dan kan hij hier aan een stuk door boeken lezen. Thuis kan dat blijkbaar niet. En als het dan mooi weer is, wil hij de toren van Snelson zien, in de beeldentuin van het Kröller-Müller.

Voor het zover is, poetsen Schone Zus, Grote Pol en ik af en toe ook ons huis. Stiekem, want we hadden zo'n beetje afgesproken dat niet voor elkaar te doen. Maar ik kan die lieve mensen toch niet een week in ons vuil laten bivakkeren? Dus ik maak af en toe wat schoon en doe net alsof ik dat normaal ook zou doen. Maar daarnet maakte ik dus even een doelijstje met de allernoodzakelijkste dingen en nou ja, toen was ik blij dat we nog vier weken 'hebben'.

Een paar items op mijn lijstje:

• de plank boven de wasmachine (daar staat een duizenddingenmandje te niksen met een fikse laag stof en inderdaad duizend dingen die zich daar vanzelf verzameld hebben. Hier een greep uit dit doosje.  En ja, u ziet het goed. Er zit ook een echootje bij van Kunstpol-in-wording. Grote Pol is bang voor echootjes en röntgendingen. Die vindt hij eng.)
  





• de keukenkastjes opruimen, waarin onder andere drie flesjes kirsch staan (Grote Pol moest van mij cognac kopen voor de coq au vin, maar vergat op het moment suprême bij de slijter twee keer achter elkaar wat precies de boodschap was en kocht toen ook twee keer kirsch. Ik kan natuurlijk ook voor die tijd nog zes Schwarzwalder Kirschtorte bakken en opeten - u bent welkom.)
  
  
  
• de bestofde plank boven het toilet (Kobus, onze huisspin webt daar al sinds Pollenheugenis, dat moet maar eens afgelopen zijn. Dikke kans dat hij toch weer terugkomt, dat gaat altijd zo bij spinnen. Tenminste, in Huize Pollenstein wel.  Dat maakt het afscheid ook wat draaglijker. Ik gun Kobus zijn plekje namelijk wel. Voor de foto is hij even weggekropen achter het donkergroene petroleumstel. We koken overigens gewoon in de keuken, hoor. Die lucifers liggen daar omdat iemand hier in huis zich verbeeldt dat het afstrijken van zo'n ding helpt tegen stankoverlast en blijkbaar is weggooien te moeilijk. En die petroleumstellen staan er omdat er nergens anders plaats is voor die dingen. En weggooien vind ik dan weer te moeilijk.)
  
  
  

Over loslaten gesproken

Mensen, het wordt alleen nog maar erger. Tenminste, in elk geval tot ze een jaar of zeventien zijn.

Je denkt: ach, erger dan mijn kind naar de oppas of de peuterspeelzaal brengen kan het niet worden. Of alleen naar het zwembad laten fietsen, of alleen laten douchen, alleen naar school. Of tot ergens in het holst van de nacht laten uitgaan.
Nee.

Dat is niet het ware loslaten. Dat zijn maar dingetjes.

Want als ze zeventien zijn, en bijna geslaagd voor hun examen (Parapol krijgt nog een herkansing en we gaan er gewoon vanuit dat hij het gaat halen), dan moet je ze pas loslaten. Echt. Maar dikke kans dat de moeder van een twintiger zegt dat ook dit loslaten nog peanuts is vergeleken met wat zij doormaakt met haar op papier zo volwassen zoon of dochter.

Als ze zeventien zijn en ze hebben een diploma op zak, dan moeten ze namelijk Keuzes maken waar ze meestal nog niet aan toe zijn. Vind jij dan, als moeder zijnde.

Dan zouden ze nog eigenlijk met de lego moeten kunnen spelen. Of eindeloos bommetjes maken in het openluchtzwembad. En duckies lezen in de tent onder de tafel.

Samen met jou naar het Spoorwegmuseum en dan drie keer achter elkaar in het mini-treintje.

En je verlangt zo terug naar de tijd dat je hand in kleverige hand met je kind naar school liep en nog even de juf sprak over die oorpijn van vannacht en als het niet ging dan moest ze vooral maar bellen.

En je zou willen dat je nog even dat kinderstemmetje kon horen, of nog een keer kon zien hoe hij in de boom klom en met geschaafde, zanderige beentjes en rode koontjes op het strand een pakje Yoki dronk.

Maar dat kan allemaal niet meer. Die weg is afgesneden. Want ze zijn Groot en Volwassen. Ze moeten kiezen. Kiezen voor de toekomst die op die manier al zo vast lijkt te liggen. En ze klagen wel: ik ben nog geen student, ik ben er nog helemaal niet aan toe, ik weet niet wat ik wil en of het wel leuk wordt. Laat mij maar een jaartje niets doen. Of werken of zo.
Maar dat is ook spannend. Stel je voor dat dat allemaal niets wordt? Dat het werk in de koekjesfabriek je na een uur al tegenvalt en verveelt? Of dat je blijft hangen in een baantje als afwasser en zo je ambities verliest? En je kansen op een solide inkomen?
Dus moet je wel, studeren, leren, werken aan de toekomst.
Nee. Het wordt niet leuk. Want studeren is zwaar en duur en tijdrovend en spannend en vraagt veel van je. Maar het wordt ook wél leuk. Want je zult groeien en wijs worden en achter je keuzes gaan staan en plezier hebben met vrienden en wie weet ook vriendinnen.

Maar eerst moet je moeder je nog even loslaten.

Koffie

Heeft u dat ook? Dat u zich opeens weer iets herinnert wat helemaal weg leek te zijn? Dat u op het moment dat u het zich herinnert, denkt: wow, dat ik dat toch nog weet? Het schijnt voor te komen bij patiënten met Alzheimer dat verloren gewaande herinneringen aan jeugdjaren weer boven komen. Toch nog iets moois aan die rotziekte.
Eergisteren gebeurde het me bij het journaal. Een item ging over Douwe Egberts dat weer in Nederlandse handen is. Ze lieten een stukje reclame uit de jaren 70 zien, met de legendarische slotzin: Douwe Egberts, lékkere koffie!
Die zin, mensen, daar heb ik, toen ik een jaar of acht, negen was, mijn hele omgeving gék mee weten te krijgen. Samen met Grote Broer. Bij alles was het: 'Douwe Egberts, víeze koffie!' of: 'Douwe Egberts, góre koffie!'  Op precies dat zalvende toontje als de meneer of de mevrouw in het spotje. En een lol dat we erom hadden!!! Humor van de bovenste plank...

De buren hebben inkijk!

En weet u nog hoe dat komt?


KLIK HIER voor de rest van het verhaal!

Rust

Parapol komt straks thuis van een weekje zeilen. Alles ging goed, vertelde hij zondag aan de telefoon, alleen heeft een van zijn vrienden een gebroken pols opgelopen. Nou ja. Kleinigheidje.
Ik hou van Parapol. Het is mijn oudste zoon en hij is leuk en lief en aardig, soms. Het blijft ook een puber.
Maar ik hou ook van rust. En het was hier erg rustig, de afgelopen week. Met Kunstpol, 14 jaar, konden we opeens veel meer goede gesprekken voeren. Het was gezellig, geen strijd, geen gedoe. Behalve dan dat hij geregeld vroeg om patat, maar dat is normaal. Het blijft ook een puber.
Dat verschil met anders, als Parapol er wel is, opende me weer de ogen. Aandacht voor elkaar is zo belangrijk. Omdat er geen puberale interactie was (vaak leuk en gezellig, maar soms ook niet, het blijven pubers), bleek de aandacht die Kunstpol kreeg deze week overwegend positief van aard te zijn en daar reageerde hij ook weer positief op. Ik zag hem weer eens duidelijk zoals hij gemaakt is. Een prachtig schepsel is hij!

Het is goed om dit weer eens te zien en me er weer bewust van te zijn. In Huize Pollenstein vinden we het lastig om elkaar te complimenteren en dan beland je soms in een negatieve spiraal. Dus wat neemt uw Purperpolletje zich weer voor? Complimenten maken en individuele aandacht geven aan wie dat nodig heeft. Iedereen dus.

Ik dank u voor uw aandacht, fijn dat u dit las!

DWZI een opgeleukt bankje

't Bankje is af.
Meewarige blikken van de buren, keiharde kritieken van de mannelijke Pollen ('K3-bankje', 'denk maar niet dat ik dáárop wil zitten') en een hoop twijfel aan mijzelf heb ik moeten doorstaan.
Maar ik ben lekker toch tevreden met het resultaat! En ik weet wel waar ik binnenkort m'n dagelijkse puzzeltje ga zitten maken... Kom er gezellig bij zitten, zorg ik voor koffie of thee!

 Meer DWZI? Klik!

Wat doen we met de melktandjes?

Kunstpol ruimde zijn kamer weer eens op. Dat is eigenlijk altijd nodig, want Kunstpol is de ergste rommelkont aller tijden. Telkens ben ik bijna tevreden over het resultaat, maar meestal is het binnen een uur wéér hard nodig. Die rommel ontstaat gewoon spontaan, daar. Eigenlijk heel wonderlijk. Hoe minder spullen op die kamer, hoe beter. Dus reduceren we stukje bij beetje de inhoud. Maar dat is lastig, want we bewaren allemaal graag van alles, en Kunstpol spant daarin de kroon.

Gisteren kwam Kunstpol beneden met zijn potje met melktandjes. Die mocht wel weg, vond hij. En ik vind dat eigenlijk ook, of ben ik nu een ontaarde moeder? Ik ben in elk geval niet van plan er een ketting van te laten maken....

Twee Belangwekkende Historische Momenten om Nooit te Vergeten

Gisteren beleefden we hier in het altijd zo knusse en harmonische Huize Pollenstein twee Belangwekkende Historische momenten.
Parapol had net zo'n beetje z'n tas ingepakt, want hij zou een weekje gaan zeilen in het natte Friesland, toen hij in een zeldzaam moment van goudeerlijkheid moest constateren dat zijn jas nu echt kapot was. Kaarsvet op de rits mocht niet baten. Nu moet u weten dat hij die jas, die we ooit voor een tientje of zo kochten, al vier jaar lang gedurende zomer, herfst, winter en lente, zowel binnen als buiten gedragen heeft. Parapol is niet modegevoelig en al helemaal niet beïnvloedbaar door wat De Groep draagt/doet/vindt.
Die jas was op. Griezelt u even mee?

En er moest een nieuwe komen, want ach, het weer, het weer, mensen. Dus togen we snel naar de winkels waar het magere aanbod jassen ook nog eens goed verstopt was en kochten toch fluks een nieuw exemplaar. U moet ook nog weten dat Parapol een lastige, veeleisende en kritische klant is, maar o wonder, het lukte snel en goed en ook nog goedkoop. Blij, blij, wat was ik blij.

Het tweede historische moment: Kunstpol is in tegenstelling tot zijn broer wél gevoelig voor modeverschijnselen en moest een iPod touch. Want: de hele klas etc.
En snotjandikkie: die gozer kócht er ook zomaar op een doordeweekse avond hupsakee raprap een. Geld zat, die jeugd van tegenwoordig. Dus op dit moment heeft Huize Pollenstein ook 's een Ultramodern Digitaal Ding in huis.

Sjonge. Ik moet er even van bijkomen, hoor.

PUBERS!!! (aflevering 476)

Dat je een moeilijk telefoongesprek zit te voeren, dat je al een week voor je uit hebt geschoven,  maar dat je vannacht dacht: Nu Moet Ik Het Gewoon Doen! en dat je dus vanmorgen ein-de-lijk aan het bellen bent en het lukt en je snapt het geabracadabra ook nog 's redelijk/voldoende/goed en dat dan die puber die Hele Dagen Niets Te Doen Heeft omdat hij examen heeft gedaan en nog geen vakantiewerk heeft omdat hij daar te lui voor is en nog geen zeilweekje weg is met vrienden die ook niet kunnen zeilen en die nu al weet dat hij hoogstwaarschijnlijk hartstikke gezakt is, dat die PUBER dus uitgebreid zijn neus gaat zitten snuiten, een olifant in Artis is er niets bij, en dat je dan dus helemaal niets meer verstaat van wat die mevrouw in haar geheimtaaljargon zegt.

En dat je dat dan gewoon durft te zeggen: 'Ja, sorry, er zit hierachter me een puber gigantisch zijn neus te snuiten.' En dat die mevrouw dan heel lief zegt: 'Haha, ik zal het nog eens rustig voor u herhalen.'

En ik begreep haar. Helemaal.

Dat is puur geluk.

DWZI halfaffe creaties

Ik heb het maar druk met niets. Van de week kwam ik erachter dat bepaalde voegen in de badkamer niet van nature donkergrijs zijn, bijvoorbeeld. Ja, ik weet heus wel dat die dingen vies kunnen worden en ik poets ze ook best wel eens, maar déze voegen, gewoon in een droog loopgedeelte: die zijn dus eigenlijk een stuk lichter dan ik dacht. Daar ben ik dan dus even druk mee.
En verder ben ik druk met dingetjes regelen en bedenken voor mijn ooit te starten eigen praktijkje en bepaalde instanties, ik noem geen namen, werken niet bepaald mee.

Tussendoor bedacht ik ook hoe dit bankje (met vier lagen verf) er over pakweg een weekje eruit moet zien.

 En ben ik bezig met het tekenen en schilderen van wat kaarten. Wordt het wat? Of is het niets?

Meer DWZI? Klik!