Compleet voor gek

De Polletjes menen ons voor allerlei verschrikkelijke vergissingen te moeten behoeden.
Net zoals wij hen proberen te sturen in het nemen van hún beslissingen (ik noem even wat voorbeeldjes van vandaag:
wel of niet leren voor examens
wel of niet  in de brandende zon met minimaal 30 graden in de schaduw gaan zoeken op een zandverstuiving vijftien kilometer heuvelopwaarts naar resten van oorlogsvliegtuigen
wel of niet in een volgepakt Gelredome gaan juichen als Denemarken op 9 juni punten scoort).

Maar wij doen er wat laconiek over, proberen desondanks los te laten, voor de Polletjes is het een halszaak ons te beschermen. Tegen onszelf. Mooi, natuurlijk.
Ze hebben het goed met ons voor.

Het vervelende (voor hen) is dat we er niet naar luisteren.
Zo zouden wij onszelf compleet voor gek zetten als we dat be-lách-e-lijke lied dat Grote Pol schreef voor zijn zwager en schoonzus ook daadwerkelijk echtecht zouden gaan zingen op het feest van hun zilveren bruiloft. Ondanks alle waarschuwingen en dreigementen (wij gaan weg als jullie dat doen) hebben we doorgezet.

Toen ik zaterdag met Parapol wikkend en wegend voor een muur vol potten verf stond om een kleur voor het bankje voor ons huis te kiezen, moest hij me behoeden. Bijna had ik purper gekocht. En dat is geen grap, dat vind ik nu eenmaal een mooie kleur. Een beetje het kleurtje dat u aan weerszijden van deze site ziet. Bovendien leek het me wel leuk kleuren bij de voordeur. Bij Parapol, wit weggetrokken, sprongen de tranen in de ogen. Die kleur, die kleur! Nee, dat kon toch echt niet. Hij ging voor me staan, zodat ik niet naar de kassa kon ontsnappen en drong me een pot donkerappelgroen op. Daarmee zou ik mezelf en met mij mijn huisgenoten tenminste niet te schande maken. Als compromis kozen we na veel vijven en zessen voor nachtblauw, maar die pot staat inmiddels klaar om teruggebracht te worden. Ik zag een verfaanbieding bij een andere winkel waar vast nog meer kleuren te koop zijn. In elk geval ook purper. En dit keer ga ik alleen.