De Eend

Na 9,5 kilometer komen we aan in park Sonsbeek. De plekjes die me het allermeest doen terugverlangen naar mijn jeugd, zijn in park Sonsbeek. Ik moet maar aan de Zijpendaalseweg (of hier) gaan wonen, denk ik. Ha. Haha.
Dat zou ik dus helemaal niet moeten schrijven na dat vrome vorige berichtje.

 Er zwemmen allerlei eenden, ganzen en zwanen in de grote vijver. Kunstpol raakt standaard vertederd bij het zien van jonge dieren en wijst op de jonge eendgansachtigen, ik weet het ook niet precies wat voor beesten het zijn. Ik moet er een foto maken, zelf blijft hij wat achteraf staan kijken en aanwijzingen geven. Als de totaal gedomesticeerde moeder eendgans op mij reageert en nieuwsgierig op me af komt, wordt Kunstpol bang. Met z'n veertien stoere jaren denkt hij dat ik aangevallen ga worden door het beestje en minstens een arm ga breken. Hoe hij dan thuis en aan eten moet komen, dat weet hij niet. Kus de hand die je voedt.

We lopen verder en ik inhaleer intens en gretig de lente in Sonsbeek. Dat doet goed, ik verbeeld me dat het beter helpt dan die handvol pillen die ik elke dag moet slikken. Om mijn verblijf daar te rekken, stel ik voor te lunchen bij het Watermuseum. Maar dat mag niet van Kunstpol, want ze hebben er geen kroketten. Sjonge. Onze opvoeding is zo verschrikkelijk mislukt. Onze kinderen zijn allergisch voor kwaliteit. Of zou het aan de leeftijd liggen?
Bij de Hema kiest Kunstpol zijn maaltje met zorg. Een saucijzenbroodje, want ze hebben er geen kroketten, en een stuk chocoladetaart. Hij smult ervan. De eend.

Het is een mooie dag.