Deel 3 in deze onopgeleukte week is wat serieuzer van aard dan u van mij gewend bent. Inderdaad laat ook ik me op dit blog meestal maar van een kant zien. Vandaag even een andere kant. Het zijn wat gedachtenflarden, misschien ontdekt u er amper lijn in. Het zij zo.
Daarnet aan tafel, tijdens ons dagelijks gezinsmoment, was er geen positief nieuws te melden. Nee, eigenlijk: vatte niemand het nieuws dát er was positief op. En dat was niet goed, vond Parapol. Zelf had hij overigens ook niets leuks bij te dragen op dat moment. U vermoedt misschien dat het bij de Polletjes thuis altijd leuk en aardig is, maar nee. Echt niet.
Tijdens het afdrogen herinnerde Parapol zich opeens weer dat hij voor iets heel leuks is uitgenodigd: re-enactment (= piraatje spelen voor volwassenen) op de Batavia, ergens in augustus. Maar dat was hij door de zure stemming aan tafel dus even vergeten.
In eerste instantie wilde ik over iets anders bloggen, maar ik zie toch wel parallellen. Het nieuws ís niet altijd positief.
Ter Apel. In Ter Apel is verdriet, is rouw, is angst, is nood. Ergens is er iets grondig misgegaan tussen de Iraakse vluchtelingen en de Nederlandse regering. Wat de oorzaak ook is, waar de schuld ook ligt (en daar kun je heel genuanceerd over denken): het blijft schrijnend.
Maar bij buren van ons is ook nood, angst, verdriet. Híj is bijna altijd aangeschoten, vaak dronken, het gaat niet goed met hem, zíj lijdt eronder, is gespannen, misschien ook bang. Schrijnend.
Wat kun je soms bezig zijn met je eigen leventje op de vierkante meter, terwijl het zo dichtbij ook zo grondig mis kan zijn. Waar ligt je verantwoordelijkheid, waar liggen je kansen en mogelijkheden en waar stopt het? Wat is het moeilijk om een weg te vinden om daar wijs mee om te gaan.
Het hóeft niet altijd positief te zijn.
6 opmerkingen:
Pfoe... ja, er zijn veel nare dingen
die je allemaal kunnen raken....
Daarom ben ik ook des te gelukkiger
dat het bij ons op het moment lekker
loopt.... omdat je overal om je heen
ziet dat het ook heel anders kan.
Ik hoop dat het bij jullie ook weer
wat vrolijker wordt...
Wat heb je dat mooi beschreven..
Als ik ergens in het nieuws 'Iraakse asielzoekers' hoor, dan gaan mijn gedachten nog heel veel terug naar 'mijn' Irakees die ik op mijn werk mocht ontmoeten en van wie ik nu niet weet wáár hij toch is. Leed, zo dichtbij en schrijnend.. Maar ook bij je buren..
Ik heb het antwoord niet voor je.
Hád ik het maar..
Daar zeg je me wat. Je wilt ook zo graag iets doen, maar wat dan precies... Het helpt mij vaak om ervoor te bidden, soms komt er dan ineens een gelegenheid tot een gesprek of zo. En soms niet. Het is dan makkelijker om het los te laten. Of beter: over te geven. Niet makkelijk, maar wel ... goed.
Het leven ís ook niet altijd leuk. En daar kun je maar beter oog voor hebben.
gelukkig maar.. juist omdat er zwart is kun je wit zien...iets wat je nooit hebt gehad, kun je niet echt missen.. en ja leed is overal.. maar in elk leed zit altijd een klaartje... je moet alleen goed willen/kunnen kijken
Mee eens
Een reactie posten