Hé!!! U daar!

- Ja, U daar!!!!
Hé!!! U daarrrrr!!!! U moest ik nét hebben!!!!!
- Nou, nee hoor. Hier heb ik helemaal geen zin in. Ik zag u daarnet ook iemand anders op deze manier aanspreken, en dat stoot mij af.

Ik sta op de markt even te wachten op een vriendin en ik word op bovenstaande hijgerige toon  aangesproken door een flitsende jongere. Hij dient een goed doel, de strijd tegen kanker, dat wel. Maar de manier waarop (deed me denken aan de ledenwerfacties van omroep Veronica in de jaren 80) vind ik tenenkrommend en toen hij daarnet een meisje aansprak kreeg ik last van plaatsvervangende schaamte. Nu heb ik daar al snel last van, blijkbaar is er iets ontregeld in mijn schuldcomplexsysteem. Maar afgezien daarvan, staat deze manier van contact maken me heel erg tegen.
Wat ik anders nooit doe en durf, maar nu wel, is het gesprek met hem aangaan:

- Ik vraag me af waarom je dit op deze manier doet?
- Nou, als ik het niet zo doe, lopen de mensen weg.
- Maar ik vind deze manier verschrikkelijk: je laat mensen niet in hun waarde. Ik voel me op deze manier aangevallen en ook gekleineerd.
- Hoezo dan?
- Je lacht er op een bepaalde manier bij, je doet of ik een klein kind ben en het heeft iets agressiefs.

De jongen slikt, maar hij is het er niet mee eens:

- Ik doe dit werk al jaren fulltime en als ik het niet zo doe, krijg ik geen contact. Dat is mijn ervaring.
- Tja. Dat zal wel, maar ik vind het niet integer overkomen. Heel erg nep.
- Maar ik bén gewoon zo.
- Echt waar? Dus als ik met jou privé zou praten, praat je ook zo?
- Nou, nee, maar zo heb ik het ook geleerd.
- Dus jullie worden getraind op het benaderen van mensen zoals ik en dan leer je zo te doen?
- Mwah. Tja. Dat is uw mening. Ik heb de mijne.
- Nee, ik vraag je of het je zo geleerd is. Ik heb het niet over mijn mening. Ik heb weer heel andere communicatietechnieken geleerd.

We komen er samen niet uit en wensen elkaar maar een fijne dag. Achteraf ben ik toch blij dat ik hem dit zo durfde te zeggen. Ga ik vaker doen. Ik word nog wel eens dapper...
En een tegengeluid kan nooit kwaad, toch?

Hé!!!! U daar!!!! Bent u het een beetje met mij eens?

Compleet voor gek

De Polletjes menen ons voor allerlei verschrikkelijke vergissingen te moeten behoeden.
Net zoals wij hen proberen te sturen in het nemen van hún beslissingen (ik noem even wat voorbeeldjes van vandaag:
wel of niet leren voor examens
wel of niet  in de brandende zon met minimaal 30 graden in de schaduw gaan zoeken op een zandverstuiving vijftien kilometer heuvelopwaarts naar resten van oorlogsvliegtuigen
wel of niet in een volgepakt Gelredome gaan juichen als Denemarken op 9 juni punten scoort).

Maar wij doen er wat laconiek over, proberen desondanks los te laten, voor de Polletjes is het een halszaak ons te beschermen. Tegen onszelf. Mooi, natuurlijk.
Ze hebben het goed met ons voor.

Het vervelende (voor hen) is dat we er niet naar luisteren.
Zo zouden wij onszelf compleet voor gek zetten als we dat be-lách-e-lijke lied dat Grote Pol schreef voor zijn zwager en schoonzus ook daadwerkelijk echtecht zouden gaan zingen op het feest van hun zilveren bruiloft. Ondanks alle waarschuwingen en dreigementen (wij gaan weg als jullie dat doen) hebben we doorgezet.

Toen ik zaterdag met Parapol wikkend en wegend voor een muur vol potten verf stond om een kleur voor het bankje voor ons huis te kiezen, moest hij me behoeden. Bijna had ik purper gekocht. En dat is geen grap, dat vind ik nu eenmaal een mooie kleur. Een beetje het kleurtje dat u aan weerszijden van deze site ziet. Bovendien leek het me wel leuk kleuren bij de voordeur. Bij Parapol, wit weggetrokken, sprongen de tranen in de ogen. Die kleur, die kleur! Nee, dat kon toch echt niet. Hij ging voor me staan, zodat ik niet naar de kassa kon ontsnappen en drong me een pot donkerappelgroen op. Daarmee zou ik mezelf en met mij mijn huisgenoten tenminste niet te schande maken. Als compromis kozen we na veel vijven en zessen voor nachtblauw, maar die pot staat inmiddels klaar om teruggebracht te worden. Ik zag een verfaanbieding bij een andere winkel waar vast nog meer kleuren te koop zijn. In elk geval ook purper. En dit keer ga ik alleen.

Het onopgeleukte leven - deel 6: onleuker kunnen we het echt niet maken

De internist belde net. Hij vertelde de mop van de eeuw: mijn bloeddruk is veel te laag!!! TE LÁÁG!!!!! Vandaar dat ik me zo moe en duizelig voel de laatste tijd. Ik mag er een pil af en een pil bij. Een pil tegen de hoge bloeddruk en een pil tegen monddroogte.
Ik ben blij, heel blij. En ik moet ontzettend lachen de hele tijd. Onopgeleukter kan ik het niet maken.

Wedden dat m'n bloeddruk bij de eerstvolgende officiële meting weer te hoog is?

Het onopgeleukte leven - deel 5: onleuke dingen in huis

Een greep uit ons assortiment!

Een tandartsrekening

Een Verschrikkelijk stukje muur.

Een zielig plantje.

Altijd vies.

Altijd iets op de trap. Dit zijn sokken van Kunstpol. Ze liggen er al drie dagen.

De slaapkamer van Kunstpol. Permanent in licht ontbonden staat. 

Wanneer vindt Bill Gates of zo eens geurinternet uit? 

Vandaag valt het overigens met de troep heel erg mee. 

De lego wordt gesorteerd en daarna verkocht. Al een jaar. 

Ik zie geen systeem en geen vooruitgang.
Dat geel-zwarte ding dat erboven zweeft is geen bij of wesp, maar een metaaldetector. 

Stof op het snoertje van mijn nachtlampje. Ook al een jaar. Vergeet het steeds weg te halen. 

Verf bladdert af.

Hoekje bij de kapstok. Let u vooral op de winterjassen, de sjaals en de ontiegelijke zooi. 

Het onopgeleukte leven - deel 4: 24 uur onder druk

Om te mogen beginnen met een nieuw medicijn moet de arts zeker weten hoe het nu werkelijk met mijn bloeddruk gesteld is. Bij hem issie altijd hoog. Ik heb het zogenaamde witte-jas-hoge-bloeddruksyndroom.

Vandaag wordt mijn arm om de twintig minuten opgepompt en registreert het kastje in mijn charmante heuptasje de hoogte, de laagte, of moeten we spreken van de diepte van mijn druk. Morgen mag het geval weer af en overmorgen gaat de arts me bellen met het verlossende woord. Hoop ik. Maar daar ga ik me nu zéker nog niet druk om maken!
Leuk is anders, trouwens, zo'n dag lang gemeten worden. Maar dat had u vast al begrepen.

Het onopgeleukte leven - deel 3: het positieve nieuws

Deel 3 in deze onopgeleukte week is wat serieuzer van aard dan u van mij gewend bent. Inderdaad laat ook ik me op dit blog meestal maar van een kant zien. Vandaag even een andere kant. Het zijn wat gedachtenflarden, misschien ontdekt u er amper lijn in. Het zij zo.

Daarnet aan tafel, tijdens ons dagelijks gezinsmoment, was er geen positief nieuws te melden. Nee, eigenlijk: vatte niemand het nieuws dát er was positief op. En dat was niet goed, vond Parapol. Zelf had hij overigens ook niets leuks bij te dragen op dat moment. U vermoedt misschien dat het bij de Polletjes thuis altijd leuk en aardig is, maar nee. Echt niet.
Tijdens het afdrogen herinnerde Parapol zich opeens weer dat hij voor iets heel leuks is uitgenodigd: re-enactment (= piraatje spelen voor volwassenen) op de Batavia, ergens in augustus. Maar dat was hij door de zure stemming aan tafel dus even vergeten.

In eerste instantie wilde ik over iets anders bloggen, maar ik zie toch wel parallellen. Het nieuws ís niet altijd positief.
Ter Apel. In Ter Apel is verdriet, is rouw, is angst, is nood. Ergens is er iets grondig misgegaan tussen de Iraakse vluchtelingen en de Nederlandse regering. Wat de oorzaak ook is, waar de schuld ook ligt (en daar kun je heel genuanceerd over denken): het blijft schrijnend.
Maar bij buren van ons is ook nood, angst, verdriet. Híj is bijna altijd aangeschoten, vaak dronken, het gaat niet goed met hem, zíj lijdt eronder, is gespannen, misschien ook bang. Schrijnend.

Wat kun je soms bezig zijn met je eigen leventje op de vierkante meter, terwijl het zo dichtbij ook zo grondig mis kan zijn. Waar ligt je verantwoordelijkheid, waar liggen je kansen en mogelijkheden en waar stopt het? Wat is het moeilijk om een weg te vinden om daar wijs mee om te gaan.

Het hóeft niet altijd positief te zijn.

Het onopgeleukte leven - deel 2: de wachtkamer

Vandaag zat ik in een wachtkamer. Meestal is daar geen klap aan. Je kijkt wat op de klok boven de deur, je bladert in een oude Margriet en wacht. Maar vandaag was het er gewoon leuk. Het was zelfs een beetje surrealistisch. Kan ik er iets aan doen? Juist in deze onopgeleukte week waarin ik elke dag onopgeleukt en onopgesmukt verslag doe over mijn belevenissen en gedachten.

Ik zat op mijn stoel me in te denken dat ik een Botswaanse met traditioneel postuur was en gehuld in een kleurig gewaad wiegend in mijn schommelstoel op de veranda in de schaduw thee zat te drinken. Als u zich er niets bij kunt voorstellen moet u de boeken van Alexander McCall Smith maar eens lezen.
O. U wilt weten waarom ik dat deed? Dat deed ik om mijn bloeddruk te temperen. Niet dat het hielp, overigens.


Ik zat er nog maar net, of er kwam een ouder echtpaar binnen. Nadat ze vijf keer hadden gekeken op afsprakenkaart en bordje boven de deur naar de behandelruimtes of ze echt wel op de juiste plek waren, gingen ze zuchtend en steunend zitten. De hardhorende man pakte een blad papier uit zijn binnenzak en begon luidkeels zijn labuitslagen te verkondigen. 'Maar' zes van de 26 uitslagen waren niet goed, stelde hij tevreden vast. Zijn vrouw suste en vertelde hem dat niet de hele wachtkamer (ik dus) dat allemaal hoefde te horen.

Daarna kwam er een vrouw binnenvallen die heel hard en lang lachte. 'Ja, sorry hoor, ik moet even lachen,' verontschuldigde ze zich toen ze uitgelachen was. De rest van de tijd keek ze bloedserieus.

Toen kwam er het liefste oude echtpaar binnen dat je je maar kunt bedenken. Zo lief wil ik later ook worden. Mevrouw vond het kunstbloemstuk in de wachtruimte zo mooi dat ze ernaast ging zitten. Samen keuvelden ze wat over koetjes en kalfjes. Meneer was bezorgd om de pijnlijke enkels van mevrouw. 'Ja, want toen ik achter je aan naar de keuken liep, zag ik dat je linkervoet weer zo scheef staat. Doet het geen pijn?'

En toen was ik aan de beurt. Mijn bloeddruk was weer eens veel te hoog, waarover woensdag meer.

Het onopgeleukte leven - deel 1: Annie

Met Stins en misschien ook wel anderen beschrijf ik deze week mijn onopgeleukte leventje. Dat heeft iets te maken met een column van Aaf Brand Corstius, die in de Volkskrant fulmineerde tegen de zogeheten mamablogs waarop alles altijd maar koek en ei is.

Nou ja. U als vaste lezer weet allang dat ik niet zo vaak blog over het perfecte leventje in het immer propere huize Pollenstein, waar de pubers nooit stinken, zeuren, mekkeren en kritisch zijn. Waar elke week weer een vers zelfgewrocht boeket op de witgebeitste tafel staat en de kunstwerkjes als vanzelf uit mijn handen rollen. Waar ik allang op mijn ideale gewicht zit en nooit één pil hoef te slikken, omdat ik blaak van gezondheid. Waar Grote Pol bakken met geld verdient en we alles hebben wat ons hartje begeert.

Dus deze week verandert er voor u niet zo veel. Ik blog gewoon door over mijn imperfectie, as usual.

Maar laat ik van de gelegenheid gebruikmaken door eens in het bijzonder te schrijven over mijn afgunstige imborst.

Vandaag zou Annie M.G. Schmidt 101 jaar oud zijn geworden. En laat Annie nou precies degene zijn die ik had willen zijn? Nee. Ik schrijf het verkeerd. Ik had niet Annie willen zijn, maar wel zo willen kunnen schrijven. Nee zeg, dat gedoe met haar echtgenoot enzo, dat was niets voor mij geweest. Ik zou mijn zoon ook niet Flip durven noemen, en ik zou ook een andere bril uitgekozen hebben. Maar die humor en die fantasie en dat enorme schrijftalent. Vooral haar woordkeus, zo mooi, zo leuk. Daar kan ik echt vre-se-lijk jaloers op zijn.

En moet je dan mijn versjes zien. Ik begin er vaak niet eens aan, zo slecht worden ze. Ik zal hieronder twee sinterklaasgedichten van mij publiceren, om het te bewijzen, hoe slecht. Past goed in het weekthema.

Er is natuurlijk een kleine kans dat u zegt: 'Nou, dat valt wel mee. Ik vind het juist een ontzettend góed gedicht. Ik zou Purperpol wel willen nomineren voor de PoëziePrijs van het Jaar, of haar naam doorgeven aan De Krant, zodat ze elke dag een gedicht of tekst mag publiceren en daar veel geld mee gaat verdienen.'
Jamaarnee: dat is pertinent NIET de bedoeling.
Wilt u zich inhouden? Wilt u alstublieft een enorm kritische afkrakende reactie geven? U mag zich helemaal uitleven, zie het als een (literaire) uitdaging! Veeg de vloer aan met die rijmelarij!

Een stukje gedicht voor Parapol:

Jij denkt best vaak en veel aan geld.

Maar dat is niet het enige dat voor je telt.

Want judo kun je best wel goed.

En dat is toch niet zo zoet.

Later wil jij gaan valkenieren.

Dat valt niet mee, hoor, met die dieren!

Maar je wilt ook wel met pijl en boog.

Of word je in Egypte archeoloog?

Tja. Deze was voor Grote Pol en eigenlijk vind ik deze wél goed. Maar hij haalt het niet bij Annie!

luchthartigheid en oppervlakkigheid

leegte en blaaskakerij

strakkigheid en kakkigheid

nee, dat is niks voor mij

maar volheid en waarachtigheid

origine en principe

creativiteit en standvastigheid

passen beter bij mijn type

gevoeligheid en neerslachtigheid

dat valt me vaak ten deel

weemoedigheid en vergeetachtigheid

het is me soms te veel

maar wijsheid en verdraagzaamheid

zullen tot in het eind der tijden

in volmaaktheid en goedmoedigheid

mijn oude mens bestrijden

Ik ben explosief

Onafhankelijk van elkaar vertellen de Polletjes me op dezelfde dag de waarheid. Ze onthullen karaktertrekjes van mij, waarvan ik me eigenlijk niet zo bewust was. Ik had het in elk geval weggestopt en/of afgedaan met een  ik-ben-nu-eenmaal-een-beetje-gek-lachje. Maar die pubers die overal doorheen kijken hebben natuurlijk helemaal gelijk, da's het vervelende ook nog 's een keer.

Kunstpol zei dat ik ál-tijd helemaal gék word als ik mijn lijstjes niet compleet kan maken. Hij noemde als voorbeeld de namen van de reuzen van de GVR, maar nee, daar heb ik helemaal geen last van. Ik weet heus nog wel dat die de bloedbottelaar, de vleeslapeter, de mensenmepper, de slagersjongen, de bottenkraker, de vleeshakker, de kinderkauwer, de schrokschanzer en de meisjesstamper heten.
De 66 bijbelboeken noem ik zo op en de Nederlandse dingen op de werelderfgoedlijst ken ik ook. Het achterstevorene Wilhelmus zing ik nog dagelijks.
Maar toen ik gisteren opeens weer dacht aan een kinderliedje over David en Goliath had ik er opeens toch last van. De tekst van het zesde en zevende couplet verwisselde ik en toen wist ik het opeens niet meer. En ook het eerste couplet wil nog steeds niet echt komen.
En daar heb ik last van, ja.
Oeps. Kunstpol heeft dus gelijk.

En Parapol tekende precies uit hoe ik verschil met buuf T., die alweer ettelijke jaren geleden hun woensdagmiddagoppas was. 'Bij T. zijn de regels altijd duidelijk, bij jou niet. Jij reageert veel meer emotioneel. Ik weet meestal wel waar ik aan toe ben, met jou, maar dat komt omdat ik je zo goed ken. Maar soms ben je extreem vrolijk, dan weer chagrijnig en soms, soms explodeer je gewoon. Om niets.'
HOEZO????
EXPLODEER IK SOMS?????
IK WEET NIET WAAR HIJ HET OVER HEEFT!!!!!!!!!!

PÚBERTJE! DE KNÚRFT.

Gekken en kinderen spreken de waarheid, zeggen ze. Heel vervelend.

Pannenkoeken, überpübers en tante Marja

Parapol zit midden in zijn examens. Toevallig stuitte ik gisteren op zijn eerste schoolfoto. Als u goed kijkt, ziet u dat hij net de waterpokken had gehad. Ik moest meteen terugdenken aan het pannenkoekfeestje dat we gaven toen hij vier was, omdat zijn kamer een opknapbeurtje had gehad.

Gisteren liet dat lieve-jochie-van-toen me dit filmpje zien.



Tja. Wat kan ik zeggen. Ze bedoelt het goed, maar in de ogen van onze überpüber deugt er natuurlijk werkelijk niets van. Hij kan haar overigens meesterlijk nadoen, maar niet voor het oog van mijn camera, want 'dan zet je dat zeker weer op dat stomme blog van je...'

Ach. Ik kan op sommige dagen weinig goed doen.
Dus vanavond eten we maar pannenkoeken, dan komt het vast toch nog goed.

Mirror monday

Nee, ik kijk niet graag in de spiegel, laat staan naar foto's van mij. En ik heb de laatste jaren nooit een duidelijk portret van mezelf hier op dit blog geplaatst. Dat heeft te maken met dat prednisonhoofd van me. Zo confronterend. Het beeld dat ik van mezelf heb, is heel anders dan dat beeld dat ik telkens in de spiegel zie.

Maar toen Roos vorige week haar oproep deed, twijfelde ik geen moment. Ik vond het bijzonder om het afgelopen jaar met haar mee te mogen kijken naar haar gezicht. Hoe het elke keer weer anders getekend werd door doorzettingsvermogen, wanhoop, moed, angst, vertrouwen, vermoeidheid, maar bovenal door liefde.

Hierbij dan mijn gezicht. Ga naar Roos voor haar XL-bijdrage van vandaag en de lange lijst andere deelnemers!

Update Wat zou u doen?

Kunstpol, 14 jaar, loopt echt niet in zeven sloten tegelijk. Dat blijkt. Onze opvoeding heeft niet gefaald, alleen een beetje fatsoenlijk telefoneren moet hij nog leren. En ik moet beter leren loslaten.
Hij was bij een 72-jarige militariaverzamelaar en kwam daar doordat de clubleiding hem aan deze man had voorgesteld.
Helemaal blij en trots en de koning te rijk kwam meneer iets na tien uur thuis met een tas vol prachtigs - als je van Tweedewereldoorlogspulletjes houdt...

Volgende keer moet hij alleen even z'n mobieltje meenemen en vóóraf dit soort dingen even overleggen met het thuisfront.

Wat zou u doen?

Vrijdagavond, negen uur. De telefoon gaat.

'Ja, met Kunstpol. Ik ben hier bij een man. Hij wil me van alles laten zien.'
'O? Wat voor man?'
'Ja, hij is echt heel aardig, het kan wel laat worden'.'
'Maar.... uhhhhh, pas je wel op?'
'Jo, de mazzel!'

Slik. (Ik dacht dus dat Kunstpol veilig bij de club van de kerk zat en dat het gewoon iets was uitgelopen...)

Zwemobservaties: de knuffelblinde

Op woensdag wordt er een extra lijntje gespannen in het zwembad, want dan komt onze knuffelblinde. Kees.
Hij zwemt proestend heen en weer langs de balletjes, zodat hij de weg niet kwijtraakt. Zo af en toe neemt hij een pauze en kletst hij over de koetjes en kalfjes die doorgaans langs de rand in het bad voorbij komen. Het weer, de vakantie, de tuin en de oorlogen wereldwijd. Net alsof hij normaal is.
Als hij weer is weggezwommen, gaat het gesprek vaak nog even over hem door. Er worden sappige wetenswaardigheden uitgewisseld. 'Hij zegt rustig: tot ziens!' lachen de mensen dan die het toch erg onwennig vinden. En: 'Hij loopt met een stok, niet met een hond.'
Kees heeft humor en daar wordt hard om gelachen. Bij een botsing gisteren van Kees met een rugzwemmer die zich verontschuldigde voor het zwemmen in de verkeerde baan, zei hij: 'Jahaa, jij hebt dus óók een afwijking.'
Toen Kees gisteren het duikblok had bestegen, moedigde de hele zwemmeute hem aan: 'Keessie, Keessie, duiken!!!' En Kees bouwde de spanning op. Hij maakte een paar schijnbewegingen, rekte en strekte nog wat, sprong bijna maar nog niet helemaal en dook toen soepel het water in, waarin hij vervolgens in een rechte lijn het halve bad onder water aflegde. Applaus van ons allen.
Ja. Wij zijn allen trots op onze knuffelblinde.
Maar hij steelt de show pas goed als hij, uit het water gekomen, achter zijn begeleider aanloopt en daarbij met de stok tsjoeketsjoeke-locomotiefbewegingen maakt.

Heerlijk, zo'n man. Dan valt er tenminste nog eens wat te zien in het zwembad.

OVERDRIJFELIJK!!!!!

De Polletjes kunnen er wat van. Waarvan?
Nou, van taal.
Dat hebben ze misschien wel van geen vreemde, maar dat ze zo overdrijven hebben ze in elk geval niet van mij. Nee zeg, ik maak de dingen nooit mooier, lelijker, hilarischer, grappiger, ernstiger dan ze van zichzelf al zijn. Heus echtnooitneverniet. En al helemaal niet op dit blog. Wat u hier leest is niets dan de pure waarheid.

Maar goed. De Polletjes. Daar leest u toch zo graag over? Paar voorbeeldjes van dat taalgebruik.

Een toets die uiteindelijk een schamel zesje oplevert, ging TOP! (En zo'n zes vinden ze ook TOP!)

Kunstpol trapte zijn trapper kapot, wat een doortrapt joch is dat toch, en heeft nu een WOND aan zijn been. Een schrammetje is het, meer niet. En als je 'm per ongeluk aanstoot, MET AGRESSIEVE MIDDELEN AANVALT, dan heeft hij VERSCHRIKKELIJKE ONDRAAGLIJKE PIJN aan zijn WOND.

Parapol, geen techneut als zegt hij zelf van wel, voelt wat lichte speling in het stuur van zijn fiets. Komt ie naar me toe en zegt: 'Ik denk dat mijn stuuras GEBROKEN is.'

Iets wat niet goed is, FAALT. Of is LAME (spreek uit: leem) (da's weer nieuw jongerenjargon hier.) Geen idee wat het betekent. Iets wat niet zo leuk/mooi/gemakkelijk/lekker/normaal-in-puberogen is, wordt al snel GEHAAT.

Maar verder zijn het best aardige knullen, hoor. U hoeft over het algemeen echt niet bang voor ze te zijn. Ze zijn vriendelijk, coöperatief en humorvol. Grappig, knap en intelligent. Behulpzaam, integer en accuraat. Sociaal, handig en ad rem.

Of overdrijf ik nu enigszins?

Etagère

Bij een vriendin zag ik een ge-wel-dig leuke etagère met kleine vaasjes met bloempjes uit de tuin en kaarsjes enzo.

Dat wilde ik ook.

Maar.
Nergens hier in dit dorp op de Veluwe is een vergelijkbaar leuke etagère te koop. Nergens. Ja. Prutsdingen zat, hier op de Veluwe. Maar ik wil geen prutsding.

Dus ik dacht: ik doe het zelluf wel. Met een origineel Andalusisch (ahum) bord en een kristallen (ahum) vaasje en een Portugees aardewerken (ahum) bord daar weer op.

En ja. Het stond best leuk. Heel even. Ik had net wat afstand genomen omdat ik het zaakje wel vertrouwde en verdiepte me weer in een boek.

Tot met een donderend geraas alles ineen stortte. Het was een ravage van liefelijke bloemetjes, rustieke vaasjes en glaasjes en scherfjes en een enorme plens water over onze usb-sticks en aanverwante artikelen.  En nu is mijn Andalusische bord gebroken. Maar ach, het staat vast nog veel authentieker en artistieker als ik het een beetje slordig weer in mekaar lijm. Met de Franse slag, za'k maar zeggen. Het Portugees aardewerk was al gebutst, dus dat maakt niets uit. En mijn kristallen vaas is nog heel.

Iemand nog een goede etagèretip? En dan dus geen prutsding, die kan ik zelf wel maken/kopen/opdiepen uit mijn berging...

De Eend

Na 9,5 kilometer komen we aan in park Sonsbeek. De plekjes die me het allermeest doen terugverlangen naar mijn jeugd, zijn in park Sonsbeek. Ik moet maar aan de Zijpendaalseweg (of hier) gaan wonen, denk ik. Ha. Haha.
Dat zou ik dus helemaal niet moeten schrijven na dat vrome vorige berichtje.

 Er zwemmen allerlei eenden, ganzen en zwanen in de grote vijver. Kunstpol raakt standaard vertederd bij het zien van jonge dieren en wijst op de jonge eendgansachtigen, ik weet het ook niet precies wat voor beesten het zijn. Ik moet er een foto maken, zelf blijft hij wat achteraf staan kijken en aanwijzingen geven. Als de totaal gedomesticeerde moeder eendgans op mij reageert en nieuwsgierig op me af komt, wordt Kunstpol bang. Met z'n veertien stoere jaren denkt hij dat ik aangevallen ga worden door het beestje en minstens een arm ga breken. Hoe hij dan thuis en aan eten moet komen, dat weet hij niet. Kus de hand die je voedt.

We lopen verder en ik inhaleer intens en gretig de lente in Sonsbeek. Dat doet goed, ik verbeeld me dat het beter helpt dan die handvol pillen die ik elke dag moet slikken. Om mijn verblijf daar te rekken, stel ik voor te lunchen bij het Watermuseum. Maar dat mag niet van Kunstpol, want ze hebben er geen kroketten. Sjonge. Onze opvoeding is zo verschrikkelijk mislukt. Onze kinderen zijn allergisch voor kwaliteit. Of zou het aan de leeftijd liggen?
Bij de Hema kiest Kunstpol zijn maaltje met zorg. Een saucijzenbroodje, want ze hebben er geen kroketten, en een stuk chocoladetaart. Hij smult ervan. De eend.

Het is een mooie dag.

Rijk

Een blond jongetje komt de bult afsjezen op een gemotoriseerde step. Op een bankje in de rijkste buurt van Arnhem rusten Kunstpol en ik even uit van de lange wandeling die we maken. We drinken een slokkie water en eten een appeltje. Na een minuut of wat komt het jongetje weer langs.
We vragen ons af of hij nu gelukkiger is dan Kunstpol was toen hij van het onderstel van een oude kinderwagen een karretje had gemaakt. Het antwoord is duidelijk.
We staan weer op en ploegen verder over een ruiterpad. Geluk, wat is dat eigenlijk? Door de step van het jongetje komen we op het verschil tussen geluk en rijkdom. We praten over verlangen, over de weg ergens heen en de bestemming bereiken, over liefde, schatten op aarde en eeuwigheidswaarde. Over hebben en zijn. Niet wat je hebt maakt je rijk, maar wie je bent.
Kostbaar is dit.
Rijk ben ik, met zo'n zoon.

Helemaal klaar voor het studentenleven.... (let op het 'lepeleffect')

Eindexamenkandidaat

Parapol: 'Als ik niet slaag, krijg ik dan 'zak'-geld?'