De overeenkomst tussen een vouwfiets, een gitaar en een grammofoon

'Is het een vogel? Is het een vliegtuig? Nee, het is Súpergrover!' Daaraan moest ik denken toen Grote Pol vertelde wat er door hem heen ging toen hij zijn cadeau uitpakte.
Het was dus een ouderwetse grammofoon met hoorn, zoals een aantal van jullie al dacht. Ik dacht dat Grote Pol ook wel had gedacht. Grote Pol dácht wel te weten wat hij zou krijgen, maar dat had hij gedacht. Kunt u er nog een touw aan vastknopen? Nee, dat dacht ik al. Sorry hoor.

Ja, ik weet het. Moet 'm nog afstoffen...

Ik kocht dus een grammofoon met hoorn. Een halfjaar geleden hadden we in een kringloopwinkel verlekkerd staan kijken naar zo'n ding, maar we kochten 'm toen toch maar niet. Daar kreeg ik spijt van.
Ik vond het wel een gaaf verjaarscadeau en echt iets voor Grote Pol, dus probeerde ik er alsnog een op de kop te tikken en woensdag lukte dat dus op de valreep. Bij zo'n typisch handelaartje. Had eerst in de meubelen gezeten, zaak verkocht en bij gebrek aan hobby was ie zich bezig gaan houden met oude klokken. Bij de verkoop van zo'n klok had iemand zonder geld hem met die grammofoon betaald, maar de vrouw van het handelaartje wilde nu weer een moderne inrichting en dus zat ie met die grammofoon. Zo'n mannetje. U kent zo'n mannetje ook vast wel.

Omdat ik niet verborgen kon houden dat ik met iets via Marktplaats bezig was en omdat Grote Pol ook al niet op m'n blog mocht komen, vermoedde hij al dat hij een bijzonder cadeau zou krijgen. Hij dacht dus ook al te weten wát hij zou krijgen. En ik dacht dus dat hij wel zou denken aan een grammofoon. Grote Pol dacht echter aan een elektrische gitaar. Hoe hij erop komt, weet ik niet, maar als er iets is wat ik hem nooit zou geven, is dat wel een elektrische gitaar. Die man maakt zó al genoeg herrie.
Toen ik een grote vierkante doos (60x60 cm) voor z'n jarige neus plantte met daarin alleen nog maar de grammofoon zónder hoorn, dacht hij nog steeds aan een gitaar. Een opvouwbare. Grote Pol kán heel onnozel zijn.
Toen zag hij wat ijzerwerk uit die doos steken. En Grote Pol begreep dat het dan dus geen gitaar kon zijn. Wat dan wel? Nou, logisch! Dan moest het wel een vouwfiets zijn. Wat wij met een vouwfiets moeten is me een raadsel. Grote Pol kán soms heel creatieve ideeën hebben die ergens op slaan, maar in dit geval kan ik echt niets bedenken.
Inmiddels was de hoorn ook gearriveerd en begreep zelfs Grote Pol dat hij een grammofoon geoffreerd kreeg. Dat was even een teleurstelling. Hij droomde nog van zoiets:


Inmiddels is hij die teleurstelling te boven en is hij blij met z'n cadeau.

Hij weet ook al wat hij volgend jaar voor z'n verjaardag vraagt: een bijpassende oldtimer.



O. En ik had nog wat leuks beloofd aan wie het goed zou raden. Suus raadde het als eerste en de anderen daarna  deden dat ook. Weet je wat, doe 's gek. Ik stuur Suus, Ellen, Tecla, tisv@nJikkes, Merula, Mrs. T. en Tricky allemaal een dingetje. Mailen jullie mij nog even je adres? purperpolletje@gmail.com

Een Bijzonder Ding en een klein dingetje

Grote Pol verjaart morgen. Hij weet amper wat te vragen. Met veel moeite perste hij een verlanglijstje uit z'n grote teen (jaja, dát had u weleens willen zien!) met vooral een cd-titel, een cd-titel en ook nog een cd-titel.
Maar ik had al maanden iets Anders, iets Bijzonders, in gedachten en dat kon ik maar nergens kopen voor een redelijke prijs. Tot ik gisteren nog eens op Marktplaats keek en er een voor een heel mooi prikkie te koop zag staan. Totaal verstoft, maar wel gaaf.
Daarnet ben ik het Ding gaan kopen, samen met buuf T. Die kan namelijk autorijden en dat is wel handig als je zo'n Ding wilt vervoeren. De verkoper viel haast flauw toen ik hem vertelde met de trein te zullen komen. 'Maar mevrouwtje, hoe moet dat dan en hoe gaat dat dan? Maar dat kán toch helemaal niet????'
Mensen, ik vínd het spannend. Straks vindt Grote Pol het Ding helemaal drie keer niks. Dan zet ik dat Ding meteen weer te koop....




O. Bent u daar nog.
U wilt weten wat voor Ding?
Nou. Ik verklap niets, maar u mag wel raden. Wie het raadt, voordat ik een foto van het Ding hier plaats (niet eerder dan morgenavond) krijgt een verrassing van uw eigenste Purperpol. En zo'n verrassing, da's nogal een dingetje.

U wilt een hint?
Sjonge. U vraagt wel veel van me. Nou. Vooruit. Twee hints. Maarre, mondje dicht.

Twijfelachtige eer

'Ach, ik heb er niet zo'n probleem mee dat ik een soort publiek figuur word met dat blog,' zei ik vorige week nog stoer tegen mijn parel in de polder.
Maar daarnet stuitte ik via de Taalpost (per e-mail) van Onze Taal op deze facebookpagina en zag daar, toen ik even naar beneden scrolde, tot mijn verbazing een briefje van onze eigenste Kunstpol. En dat riep toch wat gemengde gevoelens op. Niet omdat er 'maar' drie mensen dat briefje leuk vonden. Maar omdat het hier wel mooi om 'mijn' Kunstpolletje gaat. En dat briefje schreef hij aan mij alleen. Dat ik dat dan stiekem hier op m'n blog zet, is eigenlijk al heel verkeerd, maar dat iemand het jat en facebookt is natuurlijk veel verkeerderder.
Dus ik vrees dat als Kunstpol binnenkort weer eens dit blog controleert en dit leest, ik minimaal een snicker aan hem verschuldigd ben. Misschien wel twee. Want deze Kunstpol is wel voor twee snickers te paaien. Hoop ik. En ik zal er een keurig excuusbriefje bij schrijven en op dit blog publiceren. Kan die facebookpagina dat weer leuk jatten en dat briefje plaatsen. Zijn zij ook weer tevreden.

Ach hee, het valt allemaal best wel mee

- kregen we een paar weken geleden een brief datte we 4000 euro moesten terugbetalen, gisteren kwam er een brief dat dat allemaal toch niet hoefde. Zonder pardon, datdanweerwel, maar hee, dat viel dus hartstikke mee.
- Parapol wil inderdaad het leger heusecht wel in, maar pas na z'n hbo-diploma en hee, datziennewedanwelweer.
- met een paracetamolletje of twee, hee, is die stinkende hoofdpijn ook vast wel weer foetsie.
- de ramen hier schreeuwen al weken om een lekkere lapbeurt, maar hee, je kunt er echt nog steeds doorheen kijken.
- na een hang-, slaap-, ziekerige doeniks-en-laat-ik-dan-nog-maar-een-paaseitje-nemendag dacht ik minimaal een kilo aan te zijn gekomen, bleek het maar een ons of twee!  Dat viel mee!

en hee, wat valt er bij u weer heel erg mee?

Studiekeuze

Parapol is bijna klaar met z'n havo. Hopen we.
En dan? Ja. En dan.
Dat is lastig. Vooruitkijken is lastig. En helemaal als je iets in je kop hebt wat er niet weer uit wil.
Wat heeft hij dan in z'n kop? Het Leger.
Maar ja. Bezuinigingen bij defensie. Geen schijn van kans. Gelukkig maar, want ik zie dat allemaal helemaal niet zo zitten.
Dan maar wat anders kiezen. Als er íemand iets met geschiedenis moet gaan doen, is Parapol het, zei de decaan ook al. Hij is met zijn uitgebreide kennis dé Tweedewereldoorlogspecialist daar op school. Nog steeds actief in een oorlogsmuseum als vrijwilliger en bevlogen verzamelaar. Daar is hij trots op en daar zouden zijn ouders wel eens wat meer belangstelling voor mogen tonen, vindt hij. Het enige wat we doen is daar tegenover anderen over opscheppen. Bij dezen. Maar dit terzijde.
Dus ging hij zich oriënteren op de lerarenopleiding Geschiedenis, want iets anders met geschiedenis is er niet.
Die opleiding is overigens best heel interessant en leuk. Dat vindt ook Parapol. Hij ziet zichzelf wel voor de klas staan en weet al wel welke onderwijsstijl hem aanspreekt. Orde en discipline moet er zijn.

We gingen naar een open dag in een provinciehoofdstad verderop en ja. Interessant en leuk. Dat moest het maar worden. Temeer omdat de plaatselijke antiekhandelaar, die sprekend op Einstein lijkt, nog wel ergens een uniform, wat wapens en nog veel meer uit de Wijde Wereldoorlog voor Parapol in zijn opslag heeft liggen.
Het belang van een goed geoutilleerde antiekzaak en de aanwezigheid van wat kringloopwinkels is namelijk ook heel belangrijk voor het maken van een juiste studiekeuze. Dat moest gisteren dus uitgebreid gecheckt worden. Dat aspect bleek dik in orde. Ik zie Parapol daar wel snel op kamers gaan.
Hij blij, ik iets minder blij, want ik zal hem missen.

Maar toen we terugliepen naar de trein sprak Parapol opeens met vastberaden stem de onheilspellende woorden: 'Ik ga tóch het leger in.'

Zucht.

Droomzin

'Onze welgemeende excuses, mevrouw Purperpol, we hadden u beter in de gaten moeten houden. U bent u namelijk na de gynaecologische ingrepen, de keizersnedes in 1994 en 1997, heel kleurrijk gaan kleden. Dat is een belangrijk symptoom en met dat symptoom hebben we te weinig gedaan.'

Dat zeiden ze tegen me, vannacht, in een droom. Tsss. Ik werd er wakker van. Vandaag kleed ik me maar in het zwart, dat lijkt me maar het beste.

Parel in de polder

Soms ontmoet je iemand die zo lief, zo eerlijk, zo leuk, zo oprecht, zo gul, zo goed is, dat je daar vleugels van krijgt.
Dat je door zo'n ontmoeting ook nog eens de durf krijgt om die vleugels uit te slaan.
Dat je eraan terugdenkt met een dikke smile op je gezicht en een intens warm gevoel van binnen. Alsof je weer  verliefd bent, maar dan anders.
Dat je weken vooruit kunt met de denkstof die je kreeg.
Dat je opeens inzicht hebt in jezelf door de vragen die ze je durfde te stellen en de vrijheid die je voelde om er, nog zoekend soms, toch antwoorden op te formuleren.

Gisteren ontmoette ik zo iemand van hart tot hart en oef, wat was dat GAAF!!!

Badpak

Omdat een nieuw badpak geen onverdeelde luxe is voor uw Purperpolletje toog ik goedsmoeds naar de badpakkenwinkel. Daar hingen vier verschillende badpakken. Zwart, zwart, zwart en zwart. En ook nog een blauwe met witte spikkeltjes. Peinzend bekeek ik er een die in de verste nog niet op mijn ideaalbeeld leek, toen er een gretige verkoopster op me af dook.
'Mooi, hè?' sprak ze. 'En het kleedt zo lekker af bij de buik! Heeft u maat 38?' Het bleek hier dus om een blinde verkoopster te gaan. Of met een oogafwijking van minimaal -18 en een kokerzicht of iets dergelijks. Toen ik enigszins hersteld was van de verbazing, vertelde ik toch eerder aan een maat 42 á 44 (als het geen 46 is) te denken.
'Nou ja,' vervolgde ze: 'Als je maar gezond bent.'
Toen begon ik maar hard te lachen en toonde op die manier dat ik zeker wél beschik over een gezonde dosis humor.

Op expeditie

In het schemerdonkere bos was er geen mens meer te zien. Grote Pol en ik deden even een ommetje. We volgden onze rodepaaltjesroute en hadden er geen moment bij stilgestaan dat dat na zonsondergang niet meer mocht.
Het was heerlijk. Geen joggers, geen loslopende honden, geen puberpolletjes, wel zuivere lentelucht, blaadjes van het mooiste groen die zich voor je neus ontworstelden aan hun knopjes, merels en ander gevogelte die hun avondzang zongen, wat gekeuvel en vooral stilte.
Tot die stilte werd doorbroken door een harde snurkachtige grom. Een zwijn, met jonkies, op nog geen twintig meter afstand. Banggemaakt door enge verhalen over boze zwijnen die onschuldige mensen achternagaan en aanvallen, stonden we stil. Gebiologeerd door het zwijn, maar ook angstig. Mijn conditie is nu niet zo dat ik hard kan wegrennen. En er waren ook al geen handige klimbomen in de buurt.
Maar familie Zwijn ging er knorrend en snuivend vandoor en wij ook. Behalve dan dat wij niet zo hard knorden en snoven. Maar de rodepaaltjesroute was nog niet afgelopen, en de kortste weg naar het grote pad was nog aardig lang. Wéér een snurk, wéér een zwijn met jonkies op nog geen dertig meter afstand, wéér een knorrende, snuivende aftocht.
Wonen op de Veluwe is leuk, maar de volgende keer doen we dat ommetje vóór zonsondergang. Of we nemen vooraf wat cannabis, om lekker relaxed te kunnen wandelen, want ook dat blijkt een oorspronkelijk Veluws streekproduct...

DWZI drie keer een kleurenbombardement

Gisteren kocht ik een lading vilt om voorzichtig eens uit te proberen hoe dat allemaal gaat en of ik het ook een beetje kan...

En maakte ik tapas voor een gezellig etentje met oud-collega's. Hol een voorgekookt krieltje uit, doe er een schepje roomkaas-zalmsnipper-bieslook-verse peper in, dek af met een vierkantje gerookte zalm en steek er een sprietje bieslook bij.

Kunstpol zag een ballon met kaartje hoog in de boom hangen en bevrijdde hem. En toen stond er dus dit op het kaartje!

Bijschrift toevoegen

Voor meer DWZI: klik!

Beroepengids

Omdat ik toch wel heel graag weer wat zou willen werken, ging ik vorige week optimistisch, maar met een kaakbotontsteking (hoera!), naar een speeddate. Minstens tien uitzendbureaus zouden present zijn om me gretig in te schrijven en meteen een prachtig baantje aan te bieden.
Er waren er hooguit vijf. Er waren natuurlijk geen banen.

En er waren minimaal tweehonderd werkzoekenden.

Er was een lieve, zeer kundige mevrouw die cv-checks deed. Een lange staande rij van een uur voor haar tafeltje. Ik schoof maar aan, want ik wilde m'n cv wel graag gecheckt hebben.

Grote Pol verklaarde me voor gek. In mijn conditie een uur lang wachten. De rij voor de kassa is me vaak al te veel en dan heb ik nog een winkelwagen om op te leunen.
Ik wachtte een uur voor niets, want m'n cv zag er prima uit. Het is alleen zo dat ik er niets mee opschiet. Wie wil er nu een juf hebben? Weliswaar een gedragsspecialist, die snel kan tikken en een leuk taalgevoel heeft.
Nou. Geen enkel bedrijf.
Waarom zou ik niet voor mezelf beginnen? zeiden al die mensen daar. En dan iets gaan doen waar ik goed in ben? Al die mensen zeiden precies wat al die andere mensen me daarvoor ook al gezegd hadden.

Dus.
Ik ben eens gaan bladeren door mijn beroepengids.

Ik kan natuurlijk boerin worden. Dat wilde ik vroeger ook al en ik voldoe precies aan de omschrijving van het uiterlijk... Ik heb alleen geen zeven zonen en de oudste in plaats van de jongste wil het onderwijs in. Grote Pol is ook bepaald geen man met boertalent.

















 












Naaister kan ook. Ik ben namelijk heel geduldig en kan heel goed rrrrrts zomen maken. Spelden inslikken die er dan uit m'n teen weer uitkomen lijkt mij uiterst fascinerend.

Of hoedenmaakster. Genoeg vraag naar hier op de Veluwe. Lekker creatief beroep.

Of kapper. Ik knip de Pollen altijd al, maar het lijkt me zo enig om met roze kapmantels te mogen werken en te kunnen knipogen naar mijn klanten. Lekkere luchtjes, die krijg ik nooit bij mijn kapper. Dat lijkt me nu  typisch weer iets wat we in ere moeten herstellen.

Maar het liefst word ik toch gewoon weer juffrouw. Met dan zonder belletje waardoor het stil wordt en een stok om dingen aan te wijzen.

Ik zit hard te denken om nu toch echt zelfstandig individuele hulp te gaan geven aan kinderen met leer- of gedragsproblemen. Eng wel, zo'n stap, het ondernemerschap en het gedoe, maar hier ligt dus wel mijn kracht en hart.
Voorzichtig ga ik eens wat stappen in die richting zetten.
U hoort nog van me.

Even een vrouwelijk haakwerkje tussen al dat geitenwollensokkengebrei door

TELLEN!!!

Laatst verkocht ik dit boek. Met pijn in mijn hart, want het was mijn LievelingsHarplesBoek.
Er stonden van die leuke liedjes in.

 Van heul gemakkelijk naar best wel heul moeilijk.

Voor ik het boek op de post deed, speelde ik het weer eens door. Opeens kwamen er zoveel herinneringen boven. Van die oude muziekschool. Gevestigd in een gigantische voormalige melkfabriek, een enorm doolhof met veel trappetjes, tussenverdiepingen, smalle gangetjes, scheve deuren en hoge ramen, Gevaarlijke Gedeeltes waar je Niet mocht Komen, flarden muziek van allerlei instrumenten. Ik dwaalde vaak door de gangen, als ik weer eens veel te vroeg voor de les was.

De ene week had je nog les in een kamertje dat de volgende week afgesloten bleek wegens instortingsgevaar. Alles was oud en vies en krakkemikkig en schots en scheef en verveloos en MOOI.

Ik had een heel lieve harplerares. Ze leek in de verte wel wat op Mildred Dilling, die het boek 'geschreven' had. Wat vond ik dat een mooie vrouw. En Mildred, dat leek me een goede naam voor de dochter die ik ooit zou krijgen...

Maar mijn harplerares vond dat ik niet kon tellen.
Dat klopt. Kan ik nog steeds niet zo goed. Ik doe ook maar wat, als het maar een beetje klinkt...

't Gaat me meer om de inhoud, om de taal die de muziek spreekt. De emotie. Het gevoel.

Ritme, notenwaardes, maatsoorten enzo, ik vind het maar ondergeschikt. Gedoe.

Harples heeft me gevormd. Het heeft me veel gebracht.

Het boek staat vol met aanwijzingen in potlood.

TELLEN

Loslaten

Duimen HOOG

Rug RECHT

RUST!!!!

Hardop Tellen

't Is net opvoeden.

Even stil

Mensen, deze hele week al ben ik heel zielig.  Bij de tandarts geweest en daar werden we, de tandarts en ik, allebei niet vrolijk van. Door die ziekte van mij gaat ook mijn gebit in rap tempo achteruit. Geen details verder hier op het weeweewee, maar ik doe nog maar een tandje harder m'n best om een kunstgebitje in de nabije toekomst te voorkomen. Ik poets, ik flos, ik spoel, ik tandenstokersteek, ik gel en ik snoep niet.
Ondertussen heb ik pijn. Veel pijn, want er moest een kies uit. Ik slaap er weer eens amper van, heb een hele maaltijd aan de maximum hoeveelheid paracetamollen die ik per dag slik en zie bleek als een vaatdoek.
Ik hang op de bank of op een stoel, doe domme spelletjes op de computer en ik voer verder geen steek uit. Ja. Af en toe brei ik wat aan een sok. Maar daar word je ook niet veel vrolijker van.
Terwijl ik
- de ramen had willen lappen.
- een dienblad wilde beschilderen.
- wilde nadenken over een ondernemersplan voor een eigen bureautje.
- een bankje wilde schuren en beitsen.
- leuke berichtjes wilde schrijven.
- had willen vilten / haken / borduren / schilderen / tekenen.
- attente kaartjes aan Jan en alleman had willen sturen.
- een nieuwe, frisse look aan dit blog had willen geven.

Maar nee. Het is toch even beter dat allemaal niet te willen. Gewoon even tijd te nemen voor niets. En we leven in de Goede Week, daar sta ik ook letterlijk bij stil.

Ik hoop er volgende week weer te zijn. Het ga u goed!

Bokaal - da's dus een chic woord voor piesfles

Weer een vies verhaal, hoor! Lees maar niet verder als je daar niet tegen kunt.

Zo af en toe moet ik 24 uur lang m'n urine opsparen. Daar doen ze dan in het lab van het ziekenhuis allerlei leuke proefjes mee. Ik schreef er al eerder over: een hilarisch stukje over bruin-gele of geel-bruine bokalen.

Dit weekend was ik weer de pineut. Ik kreeg daartoe vorige week een bruin-gele bokaal mee in een wit plastic tasje. Toen ik zondagochtend de fles uit de zak haalde, zag ik allerlei bruinige spetters op de zak en was de bokaal nattig. Opengedraaid bleek hij te stinken als de hel. Ik nam maar aan dat het de geur van een nieuw ontsmettingsmiddel was, maar gerust was ik er niet op. Het leek me typisch de geur van onvervalste mannenurine. Vrouwenurine stinkt namelijk niet. Tenminste, die van mij niet.

Ik spaarde dus keurig mijn plasjes op in die stinkende bokaal (bijkomende problemen: waar láát je zo'n grote bokaal? in de koelkast dus. Ja. En toen brak de koelkastplank af, door het gewicht van mijn pies. En nog een probleem: hoe vang je het op? In een kwarkbakje. Behalve 's morgensvroeg met m'n slaapdronken kop: een flink deel klotste over de rand.) en leverde vanmorgen het hele zwikkie in. Toen ik de laborante vertelde dat dat ding zo stonk, keek ze me heel gek aan. Achteraf bedacht ik dat ze vast dacht dat ik mijn eigen lichaamssappen bedoelde, maar die geuren naar viooltjes. Kon zij niet weten.

Ben benieuwd wat de uitslag wordt. Misschien treffen ze wel testosteron of iets anders typisch mannelijks aan.
Waarschijnlijker is dat ze een overdosis restjes van medicijnen signaleren. Ik heb namelijk ergens dit weekend een dubbele dosis genomen. Ik mis opeens een portie en ik kan me dus echt niet herinneren wanneer ik zó in de war was. Zo erg is het al met me.
Kortom: uw Purperpolletje is weer lekker bezig.

Lollig

Niets lukt als je in zo'n dipje zit. Echt. Mijn glas is heel erg halfleeg. Ik wentel me in mijn ongelukkigheden. Vanmorgen bleek ik geen grammetje lichter te zijn dan gisteren, mijn creatieve projectje met verf en hout mist inspiratie, de hiel van de sok die ik brei is alweer af en nu moet ik dat lange, saaie voetstuk doen, er zijn weer geen boden geplaatst op al die mooie spulletjes die ik op Marktplaats heb gezet, een leuk boek dat ik lees is bijna uit, vanavond eten we lasagne en dat betekent een bult werk in de keuken (die een zooitje is) en vanavond is er weer eens niets op tv.

Net nu ik zo gerieflijk in dit dipje zit, geheel legitiem vind ik zelf, moeten de mannelijke Pollen steeds maar lollig doen. Ik ben erg leuk thuis, normaliter, en ik kan er dus niet tegen dat zij nu opeens ook zo nodig moeten. Heel vervelend allemaal.
En dan is het ook nog eens, tot overmaat van ramp, 1 april. Kunstpol is het je-veters-zijn-los- en er-zit-een-gat-in-je-broekrepertoire helaas nóg niet ontgroeid. Zelfs de Wii denkt lollig te moeten zijn. O, o, o, wat moet ik verschrikkelijk niet lachen als ik dat ding aanzet.

De Polletjes vonden het nodig om een geweldig goede 1 aprilgrap te bedenken voor Grote Pol. Iets met een emmer en water en een deur haalde het gelukkig niet, want dan hadden we de poppen helemaal aan het dansen gehad. Nee, nu hebben ze iets veel originelers bedacht, waarvan ze verwachten dat Grote Pol er met beide ogen in zal tuinen. Ik geef ze weinig kans. Vanaf de zijlijn chagrijnde ik bij hun voorbereidingen wat zwartgallig commentaar in het proces en stelde Kritische en Slimme Vragen, waarvoor ze me nog dankbaar waren ook. Dat was nu net niet de bedoeling.
Zelfs mijn ontmoedigingsbeleid lukt me vandaag niet.
En het schrijven van een behoorlijk berichtje hier op Blogger wordt ook helemaal nie




.