Op expeditie

In het schemerdonkere bos was er geen mens meer te zien. Grote Pol en ik deden even een ommetje. We volgden onze rodepaaltjesroute en hadden er geen moment bij stilgestaan dat dat na zonsondergang niet meer mocht.
Het was heerlijk. Geen joggers, geen loslopende honden, geen puberpolletjes, wel zuivere lentelucht, blaadjes van het mooiste groen die zich voor je neus ontworstelden aan hun knopjes, merels en ander gevogelte die hun avondzang zongen, wat gekeuvel en vooral stilte.
Tot die stilte werd doorbroken door een harde snurkachtige grom. Een zwijn, met jonkies, op nog geen twintig meter afstand. Banggemaakt door enge verhalen over boze zwijnen die onschuldige mensen achternagaan en aanvallen, stonden we stil. Gebiologeerd door het zwijn, maar ook angstig. Mijn conditie is nu niet zo dat ik hard kan wegrennen. En er waren ook al geen handige klimbomen in de buurt.
Maar familie Zwijn ging er knorrend en snuivend vandoor en wij ook. Behalve dan dat wij niet zo hard knorden en snoven. Maar de rodepaaltjesroute was nog niet afgelopen, en de kortste weg naar het grote pad was nog aardig lang. Wéér een snurk, wéér een zwijn met jonkies op nog geen dertig meter afstand, wéér een knorrende, snuivende aftocht.
Wonen op de Veluwe is leuk, maar de volgende keer doen we dat ommetje vóór zonsondergang. Of we nemen vooraf wat cannabis, om lekker relaxed te kunnen wandelen, want ook dat blijkt een oorspronkelijk Veluws streekproduct...