Oppasbloemetje

Er was een buurman jarig. Eentje die meestal alleen woont, maar soms ook niet. Dan heeft ie een vriendinnetje. Maar meestal issie alleen. Af en toe komt er een vriend langs en dan gaan ze voetbal kijken en bier drinken en over computers praten. In z'n mannenhuis. Met zo'n echte manneninrichting, zakelijk, smakeloos en praktisch. Of ze scheuren weg in z'n zwarte mannenauto. Naar de AutoRai, de TT in Assen of een IT-beurs.
Zó'n man.

Maar nu kreeg ie een boeket via de bloemist. En hij was niet thuis, dus ze belden bij ons aan. En vanaf  's morgens 10 uur mochten wij op zijn bloemen passen. Ik zette ze in een emmer, goed in het zicht. Kon ik er goed op letten.

Ik hoopte toch zo dat ie ze niet zou komen halen. Dat ze vergeten waren een briefje in z'n brievenbus te doen. Of dattie desnoods zou zeggen: 'Hou maar, ik geef er toch niet om.'

Zo'n buurman hóeft toch helemaal niet zo'n boeket?

Dat heeft ie toch helemaal niet nodig?

Bovendien schat hij het vast niet voldoende naar waarde.

Hij heeft ook vast geen vaas.

Of hij zet ze in de zon en vergeet het water bij te vullen.

En hij kijkt er waarschijnlijk ook nóóit naar.

Om 7 uur - ik wilde net een mooie vaas uitzoeken - ging de deurbel.

Shit.

Hij kwam z'n bloemen halen. 

'Graag gedaan, hoor,' piepte ik nog.