Purperpolletje in het OV- het vervolg

Dit is het flauwe vervolg op het vorige berichtje. Dat moet u, als u dat nog niet gedaan had, dat schijnt te kunnen, eerst maar eens lezen. En daarna kunt u altijd nog besluiten ook dit berichtje nog te lezen. Ik zou het niet doen, want er staat niet veel bijzonders in. Gewauwel over herkansingen in het leven (dat is nog wel redelijk interessant, al zeg ik het zelf) een Pasar Malam en een kapotte trein, 't is de moeite niet. Maar ik heb hier vaste lezers die echt álles willen lezen wat ik schrijf en nou, die doe ik er dus wel een plezier mee. Morgen weer een interessanter berichtje. Iets met taal of de Polletjes, denk ik, echt veel leuker.

Na de familiedag toog ik weer naar de tram. Omdat schone zus meeliep, verdwaalde ik nu niet in de driehonderd meter afstand tussen hun huis en de tram. Dat was mooi, want daardoor kon ik zo instappen. Niet vergeten in te checken en uit te checken en weer in te checken voor ik de trein in stapte.
Man o man, ik voelde me een ervaren OV-chipreiziger. Alles verliep zeer voorspoedig en ik dacht erover zo snel mogelijk weer de heenreis te gaan maken, want nu wist ik hoe het moest.
Hebt u dat nou ook?
Dat als u bijvoorbeeld gigantisch verkeerd gereden bent, u de dag daarna meteen de route weer wil afleggen, maar dan goed? Of wanneer die zelfgebakken appeltaart eindigt in twintigduizend kruimels in de gootsteen omdat u de boter in de bodem verstrooidheidshalve had overgeslagen en ook de springvorm bent vergeten goed vast te krikken, dat u dan meteen Minimaal een Vreselijk Ingewikkelde Maar Perfecte Schwarzwalder Kirschtorte met alles-erop-en-eraan wil bakken om (uzelf) te bewijzen dat u het heus wel kunt?
Nou.
Ik heb dat dus wel.

Ik zat dus in de trein die klaarstond om te vertrekken. Maar eerst kwamen er nóg een heleboel mensen bij. En in het vorig berichtje was ik zo bezig met die chip dat ik echt he-le-maal vergat melding te maken van de Pasar Malam in de stad waar ik was. Op de heenweg zat de trein gezellig vol met mensen die er ontzettend veel zin in hadden. Echt heel aanstekelijk. Geklets over Celebes en Java en de tempo doeloe en wat niet al klonk met rollende rrrr door de coupé. Op zulke dagen wenste ik dat ik het ook leuk vond om naar een Pasar Malam te gaan. Voor me zat een Indische oma met kleindochter van een jaar of zeven. Ze had nog nooit in de trein gezeten, denk ik en het was een gezellig uitje voor ze. Het meisje wees nog naar elke eend die ze zag en de sloten noemde ze rivieren en de reigers waren ooievaars.

In die trein terug die nog steeds klaarstond om te vertrekken werd het voller en voller met mensen die bij de Pasar Malam geweest waren. En ze waren nog helemaal niet moe, hoor. Nog opgewekter, nog meer geklets, nog meer gierend gelach en bij de oudere, tandelozere vrouwtjes bescheiden gegniffel en mysterieus geglimlach. Tassen vol heerlijk riekende Indische waar werden in de bagagerekken gestouwd. Het rook heerlijk naar gado gado, saté, kroepoek en vooral naar knoflook. Er werd zo geanimeerd gekletst en gelachen, dat we de omroepstem amper konden horen. De trein bleek kapot en we moesten met z'n allen naar een andere trein.
Nou ja. Om een lang verhaal kort te maken: ik propte me in een andere trein, vond een fijne zitplek, waarna de oude trein intussen gemaakt werd en al snel wegreed. Gaf niets. Ik kwam veilig thuis. En ik vergat niet uit te checken.
En toen was ik twee dagen lang zo moe dat ik me toch weer herinnerde dat ik SLE heb.
Maar mensen, wat heb ik een zin in een goed bord nasi rames.