Mysterie in kruipruimte

Vooralsnog blijft het een raadsel wat zich precies in de kruipruimte van Huize Pollenstein heeft afgespeeld, maar alles duidt op een onfrisse zaak. 
Bij het leegruimen van deze sinistere en naargeestige ruimte, die via een luik in de berging te bereiken is, stuitte de vrouw des huizes op een krat vol babyspulletjes die ruim twintig jaar geleden onnadenkend 'in het gat' moet zijn geschoven. De indertijd met veel liefde en zorg gewassen, gestreken en verpakte lakentjes, rompertjes en spuugdoekjes waren bedekt met mysterieuze roodbruine spetters (die ook na heet wassen niet verdwenen).

de afgerukte arm van Heleentje,
liggend op een andere pop die
niet aangedaan is. 

'En iieeeeksss... een dode muis'
Is hier sprake geweest van een gruwelijk misdrijf? Alles wijst erop, maar er is tot nu toe geen stoffelijk overschot aangetroffen.
De vrouw van 49 verklaart: 'Ik voelde even verder, in dat hoekje achter dat muurtje, en toen voelde ik iets zachts en warms en iieeeeksss.... ik dacht dat het een dode muis of zo was!' De vrouw huivert bij deze herinnering en is even niet in staat om verder te praten. Nadat zij van de schrik bekomen was, vermande de vrouw zich en pakte nog enkele spulletjes ter inspectie. Uit de donkere chaos diepte ze dit keer echter een afgrijselijk afgerukte arm op.

Heleentje

Het bleek de arm te zijn van Heleentje, haar vroegere lievelingspop, die ook in een vlaag van onnadenkende opruimwoede in 'het gat' moet zijn geschoven. Heleentje is onherstelbaar beschadigd. Een witte uitslag bedekt hoofd en rechterarm. Besloten is de pop bij het afvalbrengstation op waardige wijze ter recycling aan te bieden. Inmiddels krijgt de getraumatiseerde vrouw psychologische hulp om dit zware verlies te verwerken.

De politie tast nog in het duister naar de oorzaak van het mysterie. Laboratoriumonderzoek naar de samenstelling van de roodbruine spetters is nog in volle gang.

'Wat achter het luik lag, zagen wij niet.' 
Enkele weken later is de gehele kruipruimte met hulp van een Polletje volledig leeggeruimd. Grote Pol en het betrokken Polletje reden nadien met een volle auto en afgeladen aanhanger met wat niet al naar het afvalbrengstation ter plaatse. Duidelijk is dat de Pollen jarenlang geleden hebben aan ziekelijke bewaardrang en kortzichtigheid: 'Wat achter het luik lag, zagen wij niet.'

Inmiddels is het stel voornemens hun leven te beteren en hun afvalstromen tijdiger en efficiënter te monitoren. Grote Pol verklaart: 'Er liggen alleen wat lege dozen in het gat, voor als we geen dozen meer hebben.' In de berging die grenst aan de kruipruimte ziet uw verslaggever echter al minimaal tien lege dozen liggen en vermoedt dat dit een nieuw begin is van het einde. 

 

huidige situatie, linksachter ziet u de ingang naar de kruipruimte

Bonusmateriaal: archieffoto's (1972-1976) van de vrouw des huizes met o.a. pop Heleentje.