Kip zonder kop

Redelijk redeloos kwam ik mezelf zaterdag nogal tegen bij de H EMA. Minstens een halfuur liep ik daar radeloos kriskras en uiteindelijk redelijk reddeloos door de winkel te zwalken om maar voor €25 aan nuttige artikelen te vinden. Waarom? Omdat ik het afgelopen jaar punten had gespaard en daar kon ik dan een kortingsvoucher voor krijgen die recht gaf op €5 korting bij besteding van €25, uiterlijk te besteden op zaterdag 26 januari. En, niks voor mij, ik was daar ingetrapt. Terwijl we bijna niets te wensen hebben. Man, we zijn zo rijk. En dit keer ben ik niet cynisch noch sarcastisch.

de moeder van Purperpol met
bloemetjesgordijn, ooit, lang geleden.

Ik dacht nog: ik koop er een zwarte maillot bij. Maar de zwarte waren op. Ik deed een grijze in mijn mandje. Maar daar moet nu nog een spijkerrokje bij. Terwijl ik rokjes zat heb, maar geen spijkerrokje. €7, oké, het is een begin.
Zo'n gezichtsmasker in een zakje? Nou, dat kun je zelf praktisch voor niets maken met kattenbakvulling volgens de Keuringsdienst van Waarde. Eerst een kat, trouwens. O nee, die zijn er al zat in de buurt. Ik woon in een kattenkolonie. Ik vraag de buuf wel even om een handje korrels.
En ik dacht: ik koop kaarsen. Maar we hadden nog zoveel kaarsen, de stroom kan wel drie maanden uitvallen wat ons betreft en nog is ons hele huis een complete lichtbak, en alleen de rode vond ik mooi. Vier stuks, €3.
Een opschrijfboekje. Waren in de aanbieding. Eén voor €0,50 en één voor maar liefst €2.
Op de helft.
Wattenstaafjes? Neh. Hebben we nog. Plastic dingen.
Shampoo? Bleh. Fles niet mooi genoeg.
Ondergoed? Vooruit, een pakje slipjes voor €6.
Een potje voor het ongewenste plantje dat ik kreeg? Neh, niet te vinden. (Hebt u dat ook? Dan krijg je een lelijk plantje of een bos knalgele chrysanten en dan heb je daar nergens in je hele huis een passend potje of geschikte vaas voor.)
Fles wijn? Zo te zien allemaal zware wijnen en helemaal uit Chili. Laat maar.
Beha? Nou, thuis de BEHAwijzer erbij gehad en toen bleek ik zo'n onwaarschijnlijk rare maat te hebben dat ik nu helemaal niks meer durf te kopen. Tot ik de moed heb om naar een speciaalzaak te gaan en het eens keurig laat opmeten door iemand die er echt verstand van heeft.
Drop? Ja, drop! Een zak voor €1. Yeah!!!
Een 4-pak champagneglazen? fietslampjes? een turquoise
eenhoornpiñata? ARGGHHHH
Handschoenen voor warme vingertoppen. Goed plan, Purperpol, dat je dat niet eerder bedacht. Geen enkele handschoen te vinden met zonder touchscreencompatibelevingertopjes. Die vertrouw ik voor geen cent.
Schriften dan? Ja, maar die moeten eigenlijk van mijn bedrijfsrekening. Toch maar doen, compenseer het wel met iets anders. €3.
Een glimmende fluitketel? een bloemetjesgordijn op maat? knalblauwe nepwimpers? een roestvrijstalen suikerstrooier? HELP!!!
Nog steeds kon ik het idee van die €5 korting niet van me af zetten. Ik moest en zou die €25 aan boodschappen bij elkaar schrapen.
Geurstokjes dawn, spice of blossom? deurmat met leuke stippen? retrobord voor filosofische spreuk? We hebben alles-alles-ALLES al...
Ik deed nog maar een rondje en kies uiteindelijk wat garenklosjes uit.

Eindbedrag: €26. Ik had het gered. Naar de kassa. Afrekenen. Naar huis. Op de bank ploffen en mezelf weer vinden.

En nu denk ik: bandenplakspul, een zakje ballonnen en een nieuw hoeslaken zonder gaten, dat had eigenlijk best wel handig geweest....
Hebben we de bon nog?

Russische dames

Ik ben altijd als een kind zo blij met mooie bezoekersaantallen, gezellige reacties, nieuwe volgers en, het toppunt, mensen die naar mijn blog verwijzen in een leeslijst, blogroll of hoe dat ook maar mag heten. Toch ben ik niet onverdeeld blij met álle nieuwe volgers...

De laatste tijd krijg ik hier telkens bezoek uit met name Rusland, zie ik op het kaartje in Blogger. Even een enorme piek in bezoekersaantallen:

een vreemde verwijzingssite met een meisjesnaam van bepaald allooi in de statistieken (waar ik na de eerste keer niet meer op klik omdat ik niet op dat soort foto's kik (zacht gezegd en rijmend bovendien)) en een dag of wat later een nieuwe volger via Bloglovin. Bij de laatste vijftien nieuwe volgers zijn dat er twaalf met een opmerkelijk profiel. Er staat dan een telkens iets andere tekst. Ik heb het eens in Google translate gegooid en dan komt er zoiets uitrollen:

Of zoiets:

Nog één dan: 

Ik geloof er geen hout van dat ze geïnteresseerd zijn in mijn verhaaltjes over sokken breien, huishoudschema's en pillen slikken en ik vind het een unheimisch idee dat ze hier rondzwerven. Hebben meer bloggers met Bloglovin hier last van?

Sokken à la schoonmoeder

Mijn schoonmoeder was nog lang niet mijn schoonmoeder toen ze in 1987 overleed. Ze was voor mij gewoon een lieve vrouw, een kennis van mijn ouders en moeder van Grote Pol die ik al wel kende, die voor mij kniekousen breide, ergens in 1982 of zo... Dat deed ze omdat mijn moeder dat aan haar vroeg. Ik wilde van die lange spierwitte, met gaatjespatroon. Gewoon van de HEMA of zo. Mijn moeder gaf haar wol, vuilwitte, en zij breide er degelijke, enorm kriebelige kousen van die in mijn ogen afschuwelijk waren en C-O-M-P-L-E-E-T anders dan wat ik voor ogen had. Later breide ze ook nog roodbruine exemplaren voor me. Niet kapot te krijgen.

Nu, in 2019, brei ik sokken voor Grote Pol. Warme, niet kriebelende wollen sokken. Grote Pol heeft wintervoeten en daar helpen die sokken tegen. Na wat zoeken naar het juiste patroon en de goede draad, bedacht ik dat de beste sokken die Grote Pol draagt nog steeds die sokken zijn die zijn moeder ooit breide. Ja, u leest het goed. 32 jaar na haar overlijden draagt hij nog haar breisels met die perfecte pasvorm. Niet kapot te krijgen.

Sokken van schoonmoeder

Omdat er toch wel wat paren in de loop der tijden sleets werden, zijn er nu nog maar twee van de naar schatting dertig paren over. Maar twee paren waren genoeg voor mij. Ik analyseerde haar breistijl en patroon, kopieerde die exact, studeerde nog eens op de afhechttechniek bij de tenen en tadaa! Sokken à la schoonmoeder!

Sokken van Purperpol

Hoe graag had ze het me zelf geleerd... Zij was er echt een kei in. Ook in naaien en alle andere nuttige handwerken. Ze heeft zelfs een tijdje voor het domineesgezin in het dorp genaaid.
Op de lagere school blonk ze, ook in nuttige handwerken, al uit. Kijk maar:

Even tussendoor: weet u, zo'n sokkenpatroon heeft bijna poëtische waarde. Men spreekt over de grote hiel, al dan niet verstevigd, de kleine hiel, de wreef, de voor-, boven- en ondervoet en - het allermooist - de spie. Een sok wordt ook tijdens het breien als het ware geboren, bijvoorbeeld wanneer de hiel steek voor steek haar karakteristieke vorm krijgt. Die poëzie, dat geboren laten worden, samen met het idee dat ik in de voetsporen (of in dit geval handsporen) van mijn schoonmoeder treedt, geeft een 'heel apart gevoel van binnen'.

Ik doe hier nu wel lyrisch over, roep ook regelmatig dat ik te laat geboren ben, omdat ik zo graag degelijk handwerkonderwijs had willen hebben (wij makrameeden, emailleerden, timmerden, weefden met kraaltjes, figuurzaagden en deden aan dramatiese ekspressie), maar in wezen ben ik een hatseflatser, hoor. De vraag is hoe ik het er bij een strenge handwerkjuffrouw had afgebracht. En misschien, nee, waarschijnlijk, had mijn vlijtige schoonmoeder mijn handwerksels afgedaan als broddelwerk.
Behalve dan die sokken, denk ik. Maar of ze niet kapot te krijgen zijn, zal de tijd nog leren.

10 jaar Purperpol

Tijd voor een feestje dus. Ik heb mijn hoed vast opgezet!

Vandaag bestaat dit blog 10 jaar. Ik begon ermee om het een en ander te verwerken en hield niet meer op met schrijven. Alhoewel... Het eerste jaar schreef ik 308 berichtjes en afgelopen jaar waren het er nog maar 14. Maar niet getreurd, zo ging dat nu eenmaal. Al met al staat de teller op 1408.

Daarnet even teruggebladerd. Tien jaar geleden gebruikte ik nog geen schuilnamen en in het allereerste berichtje had ik nog niet meteen 'mijn' blogstijl te pakken. Maar eigenlijk vond ik het best leuk om weer eens te lezen, al was de inhoud nogal verdrietig (maar dan weer wel met onvervalste Purperpoltwist). Kijk maar!

29.930, zeg maar 30.000 pillen

Precies tien jaar geleden, op 2 januari 2009, zaten Grote Pol en ik bij de internist in het ziekenhuis. Na een periode van allerlei onderzoeken was nu eindelijk een definitieve diagnose gesteld en het zag er niet best uit. De goede man (don't shoot the messenger, zei hij nog) schreef recepten uit, een stuk of acht schat ik. In mijn herinnering ging hij maar door en door met telkens een nieuw receptbriefje pakken. De namen van die pillen zeiden me nog niet zo veel, behalve die van de gevreesde prednison die in ruime mate werd voorgeschreven.
Die avond zat ik op de bank alle bijsluiters te lezen en lagen de doosjes als een enorme rijstebrijberg voor me op tafel. Ik moest me er letterlijk doorheen gaan slikken...
Inmiddels heb ik dus zo'n 30.000 pillen op, als het er niet meer zijn. Duizend doosjes, potjes, flesjes. Hoe hoog is die berg wel niet! En het goede nieuws is natuurlijk dat het goed met me gaat. Maar elke morgen en avond is daar toch weer die handvol pillen. Het slikken is allang routinematige handeling geworden, maar toch. Dat er geen ontkomen aan is, dat ik me zo vaak zo moe voel, dat er vaak minder kan dan ik wil, dat maakt het toch, ook na tien jaar, best zwaar.
Gelukkig weet ik me ook gedragen en staat er geschreven: Hij zal alle tranen uit hun ogen wissen. Er zal geen dood meer zijn, geen rouw, geen jammerklacht, geen pijn, want wat er eerst was is voorbij.