De toiletrol - een nieuwe aflevering van Wel en wee in het huishouden van mevrouw Pee

We lopen hier in huize Pollenstein nogal eens tegen organisatorische probleempjes aan. Ook na 23,5 jaar huwelijk blijken er verschillen in inzicht overeind te blijven. Omdat Grote Pol een groot deel van het huishouden op zich neemt, moet en mag ik bepaalde dingen loslaten, maar toch, er blijft nogal eens iets jeuken.
Het dopje op de tandpastatube is nooit een probleem geweest.
De kwestie van de klep van de afvalbak open of dicht is eindelijk opgelost door een bak met voetpedaal te kopen, zodat Grote Pol ergonomisch gemakkelijk en snel zijn zooi in de bak kan kiepen. Het gaat zo vlot dat hij nu niet meer bang is voor de vieze luchten die zouden ontstaan door een dichte bak.

Maar er blijven nog wat onopgeloste zaken over.

Wat te denken van afwas in de gootsteen zetten? En dan restjes koffie erin gieten? Ieks, bah en jakkie. Ik hoor u meelijdend zuchten, waarvoor mevrouw Pee's hartelijke dank.
Of meelresten in diezelfde gootsteen vegen, zodat ze na aanraking met wat water veranderen in drillerige klodders die bij mevrouw Pee braakneigingen oproepen?
Hoe vaak vervangen we het vaatdoekje? En knijp je dat doekje na gebruik uit of leg je het kliedernat op een viezig hoopje op het aanrecht?

Maar nu hebben we weer een nieuw verschil in huishoudkunde ontdekt. Een van ons, ik noem geen naam, wil dat degene die het laatste velletje toiletpapier gebruikt, ook meteen een nieuwe rol op de houder doet. De ander vindt dat juist degene die met een nieuwe rol gaat beginnen dat moet doen. Daar heb je als je op het toilet zit toch tijd genoeg voor. 

We komen er niet uit.

Wat is bij u thuis de gewoonte? Wilt u alstublieft even stemmen hiernaast? Hopelijk kan ik Grote Pol dan overtuigen van mijn gelijk. Het gaat er hierbij echt om dat u stemt op datgene wat werkelijk in de praktijk gebeurt en niet om de gewenste situatie.

Ik dank u wel voor uw aandacht.

De Pollen in een landhuis, stel je voor!

Rust, ruimte en stilte en mooie dingen zien, dat wilden we. Grote Pol en ik boekten een kamer in een B&B en togen naar Twente.
Daar bleek de tijd minimaal vijftig jaar stil te hebben gestaan. We kwamen terecht op een landgoed. Compleet met freule-met-parels-in-haar-oren, levenslange knecht van 78, drie adellijke honden, gepolitoerd eiken, hoogpolig tapijt, krullerige schilderijen met jachttaferelen en familieportretten, bontjassen en tijgervellen, paardenstallen, een badkamer met marmeren vloer en gouden kranen - groter dan onze woonkamer. Echt een omgeving waar de Pollen zich thuis voelen.
De freule heeft een spierziekte en daalt elke ochtend gezeten in een chique traplift de trappen van haar landhuis af. De knecht werkt al bijna veertig jaar voor m'vrouw en is daar bijna dag en nacht. Van honden heb ik geen verstand, maar ik kon wel zien dat het geen goedkope bakkies waren. In het niervormige bad verdronk ik bijna en ik werd gék van de spiegels die overal hingen. Maar verder was het heerlijk rustig, ruim, stil en mooi.

We wandelden in het Aamsveen. Ja, in, want dat is een moeras waar je echt doorheen moet waden. (Ik overdrijf enigszins, maar u kent mij, u kunt dat wel hebben.) Laarzen waren aanbevolen, maar die hadden we niet bij ons. We verplaatsten ons strategisch en haalden een nat voetje.
Drie rock-Duitsers, een vader met twee dochters van een jaar of achttien, met Bourgondische posturen droegen ook geen laarzen, maar afgetrapte gympies. Ze liepen de route in tegengestelde richting. We kwamen ze twee keer tegen, de eerste keer zat hun stemming er nog aardig in. De tweede keer niet. Toen hadden ze net als wij, pas goed kennisgemaakt met het moeras. De dochters huilden en schreeuwden (toen ze ons nog nicht in die Schmiessen hatten) dat ze maar één paar schoenen hadden en nog veel meer Ach und Weh, maar mijn Duits is niet meer wat het geweest is, de vader trok zijn schouders op. Wij wisten dat er nog heel wat nattigheid zou volgen en groetten nochmals meelijdend. Ik weet niet of de dochters nu nog met hun vader door een deur kunnen.

Dat was ongeveer de meest spectaculaire gebeurtenis van ons tripje. Verder veel aandacht voor die rust, ruimte, stilte en het moois.
Ik leerde Grote Pol hoe je sinaasappels moet pellen, we liepen door Roombeek (die wijk van de vuurwerkramp, prachtig nu!), bezochten twee musea en nog een ander veengebied, kregen zadelpijn op de adellijke fietsen die we mochten lenen van de freule en gingen twee keer in hetzelfde restaurant uit eten.

Bovendien zagen we het mooiste van alles in elkaars ogen.

Het wel en pee in het huishouden van mevrouw Pee - de klussenlijst

We hadden er natuurlijk tien jaar geleden mee moeten beginnen, dan had het nog enige kans van slagen gehad. Nu ligt de lijst, uitgeprint en wel, al weken te wachten op een moedige bui van mevrouw Pee. Met moed der wanhoop zal ze hem presenteren aan de Polletjes: de klussenlijst. Het Pollenprotest zal luid klinken, maar wie weet.
Vriendin mevrouw Mamaloe heeft zo'n lijst op haar wc hangen en haar schatjes van dochters tekenen elke week ijverig in, doen hun klussen zonder morren en zo leeft het gezin van mevrouw Mamaloe week in, week uit in schone harmonie in een proper onderkomen. Het enige nadeel is het hoongelach van plassend bezoek dat mevrouw Mamaloe lijdzaam moet doorstaan.

Mevrouw Pee publiceert deze lijst dan nu op haar blog, niet om hoongelach in de reacties te oogsten, maar om ouders van jongere, plooibaardere, hoffelijkere, bereidwilligere en hulpvaardigere kinderen aan een pedagogisch, nuttig en samenbindend idee te helpen.

Mevrouw Pee is namelijk begaan met de mensheid en met de opgroeiende jeugd in het bijzonder en spreekt nu een persoonlijk woordje tot de jongelui:

Groot te kunnen worden in een reine en opgeruimde omgeving is een groot goed. Draagt daar zelf ook een steentje aan bij, jongens en meisjes, dan zul je bemerken dat wie goed doet, goed ontmoet. Doe het werk met vreugde. Het zal jullie strekken tot opbouw, tot lering, en jawel, ook tot vermaak.
Houdt ijver, vlijtigheid en netheid hoog in het vaandel, want jong geleerd, is oud gedaan.

Ik dank jullie wel voor jullie aandacht.

Over testosteron bij vrouwen

M'n testosterongehalte (ja, vrouwen hebben dat ook) schoot opeens tot Olympische waarden. Dat kwam door de wasmachinemonteur. Die werkte op m'n hormoonspiegel. Dat is iets anders dan een medaillespiegel (dom woord, moet toch gewoon medaille-overzicht zijn?). De medaillespiegel is overigens het enige wat ik van die hele OS volg. Stiekem, want niemand hier thuis mag dat weten. Dat is een principekwestie, zullen we maar zeggen. De mannen hier hebben in elk geval andere interesses en Grote Pol heeft ook nog 's een heel gefundeerde mening over dat gebeuren, die afwijkt van de gangbare Neerlandse mening. Ik ben het dit keer met hem eens.
Ik kijk trouwens ook stiekem, in de krant, naar de uitslagen van de eredivisie. Even kijken wat Vitesse heeft gedaan. Tsja. Arnhemse club, Arnhems meisje. Verder interesseert het me niks. Daar heb ik te veel oestrogeen voor in m'n bloed.

Maar goed. De wasmachinemonteur en mijn testosteron.

Meneer de monteur wriemelde met zijn kolenschophanden her en der in onze wasmachine en constateerde droogjes dat de motor stuk is. Vervangen heeft zin, want de machine is nog niet zo oud. Ondertussen spraken we over de was. Een interessant onderwerp, maar interessanter vond ik mijn reactie op die man. Hij had iets waardoor ik ging opscheppen over de Polletjes. Waarop hij er weer overheen ging met verhalen over zijn kinderen. En ik ging erin mee. Heel raar. Doe ik anders nooit, opscheppen. Dat moet dus dat spontaan opgeschoten testosteron geweest zijn. Ik wilde de beste zijn bij alles.
Het ging over opleidingen van onze kinderen (punt voor hem), over woonomgeving (punt voor mij), over vloerverwarming (punt voor hem),  over kinderen die de was doen (punt voor hem), over sportiviteit van de kinderen:
zijn zoon doet aan kendo, Polletje doet aan judo én jiu-jitsu én geeft bovendien minimaal twee uur per week judoles aan jonge kinderen. Voor de leukigheid doet dit oudste Polletje naast die idiote opleiding ook nog in de avonduren vrijwillig aan terreinwerk. Dat is ook sport, maar dan heel gek: bij het commando 'boomboomboom' moet je binnen tien seconden in een boom hangen, bij commando 'moobmoobmoob' moet je binnen tien seconden omgekeerd in een boom hangen, bij commando 'kroket' moet je over de grond gaan rollen en roepen: 'Ik ben een frikandel en ik wil een kroket worden' en meer van dat soort vreemde praktijken.
Hah. Daar kon onze monteur niet tegenop: ik scoorde het dubbele aantal punten. Het stond gelijk.

Daarna zakte m'n testosteron weer snel tot normale waarden, want toen begon hij over de vervangingswaarde van de machine en daarbij komen heel andere hormonen in actie. Met pijnstillende werking. Gelukkig maar. Stel je voor, ik heb al genoeg haargroei op mijn gezicht. En een sportauto met spoilers en gierende remmen kan ik niet betalen.

Het wel en wee in het huishouden van mevrouw Pee - de meterkast

Mevrouw Pee (Purperpolletje, dus, aangenaam) houdt huis. Soms. Maar het valt niet mee bij mevrouw Pee, want de Polletjes werken het een en ander tegen. Zij zijn niet gecharmeerd van een opgeruimd huis. Als mevrouw Pee de woonkamer eens aan kant heeft gemaakt, vragen ze met een vies gezicht: 'Komt er visite, of zo?'
Mevrouw Pee doet elke keer weer verwoede pogingen de boel op orde te krijgen en te houden. Maar vooral in dat op orde houden is mevrouw Pee niet goed genoeg. Mevrouw Pee houdt van het extreme, de klussen waarbij je snel resultaat ziet.
Vandaag deed mevrouw Pee een extreme klus: de meterkast. De meterkast is geen opbergkast, stond in de folder van Het Bedrijf van de Meterkast. Strenge woorden. De meterkast behoort dus niet aan ons, maar aan Dat Bedrijf. Wat moest mevrouw Pee doen als de meteropnemer zou komen en haar de les zou gaan lezen? Misschien kreeg mevrouw Pee wel straf en moest ze verplicht een nacht in de kast. Directe actie was vereist. Vandaag dan. Want morgen zou mevrouw Pee er wel weer heel anders over kunnen denken. Mevrouw Pee haalde kast fluks leeg en plempte alles op de eettafel.

Wat kwam eruit?
- Vijf paraplu's;
- een vlieger die het nooit deed;
- zeven kromme spijkers;
- zes rollen kaftpapier;
- acht rollen cadeaupapier;
- 124,7 meter cadeaulint (onopgerold);
- 85 folders Wat Te Doen Bij Een Erge Ramp;
- 42 losse mooie, verfrommelde cadeaupapiertjes;
- acht dorre herfstbladeren;
- een fietspompje;
- 25 zekeringen;
- een kromgebogen rol patroonpapier.

Hophophop,
mevrouw Pee ruimde alles op.

En moet u zien, welk een resultaat! Mooie cadeaupapiertjes in een tasje, rollen papier in een tas, alle lintjes in een tassie en die weer aan spijkers in de muur. Wat zal de meteropnemer blij zijn! Misschien krijgt mevrouw Pee nu wel een sticker.

Een stom berichtje. Bah. Doei.

Soms val ik tegen. Dan denkt u, terwijl u eindelijk weer een berichtje van mij leest, waar u zich aanvankelijk op had verheugd: 'Wat een stom berichtje. Bah. Purperpolletje was dit keer niet in vorm.' Of: 'Wat een gebazel. Het gaat helemaal nergens over, zoals altijd, maar nu is het echt helemaal niet meer leuk.'

Maar, mensen, dat is het leven. Soms valt het mee, soms valt het tegen. 

Ik val mezelf ook wel eens tegen. Gisteren nog. 

Toen dacht ik even verder te gaan aan mijn schilderwerkje - waarvan ik echt allang niet meer verwacht dat het een meesterstuk gaat worden, maar hé, énige kwaliteit mag ik toch wel van mezelf verwachten - en het lukte gewoon niet zoals ik het wilde. Ik wilde loskomen van het streven naar een realistische schilderstijl, want dat lukt me toch nooit en ik vind hatseflats impressionistischachtig kwasten juist ook zo leuk. Maar dat lukte dus niet.

Ik plempte wat bloemen, anemoonachtige gevalletjes zo hier en daar rond de gemberpot die al een tijdje op het doek stond. Dat lukte aardig. De basis was gelegd. Het zijn wel allemaal bloemen-van-voren, terwijl mijn blommekes altijd alle kanten op staan, maar nou ja ach hee. De zon stond erop en de bloemen bogen zich allemaal naar het licht, zullen we maar zeggen. 

Toen moesten er nog stelen aan. Daar ging het helemaal mis. Dat zijn rechte strepen geworden die heel raar in die pot verdwijnen. En nee, dat is niet leuk expressionistischsoortigdinges of kubistisch, fauvistisch of dadaïstisch of welk label je er ook aanhangt, dat is gewoon kinderlijk. Ik weet echt niet hoe ik dat nu weer op een volwassen manier moet herstellen.
En dan die tafel, lé-lijk, nee echt lééé-lijk. 

Ik stort me dus maar weer op een breiwerkje, het lezen van een boek of het schrijven van een blogje. Dat kan bijna niet mislukken. 

Nou ja. Tenzij u denkt bij het lezen van dit berichtje: 'Sjonge, die Purperpol, die is echt niet meer wat het geweest is. Bah. Ik wil nooit meer iets met haar te maken hebben. Doei.'

Update: 14.55 uur: ja hoor, al één volger kwijt. 

Nachtelijk avontuur

In een onbestuurbaar voertuig - is het een vliegtuig? een speedboot? - razen Grote Pol en ik op de afgrond af. Rode lichtsignalen links, groene rechts. Verder pikdonker. En warm! - stikheet. Mijn hart klopt in mijn keel. Ik schreeuw het uit. Er is niets aan te doen, dit overkomt ons en wij zijn slachtoffer. We gaan naar de haaien.
Die signalen, rood en groen, dat zijn codes. Geheime codes die ik moet kraken. Maar ze knipperen en dat maakt het lastig. Er valt geen touw aan vast te knopen, tot ik besef dat het onze wekkerradio's zijn.
En dat ik het zo warm heb, omdat ik onder een dekbed lig. Dat het zo donker is, omdat het nacht is. Dat die cijfers knipperen, omdat er blijkbaar een stroomstoring was. Dat er geen raket, F-16 of tank bij betrokken is, maar een heerlijk warm bed.
Een warm bed, waar ik uit moet, want ik moet wel weten hoe laat het écht is. En om de broodbakmachine weer aan te zetten.
Ik wek Grote Pol die midden in de nacht vijf keer verstrooider is dan overdag. Minimaal. En dover ook, en slechtziender.
Hij moet zijn wekkerradio goed zetten, ik doe de mijne. Maar ik druk op een verkeerd knopje en 'No woman, no cry' schalt door de stille nacht. Daar word ik op dit moment nu niet bepaald rustig van. Gauw uit. De broodbakmachine draait, de wekker van Grote Pol staat ook weer op het juiste uur, tot hij ook op het verkeerde knopje drukt en we de zoete klanken van Radio Maria horen. Hij weet natuurlijk niet hoe dat ding uitgaat, dus ik snauw: 'Die balk, nee, die balk, daar, naar onder!!!'
En ja, de rust keert weder. Ik zeil weer in slaap. Wat een avontuur.