Van tralala en niet-tralala en nooit weer dit getralalala

Je hebt van die mensen die gaan wandelen van tralalalala. Ze maken wonderschone foto's met hun dure camera's die ze dan in koek-en-eiblogjes plaatsen. Ze krijgen dan gemiddeld hopla 34 reacties van oh en ah.

Grote Pol en ik willen ook regelmatig wandelen van tralalala, maar er is altijd wel iets niet-tralalala-erigs aan. Zere benen, een spatje regen, te veel zon, een loopneus, een route die niet klopt. Er is veel dat het wandelplezier van een Pol kan vergallen. Meestal stappen we wel welgemoed verder, hoor, en zeggen we achteraf dat het mooi, gezellig, gezond of interessant genoeg was, maar bloggen doe ik er nooit over, want 34 reacties kan ik er toch nooit op krijgen.

Gisteren hadden we een wandeling met een zo'n laag tralalala-gehalte dat het bijna leuk wordt om erover te schrijven, maar vooralsnog doe ik het vooral om het een en ander te verwerken. We zochten met zorg een voor ons nieuw klompenpad uit. Een aantal keer hebben we intens genoten van het Paradijspad en we hoopten dat het Glindhorsterpad net zo mooi zou zijn. Tien kilometer is goed te doen, er werd geen gewag gemaakt van waakhonden en er waren uitsluitend positieve reacties te lezen op de site, op een zure na die we eigenlijk wel komisch vonden.

Tralalala startten we en binnen een kilometer stonden we voor de poort van een erf waaroverheen we moesten lopen. Met een bordje dat er vijf waakhonden los rondliepen en betreden op eigen risico bladiebla. Leuk met kwijlfotootjes van Binky, Bully, Hulk, Wodan en Bassan.
Dat betreden op eigen risico doen wij dus niet. Wij nemen geen enkel risico want Grote Pol is bang voor honden, ik ben bang voor de bangheid van Grote Pol, vind honden vaak eng en de keuze van met name de laatste drie hondennamen stond me niet aan. Weg tralalala.

Dus liepen we anders. Ook mooi en het tralalagehalte steeg weer. Prachtig langs een poel met schattig gepluisde rietsigaren en kamsalamanders die zich natuurlijk schuilhielden, dat begrijp ik ook wel, maar het had toch leuk geweest als we een glimp hadden kunnen opvangen. Als compensatie voor Bassan en Wodan. Ik zag wel mooie vogeltjes voorbij schieten. Nog wat mistroostig bedacht ik me dat het vast Heel Zeldzame Vogeltjes waren die ik wéér niet heb kunnen determineren.

Langs een akker met sleuven voor het een of 't ander, langs een eeuwenoude houtwal en een boerderij van dertien-in-een-dozijn die op een plek stond waar eerder een waar al sinds 1409 tiendrecht heerste en waar dus ongetwijfeld een bijzonder interessant gebouw-met-authentieke-sporen-van-het-middeleeuws-verleden tegen de vlakte is gewerkt. Terwijl ik de tekst uit de folder wilde lezen om toch iets van verdieping aan te brengen in ons cultuur-historische uitstapje, verzwikte ik mijn enkel in zo'n sleuf. Maar we waren inmiddels tralala genoeg om daar geen onheilspellend voorteken in te zien.

Door gingen we. Over het Melissenpaadje. Ongetwijfeld heeft tout West-Gelderland daar weet van, dat bij De Glind zo'n paadje is waarover je gelopen moet hebben, liefst met kinderen in een leeftijd waarop die alles nog leuk vinden, maar wij wisten van toeten noch blazen. De Polletjes zijn deze leeftijd overigens allang te boven, dat begrijpt u.
Een wat excentrieke boer, Appie Melissen, heeft op dat pad tientallen grappige constructies van oude landbouwwerktuigen gemaakt. Enorm lollig en tralalala ten top.

Na dit paadje hadden we rechtsomkeert  moeten maken. We waren op de helft van de route, vijf kilometer ver dus en de volgende vijf kilometer, het voelde als vijftig, liepen we uitsluitend rechtuit door drassige weiden waar onze schoenen tot de enkels wegzakten in de blubber en langs een kilometerslange sloot, die Modderbeek heette. Grasland links, grasland rechts, in de verte schuren voor respectievelijk plofkippen en knalvarkens.
De zon en de stemming daalde,
het wandeltempo en de temperatuur onder mijn te dikke jas steeg
en de pijn in mijn benen deed uh... pijn.
Vertwijfeld bestuurden we het kaartje om te kijken of er nog een vluchtroute was, maar nee, er was geen ontkomen aan.


Laat ik het verder kort houden. Het was niet voor herhaling vatbaar. Die tweede helft althans en daardoor is ook de eerste helft in een kwaad daglicht komen te staan.

Wie weet kunt u mij troosten door een van die 34 reacties te geven. Heeft deze wandeling toch nog zin gehad. Maar ach, ik ben realistisch genoeg. Wie heeft er nu zin om tralala te reageren op zo'n stom blogje over zo'n truttige wandeling?