Over stinkende okseldriehoekjes en een verloren ambitie

Voor een heleboel dingen ben ik niet in de wieg gelegd. Straaljagerpiloot, fotomodel en buschauffeuse zal ik nooit worden. Hoeft ook niet. Maar ik dacht toch wel redelijk te kunnen fotograferen.

Dat viel behoorlijk tegen. Ik zal dus ook al nooit fotograaf kunnen worden. 

Gisteren, toen eindelijk alle bivakwas van de Polletjes in ons trapgat te drogen hing (op vreselijk doorbuigende wasrekjes), wilde ik daar een artistiek kiekje van maken. Die poging deed ik om toch nog iets van zonzijde van het geheel in te zien. De Polletjes kwamen namelijk vrijdagmiddag thuis met balen vol vuile was. VUILE was, met hoofdletters dus. Vol smeer en aarde, stro en distels, olie en zweet.
Die was moet in rap tempo weggewerkt worden, omdat op maandag alles weer schoon en netjes op school moet zijn.
Gelukkig hebben we de jongens inmiddels geleerd hoe ze zelf de machine kunnen volladen en aanzetten en hoe de was opgehangen moet worden. Dat zou mij dus tijd en energie moeten schelen. Ware het niet dat Grote Pol, de lieve onhandigerd, de stoethaspel, de kluns, al jaar en dag hoge doses vloeibaar wasmiddel in het wasverzachterbakje giet, en die methode ook had overgedragen aan de boys. En dat ik daar dus toevallig achterkwam op het moment dat het kwaad alweer voor de zoveelste keer geschied was. Grote Pol is namelijk Hoofd WasVerwerking hier in Huize Pollenstein. Vandaar dat de was altijd zo sterk rook. En vandaar ook dat de zweetlucht uit onze okseldriehoekjes maar niet verdween, de witte T-shirtjes in rap tempo vergrijsden en tomatensoepspetters verwerden tot roestige sporen die de verdenking op heimelijke gruwelmoordpartijen telkens weer deden rijzen.
Maar goed, ik wilde dus de zonzijde van die was (waar dus niet alle vlekken uit zijn - maar ach, camouflagestof verhult gelukkig veel) in proberen te zien met een kunstzinnige fotoreportage.
Dat mislukte jammerlijk.

U wilt die foto's toch zien, hè?
Dacht ik al.
Oké dan.
Lach niet zo.