Het gaat helemaal nergens over

Ik heb het toch goed? U zit toch niet te wachten op weer een blogje van uw Purperpolletje dat nergens over gaat? Het moet hier toch altijd over grootse, hilarische, ontzagwekkende, creatieve en/of intens verdrietige zaken gaan?
U zit toch niet te wachten op een verhaal over de keelpijn van vandaag? Dat ik die opliep doordat ik vannacht maar liefst drie keer moest overgeven? Dat ik daardoor precies kon zien wat ik gisteren had gegeten, pasta met een nogal rode tomatensaus, en tot overmaat ook kon ruiken wat er nog meer in die pasta zat, knoflook, véél knoflook?
U zit toch niet te wachten op saaie verhalen over deze saaie week in Huize Pollenstein omdat de Polletjes allebei op bivak zijn? Allebei? Ja, allebei zijn ze dit jaar begonnen aan een vooropleiding voor de Nederlandsche krijgsmacht. Het moet niet gekker worden, denkt u nu. Zulke lieve, sociale, creatieve, zachtaardige, onsportieve, bescheiden, intellectuele ouders die twee, TWEE!!!, zonen krijgen die het leger in willen? Ja. Zo gek is het nou. Avond aan avond vullen die Polletjes de stilte aan tafel met hun gesprekken over de sergeant-majoor zus, de wachtmeester zo, de mentale training hier, de leerstof van defensieleer daar.
Behalve als ze een week op bivak zijn. Dan zien we onze kans schoon. Dan eten we louter vegetarisch en suikerloos, eten we brood met pitten, dan laten we de stilte spreken, dan genieten we van de weldadige rust en de ruimte in huis.
Als u mij wilt excuseren? Ik ga nog even profiteren van de stilte door een boek te lezen. En ik beloof u wat vaker te bloggen. Desnoods over niets.