Lolkje

Ze was met haar zes jaar de queen bee van de eerste klas. Ik was maar een werkstertje. Een import-werkstertje zelfs, want ik kwam van een andere kleuterschool dan al mijn klasgenoten. Die kenden elkaar al van de zandbak en de karren, die wisten al wie altijd het eerst mocht en het best kon. Ik stond onderaan de pikorde. In de bijenorde was ik de schoonmaakster, nog lang geen voedster, cellenbouwer, portier of haalbij.

Elk tafelgroepje had een bekertje met kleurpotloden. Lolkje beheerde dat bekertje in mijn groepje. Als we mochten tekenen in ons tekenboekje, deelde Lolkje de kleurpotloden uit. Ze pakte een geel potlood met een mooie scherpe punt en zei dan: 'Wie het eerst 'pik' zegt, die krijgt hem. Pik.' En Lolkje hád hem. En zo ging het ook met oranje, groen en roze. Ik had 'm nooit, vanwege het onnavolgbare systeem dat in deze bijenkorf heerste. Bruin, zwart en grijs en de potloden zonder geslepen punten kon ik wel bemachtigen, want dan hoefde je niet zo snel 'pik' te zeggen. Gelukkig had iedereen van onze juf op de eerste dag al een potlood gekregen met aan de ene kant blauw en aan de andere kant rood. Daar kwam ik ook een heel eind mee.

Lolkje kon altijd alles het beste, dat vond ik ook. Maar toen de juf mij een keer prees omdat ik zo goed voorlas, kreeg ik door dat ik eigenlijk ook wel goed was. Ik kon eigenlijk al lezen, voor ik doorhad dat ik het kon. En Lolkje las ook goed hoor, maar dat ging van de h-aa-s i-s t-a-m. Dat was knap, dat je woorden zo in stukjes kon hakken. Dat kon ik niet, ik kon ze alleen maar in een keer lezen.

Lolkje heette Lolkje, Tina heette Tina, Rick heette Rick, maar ik heette Appelmoes, vond Lolkje. En dan was het zo. Ik had een keer gezegd dat ik appelmoes lekker vond. Blijkbaar vond toevallig de hele klas dat niet lekker, want ze lachten me erom uit en riepen in koor: 'Appelmoes de pappelmoes!'
Ik vond ook dat een vreemde gewoonte.

Toen ik een keer op een woensdagmiddag van mijn moeder een tomaat had gekregen en die bij het huis van Lolkje opat, vond Lolkje dat ook heel stom, want tomaten zijn vies, vooral die pitjes. Nooit at ik meer een tomaat als ik in de buurt van Lolkje was. Tot ik er haar een zag eten. De koningin wist nu ook dat tomaten best lekker zijn.
 

Steeds meer kreeg ik mijn eigen plekje in de klas. Ik hoefde er ook niet zo nodig bij te horen, hoor. Dat Lolkje haantje-de-voorste tot in de vierde klas bleef, werd pijnlijk duidelijk toen zij als eerste van de klas iets brak. Haar been. Op het schoolplein. Op de dag dat zij het ziekenhuis verliet, brak ik bij een verkeersongeluk mijn been. Op maar liefst vier plaatsen. Ambulance erbij, de hele reutemeteut. Ik moest drie maanden in een stellage in het ziekenhuis liggen, een paar keer geopereerd en dat was allemaal veel erger bij dan Lolkje. Eindelijk had ik de goede punten gescoord. Het beste rapport van de klas had ik allang, maar hiermee verdiende ik de eeuwige roem.

Kort daarna verhuisde Lolkje. Ver weg, naar Friesland. Nooit zagen we haar weer terug.