De kooplustige vrouw in mij

Midden in voormalig West-Berlijn staat het KaDeWe, het Kaufhaus des Westens. Tegenover het Oost-Berlijn werd dit na de oorlog het toonbeeld van onvervalst kapitalisme. Een bolwerk is het.
Hoewel ik geen shopaholic ben, wilde ik er toch eens heen. Polletje 1 was er twee jaar geleden geweest met school en raadde ons met klem aan ook te gaan. Imposant en een icoon van het de westerse maatschappij vond hij het, mijn zoon die niet gauw iets bijzonder vindt, en al helemaal niet als het een winkel betreft die geen halfvergane spullen uit de Wijde Wereldoorlog verkoopt.
Verloren liepen we daar rond. Polletje 2 vond het al helemaal niet nodig, die loopt het liefst tussen de oude meuk op een vervallen zolder of zo. Geef die jongen een goeie, ouderwetse vuilnisbelt en hij is blij.
De parfumerieafdeling was het allerergst. Polletje 2 beet me met dichtgeknepen neus toe: 'Ik snap niet wat jij hier doet. Jij bent helemaal niet zó,' doelend op de slanke, opgemaakte tutten die op spitse naaldhakken zochten naar een aanvulling op hun ongetwijfeld al zeer complete assortiment geuren en kleuren.
Nee. Zó ben ik niet. Ik doe al vijf jaar met hetzelfde flesje Angel. En dat lukt gemakkelijk nóg vijf jaar. Maar toch beving me het koopvirus. Zwalkend over de afdeling porseleinen vazen, waarin megagrote protserige witte bokalen die qua model verdacht veel leken op de Wimbledonbeker kwetsbaar opgesteld stonden, bedacht ik me dat we toch echt hoognodig nieuw bestek nodig hadden. Wij naar de vierde etage. Daar bleek een theelepel al boven ons budget, maar Ik Moest Iets.
In het KaDeWe is niet alles even duur. We vonden een afdelinkje prulletjes. En daar kocht ik, na lang aarzelen toch iets. Een tasje met het Ampelmännchen, dat grappige figuurtje dat veel Berlijnse voetgangerstoplichten zo'n lust voor het oog maakt.

Dat ik het plastic tasje van de winkel nog steeds bewaard heb, is een teken aan de wand. Diep in mij schuilt misschien toch een kooplustige westerse kapitaliste. Wacht maar. Binnenkort loop ik gehuld in wolken dure parfum, geblondeerd en geplamuurd op mijn high heels heupwiegend te flaneren door de stad.

Of toch niet? Want dolblij ben ik ook met deze emaillen schaaltjes die ik bij een kofferbakverkoop-in-de-stromende-regen scoorde. In Schoorl. Met echte dutsen eruit. Net als bij de groene schaaltjes vroeger, bij ons thuis. De Polletjes hebben hun liefde voor oude meuk van geen vreemde...