De Polletjes in Berlijn - 4 Over megagigagrote monumenten, een opdringerige Hollander en een rokerige Griekse

Goed. Ik leer mijn vaste lezerspubliek wel kennen, zeg. De overgrote meerderheid wil hier lezen over ellende, misère, mislukking, pech, domme fouten, ziekte en pijn. Duidelijk. Wat doet u dan nog op al die andere blogs, die onafgebroken gaan over liefde, over lekker eten en lekker leven, mooie kleren, huizen, vakanties, over bloemetjes en bijtjes?

Ik zal u tegemoet komen. Ik schrijf nog één keer over het barre Berlijn. Nee, dat zeg ik niet goed. Berlijn is prachtig. De Polletjes hadden het ook erg goed daar. Maar er waren natuurlijk barre kanten aan mijn gedrag en het gedrag van Berliners. De blunders, de baalmomenten, de bagger. Dat is pas interessant voor u. Daar smult u van. Al vrees ik dat ik mijn beste kruit bij het vorige bericht al verschoten heb. Lachen en gieren doet u vooral om mijn kapotte, vieze voeten en mijn plasdebacle. Ik moet u dus op voorhand al waarschuwen voor een teleurstelling. Leuker kan ik het niet maken. Omdat er ook nog wat mensen stemden voor De andere boeg, heb ik ook nog een gewoon, normaal reisverslagje (punt 6) opgenomen.

4. We reden amper Berlijn in, en Berlijn is groot, of de ganse menigte in de trein begon de koffers, tassen en zakken te pakken en in het middenpad te drommen. Wij niet. Wij wisten al beter, bij zo'n trein in zo'n stad wegen die laatste kilometers zwaar. Wij keken door het raampje en zagen Potsdam, huizen en bomen voorbij komen. Dat konden die middenpadders allemaal niet zien. Polletje 2 wees mij in onvervalst ABN op de Fernsehturm en een stukje Brandenburger Tor. Dat was een kolfje naar de hand van de reiziger die naast mij in het middenpad gestationeerd was. Compleet met heuptas, rugzak en robuuste koffer op wielen, zweet op neus, vreemd petje op hoofd. 'Ha, ook uit Nederland?' smiesde hij vergenoegd. Duidelijk verlegen om een praatje na een lange reis alleen. Nadat hij zijn nek in duizend bochten had gewrongen om ook die Turm te kunnen zien, wat niet lukte, praatte hij me even bij over zijn situatie. Hij ging maar liefst zeven dagen, wij maar vier. Hij in z'n eentje, ja, hij vond ook wel dat hij wat veel bagage bij zich had. Maar beter te veel, dan te weinig, lachte hij origineel. Ondertussen was hij met een bil op mijn armleuning gaan zitten. Hij had nog geen idee wat er allemaal te zien was. Berlijn was waarschijnlijk wel heel erg groot, vermoedde hij. En de reis erg lang, want hij kwam helemaal uit Brabant en de reisorganisatie werkte niet met bussen. Hij wilde ook niet digitaal bankieren-want-je-wist-maar-nooit en dus was hij wel gebonden aan deze reisclub. Ik deed mijn best om geen medelijden met hem te krijgen en dat lukte. Mede dankzij de sterke mondgeur en het feit dat hij zo vervelend dicht naar me toe neeg. Wel adviseerde ik hem vriendelijk een Berlin Welcome Card aan te schaffen en voorzag ik hem van een aantal bezienswaardige tips, waarvoor hij me hartelijk en omvangrijk bedankte.
Nadat de trein stopte en de rij langzaam in beweging kwam, wenste hij me nog een goede tijd in Berlijn en sprak hij de hoop uit me nog ergens tegen te komen. 'Maar Berlijn is groter dan u denkt!', verzekerde ik hem goedsmoeds. Polletje 2 negeerde hij al die tijd volkomen.
En inderdaad. Ik kwam hem niet meer tegen. Hij staat ook niet op deze foto (maar wel een stukje van de eerder genoemde Tor, al betwijfel ik of die echt te zien is vanuit de trein. Jojo? Helma?)

5. Op onze beslist-even-heenlijst stond ook de vlooienmarkt bij de Friedrichstrasse, onder de bogen van de S-bahn. Daar bevinden zich allerlei kleine winkeltjes met kunst, curiosa en vlooien. Geen vlo te zien, maar wel onbetaalbare kunst en curiosa. En militaria. Wie ons een beetje kent, weet dat wij daar enorm in geïnteresseerd zijn. Maar niet heus. Polletje 2 wel, maar ik dus niet. NIET, in de zin van HELEMAAL NIET. Maar ik doe heus mijn best om te zien wat en waarom de jongens dat zo aantrekt.

In dit shopje waren alle emblemen, onderscheidingen, schouderstukken, kraagspiegels en andere spulletjes en toestandjes vrolijk beplakt met gele, rode en blauwe stickertjes. Het leek de vlaggetjesweek van C&A wel. Ik vroeg Polletje 2 om uitleg, want ik zag nergens kortingspercentages. Het bleek niet te gaan om prijsjes, maar om het (verplichte) afdekken van hakenkruizen.
De eigenaresse kwam al rokend achter een gordijn vandaan en ik vroeg haar of ik op die Stühl sitzen darfte. Ik darfte. Ze kwam er gezellig bij zitten en binnen no-time was ik ook in haar nicotinenevelen gehuld. We raakten in een geanimeerd gesprek over Holland, ondernemen, zere voeten en de culinaire kanten van de braadworst.
Al achttien jaar zat ze dag in, dag uit in deze winkel. Behalve op dinsdag en behalve op dagen dat haar man in die winkel zat. Zodoende had ze al die tijd geen vrije dag of vakantie gehad en had ze haar Griekse familie niet kunnen opzoeken. Nu werd het tijd om te stoppen en de boel op internet te zetten. Daarom verkochten ze alles met korting. Dat het nog steeds schreeuwend duur was, deerde haar niets. Maar Polletje 2 wel. Die werd er balsturig van. Hij wees haar in Duits-Engels-Nederlands-gebarentaal op een waardeloos embleem van de Hollandse dienstplichtige soldaat van na 1960, maar zij bleef erbij dat dit een vooroorlogs kostbaar stukje smeedwerk was. Polletje 2 hield het toen snel voor gezien, mijn conversatieles Duits voor beginners resoluut afbrekend vertrokken we weer naar de frissere luchten buiten om uit te wasemen.

6. Dit reisje was voor het slagen van Polletje 2 bedoeld en ik liftte natuurlijk graag mee op zijn succes. Nadeel was dat hij het grotendeels voor het zeggen had, daar. Naast het bezoek aan Sachsenhausen, waarover ik hier verder niet schrijf omdat dat absoluut niet past in dit lollige bericht, bezochten we vele, vele oorlogsmonumenten. Op het laatste moment in gezelschap van een voortreffelijke Berlijnse gids (die ons nog een heerlijk potje Berlijnse jam overhandigde) De Muur, waar Polletje 2 nog even onderdoor kroop, daarvoor een enorm Russisch monument en daarvoor nog veel meer van dat soort beelden en dingen.



Ik ben trouwens maar een echt provinciaaltje, hoor. Alles in Berlijn is megagigagroot. Het monument op de Dam is van Madurodamformaat vergeleken bij de groottes van deze Gedenkstättes.
Als tegenwicht voor al dat pompeuze geweld wilde ik naar de Wannsee.



Rust, stilte, water, ruimte, op een prachtige plek in Berlijn. Maar de zon ging al onder, de avondkoelte was gewoon koud, er was niets meer te doen en we vertrokken dus maar weer snel. En daar reis je dan anderhalf uur voor. Niets gek voor Berlijnse begrippen...
De muur, Die Mauer, was vergeleken met de monumenten maar een mager ding!



O, en zonder zo nu en dan aan Grote Pol te denken kon ik natuurlijk ook niet. Vooral bij zo'n aanplakbiljet niet. Wellicht is dat mijn kans om Grote Pol ook naar Berlijn te krijgen!