Een volkomen oninteressant uitje, waarbij we wel de Perfecte Moeder in beeld kregen

Grote Pol en ik hadden een uitje. We hadden elkaar al zo lang niet echt gesproken, met die pubers bij ons in huis is dat behoorlijk gans onmogelijk, en wilden wel weer eens samen iets Leuks doen. Dus zochten we naar een klein plaatsje met een klein museumpje, want we hebben een museumjaarkaart en die willen we er driedubbel en dwars uithalen, en dat plaatsje vonden we, zo'n twintig luttele kilometertjes van ons huis.

Het was rotweer. Maar dat weet u, want het is al weken niet echt fijn buiten. Tenzij u van miezerkou en mistroostigheid houdt. En ik had hoofdpijn. Dat wist u waarschijnlijk niet, maar ik heb al weken hoofdpijn en last van miezermist en koutroostigheid. Dat u het even weet.
Het is tijd voor de lente. Meteorologisch ook zo'n beetje, dus dat komt wel goed. Vanavond hoorde ik de avondzang van de merels hier en die weten het vanwege hun hormonen, dus dan is het zeker in orde met dat voorjaar. Binnenkort.

 We liepen wat door dat stadje, toevallig hetzelfde stadje waar de koningin een jaar of wat geleden haar verjaardag vierde, bekeken een paar leuke geveltjes, het hoogteverschil, de molen, de vallende stenen uit de kerktoren en toen hadden we alles gezien. We stapten het museum binnen. Tegelijk met een veteraan uit waarschijnlijk 1830, oorlog met België. Of zo. De steen des tijds had geen effect gehad op zijn praatjes en stemvolume. We bekeken de obligate plaatselijke bodemschatten, de geschiedenis van de plaatselijke heilige, de foto's, bonnenkaarten en persoonsbewijzen uit de Tweede Wereldoorlog onder luid commentaar van de oude man die in het halletje bij de kassa de hele bevolking van dit plaatsje beroddelde met de vrijwilligster.

We werden luidkeels op de hoogte gesteld van alle burentwisten, gekibbel, gekrakeel en wijkwrokjes. Onbedoeld weliswaar, maar ik kon daardoor het bijzondere van de tentoongestelde Spaanse helmen en de prijslijst van de veerman tot me laten doordringen.
Op de bovenverdieping van het museum werd het beter. Hier was een tentoonstelling met werk van een echte schilder ingericht. De veteraan was schier onhoorbaar en we genoten in stilte van de tekeningen en schilderijen.

Toen wij het museum verlieten, verliet ook de veteraan het pand. We kozen de andere richting en spoedden ons naar de plaatselijke lunchroom. Waar we konden praten. Over koetjes en kalfjes, want in zo'n tent ga je het niet over de Grote Dingen in het Leven hebben. En daar, in die broodjeszaak, zag ik de Perfecte Moeder.
U wilt weten wat ik een perfecte moeder vind? Dat is er een met drie mooie kindertjes, van drie, zes en acht, zeg maar. Die alledrie een moorkop bestellen en deze geheel zelfstandig opeten, met veel geknoei en zonder servetjes en uiteindelijk donkerbruine wangen. Zijzelf deelt ondertussen rustig, met een vieze, maar gelukzalige peuter op schoot, haar broodje filet americain met haar kinderen die dat gewoon durven te proeven. Inclusief de rucola, rauwe ui en sliertjes mierikswortel. En dat dan ook nog lekker schijnen te vinden. Daar kunnen de Polletje nog wat van leren.

Toen werd het tijd om de plaatselijke HEMA te betreden. En ook nog de Blokker, want we hadden een stoffer-en-blik nodig. Dat u dat ook even weet.
Even nog dachten we erover door de koeientunnel te gaan lopen, maar ik bleek te moe.

We reden dus weer naar huis en hadden nog steeds niet over de Belangrijke Dingen des Levens gesproken en we waren weer niet een beetje verliefd geworden op elkaar.

Hoog tijd voor de lente.