Een barbecue met bijbedoelingen

Er deugt niets van onze opvoeding. De Polletjes klagen dan ook steen en been. Ze groeien op voor galg en rad en het wordt tuig van de richel. Ze zien het gebeuren bij hun broer. Niet bij zichzelf, dat niet. Maar dat kun je ook niet verwachten bij een puber, toch? En ze staan machteloos, want wat kunnen zij doen? Zelf hun broer opvoeden is verboden, zo streng zijn wij dan weer wel.
Hun grootste grief is echter iets wat hen beiden aangaat. Het gaat hier om een ernstig tekort onzerzijds. Wij hebben iets nagelaten wat onontbeerlijk is in het leven van een puber. Iets waar een puber niet zonder kan. Iets met klooien met vuur en heel veel vlees en vet en brood. Dit jaar hebben we, o schande, namelijk nog helemaal niet gebarbecuet.
Nu moet u bij dat barbecuën van Huize Pollenstein zich niet te veel voorstellen. Wij doen dat namelijk niet zoals het hoort. Niet buiten, niet met een enorme berg saté, stokbrood, bier, wijn, sausjes, worsten, speklappen, karbonades en vette salades. Zelfs niet met een barbecue.

Nee.

Dat doen wij niet. Wij doen het met een *viesgezichttrekken* e-lek-tri-sche ta-fel-bar-be-cue. Binnen. Met verantwoorde biologische miniworstjes en een mager hamburgertje en misschien wel een zelfgebakken biostokbroodje. En veel sla en tomaat. En komkommertjes.

Ik vind dat geen barbecue. En wel heel veel gedoe, want het past allemaal maar net aan onze toch al kleine eettafel en het huis gaat ervan stinken. De tafelbarbecue wiebelt, er blijft altijd sla over en je hebt een hoop afwas.

Nu wilt u weten waarom wij dat zo doen? Dat moet u maar aan Grote Pol vragen. Of nee, ik kan wel wat verklappen, vind ik. Grote Pol vindt 'echt' barbecuën eng. Hij kan niet met vuur omgaan, dat gedoe met gloeiende kooltjes staat hem ook al niet aan. De typische rokerige smaak die het vlees krijgt kan hem gestolen worden. Hij wil niet te veel vlees eten (ik overigens ook niet) en experimenteren met gezonde vispakketjes, courgette-paprikaspiesjes en aubergineschijven is niet aan hem besteed. En hij houdt niet van buiten zitten. We hebben namelijk geen eigen tuin, wel een hele grote gemeenschappelijke, maar daar lopen ADHD-hondjes los en een nieuwsgierige buurman enzo. En daar houdt Grote Pol niet van.
De Polletjes wel, maar zij vinden het wel best, zo'n elektrische tafelbarbecue. Waarbij papa altijd alles voor het hele gezin doet.

Vandaag heb ik plechtig beloofd dat we binnen een maand gaan barbecuën, nadat ik Parapol heb laten beloven dat hij later als hij groot is mij uitnodigt voor een échte barbecuepartij bij hem thuis. Compleet met vispakketjes en aubergineschijven.

Het is heel fout van me, maar eigenlijk wil ik dus die nepperige binnenbarbecue koppelen aan wat handige opvoeddoeletjes. Dan komt het misschien toch nog goed met ons gajes. Zoiets als:
- we gaan barbecuën als jullie een week lang elkaar niet uitdagen, pesten en treiteren.
- we gaan barbecuën als jullie elke dag op tijd je bed uitkomen (in het weekend voor half tien, doordeweeks gewoon op tijd om rustig te ontbijten, tanden te poetsen en op tijd op school te komen).
- we gaan barbecuën als jullie minimaal 6400 vierkante centimeter vrije, schone ruimte hebben op je bureau.

Maar ik begon dit berichtje al met de opmerking dat onze opvoeding niet deugt, dus trek u het onpedagogische karakter van deze laatste voor-wat-hoort-watopsomming niet aan.