Je helemaal suf genieten

Sjonge, dat was wat, gisteren, in de Blauwe Kamer. Een enorme groep mensen had zich willen verzamelen rond het bezoekerscentrum om met mij door de koeientunnel te stampen. En taart te eten en thee te drinken.
Maar de een werd plotsklaps ziek, de ander moest voor haar oude vader zorgen, weer een ander had last van zo'n typisch vervelend vrouwenkwaaltje (en er was nog wel chocoladetaart!), weer een ander moest naar de studio, iemand vierde een verjaarsfeest, een zeker persoon werd precies op dat moment aangevallen, er had er een net een akker gekocht, iemand had een span ossen verworven en eentje had net een vrouw getrouwd en velen, zeer velen, vonden het te ver. Het leken de kleine negertjes wel. Er bleef een select gezelschap over, van welgeteld vier personen, die zich suf hebben genoten en het stiekem helemaal niet zo erg vonden dat er niet meer mensen waren. Er was in elk geval genoeg taart, zelfs als de mensen die ik spontaan ook nog taart aanbood wél genomen hadden.

Voor de verandering hier op dit blog weinig tekst, veel plaatjes. Zodat u, die er niet bij was, toch nog kunt genieten van deze dag. En morgen of zo post ik de recepten bij de taarten. Dan bakt u eigenhandig maar een taart, zoekt u zelf maar een modderig weiland op, waar u in gaat lopen stampen om vervolgens die taart op te eten. Genieten!!! Helaas heeft u er dan waarschijnlijk geen visarend bij (die er bij ons wel was, maar die we toch niet zagen) en geen konikspaarden en ook geen gallowayrunderen. En ook geen fotogenieke steenfabriek en andere ruïnes. Maar dat mag uw pret niet drukken.

Vooraf even een filmpje, want om dat stampen in de koeientunnel was het allemaal begonnen en hier is Het Bewijs:

Dan nu de foto's!

De dag begon geordend,

na een half uurtje zag het netste deel van het aanrecht er zo uit:

Hier zo'n rund (ik bedoel dat bruinige geval daar, niet die dappere aaister):

In de Blauwe Kamer ontstond spontaan een nieuwe fascinatie. Koeienvlaaien lijken eigenlijk best wel een beetje op taart....

En toen was er taart. Chocolade-perentaart en iets heerlijks met kokos en rozijnen. We hebben ongegeneerd gesmuld zonder ook maar een moment aan calorieën te denken. Tien keer lekkerder dan thuis op de bank!

Joël

Zaterdag wordt hij alweer 25. Een leeftijd die voor hem onbereikbaar leek. Kwetsbaar is hij.
Joël, de zoon van mijn vriendin. Zijn dag bestaat uit slapen, eten, liggen, zitten, doezelen en snoezelen en verzorgd worden. Heel veel verzorgd worden. Dag en nacht staan er mensen voor hem klaar, vooral zijn moeder. Joël lijdt aan epilepsie en het hele gezin lijdt mee. Lijden. Dat is in dit geval een woord dat écht past. Die stomme epilepsie.
Ik vind het telkens weer heel ontroerend om te zien hoe mijn vriendin hem bijstaat als hij weer eens een aanval heeft. Zoveel liefde. Zoveel zorg en toewijding. Bitterzoet.
Wat is een leven waard? Wat is Joëls leven waard? Nou. Heel veel dus. Hij geeft zin en betekenis aan het leven van anderen. Hij leert mensen lief te hebben, te geven, onvoorwaardelijk van hem te houden. Hij leert mensen te kijken, heel goed te kijken en werkelijk te zien wat hij nodig heeft. Dat maakt die mensen heel bijzonder, dat maakt die mensen mooi.
Op dinsdag en vrijdag rijdt Joël paard. In de Manege zonder Drempels. Hij ligt dan op een huifbed, gelegd over de ruggen van twee paarden en de beweging, de warmte, de cadans doen hem zo goed. Kijk hem hier eens liggen en genieten. Na een tijdje ontspant hij zich helemaal. Zo heerlijk om te zien.

Alvast gefeliciteerd met je verjaardag, Joël. Dank je wel voor wie je bent, nu al. Wat zul je in het toekomende leven prachtig zijn.

De knulligste trekking ooit

Vanmorgen verrichtte uw Purperpolletje plechtig de trekking van De FloddersjaalLoterij. Geheel onbevooroordeeld en ver boven de partijen staand, als altijd.
Er was alleen geen notaris die toezicht hield, maar ik verzeker u, met mijn hand op mijn hart, dat de trekking volledig rechtmatig en zonder incidenten verliep.
Ik mag ook namens u de winnaar als eerste van harte feliciteren en maak meteen van de gelegenheid gebruik haar te vragen of ze blauw of donkeroranje prefereert, naar welke andere kleuren haar voorkeur uitgaat en wat haar adres is.

Ik dank u allen hartelijk en oprecht voor uw aandacht.

Een memorabel herinneringsblogdingberichtje

Zo. Ben ik even blij dat ik u allen niet via Facebook uitnodigde waarbij ik een vinkje vergat weg te halen, of juist te plaatsen, maar ergens in een verscholen hoekje van dit blog. Wát? denkt u nu misschien. Jahaa. Ik had u uitgenodigd. Om taart te eten ergens midden op een weiland. Tussen de koeien en de paarden. Nadat we facultatief met onze laarsjes aan door een koeientunnel hebben gestampt.
Maar omdat ik dat dus zo stiekempjes tussen een heleboel gebruikelijke onzin deed, kan het u dus best ontgaan zijn. Daarom nodig ik u, hier op dit veilige blog dat toch bijna niemand leest, nogmaals uit om met mij taart te eten en door die koeientunnel te lopen. Zomaar. Niet omdat ik zestien word, niet omdat u van relschoppen houdt, maar gewoon om te genieten van elkaar, van de koeien en van de taart.
Wanneer? U mag kiezen en de meeste stemmen gelden:
- zaterdag 29 september om 14.00 uur of
- woensdag 3 oktober om 14.00 uur.
Waar? Verzamelen bij de ingang van het informatiecentrum van De Blauwe Kamer.
Doet u mee? Geef u dan nog een keertje op via de reactiemogelijkheid hieronder, of door me een persoonlijk mailtje te sturen (purperpolletje@gmail.com). Ik zou het echt heel leuk vinden u daar te ontmoeten!

Laat ik dan nu ook meteen u wijzen op de weggever-van-de-week: u heeft nog tot dinsdag de tijd om aan te geven dat u wel zo'n floddersjaal wil winnen hier bij mij. Nou? Leuk toch? En als u het maar helemaal niets vindt, dan heeft u toch wel een flodderachtige buuf, of moeder, of zus, of nicht, of tante in Marokko die u zo'n geval wel gunt?

Bob's arrived. He must be Santa!

Nou mensen, the party is over. Bob is geweest. Eigenlijk is Bob er nog, want hij is met de mannelijke Pollen naar de gemeentelijke begraafplaats waar echte soldaten liggen en daarna komen ze nog terug: they'll be back... Ik ga al helemaal Engels denken van zo'n man.

Bob valt alleszins mee. Het is een kruising tussen Santa Claus en Joop den Uyl. Of zo. Ach, u moet dit maar met een korrel zout nemen, ik verzin ze waar je bij staat. Ik had ook zomaar prins Charles kunnen schrijven, maar dat had helemaal nérgens op geslagen. Bob deelt uit met gulle hand, hij heeft lots of presents voor de Polletjes mee (veel glimmende spulletjes uit de Wijde Wereldoorlog waar hun oogjes enorm van gaan schitteren) en ook een blik thee voor mij. Really British Blend. Vandaar dat hij op de Kerstman lijkt. En hij lijkt ook op Joop den Uyl, want hij heeft ook zo'n bril, en zo'n buik.
Het is een fijne man, hoor. Met humor en leuke verhalen. Hij vond my food very nice. Hutspot zonder uien met hachee. Inclusief kruidnagelen, Groninger koek en appelstroop. En het bakkie vla met cruesli beviel hem ook wel.
Het grappige is dat we nu allemaal volop Engels (durven te) spreken. Ik lach me rot om de fouten die ik maak. Ik dacht dat Bob het had over twee dierenartsen in het hotel waar hij verblijft en begon al een grap te maken over James Herriot, toen ik me realiseerde dat hij het over twee veteranen had.
Hele delen uit Dad's army en Fawlty Towers worden letterlijk geciteerd en Parapol is in zijn element. Ik word helemaal trots op hem als ik hem zo in het gezelschap van derden zie. Zo is hij een stuk leuker dan alleen met ons, zijn ouders, waar hij zich tegenwoordig in rap tempo van los aan het maken is.

Over vijf dagen speken we allemaal vloeiend Engels en zwaaien we de goede man uit als hij met zijn rendieren weer vertrekt. En we zullen hem vast wel een beetje missen.

Losse eindjes, bijvoorbeeld over koeientunnels, taarten en zelfs een echte Give Away!!!!

Heel vaak vergeet ik de dingen netjes af te handelen hier op dit onvolprezen blog. Dan roep ik iets, krijg wat reacties en heel soms, als het u gebeurt mag u in uw handjes knijpen, reageer ik ook nog terug op reacties. Slordig, niet?
Er schijnt ergens ook nog een instelling te zijn waarbij ik per reactie kan reageren, maar die knop heb ik in Blogger nog niet gevonden. Iemand suggesties?

Maar goed. Losse eindjes. Laat ik het systematisch aanpakken.
Ik zou taarten bakken en met u door een koeientunnel gaan lopen. Nu weten sommigen onder u niet wat een koeientunnel is en hebben daar bijzonder angstwekkende denkbeelden bij. Deze mensen kan ik geruststellen. Een koeientunnel is alleen maar een Pollensteinse uitdrukking voor een doorgangetje onder de weg door waardoor de koeien van De Blauwe Kamer van het ene rustieke, bloemige weilandachtige gebiedje in het andere meer zompige, groensappige veldje kunnen komen. En wij, mensbaksels, kunnen daar ook doorheen lopen. Dat is handig, want de blauwepaaltjesroute door dit mooie uiterwaardgedoetje met echte bevers en Zeldzame Planten geeft aan dat je zo moet lopen. Maar het hóeft dus niet. Je kunt ook gewoon taart met mij eten op een kleedje in een schoon, groenbegrasd stukje grond, of op een grappig steigertje van authentiek .. uh.. steigerhout. De aanmeldingen voor dit evenement stromen intussen binnen, hier in huize Pollenstein. Laten we een datum prikken. Wat dacht u van zaterdagmiddag 29 september? U kunt nog mee, hoor. Ik bak wel door.

Zo. Dat is Een. En Twee, want het ging over taarten én koeientunnels.

Nu Drie. De barbecue. Inmiddels hebben we op onze geheel eigen wijze gethuisnepbarbecued. U kunt dus gerust zijn: de Polletjes zijn tevreden en hebben inmiddels hun klacht bij de Raad voor Kinderbescherming ingetrokken.

Vier. Roos, van Beer, krijgt de vrijkaarten voor dat geweldig leuke Centraal Museum waar op artistieke, intellectualistische en onnavolgbare wijze diverse zritterende kunstwerken tentoongesteld worden en waar je heerlijk biologische en fairtraderig zou kunnen lunchen als er ingewerkt personeel achter de bar staat.

Vijf. De fysiotherapeutische sessies bij Thijs verlopen goed. De oorspronkelijke klachten zijn bijna verdwenen, maar de hoofdpijn blijft deels wel bestaan omdat de oorzaak waarschijnlijk elders ligt. Vandaag maakte hij zelf mijn beha vast! Heel netjes, hoor. Heel netjes.

Zes. Ik kan het niet laten niet bescheiden te zijn. Ik maakte een cadeautje voor mijn Parel in de Polder en ze vond het leuk. Eigenlijk vind ik dat je een gegeven paard niet op internet moet zetten, maar ik vond stiekem dit sjaaltje te leuk om het niet te doen. Dus durf ik hier wel een fotootje te plaatsen.

Weet u wat? Ik maak er ook één voor een van de mensen die nu massaal gaan reageren omdat ze ook zo'n sjaaltje willen. Een weggevertje dus, van uw eigenste Purperpol.
Het gehaakte bloemetje maakte ik naar een beschrijving van Mevrouw Snoeshaan, waarvoor mijn hartelijke dank.

En? Ben ik nu nog losse eindjes vergeten, of ben ik weer helemaal bij?

Ik dank u voor uw aandacht en...
vergeet niet te reageren als u ook naar zo'n floddersjaaltje smacht!
Laten we zeggen dat u dat voor 25 september doet, dan trek ik hoogstpersoonlijk een gelukkige winnaar uit mijn hoge hoed.

Nou. Dag!

Bob is coming

Maanden geleden alweer vertelde Parapol dat Bob uit Engeland zou komen. Ik haalde mijn schouders op en dacht dat Bob wel zou overvliegen. Maar nu komt Bob echtecht. Bob is een Brit en hij heeft gevochten in the war. In Arabië, wherever that may be. In de jaren zestig. Dus Bob is zelf ook minstens zestig, misschien wel zeventig jaar oud. En nu komt Bob voor de Airbornelandingherdenking. En voor Parapol. Want Bob en Parapol zijn vriendjes geworden. Vanwege hun gezamenlijke belangstelling voor The War. Internetvriendjes.
Bob logeert vijf nachten in een hotel vijf straten verderop en komt woensdag bij ons eten. En hij zal nog wel vaker langskomen, want Bob kent verder niemand in The Netherlands.

U dacht misschien dat ik de gastvrijheid zelve was. Mwah. Daar denk ik zelf anders over. Ik vind het eigenlijk maar niks, dit gedoe. Wel prettig om te zien wat voor vlees we in de kuip hebben, omdat Parapol toch wel heel veel met hem zal optrekken de komende dagen, maar verder zit ik niet te wachten op dit soort ontmoetingen. Een conversatie in het Engels voeren is niet mijn hobby; u weet misschien nog wel hoe spreekangst mij parten speelde toen ik met Parapol naar Hamburg toog.
Ik vind het maar lastig mijn houding te bepalen. Graag ontvang ik deze gast wel in stijl. Wat moet ik bijvoorbeeld koken voor zo'n stranger? Zal ik de goede man een bord boerenkool met worst voorzetten? Of snert? Nee, ik weet het. Balkenbrij. Het wordt koud deze week, dus dat kan toch best? Of heeft u andere suggesties?
En wat doe ik aan? Ik kan van buuf T. nog wel oud-Lunterse klederdracht lenen, dacht ik zo, maar dat is misschien een tikkeltje overdreven. Weet u wat, dan laat ik de klompen achterwege.
Het huis versieren met oranje vlaggetjes is een brug te ver (!), maar ik kan vast nog wel ergens een bosje tulpen op de kop tikken.
Ook het Wilhelmus, achterstevoren desgewenst, kan ik voor Bob gaan zingen, maar ook dat is wellicht wat over the top.
Wilt u mij nu verontschuldigen? Ik ga gauw een lekker koektrommeltje vol Arnhemse meisjes maken en maal ondertussen de polder weer even goed droog met m'n molentje. Anders krijgt Bob natte voeten.

DWZI beroemde stoelen

Woensdag togen Grote Pol en ik naar Utrecht. Voor een dagje samen uit. De volgende keer gaan we het helemaal anders doen, want dit beviel maar matig:

- onze trein bleef eindeloos voor het station wachten omdat er gedoe was met de trein die op 'ons' perron stond.

 
- het museum viel tegen. Sinds juli hebben we allebei een museumjaarkaart en we proberen er zoveel mogelijk van te profiteren. Dit keer gingen we naar het Centraal Museum, waar we niet heel veel vonden dat ons aansprak. Veel moeilijk, snobistisch museumgedoe, vreemde mix van oud en nieuw door elkaar en vage onduidelijkheid. Wel gaaf waren de Rietveldstoelen waar je echt op mocht zitten.

- we moesten heel lang wachten (bijna een uur) op onze lunch in het museumcafé. Er stond iemand die dit volgens ons voor het eerst deed, helemaal alleen achter de bar en ik denk dat ze thuis ook nooit heeft gekookt of zo. Volkomen inefficiënt.

- Utrecht is druk. Veel geluid, veel te zien, veel prikkels. En ik was moe en nog steeds niet in optimale conditie na mijn keelontsteking van een paar weken terug. Dat bij elkaar was geen fijne combinatie.

Maar.
Ik heb nu wel Grote Pol kunnen vereeuwigen op echte Rietvelders en we hebben twee vrijkaarten voor het museum omdat ze nu aan het verbouwen zijn. Die vrijkaarten hoeven wij niet. De volgende keer dat we samen uitgaan, gaan we wandelen in een of ander natuurgebied met alleen maar stilte, bomen en vogels. Wat wel leuk is, is het Dick Brunahuis, overigens. Je lacht je rot om alle Japanners die nijntje ontzettend lief vinden. En het waren leuke Japanners, hoor. Andere Japanners dan die je in Kinderdijk, Amsterdam en de Keukenhof vindt. Japanners met smaak en zelfs gevoel voor humor. Hè, bah. Wat ben ik aan het generaliseren. Trek het u niet aan.

Maar goed. Iemand belangstelling voor die vrijkaarten?

Meer DWZI? Klik!

Uitslag van de leukste verkiezing van het jaar

U heeft gestemd, de stembus is gesloten. Bij deze verkiezingen was er geen sprake van verhitte debatten en opruiende journalisten, geen gesjoemel met standpunten en cijfers en geen verwijten over en weer. Ook werd er amper vooruit gekeken naar de consequenties die de uitslag zou hebben. Er was wel sprake van een sympathieke en niet zo spannende nek-aan-nekrace, de twee koplopers scoorden respectievelijk 39 en 32%, de stemfraude van Grote Pol niet meegerekend.
Het liefst ziet u mij in een koeientunnel. Dat staat u mooi. Waarschijnlijk ziet u mij nog liever in die koeientunnel als het dagenlang flink gehoosd heeft. Nou, dat treft. Ik vind dat namelijk ook een stuk leuker... Ik weet het, ik ben niet helemaal normaal. Ik zal dus nog even wachten met dit uitje, maar deze week komt het wat regenbui betreft helemaal goed.
Taarten bakken (32%) scoorde ook hoog. Ik ben de kwaadste niet en zal binnenkort ook verslag doen van mijn bakavonturen. U bent van harte welkom een hapje mee te eten. Overigens: meebaggeren in de koeientunnel mag ook, dat was een prima idee van Greet. Weet u wat? Laten we eens gek doen: we maken er een Purperpolliaans uitje van, wie het leuk vindt komt ook, laarzen aan en na afloop picknicken met zelfgebakken taart en een lekker kopje thee in het weiland tussen de galloways en de konikspaarden in de Blauwe Kamer.

Ondertussen kon ik niet wachten met alvast iets leuks te doen. Ik maakte dus de badkamer schoon, de activiteit die eindigde op een gedeelde laatste plaats met kleien, met ieder zeven stemmen. Zo'n badkamer is die lage score echt niet waard, hoor. Het schenkt mij altijd veel genoegen met water te kliederen en deze heerlijk overzichtelijke ruimte weer lekker op te frissen. Ik zette zelfs de grote voorraad tandpastatubes keurig in het gelid. Tja. De Elmex was laatst in de aanbieding. Vandaar.
Bewijsfoto: is vernietigd door Grote Pol die het vast een saaie, rare foto vond. Een emmertje vies sop, een halfnatte badkamervloer, de rechtervoet van zijn vrouw en een ordinaire wc-pot.

Mocht u mee willen baggeren en taartjes willen eten: reageer even! En anders ga ik gewoon in m'n eentje en eet ik alle taart in m'n uppie op. Lekkerrrrr....

De Polletjes waren weer eens creatief

De Polletjes verveelden zich. Dus verzonnen ze wat. Een heerlijk knutselprojectje waar ze zich gelukkig niet te groot voor voelden. Kunstpol keek weer eens naar Pirates of the Caribbean en haalde daar wat inspiratie vandaan.

Vooral de vogel vond ik erg leuk!

Een heel rare vraag

Sinds een paar weken ga ik weer naar de fysiotherapeut. Mijn te gespannen monnikskapspier veroorzaakt soms flink wat hoofdpijn en daar helpt Thijs me van af. Ik hoef daarbij niet zo heel veel te doen, behalve dan proberen te ontspannen. En dat is nog best lastig, want die spier van mij is bij aanraking alleen al erg gevoelig.
Voor Thijs is het hard werken. Maar ontspannen met van boven alleen maar een bh aan, waarvan de sluiting ook nog los moet, is voor mij extra moeilijk. (En ik probeer er qua vetrollen ook nog een beetje charmant bij te liggen, een vrij hopeloze zaak.)  Manoman, wat voel ik me ongelukkig dan. Ik ben een preuts mens, hoor! De bh-bandjes zakken natuurlijk voortdurend af, de cups omhullen niet veel borst meer en veel gemakkelijker zou zijn het hele gevaarte maar uit te trekken, maar tja, dat gaat me echt te ver.
Na een flinke massage (au!) wurmt Thijs mij en hemzelf in de vreemdste standjes en kraakt zo het een en ander compleet los. (Handig manipuleren met buik- en borstvet is hier al compleet onmogelijk.) Achteraf voelt het prettig (en beurs), maar wat ben ik blij als ik mijn T-shirtje weer veilig aan mag trekken.

Misschien heeft u hier wel ervaring mee en heeft u een gouden tip? Gewoon wat opbeurende woorden of aanmoedigingskreten zijn ook zeer welkom, ter ontspanning, zullen we maar zeggen...

Iets met herfst en bloemstukjes en een uitdaging voor u en mij

Zou het komen door de meteorologische herfst, of zou ik nu echt een libelletut worden?
Vandaag knutselde ik een herfstig bloemerig gevalletje in elkaar en dat is hier zo'n unieke gebeurtenis dat ik het maar even op dit blog zet. Als bewijs voor het nageslacht.

Het rare is dat ik het eigenlijk heel leuk vind om zoiets te fröbelen, maar het zelden daadwerkelijk doe. Maar ja. Zo zijn er nog veel meer dingen die ik nooit doe, maar toch leuk vind.
Zoals:
- schilderen en tekenen;
- badkamer schoonmaken (ja, echt, ik vind dat leuk!);
- putten uitbaggeren;
- met laarzen aan door een koeientunnel lopen;
- taarten bakken;
- kleien.

Als u nu massaal hieronder reageert of de Purperpolpoll hier ergens rechts invult en uw voorkeur uitspreekt voor een of meer van bovenstaande activiteiten, beloof ik de activiteit waarop het meest is gestemd binnen afzienbare tijd te gaan uitvoeren én er een foto van te plaatsen hier op dit blog. U mag zelfs zelf een leuke activiteit verzinnen. Afgesproken? Afgesproken.

Een barbecue met bijbedoelingen

Er deugt niets van onze opvoeding. De Polletjes klagen dan ook steen en been. Ze groeien op voor galg en rad en het wordt tuig van de richel. Ze zien het gebeuren bij hun broer. Niet bij zichzelf, dat niet. Maar dat kun je ook niet verwachten bij een puber, toch? En ze staan machteloos, want wat kunnen zij doen? Zelf hun broer opvoeden is verboden, zo streng zijn wij dan weer wel.
Hun grootste grief is echter iets wat hen beiden aangaat. Het gaat hier om een ernstig tekort onzerzijds. Wij hebben iets nagelaten wat onontbeerlijk is in het leven van een puber. Iets waar een puber niet zonder kan. Iets met klooien met vuur en heel veel vlees en vet en brood. Dit jaar hebben we, o schande, namelijk nog helemaal niet gebarbecuet.
Nu moet u bij dat barbecuën van Huize Pollenstein zich niet te veel voorstellen. Wij doen dat namelijk niet zoals het hoort. Niet buiten, niet met een enorme berg saté, stokbrood, bier, wijn, sausjes, worsten, speklappen, karbonades en vette salades. Zelfs niet met een barbecue.

Nee.

Dat doen wij niet. Wij doen het met een *viesgezichttrekken* e-lek-tri-sche ta-fel-bar-be-cue. Binnen. Met verantwoorde biologische miniworstjes en een mager hamburgertje en misschien wel een zelfgebakken biostokbroodje. En veel sla en tomaat. En komkommertjes.

Ik vind dat geen barbecue. En wel heel veel gedoe, want het past allemaal maar net aan onze toch al kleine eettafel en het huis gaat ervan stinken. De tafelbarbecue wiebelt, er blijft altijd sla over en je hebt een hoop afwas.

Nu wilt u weten waarom wij dat zo doen? Dat moet u maar aan Grote Pol vragen. Of nee, ik kan wel wat verklappen, vind ik. Grote Pol vindt 'echt' barbecuën eng. Hij kan niet met vuur omgaan, dat gedoe met gloeiende kooltjes staat hem ook al niet aan. De typische rokerige smaak die het vlees krijgt kan hem gestolen worden. Hij wil niet te veel vlees eten (ik overigens ook niet) en experimenteren met gezonde vispakketjes, courgette-paprikaspiesjes en aubergineschijven is niet aan hem besteed. En hij houdt niet van buiten zitten. We hebben namelijk geen eigen tuin, wel een hele grote gemeenschappelijke, maar daar lopen ADHD-hondjes los en een nieuwsgierige buurman enzo. En daar houdt Grote Pol niet van.
De Polletjes wel, maar zij vinden het wel best, zo'n elektrische tafelbarbecue. Waarbij papa altijd alles voor het hele gezin doet.

Vandaag heb ik plechtig beloofd dat we binnen een maand gaan barbecuën, nadat ik Parapol heb laten beloven dat hij later als hij groot is mij uitnodigt voor een échte barbecuepartij bij hem thuis. Compleet met vispakketjes en aubergineschijven.

Het is heel fout van me, maar eigenlijk wil ik dus die nepperige binnenbarbecue koppelen aan wat handige opvoeddoeletjes. Dan komt het misschien toch nog goed met ons gajes. Zoiets als:
- we gaan barbecuën als jullie een week lang elkaar niet uitdagen, pesten en treiteren.
- we gaan barbecuën als jullie elke dag op tijd je bed uitkomen (in het weekend voor half tien, doordeweeks gewoon op tijd om rustig te ontbijten, tanden te poetsen en op tijd op school te komen).
- we gaan barbecuën als jullie minimaal 6400 vierkante centimeter vrije, schone ruimte hebben op je bureau.

Maar ik begon dit berichtje al met de opmerking dat onze opvoeding niet deugt, dus trek u het onpedagogische karakter van deze laatste voor-wat-hoort-watopsomming niet aan.

Mooi fout

Gehoord in een winkel. Gesproken door een 'simpel' meisje van een jaar of zestien, dat bij de kassa vandaan kwam. Ze zag er blij en opgelucht uit.

' Mama, ik mag er niet aan klagen, hoor. Nu heb ik twee bh's met €30,-. Dat is twee keer vijftien. Het is allemaal wel verwarrig.'

Verwarrig. Ik vind het zo'n mooi fout woord...