We gingen even een weekje op een soort van vakantie. En er gingen gelukkig wat dingen mis. Er gingen ook veel dingen goed, maar die zijn weer niet zo leuk om over te lezen en te bloggen. De dingen die misgingen, waren toen het gebeurde natuurlijk ook niet leuk, maar achteraf, mensen, achteraf levert dat dan juist per saldo de leukste vakantie op.
Dus als u nu totaal verregend op een camping zit, bestolen bent in Barcelona, platzak door Parijs banjert, of net het enige vliegtuig naar Guayaquil hebt gemist, weet dan dat u er achteraf blij om zult zijn.
Dus.
Dat was les 1.
Nu wilt u weten wát er dan misging. Jahaa, ik heb u wel door. U bent een ramptoerist. Lekker vrijblijvend bij Purperpolletje lezen over haar dommigheden.
Hah.
Maar u voelt al wel dat u niet goed zit. Ergens knaagt er nu een schuldgevoel, diep van binnen. Bij uw hart. Voel maar eens goed hoe rot dat voelt.
Dus.
Les 2: u heeft geleerd wat een schuldgevoel is en hoe dat voelt. Doe er uw voordeel mee.
Nou ja. Zo erg is het allemaal niet. Bovendien heeft u er wat van geleerd. Ik zal u dus één mislukking uit de doeken doen.
Zo langzamerhand ontstond bij Parapol en mij de traditie om bij vakanties in eigen land (een deel van) de reis fietsend af te leggen. Ook dit jaar deden we dat weer. We zouden het eerste stuk, tot Gouda, met de trein afleggen, en dan verder fietsen naar het ruilhuis van Grote Broer in Voorburg.
Dat lijkt u nu een goed idee. Dat was het niet. Het regende en stormde en bliksemde en donderde die dag. En de trein reed niet, want er was een andere trein tegen een persoon aangereden. Dus moesten we treinen met een omweg en tegen de wind in en de regen en gedoe met een fladderende en scheurende plattegrond waarop de helft niet te vinden was. Tot overmaat van ramp was Parapol, die normaal gesproken toch een behoorlijk leuke ontluikende volwassene is, in een dwarsige, puberale bui. Heel fijn.
Les 3a: ga niet op de fiets op vakantie als uw zoon van zeventien in een puberale bui is. En als het regent en windtegent. En als u de weg niet weet.
De terugweg, gisteren, verliep echter nog dramatischer. Door de inpakdrukte was ik vergeten mijn drugs te scoren. Ik bedoel eigenlijk gewoon dat ik mijn medicijnen niet had geslikt. Na een halfuur zwoegen, zonder regen en windtegen, kwam ik daarachter. Dus belden we onophoudelijk naar Grote Pol en Kunstpol die in de auto vlakbij waren, maar niet opnamen. Zij hadden mijn pepmiddelen namelijk bij zich. Toen zochten we maar naar het dichtstbijzijnde station en namen de trein naar huis. Ook dat was geen pretje, want treinen vol en andere passagiers op plekken die voor de fietsten bestemd zijn. Trillend en bevend kwam ik thuis, waar ik zo'n vijf uur te laat de chemische mikmak naar binnen schrokte.
Les 3b: slik als u gaat fietsen eerst uw pillen.
Wat er nog meer misging? Iets met nog meer regen en harde wind, iets met internet, iets met natte schoenen, iets met een verschillende visie op vakantie vieren. Het gewone werk. U kent het wel. Volkomen oninteressant.
Inmiddels gaat het weer een beetje en kan ik gaan inpakken voor de volgende reis. Morgen fahren wir nach Hamburg. Maar over die reis heeft u hier al uitgebreid kunnen lezen. Ook dat ik dat allemaal best wel spannend vind. Volgende vakantie wil ik geheel verzorgd met een bus met senioren naar een gelijkvloers hotel in Nunspeet. Met een uitje (na het middagdutje) naar Elspeet en een bootreisje over het kalme Veluwemeer. En dat de reisleidster en verpleegster mij dan volledig verzorgen.
