Bloedbad - deel 2: The day after (woordeloos)

Ps: Het viel allemaal best mee, hoor. Ik had de boel goed afgeknepen toen ik terugliep naar het lab. Daar moest ik bijna om hulp róepen, want niemand zag hoe ik eraan toe was... Maar het bloeden was al gestopt en ik werd weer lekker schoongepoetst door een laborante. (zie ook vorig bericht)

Bloedbad

Nah.

Droom ik dus de hele nacht dat het mis zal gaan met dat bloed prikken.
Fiets ik vanmorgen nuchter, en dus met enorme dorst, want hitte, naar het ziekenhuis om geprikt te worden.
Sta ik in die lange lange rij met duizelend hoofd: want én dorst én nog geen pillen op.
Moet ik minimaal een halfuur wachten, want ik had nr. 448 en nr. 421 was net aan de beurt.
Word ik eindelijk geprikt, vraagt ze niet eens naar mijn geboortedatum.
Vraag ik me af of dat allemaal wel goed komt, loop ik naar het ziekenhuisrestaurant om eindelijk wat te kunnen drinken.
Sta ik in het restaurantje voor de kassa met een heerlijk frisse smoothie in m'n hand want dorst en suikerbehoefte, voelt m'n arm opeens wel erg lekker koel aan.
Zegt de mevrouw van het restaurant: 'Oh, mevrouw, dat gaat niet goed, hoor!'
Wijst ze op m'n arm waar het bloed dwars door watten, pleisters in strepen overheen stroomt.
Wijs ik op het spoor van bloed achter me en op de toonbank, tussen de broodjes en de muffins.

Dat ging dus echt niet helemaal goed.

Bladiebla

Wat een weer, hè? Om te puffen, gewoon.
Ik hou er niet van, hoor. Ik ben dik tevreden met een graad of twintig en ik kick juist vaak op wind en regen. Tenzij ik móet fietsen. Dit weekend waren Grote Pol en ik in Zeeland en ik zat daar goed. Geen zon gezien, wel wind gevoeld en heel veel miezerregen....
Mocht u een B&B in Middelburg zoeken, dan beveel ik je dat van Loet en Jopie aan. Gelegen in de prachtige wijk Klarenbeek en een allesovertreffende hartelijke liefheid en gastvrijheid van Jopie.

Op het strand vonden we een gevaarlijk explosief (leek het), juist toen we zonder Polletjes waren, zul je net zien. Natuurlijk foto's gemaakt en het ding van nabij bekeken. Het bleek een plastic fles, maar de Polletjes hebben ons verhaal toch echt korte tijd geloofd. Nou, en da's knap van ons, want de Polletjes ruiken op tien meter afstand of iets 'maar een repro' is, of origineel.

Wat is het fijn om er even uit te zijn. Ik neem me altijd voor zo lekker ontspannen te blijven. Maar dat lukt niet erg, want, mensen, helaas word ik ook gigantisch moe van zo'n weekend. Dat komt ook omdat ik een gek mens ben. Dat wist u al, maar nu weet ik het ook (weer). U wilt niet weten wat ik bijvoorbeeld op de heenweg allemaal bedenk:
- wat te doen als de motor van de auto plotseling ontploft en we dan toch nog leven;
- wat Parapol (alleen thuis gebleven) dan moet doen;
- of Parapol wel weet hoe de oven werkt (voor de pizza's en de afbakbroodjes);
- of Parapol er wel aan denkt om de verpakking van de afbakbroodjes te verwijderen voor hij ze in de oven legt;
- wat we nog meer hadden kunnen doen met het geld dat we nu zouden gaan uitgeven;
- wat we doen als het B&B vies ende smerig zou zijn;
- hoe we moesten rijden als we die ene afslag van net hadden gemist...
Oké, oké, ik stop al. Die ellende wilt u niet lezen, begrijp ik.

Goed. Wat ik me nu bedenk: morgen moet ik in de stikkende hitte, door de zon waar ik eigenlijk niet in mag, naar het ziekenhuis om een potje urine af te leveren en nuchter bloed af te laten tappen. U begrijpt dat ik weer heel veel beren op de weg zie.

Vindt Grote Pol ook zo leuk, zo'n zorgelijk vrouwtje.

Ik ga even m'n hersens uitzetten.

DWZI een heleboel zessen

De ultieme zesjescultuur hier in Huize Pollenstein. Maar.... hij is over!

Voor meer DWZI: klik hier!

Droog oefenen

#To Twitter or not to Twitter, that's the question.

#Kort en bondig, dat kan ik niet. 140 tekens, wat is dat nou?

#In de beperking toont zich de meester.

#Vandaag tomatensoep gegeten. Was lekker, maar verbrande tong.

# Nu aan de druif. Mmm. Lekker fris.

# Ben aangestoken door superdierenvirus. Wie heeft voor mij het pantoffeldiertje in ruil voor het gilamonster?

# Morgen tóch een weekendjeweg met Grote Pol. Parapol rijk alleen. Hoe hoog zou de afwasstapel zijn?

Bloesje

Zo af en toe móet ik iets kopen vóór mezelf ván mezelf.

Dan loop ik de winkels af en zoek. En zoek. En zoek. Soms is niets goed genoeg. Mééstal is niets goed genoeg. Of goedkoop genoeg, want ik ben een krent.
Vorige week kocht ik dán maar een tuniekje. Ik rukte het uit het rek en rekende snel af, voor ik me kon bedenken. 't Staat leuk, hoor. Veel complimentjes gehad.

Maar toen ik in de rij stond om dat tuniekje af te rekenen, stond er een mevrouw voor me met een bloesje aan dat véél leuker was. Helemaal geschikt voor mij ook. Wat langere mouwen, en dat is goed, want ik mag niet in de zon. Vrolijke kleuren, en dat is goed, want dat ben ik zelf niet zo, de laatste tijd. Optisch slank model, want dat heb ik zelf niet zo, al langere tijd.

Ik twijfelde. Zal ik vragen waar ze het vandaan heeft? Maar ik durfde (natuurlijk) niet.

En nu, nu loop ik steeds te spieden of ik dat bloesje nog ergens zie. Of die mevrouw. En spíjt dat ik heb, dat ik het niet vroeg!

Dus. Als u ergens een leuk katoenen bloesje te koop ziet, met vrolijke kleuren (witte ondergrond, groen, rood, roze en oranje lijnmotieven geloof ik), en driekwart mouwen: denk dan aan mij....

Trekkersveld

Parapol maakt vakantieplannen voor een driedaagse trektocht met vriendje A. Hij ziet het al helemaal voor zich: op een oude dieseltractor aankomen bij een poepsjieke camping en bij de receptie vragen: 'Woar ken 'k trekkersveldje vinden?'

Telefoon!

Parapol neemt op en zegt met bekakte stem: 'Huize Pollenstein, the puber of the house speaking.'

Verrijk uw woordenschat: bendir

a.zwachtel, windsel; meervoud : bendirs.
b. enkelvellige raamtrommel met twee meetrillende snaren uit het Midden-Oosten en Noord-Afrika.
c. Arabisch vorst.
d. grote, tropische vrucht met schubben aan de buitenkant en oranje, zoet en sappig vruchtvlees.

Kunstpol heeft dyslexie. En dat zullen we weten. Vooral bij een potje scrabble, waarbij hij zich sterk benadeeld voelt door zijn handicap. Om de minuut werd het even gemeld: 'Ja, maar ik ben dyslectisch, hooooooor.' Maar ik kende geen genade en keurde woorden als woorpen, kafia en ramd resoluut af.
Het levert ook wel wat op, want met het Groene Boekje in de hand kwam hij erachter dat het woord bendir wel degelijk bestaat. En dat leverde behoorlijk wat puntjes op in zijn voordeel. Wat het betekent hoefde hij overigens niet te weten.

Na het potje scrabble was het etenstijd. Voor de verandering vond Kunstpol het lekker en in plaats van 'het water loopt me in de mond,' zei hij: 'Het slijm komt door mijn lippen.'
Zo'n verbastering vind ik nou 's een leuk gevolg van die lastige dyslexie...

Groots plan in het water

Mensen, mensen, ik had me toch grootse plannen voor vandaag! Ik wilde een alternatieve triatlon gaan doen, samen met dikke vriendin I. Een triatlon? Is dat dan leuk? Nou nee. Natuurlijk niet. Daar word je vies bezweet van en gewoon nat en moe, als je dat al niet was. En het is een hoop moeite. Gedoe met zwemkleding aan en uit of dan maar nat op een fiets stappen, ik weet ook niet hoe ze dat doen. U moet mij eens zien, die schaarse keren dat ik ga zwemmen. Voor ik na het zwemmen eindelijk fatsoenlijk op mijn fiets kan stappen, is de ganse triatlonmeute al bij de finish aangekomen. En nee, ik föhn mijn haren echt niet. Make-uppen, daar hou ik ook he-le-maal niet van.
Maar ik heb er ook absoluut geen verstand van, hoor. Misschien gaan die triatleten wel eerst een eindje rennen, voor ze gaan fietsen. En pas aan het eind zwemmen, voor de frissigheid. Kan ook best. En nu zegt u misschien dat ik dan maar beter mijn voorstudie had moeten doen, door te googelen enzo. Maar dan begrijpt u er helemaal niets van. Ik WIL het namelijk niet eens weten.
Dus.
En nee, ik hoef ook geen reacties híerover in die reactiebox. Van die betweterige, waarin u dan massaal gaat schrijven dat een triatleet eerst 42,195 kilometer rent, daarna langs elf steden zwemt (onder bruggetjes door, in kanalen en sloten) (met af en toe een stukje klunen) en daarna de Alpe d'Huez opfietst.
Nee.
Ik verkeer liever in mijn opperste zalige staat van onwetendheid.

Ik organiseerde een leuke triatlon. Voor een heel select gezelschap. Eigenlijk een quatratlon.
Maar het weer zat tegen. Wind en regen. En dan in de zin van te veel wind en te veel regen, want ik ben heus niet bang voor een bui. Zálig vind ik het zelfs als het lekker een beetje doorwaait hier in Nederland. Dikke vriendin (ze is trouwens veel minder dik dan ze was, hoor, nóg wel (want ze heeft de chocolade herontdekt)) zat er ook niet mee. Maar toch gingen we niet. Want het weer was zelfs ons te gortig. Sorry.

En zo zult u nooit weten hoe leuk een quatratlon is. En wat het precies inhoudt. Want dat houd ik voor mezelf. Lekker puh.

Misschien, heel misschien, gaan we in de nabije toekomst nog een poging wagen. En oké, oké dan, ik beloof u daarvan nauwgezet verslag te doen.

DWZI een oud trommeltje

In de berging stond al jaren een verroest trommeltje.

Het rammelde als je het schudde. Ik maakte het maar eens open en trof een echte SCHAT aan!

Er zaten honderden prikkerige speldjes in.

Speldjes die Grote Pol in jaren zestig spaarde.

Het was een grote rage, iedereen deed het en elk zichzelf respecterend merk / winkelbedrijf / instelling deelde ze uit. Op Marktplaats worden ze tegenwoordig per kilo verkocht...

Ik prikte er een aantal op een kartonnetje en zette dat zwikkie in de bovenste la van de kruidenierskast.
 In die kast zitten laatjes met een frontje.

Achter dat frontje kun je van alles tentoonstellen, als het maar een beetje plat is.

Ik had er al eens een oud poesiealbum in,

ansichtkaarten,

droogbloemen,

peulvruchten,

oude foto's,

 Gouden Boekjes.

Maar nu was het weer tijd voor iets nieuws.

 In de tweede la zitten heel kleine houten diertjes, boompjes en poppetjes.

Het heet wereldspelmateriaal en het is ook al oud.

Daaronder een la met lollige lottokaartjes.

 

Voor de vierde en vijfde la zoek ik nog wat leuks. Iemand nog ideeën?

Voor meer DWZI: KLIK!

Afscheid

Gisteravond was de musicalavond van 'mijn' kinderen. Twee jaar zaten ze bij me in de klas, in groep 1 en 2 en nu zijn ze groot geworden. Helemaal dezelfde gebleven, maar toch ook zo veranderd. Zo veel wijzer geworden, ook. Door het intens droeve dat ze mee moesten maken, maar ook door de goede dingen die er waren. Mooie kinderen, stuk voor stuk. De bloempjes in de knop, zes jaar geleden, zijn nu ontloken.
Ze hebben er zin in, in De Middelbare. Maar ze zullen elkaar ook zo missen.

Gisteren was er plaats voor een traan en een lach. Het was een goed afscheid. Met heel veel verschillende ouders en kinderen haalde ik herinneringen op aan die tijd dat ze nog lieve kleutertjes waren. Ik kon het niet laten om M. ook even op te sporen en hem te confronteren met datgene waar hij in een kringgebed ooit voor bad: 'Here God, dank u wel voor de tsunami.'
Hij kon er nu hartelijk om lachen.

Vijf dingen om blij van te worden

Een stippeltjesstapeltheepotje, gekocht voor een habbekrats op de rommelmarkt

Verrassing bij het opensnijden: mijn nieuwe lievelingsoranje

Dit bitterzoete boek

Dit liedje

Deze ogen

En u? Heeft u ook nog dingen waar ik blij van kan worden? Of dingen waar u heel blij van wordt?

Over een heel dure dunschiller

Het wordt nog wel eens wat met de Polletjes.

Zo heeft Parapol laatst een aardappelschilmesje gekocht. Ja, u leest het goed: een dunschillertje is het. Zo ontzettend exclusief dat ie €15,- kostte. Maar dan heb je ook wat.

En Kunstpol heeft allerlei handige tassen op de kop getikt. Waaronder een kaartentas. Hartstikke handig voor de vakantie.

Goed, hè? Nee, de Polletjes geven hun geld niet uit aan te dure kleding, uitgaan, sigaretten en games. Ze besteden hun zuurverdiende centjes liever aan Nuttige Zaken.

Ik moet er alleen wel even bij schrijven dat het om een aardappelschilmesje uit de Tweede Wereldoorlog gaat. Gebruikt in Kamp Vught. Zodat de gevangenen hun eigen aarpels konden schillen, en wellicht ook die voor de bewakers.

En die tassen, die maken deel uit van een webbing. Da's een gordel waar van alles aan gehangen kan worden als het maar legergroen is. En deze webbing schijnt ook al heul oud te zijn, zeg maar zeventig jaar. Reken maar uit: 2011-70 = oorlog.

Soms denk ik wel eens: waren ze maar normaal, gáven ze hun geld maar uit aan brommers, broodjes shoarma, aan Adidasschoenen die ze niet nodig hebben.
Maar ach.
Die gedachte is meestal weer snel weg. Ik zit ook helemaal niet te wachten op rokende, drinkende of brommende pubers met Adidassen aan.

Ik ben gewoon hartstikke trots op die kanjers van ons die precies weten wat ze willen en dromen over een eigen museum, later. Die écht ergens voor gaan. Ook al is het dan een roestig dunschillertje.

Egostrelend

Kunstpol kan zo heerlijk eerlijk zijn. Iemand vroeg hem vandaag: 'Op wie lijk je het meest? Op je vader of je moeder?' Hij dacht niet lang na en antwoordde toen: 'De slimheid heb ik van mijn moeder en het gebrek aan conditie van mijn vader.'

Gelukkig hoorde Grote Pol het niet. Sssst, niet verder vertellen, dus.

Opa Ton

Mijn vader is eergisteren flink in het zonnetje gezet. In De Zondagkrant van Arnhem prijkt hij deze week prominent op de voorpagina. (klik hier voor het hele artikel.) Al tien jaar leest hij elke donderdag voor aan de peuters van een peuterspeelzaal in een achterstandswijk. En dat doet ie goed en dat vindt ie leuk. De peuters zijn blij met hun opa Ton en de leidsters ook!

Let u vooral op zijn borstzak met de pen en het potlood. Mocht u mijn vader in het wild tegenkomen en twijfelen of het hem wel is, kijk dan naar zijn borstzak. Vraag gerust of hij ook u wil voorlezen, dat doet hij graag. Een praatje maken kan hij ook goed.

DWZI a granny attack

Ik werd bedolven onder mijn eigen haaksels. De Polletjes hadden een melige bui en ik was het slachtoffer.

Ook maar even een fotootje gemaakt van de grannychaos op de stoel. Ik vind het gaaf worden, maar ohw, al die draadjes die ik nog moet gaan afhechten...

Voor meer Deze week zag ik.. klik!!!

MetEenGroteBoogEromheenWoorden

Met Grote Broer sprak ik over spelling. Grote Broer is de minste niet. Laten we zeggen dat ie nogal behoorlijk slim is. Maar ook hij heeft zo z'n zwakke kanten: hij vertelde hoe hij in zijn schriftelijk taalgebruik twijfelwoorden als eropaf, en ervan uitgaan vermeed. En bij beterspellen.nl maakt hij ook wel eens een foutje.
Daardoor herinnerde ik me weer mijn belofte aan mijn vader die met een half oor ons gesprek volgde, om op school even een werkwoordvervoegschema te kopiëren voor hem. Die arme man doet ook aan beterspellen.nl, maar van werkwoorden vervoegen heeft hij nog niet veel kaas gegeten. En dat haalt zijn score zo omlaag. Met zo'n schema moet het lukken: sterk of zwak? 't Kofschip of De bromvliegzwaan? Gebiedende wijs of niet? Bijvoeglijk gebruikt werkwoord? Alles zit erin, alleen dan ook nog even toepassen.

Broerlief vertelde zich te ergeren aan collega's, ook vaak academici, die spelfouten maken. Zo spellen ze bijvoorbeeld gerust in allerlei officiële stukken 'er gebeurd'.
Palief mengde zich in het gesprek en biechtte op dat hij zo z'n trucjes heeft. Palief is creatief genoeg en weet zich taalvirtuoos een weg te banen door het woeste taallandschap dat het Nederlands voor hem vormt. Maar het is echt lastig om al je hele leven de vervoegingen in de tegenwoordige tijd enkelvoud van worden te moeten vermijden. 't Kwam er ook best zielig uit: 'Ja, ik probeer mijn hele leven al 'hij wordt' te vermijden, maar dat is zo moeilijk!'
Arme man. Ik zal snel een werkwoordschemaatje voor hem 'scoren'. Dat belooft ik met mijn hand op mijn hard.

En eerlijk waar: ik zag ergens die laatste uitdrukking in iets heel officieels (dagblad Trouw) zó gespeld worden.

Vraagje: heeft u ook Meteengroteboogeromheenwoorden?

Purperpolletje in het OV- het vervolg

Dit is het flauwe vervolg op het vorige berichtje. Dat moet u, als u dat nog niet gedaan had, dat schijnt te kunnen, eerst maar eens lezen. En daarna kunt u altijd nog besluiten ook dit berichtje nog te lezen. Ik zou het niet doen, want er staat niet veel bijzonders in. Gewauwel over herkansingen in het leven (dat is nog wel redelijk interessant, al zeg ik het zelf) een Pasar Malam en een kapotte trein, 't is de moeite niet. Maar ik heb hier vaste lezers die echt álles willen lezen wat ik schrijf en nou, die doe ik er dus wel een plezier mee. Morgen weer een interessanter berichtje. Iets met taal of de Polletjes, denk ik, echt veel leuker.

Na de familiedag toog ik weer naar de tram. Omdat schone zus meeliep, verdwaalde ik nu niet in de driehonderd meter afstand tussen hun huis en de tram. Dat was mooi, want daardoor kon ik zo instappen. Niet vergeten in te checken en uit te checken en weer in te checken voor ik de trein in stapte.
Man o man, ik voelde me een ervaren OV-chipreiziger. Alles verliep zeer voorspoedig en ik dacht erover zo snel mogelijk weer de heenreis te gaan maken, want nu wist ik hoe het moest.
Hebt u dat nou ook?
Dat als u bijvoorbeeld gigantisch verkeerd gereden bent, u de dag daarna meteen de route weer wil afleggen, maar dan goed? Of wanneer die zelfgebakken appeltaart eindigt in twintigduizend kruimels in de gootsteen omdat u de boter in de bodem verstrooidheidshalve had overgeslagen en ook de springvorm bent vergeten goed vast te krikken, dat u dan meteen Minimaal een Vreselijk Ingewikkelde Maar Perfecte Schwarzwalder Kirschtorte met alles-erop-en-eraan wil bakken om (uzelf) te bewijzen dat u het heus wel kunt?
Nou.
Ik heb dat dus wel.

Ik zat dus in de trein die klaarstond om te vertrekken. Maar eerst kwamen er nóg een heleboel mensen bij. En in het vorig berichtje was ik zo bezig met die chip dat ik echt he-le-maal vergat melding te maken van de Pasar Malam in de stad waar ik was. Op de heenweg zat de trein gezellig vol met mensen die er ontzettend veel zin in hadden. Echt heel aanstekelijk. Geklets over Celebes en Java en de tempo doeloe en wat niet al klonk met rollende rrrr door de coupé. Op zulke dagen wenste ik dat ik het ook leuk vond om naar een Pasar Malam te gaan. Voor me zat een Indische oma met kleindochter van een jaar of zeven. Ze had nog nooit in de trein gezeten, denk ik en het was een gezellig uitje voor ze. Het meisje wees nog naar elke eend die ze zag en de sloten noemde ze rivieren en de reigers waren ooievaars.

In die trein terug die nog steeds klaarstond om te vertrekken werd het voller en voller met mensen die bij de Pasar Malam geweest waren. En ze waren nog helemaal niet moe, hoor. Nog opgewekter, nog meer geklets, nog meer gierend gelach en bij de oudere, tandelozere vrouwtjes bescheiden gegniffel en mysterieus geglimlach. Tassen vol heerlijk riekende Indische waar werden in de bagagerekken gestouwd. Het rook heerlijk naar gado gado, saté, kroepoek en vooral naar knoflook. Er werd zo geanimeerd gekletst en gelachen, dat we de omroepstem amper konden horen. De trein bleek kapot en we moesten met z'n allen naar een andere trein.
Nou ja. Om een lang verhaal kort te maken: ik propte me in een andere trein, vond een fijne zitplek, waarna de oude trein intussen gemaakt werd en al snel wegreed. Gaf niets. Ik kwam veilig thuis. En ik vergat niet uit te checken.
En toen was ik twee dagen lang zo moe dat ik me toch weer herinnerde dat ik SLE heb.
Maar mensen, wat heb ik een zin in een goed bord nasi rames.

Het verband tussen maandverband en mijn OV-chipkaart

Heus, ik ben reuzemodern en hip.
Flexibel ben ik ook en ik snap al die nieuwerwetse fratsen best.
Dacht ik.
Tot ik vrijdag m'n OV-chipgedoetje wel móest activeren, want ik móest met de tram en dat móet tegenwoordig met een chip betaald. We hadden een familiedag, waarover later misschien wel meer. En ik moest dus ergens in de Randstad zijn, waar het leven een stuk sneller en beter, haha, en chaotischer en hipper en OV-chipper is dan hier op de suffe Veluwe. Waar je in de trein op de kippenlijn nog niet eens mág reizen met het OV-chipgedoetje.

Donderdag had ik het gehele wereldwijde web al afgestruind op zoek naar Zoveel Mogelijk informatie over het OV-chipgedoe, want als ik het doe, wil ik het ook goed doen. Ik wist precies van de hoed en de rand. Dacht ik.

Tot ik vrijdagmorgen mijn chip activeerde en saldo laadde en wat al niet meer, maar vergat aan te geven of ik eerste of tweede klas wilde reizen. Nou ja. Eigenlijk vergat ik het niet, maar er stond een lange rij achter me en ik gunde me er de rust niet voor. Ik vond dat het nou wel klaar was. Ja maar neeeee. Want op het perron kon ik natuurlijk niet inchecken, ook niet nadat ik ongeveer tien keer hetzelfde had geprobeerd: die kaart voor een stom oog houden. Hielp niet.

Dus ik naar De Man achter Het Loket. Jahaa, zei die. Ik weet wel waar dat aan ligt, en hij wees op de kromming in mijn kromme kaart. Jamaar, jamaar, zei ik, hij doet het best, hoor. En dat was ook zo. Dat gezanik ook van die mannetjes als ze een kromme kaart zien. Hij leek sprekend op die mannelijke caissière bij Appie die ik nog altijd ontwijk. Vrouwen, of het nu caissières of conductrices zijn, die zeuren niet. Die snappen best dat kromme kaarten het ook best doen. Die zijn gewoon een stuk flexibeler. Echt. En dan denk ik weer met m'n elastische hersens aan die oude reclameslogan: 'Geen enkele vrouw is recht en hoekig.'

Soms word ik ook zooo moe van mezelf.

Maar goed. De Man achter Het Loket hielp me toch. Hij donderpreekte nog wel dat die kaart het niet lang meer zou doen, en ik dacht er het mijne van en stapte op de trein, nadat ik keurig ingecheckt had. De hele reis repeteerde ik: niet vergeten uit te checken, niet vergeten uit te checken. Man, wat zat ik toch ontspannen in die trein... En ja hoor, ik vergat niet uit te checken. Toen moest ik alleen nog even de tram vinden.

Die vond ik ook, uiteindelijk, ook al had het station er álles aan gedaan om dat te verhinderen, maar het was de verkeerde en ik was er bijna ingestapt. Dus zocht ik de goede tram en ook dat lukte. Toen ik in de goede was gestapt, had ingecheckt en op het goede moment op het knopje had gedrukt om uit te kunnen stappen, reed de bestuurder gewoon door. Heb ik weer. Terwijl ik al had uitgecheckt. Daar had het wereldwijde web me niet voor gewaarschuwd: bij de FAQ's nergens een kopje: 'Wat te doen als je al hebt uitgecheckt en de bestuurder rijdt de halte voorbij.'
Maar, beste mensen, het is goed gekomen. Ik heb bij de volgende halte gewoon een trammetje terug genomen, ontzettend slim, hè? En ja, ik heb weer netjes in- en uitgecheckt. Dat ik vervolgens gruwelijk verdwaalde in die verdwaalwijk waar mijn broer en schone zus zo nodig moeten wonen, daar praten we maar niet over.
De familiedag was erg leuk, toen ik was bekomen van mijn Enorme Avontuur. Een volgende keer een verslag van de terugreis, dat was ook al zo'n spannend OV-gedoetje.

O ja. En wie het verband tussen de titel en dit berichtje kan uitleggen, verdient eeuwige roem en bewijst dat hij/zij een goed geheugen heeft en bovendien inzicht in de psyche van uw enige echte Purperpolletje.

Oppasbloemetje

Er was een buurman jarig. Eentje die meestal alleen woont, maar soms ook niet. Dan heeft ie een vriendinnetje. Maar meestal issie alleen. Af en toe komt er een vriend langs en dan gaan ze voetbal kijken en bier drinken en over computers praten. In z'n mannenhuis. Met zo'n echte manneninrichting, zakelijk, smakeloos en praktisch. Of ze scheuren weg in z'n zwarte mannenauto. Naar de AutoRai, de TT in Assen of een IT-beurs.
Zó'n man.

Maar nu kreeg ie een boeket via de bloemist. En hij was niet thuis, dus ze belden bij ons aan. En vanaf  's morgens 10 uur mochten wij op zijn bloemen passen. Ik zette ze in een emmer, goed in het zicht. Kon ik er goed op letten.

Ik hoopte toch zo dat ie ze niet zou komen halen. Dat ze vergeten waren een briefje in z'n brievenbus te doen. Of dattie desnoods zou zeggen: 'Hou maar, ik geef er toch niet om.'

Zo'n buurman hóeft toch helemaal niet zo'n boeket?

Dat heeft ie toch helemaal niet nodig?

Bovendien schat hij het vast niet voldoende naar waarde.

Hij heeft ook vast geen vaas.

Of hij zet ze in de zon en vergeet het water bij te vullen.

En hij kijkt er waarschijnlijk ook nóóit naar.

Om 7 uur - ik wilde net een mooie vaas uitzoeken - ging de deurbel.

Shit.

Hij kwam z'n bloemen halen. 

'Graag gedaan, hoor,' piepte ik nog.

En bedankt, vogel!