Puberpol provoceert met Beethoven

Puberpol is negentien en, zoals zijn naam al doet vermoeden, nog niet geheel uitgepuberd. Provoceren is zijn grootste hobby en dat doet hij soms ook op een léuke manier, gelukkig.
Waren het eerst vette discodreunen uit de jaren 80, Kleine jongen van André Hazes, twintig varianten housemuziek (die hij allemaal kan onderscheiden) en onnavolgbare rapteksten die regelmatig door het huis schalden -muziek waarvan hij zeker weet dat wij die verafschuwen-, nu doordrenkt met enige regelmaat uit Beethovens negende het Allegro ma non troppo, un poco maestoso ons huis. 
Een stuk beter, dus. Bombastisch, dat wel, maar mooi bombastisch. Vind ik dan, Grote Pol niet, hij heeft een heel andere muzieksmaak. Grote Pol is verguld met de waardering die zijn muzikale (ahum) held vorige week kreeg uit Oslo. Iets met een Nobelprijs en iemand die liederen als David schrijft en ze als een ware Jeremia ten gehore brengt.

Gisteren deed Polletje er nog een schepje bovenop. Hij kwam thuis met een heus borstbeeldje van Ludwig. Dat staat nu tussen allerlei militaria, een nepskelet (overblijfsel uit zijn kindertijd) en stofnesten op een speaker te pronken.
Dat puberen duurt vast nog een tijdje, maar het komt wel goed. Morgen laat ik hem kennismaken met de Sabeldans van Khachaturian want een beetje variatie kan geen kwaad. Bovendien is het aanstekelijke opruim- en schoonmaakmuziek, twee vliegen in één klap.