12/272 - Drie lesjes in nederigheid

1. Ik dacht hier dus wel 272 dagen elke dag een zinnig berichtje te kunnen plaatsen. Na elf dagen lukte dat al niet meer. In 2010 heb ik op dit blog 352 berichtjes geplaatst, maar dat was toen. Deze week kwam er van alles op me af en de pap was op, de pijp leeg, mijn portie had Fikkie gekregen en ik leerde de lat nóg wat lager te leggen. Prima! Die 272 berichtjes komen er wel, maar niet vóór 11 oktober.

2. Ik dacht dus wel aardig te kunnen haken en breien. Maar de trui voor Grote Pol is inmiddels twee keer uitgehaald (want eerst te groot en toen te klein) en de sjaal van mijn moeder is al 23 keer retour gekomen, omdat ik alles niet goed had afgehecht. Blijkbaar. Dus zit ik hier dan telkens te balen en ondertussen 42 bloemetjes opnieuw te haken.

3. Ik dacht dus wel mijn leerlingen álles te kunnen leren. Bijvoorbeeld plezier in schrijven. De leukste, laagdrempeligste opdrachten geef ik aan één van hen mee, maar nee. Keer op keer komt ze aan met minimalistische verhaaltjes zonder een spatje inspiratie. Mijn hele pedagogische trukendoos en didactische gereedschapskist trek ik open, maar er zit maar weinig beweging in.
Laatst gingen we een om-en-omverhaal schrijven: zij een zin, ik een zin.Ik begon, de cursieve zinnen zijn van haar. Dat gaat dan ongeveer zo: 

Jip, de grote sokkenkoningin, had een fantastische ontdekking gedaan.

Ze was blij.
Ze had namelijk superspeciale, gave sokken ontworpen voor dyslectische meisjes van tien jaar.
De sokken waren geel.

Gele sokken die heel ver weg zouden vliegen, als het meisje een spellingfout maakte.
Naar amierieca of duidsland.

Op een dag droeg ... de sokken, toen er op school een dictee werd gegeven.
De juf zij een woord.

... schreef het woord verkeerd op (vlog) en ze vloog meteen weg, zo door het dak van de school!!!

Dit is het einde.

Zucht. Gelukkig heb ik nog veel te leren!

Dit is dan dag 12 van 272 dagen dagboek-op-Purperpol.

11/272 Over een Polletje dat de Bergrede kent en een moeder met hoofdpijn

Vraagt een Polletje lief en belangstellend hoe het met me gaat, omdat hij ziet dat ik hoofdpijn heb. Ik leg uit dat ik hoofdpijn heb omdat ik me zorgen maak en dat ik me eigenlijk helemaal geen zorgen wíl maken. Zegt dat Polletje: 'Denk dan toch eens aan de vogels en de leliën enzo!' Ik zeg: 'Ja, ik doe mijn best, maar dat lukt dus niet altijd.' Zegt ie: 'Ja, als die vogels ziek zijn net als jij, gaan ze gewoon dood.'

Echt fijn, zo'n puberig Polletje.

Dit is dag 11 van 272 dagen dagboek-op-Purperpol.

10/272 Weetjes en vragen

We worden hier in Huize Pollenstein soms overspoeld door allerlei weetjes en vragen die ons jongste Polletje vertelt en vraagt. Hij denkt ons daar een groot plezier mee te doen. De gekste dingen komen voorbij en nu ik hier zit te tikken weet ik er dus amper meer een te reproduceren. Zijn woordenstroom gaat soms volkomen langs me heen en al die weetjes kunnen me meestal gestolen worden. Maar toch, als je goed luistert, zitten er pareltjes tussen! Een kleine greep uit het assortiment:

Wist je dat het applaus dat je hoort bij comedyseries allemaal al voor 1950 is opgenomen? Dus al die mensen die je hoort zijn nu al dood.

Wist je dat er een zebra is die hoger kan springen dan een huis? (Huizen kunnen niet springen.) (Deze komt voorbij in vele variaties. Bijvoorbeeld ook: Hoeveel suikerklontjes zitten er in een fles cola? Geen, want daar doen ze geen klontjes in.)

Weet je waarom op festivals water duurder is dan bier? Omdat drugsgebruikers altijd heel veel dorst krijgen.

Wist je dat de langste kat ter wereld als hobby heeft de spullen van het aanrecht te slaan?

Wat als Rapunzel kroeshaar had?

En het weetje van vanavond:
Wist je dat bij de opnames van Batman 2 het knopje niet werkte toen ze het ziekenhuis wilden opblazen? Het duurde langer, maar het was een onetake, dus ze bleven wel filmen, met een camera op de acteur gericht en die reageerde eerst van 'Hmm' en toen werd het ziekenhuis alsnog opgeblazen. Die acteur is trouwens ook dood. 

Dit is dag 10 van 272 dagen dagboek-op-Purperpol.

9/272 Een gewone dag

Ik zit in mijn praktijkruimte allerlei dingetjes te doen. En af en toe trakteer ik mezelf op een blik naar buiten.

 Dit is dag 9 van 272 dagen dagboek-op-Purperpol.

8/272 Spoedcursus Tijdverdrijf - Inleiding en 5 tips

Er zijn van die dagen dat je de tijd wilt verdrijven. Bijvoorbeeld als het buiten koud is en er rottige natte sneeuw valt en je weet niets te doen. Je wilt bijvoorbeeld
niet fijn een boek lezen,
niet een gezellig lange brief schrijven naar je zielige, oude tante zonder computer,
niet kletsen en geen kopjes thee drinken,
niet een ingewikkelde Schwarzwälder Kirschtorte bouwen,
niet met het hele gezin musiceren rond het orgel/de piano / de doedelzak / het drumstel / de karaokemachine,
niet eindelijk die legpuzzel van 4000 stukjes afmaken die al sinds kerst gigantisch in de weg ligt te verstoffen,
niet de vieswitte eettafel - en meteen ook maar de stoelen en de kastjes - schuren en aflakken op de wijze van Vanalleswatinhuisentuin,
niet die film afkijken die op de DVD-speler al maanden klaarstaat voor jou,
niet sjoelen en al helemaal
niet niets doen.

Dan moet je iets doen dat écht zinloos is.Vijf tips:

1. Een trui breien...

... waarvan je halverwege het voorpand al merkt dat je te groot of te klein bent begonnen. Stug volhouden, tot bij het eerste passen blijkt dat het inderdaad echt niets wordt. Met een beetje geluk kun je op een andere dag dat je de tijd wilt verdrijven de hele boel weer uithalen.

2. Mekkeren

Als je dan eindelijk jezelf zo ver hebt dat je tóch iets van die leuke lijst hierboven gaat doen, blijf dan van binnen je baalgevoelens oproepen. Dan ga je vanzelf mekkeren en uitstelgedrag vertonen. Voor je het weet is de halve middag voorbij.

3. Ga op weg naar een vriend of vriendin...

... en vergeet dan tot je er bijna bent dat je het boek dat je wilde lenen inmiddels van iemand anders had geleend / het cadeautje dat je wilde geven nog op de vieswitte tafel ligt / je vriend of vriendin op vakantie is / een stoofpot wilde maken en je dus meteen terug naar huis moet om nog voor 21.00 uur voedsel op tafel te kunnen zetten voor je hongerige bloedjes van kinderen.

4. Maak lampenkapjes...

...voor boven de vieswitte tafel die je binnen een jaar verschrikkelijk lelijk gaat vinden. Dan kun je binnen een jaar weer opnieuw beginnen met je man te overtuigen dat het echt niet meer kan en kun je weer wat nieuws maken.

5. Ga de slaapkamer van je zoons opruimen

Dit behoeft geen toelichting. Iedereen weet dat dit werk zinloos is. Óf ze doen het netjes zelf, óf ze zijn hopeloos, dan is het jojo-effect nog erger dan bij afvallen.

Dit is dag 8 van 272 dagen dagboek-op-Purperpol.

7/272 Tegenzin en twijfel

Zes jaar geleden begon ik dit blog en gebruikte het als een manier om om te leren gaan met de ziekte die net bij mij was vastgesteld.
Nu, zes jaar later, sta ik er heel anders in. Ik hoef niet meer zo nodig alles met iedereen te delen. Niet dat ik ooit 'alles' deelde, maar een veel groter deel dan toen houd ik liever voor mezelf.
Daarbij: ik vind het niet fijn om ik-gericht bezig te zijn. En dat gevaar loop je toch heel snel met een blog. Het gaat over mij. Mijn belevenissen, mijn kijk op de zaak, mijn blijdschap, mijn twijfel. Dat anderen daaraan plezier beleven, of het leerzaam vinden, doet daar niets aan af.
Ik kan natuurlijk ook gaan schrijven over mijn vak, of recepten delen, of foto's plaatsen, of spoedcursussen 'hoe maak ik een cryptogram' geven, maar ook dan blijft er een randje 'mij' aan zitten.
Ik weet het dus even niet meer. Een week geleden beloofde ik u 272 dagen dagboek, maar van die belofte baal ik eigenlijk een beetje. Een beetje erg.

Weet u, ik denk er nog even een nachtje over. En dan ziet u vanzelf of ik morgen weer wat plaats. Wie weet? Want zo'n spoedcursusje schrijven lijkt me eigenlijk wel wat. Bijvoorbeeld: 'Hoe krijg ik het hele gezin op de kast? Door een gesprek te beginnen over a. vitamines in groente en fruit, b. het schuren en verven van de eettafel, c. het opruimen van de puinhoop op je kamer.'

Oeps, nu deed ik het weer...

Dit is dag 7 van 272 dagen dagboek-op-Purperpol.

6/272 Massagedag en, jawel, een selfie!

U zult mij niet aantreffen in een beautycentrum, bij een schoonheidsspecialiste en zelfs niet tussen de lipsticks van de HEMA. Maar vandaag werd ik maar liefst drie keer gemasseerd en zat ik een halfuur naar mezelf te kijken (o, gruwel)!
De eerste massage was bij de manueel therapeut die in november met de Epley-manoeuvre (zie Koetje 2) mij in één keer van de vervelende draaiduizeligheid afhielp en waardoor ook de omhoogkijkduizeligheid sterk verminderde. Die gaf vandaag nog een laatste behandeling, waarbij hij onder andere mijn schedel, nek en armen masseerde.
De tweede massage werd gegeven door de stoel bij de wasbak van de kapper. Normaliter ga ik naar een goedkopere kapperszaak, maar daar moest ik te lang wachten. Als ik besloten heb mijn haar te laten knippen, moet het ook meteen gebeuren. Dus ik liep verder en kwam dus in zo'n heerlijke stoel te zitten. Samen met de hoofdhuidmassage (nummer 3 van vandaag) die de kapster bij het wassen gaf, werd ik daar heerlijk loom van.

Nog altijd had ik een vrolijke schoolfoto van zeven jaar geleden op mijn website staan. Eentje waarbij ik nog geen prednisonhoofd, rode wangen en grijze haren had. In de tussentijd is mijn uiterlijk aangrijpend veranderd. Zo'n zes jaar geleden was mijn kop echt een luchtballon, gelukkig is dat verminderd, maar nu dus wel errug grijs. Bij wijze van grote uitzondering: twee foto's van mij. Die ene van zeven jaar geleden en een selfie van vandaag. Houd u vast.

Dit is dag 6 van 272 dagen dagboek-op-Purperpol.

5/272 Een vergeten blogje

Dit berichtje schreef ik nu al bijna twee jaar geleden. Ik ben het toen blijkbaar helemaal vergeten te plaatsen. Daarom alsnog! Voor het geval u hier nog niet lang meeleest: de Polletjes zijn 'nogal' gefascineerd door de Tweede Wereldoorlog. Ze verzamelen fanatiek, hebben een enorme kennis over dit alles opgebouwd, bezoeken het NIOD regelmatig en een van hen houdt een fantastisch blog bij over verzamelobjecten, waarover ik hier verder niets mag schrijven.

Geen greintje echte belangstelling konden de Polletjes gisteren opbrengen voor de troonswisseling van gisteren. Ook niet in het licht van de geschiedenis van Nederland. Dat staat in schril contrast met hun enorme, bijna obsessieve belangstelling voor een bepaalde periode van de geschiedenis van Nederland...
Die hermelijnen mantel kon niet op tegen de onderbroek van een krijgsgevangene die ze ergens op een beurs op de kopt tikten.
Die akte van abdicatie woog niet op tegen een briefje uit een doorgangskamp, gekregen uit een nalatenschap.
De boot waarin de koninklijke familie het IJ doorkliefde valt in het niet vergeleken bij het stuk vliegtuigvleugel van een of ander neergestort toestel, gevonden op de hei.
Geen staatsieportret is opgewassen tegen de tekeningetje, gemaakt in een concentratiekamp.

Alleen die oranje tompouces, die gingen er toch erg goed in.

Dit is dag 5 van 272 dagen dagboek-op-Purperpol.

4/272 Vergeten woorden

Aan tafel zat een van de Polletjes te zaniken. 'Zit niet zo te dimdammen!', zei ik.
Toen begon datzelfde Polletje oeverloos te praten, om eventuele aandacht voor de amper slinkende hoeveelheid op zijn bord te verhinderen. 'Zwets niet zo!', sisten wij.
Vervolgens roerde hij nog eens de inhoud van zijn bord door en viste er wat minuscule stukjes champignon uit. 'Hou op met miesmuizen!'
Daarna begon onze moeilijke eter zijn broer uit te dagen, die daar natuurlijk met veel verbaal geweld tegenin ging. 'Stop met dat hakketakken.'
Waarop de geplaagde klaagde dat we van die rare woorden gebruiken. Dat doen we expres. We willen dat bepaalde woorden gebruikt worden of blijven bestaan, in elk geval als thuistaal. Daarom gebruiken we ook woorden als dédain, pikkeballen (peutertaal voor pindakaas) en mieters. Dat legden we netjes uit. Broer Polletje voegde toe: 'We bestendigen die woorden.'
Waarop Polletje diep zuchtte. Stomgeslagen.


Dit is dag 4 van 272 dagen dagboek-op-Purperpol.

3/272 Hersenchirurg

Eergisteren aten we dus knolselderijsoep. Nu denkt u misschien dat dat vies is, maar dat is het niet. Toegegeven, het ziet er niet lekker uit, maar ik vind een gehaktbal ook niet het toonbeeld van schoonheid.
Probeer zelf maar eens: een derde á een halve knolselderij in blokjes in 1,5 liter bouillon koken, daarna met de staafmixer bewerken en een in stukjes gefruite paprika, knoflook en champignons erbij. Plus eventueel wat zuivelspread (bijv. Philadelphia). Lekker, eenvoudig, gezond.

Ik had bij het snijden van de al wat ouder wordende knolselderij alleen erg het gevoel dat ik voor hersenchirurg oefende.

Excuses. De foto is niet erg gelukt. Fotograaf word ik in elk geval nooit. Net zo min als hersenchirurg, overigens.

Dit is dag 3 van 272 dagen dagboek-op-Purperpol.

2/272 - De overlopende overloopkast - Duif en aap in de kast

Kies zelf uw versie.
1: voor volwassenen.
2: voor beginnende lezers.

1. Onze overloopkast loopt over van nostalgie. Een ruime meter diep, tweeënhalve meter hoog, volgestouwd met tientallen complete jaargangen tijdschriften, paperassen, fotoalbums, ansichtkaarten, dozen vol herinneringen aan de schooltijd van de Polletjes, postzegelalbums, wollen dekens-die-je-toch-niet-zomaar-weggooit.
En versiering-voor-speciale-dagen, zoals ballonnen, half vergane slingers, een crucifix voor Witte Donderdag, maar ook een witte duif die wij met Pinksteren ophangen. Die duif is een onhandige ruimtevreter en telkens denk ik dat ie maar moet opvliegen, maar als ik 'm zie smelt ik weer.
En nu helemaal, want Polletje 2 moest z'n kamer opruimen. Op zijn kamer slingerde al bijna vijftien jaar Aapje Pimmie rond, ooit gekregen van burgemeester Pim Blanken omdat Polletjes koninginnedagballonnetje zo ver gekomen was. Polletje zag de duif in de kast, verzon, zoals altijd, snel een gemakkelijke oplossing voor zijn opruimprobleem en als een ware Niels H. zit Aapje Pimmie nu prinsheerlijk op de rug van de duif, tussen de kinderboeken-in-de-verkoop.

2. in de kast op de gang, vlak bij de trap, ligt veel.

de kast is groot, dus kan er veel in.
een doos, nog een doos en ... nog een doos!
een boek vol met kiekjes,
een bed waar lucht in moet,
een doos met spul van school,
een slaap-zak,
en troep, troep en nog eens troep.

ook is er een zak met

   en  .

en een duif. 

kijk maar, dan zie je hem.

soms hangt de duif voor het raam. 

maar vaak niet.

de duif is groot. 

te groot. 

de duif ligt in de weg.

soms zeg ik: die duif moet weg. 

vlieg op, duif! weg jij!

maar als ik dan naar de duif kijk, denk ik: ach duif, wat ben jij mooi.

blijf maar in de kast.

op een dag staat de deur van de kast open.

dat ziet pol 2 wel. 

hij ruimt op.

het is een ongelofelijke takkezooi, oftewel een ontiegelijke klerebende, bij hem.

hij ziet de aap in zijn bed.

de aap moet weg, pol 2 is veel te groot voor een aap in bed.

hij zet de aap op de duif.

ziezo, denkt pol. 

weg is weg.

hop!

Dit is dag 2 van 272 dagen dagboek-op-Purperpol.

1/272 - Over een verstokte Rotterdammer en de diepvriespizza als ultiem genotsmiddel

Gisteren had u hier al kunnen lezen dat Grote Pol en ik die dag 25 jaar geleden verloofd waren.

Bron: etymologiebank.nl

Inmiddels zijn we allang niet meer verloofd.
Na precies negen maanden trouwden we, op 10 oktober 1990. In de tussenliggende periode hield ik een dagboek bij, dat ik op de trouwdag aan Grote Pol gaf en dat nu ergens achterin de overloopkast ligt. Over die kast schrijf ik morgen wat, maar vandaag schrijf ik hier de eerste bladzijde in mijn 'nieuwe dagboek'.
Een dagboek, opgenomen in dit blog, dus. Streven: elke dag een stukkie. Niet alleen om dit blog wat nieuw leven in te blazen, maar ook omdat over de gewone alledaagse dingen schrijven en lezen leuk is. Vind ik dan. Misschien denkt u er anders over, maar dan leest u hier niet mee.

Vandaag wilden Grote Pol gezellig iets samen doen. Maar ik wilde niet in de wind en de kou wandelen of fietsen (ja, ik ben lui),  hij wilde om mij een plezier te doen wel een spelletje doen, maar daar had ik ook al geen zin in. Toen gingen we maar linosnijden. Of nee, ik ging mijn lino-afdrukjes die ik al gemaakt had kleur geven en hij ging gutsen.

Laten we zeggen dat Grote Pol geen natuurtalent is.

Dat ben ik ook niet, maar ik vind het gutsen wél leuk, ik had wél wat inspiratie en ik ben op dit vlak meer een doorzetter dan hij.
Op de foto ziet u mijn creatieve interpretatie van de Zuid-Limburgse gigaslak en een stapel boeken in spiegelbeeld. Van de hand van Grote Pol kwam een soort Euromast, want eens een Rotterdammer, altijd een Rotterdammer. De foto daarvan voeg ik maar even niet toe, want ik wil ons zilveren huwelijksjubileum graag nog meemaken.

Nou ja. Toen ging Grote Pol in zijn eentje een eindje wandelen en ging ik in m'n eentje een stukje bloggen.
Maar straks gaan we gezellig samen een hapje eten. O ja, en dan past het helemaal bij een dagboek om te schrijven wát dan: een zelfbedacht soepje van knolselderij, ui, champignons en knolselderij en een koude (brrr) tonijnsalade.
De Polletjes krijgen een diepvriespizza waar zij dan weer volkomen gelukkig van worden.

Verloofd!

Nog maar een kwart eeuw geleden waren De Dingen soms een stuk moeilijker.
Werkstukken maken, bijvoorbeeld, die moest ik toen veelvuldig maken, want ik deed de pabo en daar moest je werkelijk overal verslagen over schrijven. Die typte je op de computer in WordPerfect en daar had je keus tussen wel twee lettertypen. Wat je op je scherm zag, was heel anders dan wat er uit de printer kwam ratelen. Als je al een printer had. Iets opzoeken deed je in de schoolbieb in een stoffig boekje uit 1894, iets actuelers was amper te vinden.
Iemand een tekstbestand sturen deed je met een floppy disk, liefst tussen twee houten plankjes.

In 1990 hadden Grote Pol en ik groot nieuws en dat wilden we delen met anderen.  Dus gingen we naar de pasfotocabine in V&D, knipten en plakten wat en togen toen naar de Copy Shop. Daar stonden namelijk heul grote, ultramoderne kopieerapparaten. Uren stonden we te zweten en te ploeteren, schreven we adressen en plakten we (vergeleken bij na spotgoedkope) postzegels en dit was het beschamende resultaat, waar we, vooral vanwege het rastafari uiterlijk van Grote Pol, uitgebreid door Jan en alleman om uitgelachen werden:

Nee, beste mensen, tegenwoordig is alles veel gemakkelijker. Ons kaartje zou in full color per e-mail verstuurd zijn geworden, of op facebook gezet, en iedereen zou 'm geliket hebben, had met een gemakkelijk 'gefeliciteerd' gereageerd en een dag later zou iedereen het weer vergeten zijn. Inclusief wijzelf.
Ik zeg u: tegenwoordig is alles veel te gemakkelijk...