IWVHB- dag 5 - boekengedicht

Gris wat boeken uit de kast, min of meer op gevoel, leg ze op een stapeltje en zie daar: u heeft een heus boekengedicht! Daar hoef je echt geen artistieke aanleg voor te hebben. 

En dan kunt u daarna natuurlijk heerlijk associëren, schuiven en schaven met dat pasverworven gedicht, wordt het toch nog creatief.

En dan nog iets.

Hoezo nóg iets? 

Het enige wat me bezighoudt is de kwestie van de buitenboordmotor. 

Die hangt daar maar aan dat troosteloze bootje in dat prutterige slootje

 bij dat blubberige bunderland. 

Opperste eenzaamheid. 

Daar ga je wel van schransen, 

vier maaltijden-achter-mekaar. 

Wat nou weer? 

Ja, vier maaltijden, hoppa, ware troost voor pramige dames. 

En waarom dat klasse is? 

Omdat Purperpol zo nodig dat boek erbij moest pakken. 

En de zin van de dag:

Hij was niet eens aan De gnostische evangeliën van Pagels toegekomen, dat voor het eind van de tweede week van juni op het programma stond. 

It's international book week. The rules: grab the closest book to you, turn to page 52, copy the fifth sentence as your status. Don't mention the title. Copy the rules as part of your status.

IWVHB - dag 4 - mooiste zin

De mooiste zin van het jaar 2013 is (huh? is het al 2014 dan?), volgens een ongetwijfeld zeer bekwame jury, deze: Het was dinsdagavond kwart voor acht en een van de laatste dagen van oktober in het roemruchte stervensjaar van de gulden, dat schitterende, harde betaalmiddel met zijn waaier van kleurige biljetten als de staart van een paradijsvogel, dat met goedvinden van de kroon door de directeur van De Nederlandsche Bank verkwanseld werd voor een grauwe eenheidsmunt waar er al zoveel van zijn en die de ‘euro’ wordt genoemd.

Anton Valens schreef deze zin in zijn boek Ont en hij kreeg er de Tzumprijs voor.
Ik lees ook zo vaak mooie zinnen, maar in mijn honger naar het verhaal, sta ik daar dan onvoldoende bij stil. Eigenlijk zou ik Grote Pol dagelijks een mooie zin moeten voorlezen, en hij mij, maar ik lees als hij wil slapen, en hij leest als ik zelf wil lezen, en zo'n goedbedoelde actie levert dan alleen maar knorrigheid op. Och, och, och, wat jammer is dat toch.

Vandaag las ik ook een mooie zin, namelijk deze: De krekel was zo nieuwsgierig naar wat hij nu eigenlijk voelde, ergens binnen in zich, dat hij zich binnenstebuiten keerde om daar achter te komen.
U mag raden wie de schrijver is.

En de zin van de dag:

Mijn truitje, dat zegt ze omdat ze weet dat ik er gek op ben.

It's international book week. The rules: grab the closest book to you, turn to page 52, copy the fifth sentence as your status. Don't mention the title. Copy the rules as part of your status.

Internationale week van het boek - dag 3 - lijstje boeken die ik nooit weg wil doen

Veel materiële zaken zijn vervangbaar. In mijn ongeordende boekenkast staan boeken zat die ik na een fikse brand hier in huis of zo zou kunnen vervangen. Maar ik ben blijkbaar op een punt in mijn leven aanbeland waarop ik niet zo gehecht ben aan materie.
Stel dat er inderdaad brand uitbreekt in huize Pollenstein, dan zou ik minimaal de volgende tien boeken opnieuw op de kop willen tikken. In willekeurige volgorde:

1. De bijbel
2. Wim is weg (Gouden boekje)
3. Dorrestijns Natuurgids  - Hans Dorrestijn
4. Kees de jongen - Theo Thijssen
5. Creativiteit, géén kunst - Lia Nijman en Jenny de Bode
6. Joop ter Heul - Cissy van Marxveldt
7. Abeltje - Annie M.G. Schmidt
8. Een huis met zeven kamers - Joke van Leeuwen
9. De avonturen van Bill Clifford - Godfried Bomans
10. Het betoverde land achter de kleerkast - C.S. Lewis

Hmmm. Veel kinderboeken dus.

En daarnaast zou ik stante pede naar de bibliotheek fietsen om een nieuw pasje aan te vragen.

En nu nog de zin van de dag:

Iemand had dat blijkbaar eerst door de kamer gesmeten en daarna uitgetrapt op de vloer.

It's international book week. The rules: grab the closest book to you, turn to page 52, copy the fifth sentence as your status. Don't mention the title. Copy the rules as part of your status.

Internationale week van het boek - dag 2 - Kast en nog een zin

Een beetje meer ruimte, een beetje meer structuur kan ie wel gebruiken. Dit is mijn belangrijkste boekenbewaarplek in huis. Morgen een lijstje met boeken die ik nooit zal wegdoen.

En de zin van de dag:

Toen hij dat hoorde, ging hij ervandoor en liet zijn kleed hier bij mij achter.

It's international book week. The rules: grab the closest book to you, turn to page 52, copy the fifth sentence as your status. Don't mention the title. Copy the rules as part of your status.

Internationale week van het boek - dag 1

Hij zei: 'Er zijn zelfs meisjes met directeursdiploma die voor dat volontairsbaantje in aanmerking willen komen en dat kan niet door 't lot beslist worden maar door de mate van bekwaamheid.'


It's international book week. The rules: grab the closest book to you, turn to page 52, copy the fifth sentence as your status. Don't mention the title. Copy the rules as part of your status.

Lovely Polletjes

Fijn u te ontmoeten hier. Gaat u zitten. Koffie? Thee?

Als u thee kiest, heb ik u wat te vertellen. Kiest u voor koffie, lees dan maar niet verder. Of toch? Ach, u moet maar zien. Ik heb alleen liever dat u thee neemt, want dan issie eerder op.

Heeft u thee gekozen, dan krijgt u van mij een kop zwarte thee. Echte Yorkshire. Kwaliteitsthee, die je wel met een flinke scheut melk en een paar ferme scheppen suiker moet slurpen, anders doet u iets niet goed. 

Die thee kreeg ik van Bob, die hier vorig jaar ook al was (klik hier ook maar eens.) Bob is een vriend van Polletje 1 en Bob kwam ook dit jaar voor de Airbornelanding hier om de hoek. Dit jaar nam hij Kenneth en Elaine mee en deze echte Britten kwamen hier maandag eten. Eerst overlaadden ze me met cadeaus. Thee dus, omdat ik vorig jaar niet durfde te zeggen dat zwarte thee niet helemaal mijn kopje thee is, kreeg ik nu een extraextra grote box met 240 zakjes, goed voor 240 liter. 

En een pot vol chrysanten, en flessen wijn, en een Engels blad van 'onze' Jamie Oliver die toch vooral 'hun' Jamie Oliver is. En een doos met de lekkerste Engelse noga die er is.  

Bob, Kenneth en Elaine bleven de hele avond. Dat was erg goed voor mijn Engels. We kregen het over van alles en nog wat. Over Kenneth die als baby drie dagen ontvoerd is geweest door een aap die haar eigen baby verloren was. Over de Quakers, over de tweede wereldoorlog (om maar eens wat te noemen), over kinderen met gedragsproblemen, over ouders die niet weten wat opvoeden is, over fietsen in Nederland, over structuur en regels en discipline, over de eerste ijzeren brug ter wereld, over erosie en de functie van de duim, maar vooral kwam het onderwerp steeds weer op het lovely dinner dat ik voor ze had gemaakt. En of ze een recept konden krijgen van mijn pindasaus. Nou ja. Dat wil ik best geven, maar ik hatseflats maar wat an. 

En o ja, het ging ook veel over de Polletjes (ze waren er niet bij), hoe lovely en beleefd en leuk en humoristisch en vrolijk en alwetend en goedkunnendeEngelssprekend en broederliefdevol ze zijn. 

Daarnet kwam ik Kenneth en Elaine tegen in het dorp. Ik heb lovely children en mijn pindasaus is absolutely delicious. Ik bloos er nog van.

Nog een kopje thee?

Aangenaam. Purperpol, poepfotografe en tv-researcher.

Och mensen, dit blog leidt mij tot eenzame hoogten, biedt mij ongedachte kansen uit onverwachte hoeken en is een ultiem platform voor de lancering van al mijn talenten en mogelijkheden.
Onlangs kreeg ik een mailtje met het verzoek een van mijn foto's te mogen gebruiken. Deze foto zal duizenden kinderen en volwassenen motiveren tot duurzaam leven, hun milieubewustzijn zal tot ongekende hoogten stijgen.
Ik ben nu officieel freelance poepfotografe geworden.

Van mij mochten ze die poepfoto belangeloos gebruiken. Mooi doel, sta ik helemaal achter. Dus mensen, allemaal naar het Duurzaamheidscentrum in Dordrecht voor een echte, onvervalste poepfoto van mijn hand. Die poepfoto komt overigens uit dit berichtje.

Een tweede verzoek om innige samenwerking kwam van een redacteur van Man bijt hond. En daaraan kon ik toch echt niet voldoen. Ik twijfelde zelfs even of ik het hier wel weer op het weeweewee zou gaan vermelden. Toch gedaan, zoals u ziet.

Maar u bent gewaarschuwd. Mocht ik u kennen en u enigszins excentriek vinden, ga ik er uitgebreid over schrijven hier. Binnen no time googelt die redacteur van Man bijt hond dat berichtje, vraagt mij om contactgegevens die ik natuurlijk meteen geef en staan ze bij u op de stoep. Of ze met u de dag door mogen nemen. 

Ik moest weer eens wat

Ik moet weer wat van mezelf. Afvallen bijvoorbeeld, maar dat moet ook al van de internist. Dus dat telt niet echt.
Afvallen en fitter worden, dat wil ik graag. Maar ik moet ook wat, want willen is nog geen moeten. Ik wandelde, fietste en Wii-de al behoorlijk wat, dus de wil bleek ook wel uit daden, maar het echte moeten was er dus niet.
Ik keek naar Operatie NL Fit, fijn programma want daarin worden mensen gevolgd die nog veel verder heen zijn dan ik en da's leuk vergelijken, en ik wist het. Ik moet van mezelf een kilometer achter elkaar kunnen hardlopen. Of sukkeldraven, dat is een betere term. Dat is heel wat, hoor, want twee jaar geleden moest ik van mezelf nog vijf kilometer kunnen en dat kan gewoon niet met mijn lijf, mijn ziekte en mijn ik. Kortom, een realistisch doel, al zeg ik het zelf.
Dus heb ik gisteren meteen de koe bij de horens gevat, mijn sportschoenen aangedaan, mijn sportieve zoon met coachervaring opgetrommeld, een fiets met kilometerteller gepakt en ben gegaan. In het donker natuurlijk, op een verlaten weg met een lichte helling bergafwaarts.
Kilometerteller op nul, ademhaling onder controle, spieren opgewarmd en gaan met die Purperpol.
Bij dat televisieprogramma haalde de 'slechtste' 13 meter, de 'beste' 230 meter. 230 meter, dat dacht ik toch echt niet te gaan halen.
En raad eens wat? Het werden er 480! En vandaag, daarnet zelfs (daglicht!) werden het er al 510!
Ik hoor u hier spontaan in applaus en gejuich uitbarsten. Dank u hartelijk, dat doet me goed.
En als stok achter de deur zal ik elke dag hiernaast ergens de afstanden noteren. Kunt u mij van een afstandje volgen. Gelukkig niet van dichtbij, want echt, het is geen gezicht...

De kooplustige vrouw in mij

Midden in voormalig West-Berlijn staat het KaDeWe, het Kaufhaus des Westens. Tegenover het Oost-Berlijn werd dit na de oorlog het toonbeeld van onvervalst kapitalisme. Een bolwerk is het.
Hoewel ik geen shopaholic ben, wilde ik er toch eens heen. Polletje 1 was er twee jaar geleden geweest met school en raadde ons met klem aan ook te gaan. Imposant en een icoon van het de westerse maatschappij vond hij het, mijn zoon die niet gauw iets bijzonder vindt, en al helemaal niet als het een winkel betreft die geen halfvergane spullen uit de Wijde Wereldoorlog verkoopt.
Verloren liepen we daar rond. Polletje 2 vond het al helemaal niet nodig, die loopt het liefst tussen de oude meuk op een vervallen zolder of zo. Geef die jongen een goeie, ouderwetse vuilnisbelt en hij is blij.
De parfumerieafdeling was het allerergst. Polletje 2 beet me met dichtgeknepen neus toe: 'Ik snap niet wat jij hier doet. Jij bent helemaal niet zó,' doelend op de slanke, opgemaakte tutten die op spitse naaldhakken zochten naar een aanvulling op hun ongetwijfeld al zeer complete assortiment geuren en kleuren.
Nee. Zó ben ik niet. Ik doe al vijf jaar met hetzelfde flesje Angel. En dat lukt gemakkelijk nóg vijf jaar. Maar toch beving me het koopvirus. Zwalkend over de afdeling porseleinen vazen, waarin megagrote protserige witte bokalen die qua model verdacht veel leken op de Wimbledonbeker kwetsbaar opgesteld stonden, bedacht ik me dat we toch echt hoognodig nieuw bestek nodig hadden. Wij naar de vierde etage. Daar bleek een theelepel al boven ons budget, maar Ik Moest Iets.
In het KaDeWe is niet alles even duur. We vonden een afdelinkje prulletjes. En daar kocht ik, na lang aarzelen toch iets. Een tasje met het Ampelmännchen, dat grappige figuurtje dat veel Berlijnse voetgangerstoplichten zo'n lust voor het oog maakt.

Dat ik het plastic tasje van de winkel nog steeds bewaard heb, is een teken aan de wand. Diep in mij schuilt misschien toch een kooplustige westerse kapitaliste. Wacht maar. Binnenkort loop ik gehuld in wolken dure parfum, geblondeerd en geplamuurd op mijn high heels heupwiegend te flaneren door de stad.

Of toch niet? Want dolblij ben ik ook met deze emaillen schaaltjes die ik bij een kofferbakverkoop-in-de-stromende-regen scoorde. In Schoorl. Met echte dutsen eruit. Net als bij de groene schaaltjes vroeger, bij ons thuis. De Polletjes hebben hun liefde voor oude meuk van geen vreemde...

De Polletjes in Berlijn - 4 Over megagigagrote monumenten, een opdringerige Hollander en een rokerige Griekse

Goed. Ik leer mijn vaste lezerspubliek wel kennen, zeg. De overgrote meerderheid wil hier lezen over ellende, misère, mislukking, pech, domme fouten, ziekte en pijn. Duidelijk. Wat doet u dan nog op al die andere blogs, die onafgebroken gaan over liefde, over lekker eten en lekker leven, mooie kleren, huizen, vakanties, over bloemetjes en bijtjes?

Ik zal u tegemoet komen. Ik schrijf nog één keer over het barre Berlijn. Nee, dat zeg ik niet goed. Berlijn is prachtig. De Polletjes hadden het ook erg goed daar. Maar er waren natuurlijk barre kanten aan mijn gedrag en het gedrag van Berliners. De blunders, de baalmomenten, de bagger. Dat is pas interessant voor u. Daar smult u van. Al vrees ik dat ik mijn beste kruit bij het vorige bericht al verschoten heb. Lachen en gieren doet u vooral om mijn kapotte, vieze voeten en mijn plasdebacle. Ik moet u dus op voorhand al waarschuwen voor een teleurstelling. Leuker kan ik het niet maken. Omdat er ook nog wat mensen stemden voor De andere boeg, heb ik ook nog een gewoon, normaal reisverslagje (punt 6) opgenomen.

4. We reden amper Berlijn in, en Berlijn is groot, of de ganse menigte in de trein begon de koffers, tassen en zakken te pakken en in het middenpad te drommen. Wij niet. Wij wisten al beter, bij zo'n trein in zo'n stad wegen die laatste kilometers zwaar. Wij keken door het raampje en zagen Potsdam, huizen en bomen voorbij komen. Dat konden die middenpadders allemaal niet zien. Polletje 2 wees mij in onvervalst ABN op de Fernsehturm en een stukje Brandenburger Tor. Dat was een kolfje naar de hand van de reiziger die naast mij in het middenpad gestationeerd was. Compleet met heuptas, rugzak en robuuste koffer op wielen, zweet op neus, vreemd petje op hoofd. 'Ha, ook uit Nederland?' smiesde hij vergenoegd. Duidelijk verlegen om een praatje na een lange reis alleen. Nadat hij zijn nek in duizend bochten had gewrongen om ook die Turm te kunnen zien, wat niet lukte, praatte hij me even bij over zijn situatie. Hij ging maar liefst zeven dagen, wij maar vier. Hij in z'n eentje, ja, hij vond ook wel dat hij wat veel bagage bij zich had. Maar beter te veel, dan te weinig, lachte hij origineel. Ondertussen was hij met een bil op mijn armleuning gaan zitten. Hij had nog geen idee wat er allemaal te zien was. Berlijn was waarschijnlijk wel heel erg groot, vermoedde hij. En de reis erg lang, want hij kwam helemaal uit Brabant en de reisorganisatie werkte niet met bussen. Hij wilde ook niet digitaal bankieren-want-je-wist-maar-nooit en dus was hij wel gebonden aan deze reisclub. Ik deed mijn best om geen medelijden met hem te krijgen en dat lukte. Mede dankzij de sterke mondgeur en het feit dat hij zo vervelend dicht naar me toe neeg. Wel adviseerde ik hem vriendelijk een Berlin Welcome Card aan te schaffen en voorzag ik hem van een aantal bezienswaardige tips, waarvoor hij me hartelijk en omvangrijk bedankte.
Nadat de trein stopte en de rij langzaam in beweging kwam, wenste hij me nog een goede tijd in Berlijn en sprak hij de hoop uit me nog ergens tegen te komen. 'Maar Berlijn is groter dan u denkt!', verzekerde ik hem goedsmoeds. Polletje 2 negeerde hij al die tijd volkomen.
En inderdaad. Ik kwam hem niet meer tegen. Hij staat ook niet op deze foto (maar wel een stukje van de eerder genoemde Tor, al betwijfel ik of die echt te zien is vanuit de trein. Jojo? Helma?)

5. Op onze beslist-even-heenlijst stond ook de vlooienmarkt bij de Friedrichstrasse, onder de bogen van de S-bahn. Daar bevinden zich allerlei kleine winkeltjes met kunst, curiosa en vlooien. Geen vlo te zien, maar wel onbetaalbare kunst en curiosa. En militaria. Wie ons een beetje kent, weet dat wij daar enorm in geïnteresseerd zijn. Maar niet heus. Polletje 2 wel, maar ik dus niet. NIET, in de zin van HELEMAAL NIET. Maar ik doe heus mijn best om te zien wat en waarom de jongens dat zo aantrekt.

In dit shopje waren alle emblemen, onderscheidingen, schouderstukken, kraagspiegels en andere spulletjes en toestandjes vrolijk beplakt met gele, rode en blauwe stickertjes. Het leek de vlaggetjesweek van C&A wel. Ik vroeg Polletje 2 om uitleg, want ik zag nergens kortingspercentages. Het bleek niet te gaan om prijsjes, maar om het (verplichte) afdekken van hakenkruizen.
De eigenaresse kwam al rokend achter een gordijn vandaan en ik vroeg haar of ik op die Stühl sitzen darfte. Ik darfte. Ze kwam er gezellig bij zitten en binnen no-time was ik ook in haar nicotinenevelen gehuld. We raakten in een geanimeerd gesprek over Holland, ondernemen, zere voeten en de culinaire kanten van de braadworst.
Al achttien jaar zat ze dag in, dag uit in deze winkel. Behalve op dinsdag en behalve op dagen dat haar man in die winkel zat. Zodoende had ze al die tijd geen vrije dag of vakantie gehad en had ze haar Griekse familie niet kunnen opzoeken. Nu werd het tijd om te stoppen en de boel op internet te zetten. Daarom verkochten ze alles met korting. Dat het nog steeds schreeuwend duur was, deerde haar niets. Maar Polletje 2 wel. Die werd er balsturig van. Hij wees haar in Duits-Engels-Nederlands-gebarentaal op een waardeloos embleem van de Hollandse dienstplichtige soldaat van na 1960, maar zij bleef erbij dat dit een vooroorlogs kostbaar stukje smeedwerk was. Polletje 2 hield het toen snel voor gezien, mijn conversatieles Duits voor beginners resoluut afbrekend vertrokken we weer naar de frissere luchten buiten om uit te wasemen.

6. Dit reisje was voor het slagen van Polletje 2 bedoeld en ik liftte natuurlijk graag mee op zijn succes. Nadeel was dat hij het grotendeels voor het zeggen had, daar. Naast het bezoek aan Sachsenhausen, waarover ik hier verder niet schrijf omdat dat absoluut niet past in dit lollige bericht, bezochten we vele, vele oorlogsmonumenten. Op het laatste moment in gezelschap van een voortreffelijke Berlijnse gids (die ons nog een heerlijk potje Berlijnse jam overhandigde) De Muur, waar Polletje 2 nog even onderdoor kroop, daarvoor een enorm Russisch monument en daarvoor nog veel meer van dat soort beelden en dingen.



Ik ben trouwens maar een echt provinciaaltje, hoor. Alles in Berlijn is megagigagroot. Het monument op de Dam is van Madurodamformaat vergeleken bij de groottes van deze Gedenkstättes.
Als tegenwicht voor al dat pompeuze geweld wilde ik naar de Wannsee.



Rust, stilte, water, ruimte, op een prachtige plek in Berlijn. Maar de zon ging al onder, de avondkoelte was gewoon koud, er was niets meer te doen en we vertrokken dus maar weer snel. En daar reis je dan anderhalf uur voor. Niets gek voor Berlijnse begrippen...
De muur, Die Mauer, was vergeleken met de monumenten maar een mager ding!



O, en zonder zo nu en dan aan Grote Pol te denken kon ik natuurlijk ook niet. Vooral bij zo'n aanplakbiljet niet. Wellicht is dat mijn kans om Grote Pol ook naar Berlijn te krijgen!