Dames van lichte zeden

Maandag kwamen ze er wonen, pal tegenover ons. Drie meiden in één ruime woning met flinke tuin voor hen alleen. Alles potdicht, hoor, luiken voor de ramen, u kent dat wel. Je ziet ze amper buiten, zijn de hele dag binnen bezig. Horen doe je ze ook niet, dat hadden we eigenlijk wel verwacht, gezien de leeftijd, het geslacht en de aard van het beestje. Nee, het is er eigenlijk vrij stil.
Af en toe krijgen ze bezoek, meestal van heren uit de buurt, maar dat duurt nooit lang. Het is er even in en dan gauw er weer uit. Ik vind het een bedenkelijke kwestie. Of zou het er nu al zo stinken? Ze wonen er pas! Ik wil niet dat het een beestenbende wordt, wíj moeten er de hele dag tegenaan kijken en ruiken.
Toch ben ik wel voor een goede verstandhouding met de buren, dus binnenkort ga ik eens kennismaken. Zal iets lekkers voor ze meebrengen, kan ik hen ook eens vragen om een ei, als ik tekort kom.

Ik wilde eigenlijk wel een foto van ze maken, maar dat voelde toch wel als inbreuk op hun privacy. Ze zien er zó leuk uit. Ik heb het niet gedaan, maar ex-Studiepol durfde wel, die heeft ze uitgebreid gekiekt en de dames lieten zich ook van hun beste kant aan hem zien. Hij vond het leuke chickies.... Toch een kwestie van hormonen?

Over volgen en blijven schrijven

Het schijnt echt waar te zijn: volgen op de oude manier, zie rechts, met al die leuke fotootjes enzo, dat kan binnenkort niet meer. Moet dan bijvoorbeeld via Bloglovin'. Maar da's dan zonder die leuke en gezellige fotootjes. Geen gezicht er meer bij. Ik vind dat jammer. Ben er ook nog niet achter wie mij nu al volgt via Bloglovin', misschien kán ik dat wel helemaal niet te weten komen. Maar mocht u mij officieel nog steeds willen volgen, ook na 30 juni, moet dat dus anders. Een leeslijst kunt u aanmaken via bloglovin.com. Het zal heus nog wel anders kunnen, met Google+ ofzo, maar daar heb ik al helemaal geen kaas van gegeten. Het lijkt er in ieder geval wel op dat ik voorlopig doorga met dit blog, dus blijf gezellig langskomen, zou ik zeggen! Follow my blog with Bloglovin

Mot met de mot

Sinds kort zijn de Polletjes propere jongens. Er werden namelijk motten, waarschijnlijk de beruchte textielmot, gesignaleerd in hun slaapkamertweedewereldoorlogmuseum. Ik dacht eigenlijk dat die beesten uitgestorven waren.

Zeventig jaar geleden was de mof in deze contreien de grootste vijand, nu is het de mot.
Kunstpol was er eerst nogal laconiek onder. Hij had een van de drie motten die hij zag in koelen bloede vermoord, een ander was 'm gepeerd door het raam dat bij grote uitzondering openstond en de derde was opeens verdwenen. Toen vond Kunstpol het mottenjagen wel welletjes, want hij is niet van de actieve soort, zullen we maar zeggen. Maar Ex-studiepol werd bij thuiskomst onverwijld op de hoogte gesteld van de plaag. Die stormde na het horen van die verschrikkelijke tijding ogenblikkelijk naar boven, de stofzuiger al in de hand.

U moet weten dat hun verzameling behoorlijk uniek, omvangrijk en kostbaar begint te worden. Kenners spreken hun waardering uit over de gedrevenheid, expertise en de collectie van onze Polletjes. Het gaat hier onder andere om halfverteerde krijgsgevangenenschoenen, nette kostuums en gevechtsuitrustingen van Britten, Polen, Duitsers en Canadezen, om kepi's en petten van verschillend pluimage, documenten, foto's en onderscheidingen, boeken en zelfs een in gevangenschap vervaardigde dameshandtas van gesmokkeld leer. De Polletjes zitten er serieus aan te denken hun verzameling te gaan verzekeren tegen roof, brand- en motschade, maar dat kost geld. Geld dat ze liever besteden aan nieuwe aanwinsten. Het zijn vrekken, hoor! Lieve, gekke, vrekkige verzamelaars.

Urenlang werd er gestofzuigd, geboend, gespeurd, getuurd en gejaagd. Het schijnen niet de motten zelf te zijn die schade aanrichten, maar de larven. Onze vriezer wordt volgestouwd met werkbroeken en ransels, teneinde de larven te doden. Hun kamer stinkt een uur in de wind naar een overdosis mottenballen, die overigens heel ongezond zijn voor mot én mens. Ik zeg er maar niets van, want anders heb ik de kans ook nog verjaagd te worden uit mijn eigen huis. Dit is serious business, en dan gelden heel andere belangen dan gezondheidsbelangen en moeders orders. Dan mag je nachtenlang met het raam dicht slapen, de stoffige stofzuiger stand-by en de deur potdicht.
Als ik dan ter compensatie gezonde maaltijden met vezels en verse groenten aanbied en fietstochtjes in de frisse buitenlucht voorstel (zonder mij, want ze racen me veel te hard), word ik misprijzend aangekeken. Dat is niet de bedoeling. De heren hebben een missie te voltooien: volkomen vernietiging van den mot.

Ter voorkoming van meer leed is Ex-studiepol, die volgend jaar een technische opleiding voor de genie gaat volgen, van zins een hor te knutselen. Ik wilde hem wel bijstaan. Grootste voordeel is natuurlijk dat dat raam van hen eindelijk weer open mag. En gezellig samen met mijn sterke, handige zoon hout kopen bij dat leuke doe-het-zelfzaakje met de leuke behangetjes en gordijnstofjes, dat leek me ook wel wat. Maar de Polletjes zijn écht vrekkig: hout hopen ze ergens gratis en voor niks op de kop te tikken ergens hier in de buurt. En ik heb toch nog ergens wel een stukje tule liggen, dat zou toch ook wel goed zijn? Mwah. Logisch nadenken kunnen ze dus al niet meer. De mottenballen hebben vermoedelijk al te veel schade aangericht.

Ik zucht nog maar eens en tel mijn zegeningen. De Polletjes weten hoe een stofzuiger werkt en gebruiken hem ook. Dat zullen we mijn schoondochters fijn vinden. Als die er ooit komen, want vrouwen versieren kost geld. Veel geld voor een Polletje.

Pliep

'O, nou, dan zijn we weer compleet. Want die daar ligt hep wat aan zijn prostaat, die daarnaast ook, ik heb nierstenen en u hep dus een blaaspliep. Die man die voor u daar lag, had ook een pliep', aldus de buurman van Grote Pol.

Grote Pol werd gisteren opgenomen in het ziekenhuis. Vanwege een poliep, maar dat had u al begrepen. Man, o, man, wat een gedoe. Met operaties, enge katheters, chemische borrelende spoelingen en wat niet al.
Ik bracht tot troost ende vermaack bloemen op de mannenzaal, maar daar kon Kunstpol zich werkelijk niets bij voorstellen. 'Als ik in het ziekenhuis lig, hoef je me dat niet te flikken, hoor', waarschuwde hij me vast, voor het geval dat.

Maar goed, ik ben er even goed druk mee. Zo druk, dat ik geen punt durf te zetten, noch een komma. Ik blog gewoon even door. Dat vinden een heleboel mensen schijnbaar heel fijn.

Blog aan mijn been?

Geachte dames, heren ook,

Ruim vier jaar geleden begon ik met het rondstrooien van berichten van intieme, emotionele en persoonlijke aard, hier op het wereldwijde web. Ik had net van de arts gehoord dat ik chronisch ziek ben, van de apotheker kreeg ik een tas vol chemische levensreddende troep en ik Moest Wat Doen om dat allemaal een beetje te verwerken. Daarbij vond ik schrijven geweldig leuk. In een opwelling verzon ik Purperpol en we beleefden een mooie tijd samen.
Ik schreef vrijuit over de belevenissen van de Polletjes - tot die daar ernstige problemen mee kregen en het de sfeer in huis regelmatig verpestte.
Ik schreef lange, hilarische vervolgverhalen over criminele harpen en erge vakanties.
Ik schreef een personeelsadvertentie.
Ik schreef purperpollerige hatseflatsrecepten.
Ik tekende voor Deze week zag ik.
Ik schreef ernstig, beschouwend, filosofisch, maar ook steeds meer gek, dwaas, maf, vrolijk, onzinnig en idioot.

De schrijfinspiratie bleef stromen, ik genoot van de reacties, bezoekersaantallen, nieuwe volgers, van andere blogs, ik vond het een enorme verrijking, een geweldige hobby. Het schrijven lukte steeds een beetje beter.

Maar.
Dat ik ziek ben, heb ik nu wel zo'n beetje verwerkt.
Het uitsluitend positieve nieuws over de Polletjes, dat ik dan ook nog eens heel voorzichtig en stiekem moet plaatsen, verveelt zelfs mij. En Kleinpolletjes zijn er nog lang niet.
Ik slik steeds minder medicijnen, die met hun hallucinerende en oppeppende invloed een inspirerende bijdrage leverden aan de schrijfsels hier, zodat ik ook steeds minder psychedelische gedachten heb die ik met u kan delen.
Er gebeurt hier in huis van alles waarbij ik steeds minder de behoefte voel om dat met Jan en alleman te delen.
Hatseflatsrecepten zijn er al genoeg.

Zo'n blog is leuk natuurlijk. En nuttig. Maar het moet geen blog aan mijn been worden.

Dus.
Zet ik er een punt achter? Een komma wellicht? Of ga ik gewoon wat pruttelend en rommelend door en zie ik wel waar het schip strandt? Als ik al die oude verhaaltjes en dingetjes weer herlees, bekruipt me nu al een enorm heimweegevoel. Wat was ik bij vlagen leuk en origineel, al schrijf ik het zelf.... En sterker nog: ik krijg er weer zin in!

Ik weet het nog niet. Sorry. U dacht natuurlijk eindelijk verlost te zijn van dat gewauwel, al had u dit allemaal heus niet hoeven lezen. Maar wanhoop niet, misschien stop ik wel echtecht.

Ik hoop u hiermee voldoende informatie te hebben gegeven. Leest u gerust nog eens wat terug, via de linkjes hierboven bijvoorbeeld. Opbeurend en meelevend commentaar kunt u kwijt bij de reacties. Kritiek houdt u voor u.

Met vriendelijke groet,

Purperpolletje

HOERA!!!! waarschijnlijk dan desalniettemin

De vlag kan bijna uit, de reis naar Berlijn, Londen of toch Barcelona geboekt, de taart gekocht en de friet in de pan: Kunstpol is geslaagd voor zijn mavo-examen. Waarschijnlijk dan, want het cijfer voor economie hangt nog ergens in de lucht. Dat moet zo ongeveer een 3,3 of lager zijn om de uitslag pas echt te beïnvloeden, dus het zal wel los lopen.

Dus ons jochie mag als beloning met mama mee naar Berlijn, want dat zal het wel worden. In Londen is meneer al twee keer geweest en Barcelona is te kunstzinnig voor ons portretje. Dussss, kann ich wieder los, üben mit meinem Steinkohlendeutsch. Hilfe, Hilfe, ich bin nur allein hierin diesen Grosse Stattttt mitt meinemm Blütchen von Kindchen und wir sprechen kein Wort Deutsch und wir sind ganz hilflos und weissen nichts zu tun.

Zakenman

Rekenen kan hij niet zo goed. Al kan hij het beter dan hij soms zelf denkt. Als het even niet vlotjes lukt, blokkeert hij en komt er niets meer uit. Het gaat erom het rekenmotortje in zijn hoofd draaiend te houden. Met energie. En die energie wek je op door dingen te denken. Niet: 'Ik ben stom, dom, ik zal het ook nooit leren, want ik heb een leerstoornis.' Dat die gedachte niet helpt, snapt hij best. Maar wat hij dan wel moet denken, weet hij niet zo goed.
Ik heb een tekening van een hoofd gemaakt, hij tekent de rekenmotor erin, een trechter erboven waar de energie in moet, zodat de motor kan draaien en een kraantje aan de motor waar opgeloste sommen uitrollen. Maar de denkwolkjes boven de trechter blijven leeg. Hij peinst. Ik weet natuurlijk wel wat, maar hij moet deze oplossing echt zelf bedenken.

Maar dan opeens: 'Ik moet toch wel wat van mijn familie geërfd hebben. Mijn opa is zakenman, van {naam bedrijf} en die kan heel goed rekenen. Ik moet dus best wel kunnen rekenen, want ik ben zijn kleinkind!' Blij schrijven we deze gedachte op in een grote denkwolk. Ik zeg: 'Ik denk dat deze gedachte jou goed gaat helpen, want jij houdt volgens mij heel veel van je familie!' Hij knikt. Hij houdt megaveel van ze en later wordt hij ook zakenman, net als zijn opa. Waarin hij zaken gaat doen? Hij gaat geld geven aan arme mensen. En dan maakt het helemaal niets uit dat hij niet zo goed kan rekenen, want zakenman worden kan iedereen. Ook al heb je een megaleerstoornis.

Soms zit het mee, soms zit het tegen

- Als je geen weekendjeweg in een hotelletje boekt, omdat je toch nooit lekker slaapt in zo'n hotelletje en je dus beter in je eigen rustige bedje kan gaan maffen, maar dat dan de buren onder jouw slaapkamerraam een rokende barbecue opstellen en minimaal twintig aangeschoten rokende en lallende vrienden en rinkelende flessen en toeterende claxons en tot in de vroege uurtjes  door feesten.
- Als je je zoon wekenlang aangespoord hebt hard te leren voor nog een extra examen voor een soort middenstandsdiploma, nooit weg - maar wáárom hebben jullie mij daarvoor opgegeven, dat hadden jullie nooit moeten doen, want nu heb ik nog steeds geen vakantie en alle anderen wel en wat heb ik aan zo'n diploma, ik ga toch het leger in - en dat dan de bijlages bij het examen niet geleverd worden en dat dan nét op die dag de school eerder dicht moet omdat er iets met de waterleiding moet gebeuren en dat de school dat ook pas een dag eerder te horen kreeg van het waterleidingbedrijf en dat dus dat hele examen niet door kan gaan, ook niet een uurtje later als de koerier met de bijlages er kan zijn vanwege dat waterleidingbedrijf dat heus nog wel wat te horen gaat krijgen vanwege het gebrek aan communicatie en flexibiliteit en dat dat examen meer dan een week wordt uitgesteld waardoor zoonlief nóg een vette week geen vakantiegevoel kan ontwikkelen, terwijl hij in september alweer met een nieuwe opleiding moet beginnen arm kind.
- Als je je vriendinnetje op luizen controleert en je haar blij kunt verzekeren dat ze ze echtecht niet heeft, dat ze ze dan een week later bij de kapper tóch blijkt te hebben.
- Als je de gordijnen in de wasmachine wast, in plaats van ze duur te laten stomen, en dat kan best had vriendinnetje nog gezegd, en dat ze dan toch heulheul erg gekrompen zijn.