Moeders!

Eergisteren. Mijn moeder aan de telefoon.
Ze gaan op vakantie en dan slaat de stress toe. Altijd. Maakt niet uit hoe lang ze gaan of waar ze heen gaan. Iets over de inhoud van het gesprek (ik heb toestemming van mevrouw zelf om dit te publiceren):

en ik ben ook nog 's snipverkouden, 

het is koud en guur en helemaal niet fijn buiten, 

de gemakkelijke buren zijn zelf weg dus de heel nette buren 
moeten nu wel de plantjes water geven, 
dus het huis moet ook nog extra goed schoongemaakt en opgeruimd, 

en een van die oude littekens
- van weet je nog wel dat je een jaar of tien was 
en ik lag in het gemeenteziekenhuis 
en jullie kwamen me bezoeken 
want mijn spataderen waren weggespoten via allebei mijn liezen 
en het was zo koud buiten 
en JIJ HAD GEEN JAS AAN - 
speelt op, 
het is maar goed dat ik nu een tijdje niet op de hometrainer
met dat nare zadel kan zitten,
want ik denk dat het daardoor komt,
dan kan dat litteken een beetje rust krijgen,

en jouw vader moest zonodig eerst boodschappen doen 
voor hij - twee dagen van tevoren - de inhoud van de vakantietas 
toch maar zou overhevelen in de vakantiekoffer 
want dat kwam beter uit voor vervoer-op-maat 
want die nemen én de scootmobiel én de rollator ook al mee 
dus kunnen we niet veel bagage meenemen 
en we moeten nog van alles inpakken, 

en het blijft misschien wel al dit tijd zo koud, 
maar misschien wordt het ook nog heel mooi weer 
dus moeten we wel veel kleren meenemen, 
maar als het koud blijft
kan ik ook verschillende shirtjes over elkaar aantrekken 
dus dat scheelt weer,

en we moeten wel drie uur in die nare bus van vervoer-op-maat zitten 
en ik hoop dat dat wel meevalt 
want ik heb zo slecht geslapen van de week 
maar vannacht heb ik wel lekker geslapen 
en ik hoop maar dat ik vanmiddag ook nog even lekker kan slapen. 

Och mensen, weet u dat ik zo ontzettend veel van mijn moeder hou? 

Super-10!

Vannacht bedacht ik het.
Vanmorgen kocht ik een stuk hout.
Vanmiddag ontwikkelde ik zomaar ineens SUPER-10!
Morgen vraag ik octrooi aan.

Voor een leerling van Stap op die moeite heeft met aftrekken en optellen over het tiental heen onder de twintig - dus: 8 + 5, 17 - 9, bedacht ik SUPER-10! Dit soort dingen bedenken en maken en er dan ook nog iemand mee helpen is voor mij de kers-op-de-taart van Stap op.

De bedoeling is dat hij een geel (+) of blauw kaartje (-), die blind in het bakje liggen, pakt en daarmee sommen maakt waarmee hij zo vaak mogelijk de SUPER-10 passeert. Elke keer dat dat lukt, krijgt hij een punt. Dus 5 + 4 = geen punt, maar 5 + 6 wel. 5 + 5 = twee punten, maar onder de 0 of boven de 20 uitkomen is een strafpunt. Ik doe natuurlijk mee met mijn eigen pionnetje - kan ik meteen de juiste strategie nog eens verwoorden.
Doel daarbij is snelheid ontwikkelen, zodat deze sommen geautomatiseerd raken. Maar deze leerling heeft nog wat problemen met het handig splitsen van sommen: 8 + 5 = 8 + 2 + 3. Dus het maken van een tussensprongetje op de SUPER-10 is in eerste instantie heel goed.

Leuk toch?

Iets van de genen van mijn zonen

Een willekeurige dag.

Ex-Studiepol fietst zo'n twaalf kilometer naar zijn werk, werkt acht uur, voetbalt in de pauze met de baas, fietst twaalf kilometer terug naar huis- moordend tempo -, fietst vijf kilometer naar de sportschool, geeft een uur judoles aan twintig stuiterballen van 5 tot 9 jaar oud, fitnest zelf nog even een uur of wat in de sportschool, fietst weer naar huis - moordend tempo -, komt thuis, drukt op, oefent buikspieren etc. etc. En tussendoor eet hij.

Kunstpol maakt nog 's een examen, neust wat in een schoolboek, zoekt een hele geodriehoek en een afgekloven potloodje voor z'n wiskunde-examen en maakt zich absoluut geen zorgen. Gisteren was economie de Laatste Hindernis voor de Grotegrote Vakantie en nu is het wachten op de diploma-uitreiking. Of niet. Kunstpol verblikt of verbloost niet. Hij ziet het wel. Geen zenuwen, geen spanning. Nulnadanoppesniets. Meneer heeft geen vakantiewerk of iets anders zinvols geregeld, dus alle tijd om thuis rond te hangen en weer een dag vergeten bepaalde zaken af te handelen (zoals, ik noem maar zo even het een en ander: afspraak tandarts maken, scoutingkamp organiseren, douchen, kamer opruimen).

Purperpol hangt op de bank of in bed. Hoofdpijn. Spierpijn van een wandeling in het bos. Moe. Slap. Maakt zich zorgen om zaken waarover ze zich absoluut geen zorgen om zou moeten hebben.

Soms zou ik willen dat ik iets van de genen van mijn zonen zou hebben...

Schouderklopje van de dokter

Een schouderklopje, een blije dokter en een nog blijer Purperpolletje. Het gaat goed met mij! Ook volgens mijn lichaamsvochten, te weten bloed en urine. Zo goed dat ik weer verder mag minderen met mijn lievelingsmedicijn - not: Prednison. Heel langzaam van 7,5 mg naar 5 mg. Nou, da's helemaal niks vergeleken met die overdosissen van vier jaar geleden toen het hele circus begon. Maandenlang zat ik toen op 60 mg, compleet met hallucinaties, slapeloze nachten, trillende vingers en een ontploffend lichaam.
Het gekke is dat een van de bloedwaardes die de activiteit van de SLE aantoont, die rottige auto-immuunziekte waar ik aan lijd, juist flink gestegen is het afgelopen jaar. Iets om goed in de gaten te houden.
Nou ja, het zal allemaal wel. In twee maanden tijd ben ik bijna zeven kilo afgevallen en er volgen hopelijk nog heel wat kilootjes!

Lente

Meer nog dan de aardse dampen van grond, rot, zomp en drek in de herfst,
overvloediger dan de zwoele, zonnige, zinderende lucht in de zomer,
sterker dan de frisse, prikkelende winterluchten
herinnert de lente met haar zachte, zoete, lichte geuren me aan vroeger.

Dat innige geluksgevoel dat me dan overspoelde
als ik in onze tuin de lila seringen
ernaast de witte meidoorn
en daarachter de gouden regen
kon opdrinkenopsnuivenabsorberen met mijn ogen, met mijn hart, met mijn hele wezen.

Het verband tussen een chocodip en meekleurende brillenglazen

Het werd tijd voor een nieuwe bril. Eentje met een minder streng montuur, met wat sterkere glazen en eentje die wél op mijn neus zou blijven zitten. Bij mij zakken altijd én mijn behabandjes én mijn bril af.
Dus koos ik samen met Grote Pol binnen tien minuten een eenvoudig modelletje want al die andere montuurtjes waren óf te plastic, óf leken te veel op m'n vorige bril, óf stonden gewoon helemaal niet. Ik twijfelde nog even over onze snelle keus toen een mevrouw haar bril kwam ophalen. Zelfs ik zag dat die bril haar bijzonder goed stond. Dat kun je van mij met mijn brilletje niet zeggen. Da's gewoon een ding om doorheen te kijken. Niemand ziet ook dattie nieuw is. Pluspunt is overigens wel dattie amper afzakt.

Ik werd weer even herinnerd aan een voorvalletje van zo'n 35 jaar geleden toen een meisje van een jaar of zestien aan de brillenverkoper vroeg hoe duur het was om je glazen meekleurend te laten maken. De man rekende het uit en het kwam op zo'n 170 euro. Daar schrok het meisje enorm van. Ze dacht dat er gewoon een laagje over haar huidige glazen gespoten zou worden en bleef haar verbazing maar herhalen. 'O, nee, o, echt? Écht??? Is dat zóóó duur?' En ondertussen poetste ze de glazen van haar bril wat op aan de stof van haar korte rokje. Het was toen nog lente, namelijk, toen ik dat meemaakte. De brillenman bleef stoïcijns herhalen dat het echt zoveel kostte en waarom dat was. Het meisje bleef haar  hoofd schudden en wapperde zichzelf koelte toe met een papiertje. 'Sjonge, nounou.' Ze moest er even van gaan zitten en keek mij aan: 'Wist u dat het zó duur is?' Ik lachte wat en schudde mijn hoofd. Opeens stond ze weer op en liep gedecideerd de zaak uit. 'Ik ga naar V&D om zo'n opzetstukje te kopen, is veel goedkoper!' De brillenman riep nog: 'Maar die verkopen wij ook..', maar ze was al weg.
Ik moest dus terugdenken aan iets. Toen ik een jaar of acht was, had ik een dubbeltje en enorm zin in een ijsje. Bij het cafetaria op de hoek had ik gezien dat er een nieuw ijsje te koop was: een chocodip. Daar had ik wel zin in! Ik vroeg dus om een chocodip, maar de ijsverkoper begon toen zo hard te lachen dat ik me rot schaamde. Pas veel later kreeg ik door hoe dom mijn vraag geklonken moest hebben.

Zesjescultuur

Kunstpol doet momenteel eindexamen voor de mavo. Hij staat er goed voor en zal het heus halen, maar zijn grootste angst is alsnog een nerd gevonden te worden. Een 7 wil hij nog wel halen, maar een 8 gaat toch echt te ver. Gelukkig kan hij ook nog wel om zichzelf lachen. Bij de examens mogen de leerlingen een eendelig Nederlands woordenboek meenemen. Naast een driedelige Van Dale hadden we hier in huis alleen een vrij dikke Koenen staan, zo'n negen centimeter breed. Die nam hij toch maar mee, want iets is beter dan niets. Een van de leraren had bij het zien ervan Kunstpols woordenboek triomfantelijk -maar met vette knipoog-  in de lucht gestoken als 'goed' voorbeeld voor de anderen. Het brak de spanning in de zaal vast een beetje en gelukkig was Kunstpol zo wijs om dat boek vandaag weer lekker mee te nemen. Daar is hij nog nét genoeg nerd voor.

Maar overigens kan ik me echt vreselijk ergeren aan de zesjescultuur van tegenwoordig. Ik maakte vorige maand twee dingen mee die me aan het denken zetten.

Kunstpol leerde voor een tentamen Nederlands. Hij is dyslectisch, houdt niet van inspanning, dus ga maar na hoe gezellig het in huize Pollenstein was. Ik overhoorde hem en hij bleek flinke delen van het hoofdstuk niet onder de knie te hebben. Gewoon door niet goed te hebben geleerd. Kijken in een boek is namelijk toch niet hetzelfde als oefenen, herhalen, nog eens uitvoeren, aantekeningen erbij halen,  inprenten. Dus ik werd boos op hem. Hij erkende wel dat ik gelijk had, maar om me af te leiden en op te vrolijken zei hij dat ik er maar een blogje over moest gaan schrijven. 'Nou,' zei ik, 'ik wil alleen maar positieve dingen over jullie schrijven en hier kan ik echt niets positiefs in ontdekken!' 'Dan schrijf je toch dat ik in elk geval geen nerd ben? Ik vind dat hartstikke positief!'

Dus. Je bent een nerd, als je vijftien bent en je een goed cijfer haalt. Dat moet natuurlijk te allen tijde worden voorkomen. Hele volksstammen pubers houden die mentaliteit in stand. En waar slaat dat op? Waarom is een kind uit groep 7 nog blij met een 10 voor topo, maar hoor je er pas bij op de middelbare school als je af en toe lekker een vette onvoldoende haalt en gemiddeld zo rond een 5,5 scoort - om het zo spannend mogelijk te maken? Het is zo zonde!!! En hoe ontstaat dat? Is het onderwijs zelf daar ook niet een beetje schuldig aan - vraag ik me dan af. Hoe lastig het voor docenten ook is als de hormonen van hun pupilletjes gaan gieren.

Op een goede ochtend was ik in groep 2 van een basisschool en ik hielp een groepje kinderen met een moeilijke activiteit. Voor vijf van de zeven kinderen was het te hoog gegrepen, voor een kind was de uitdaging groot genoeg, zij heeft er echt wat van geleerd, en voor het laatste kind was de opdracht te gemakkelijk, er zat te weinig uitdaging voor haar in. Wat zeg je dan tegen zo'n kind? Fout is: jij bent een slimmerd. Als het kind later een opdracht niet goed doet, denkt ze dus dat ze tóch niet slim was. Als je zegt: jij hebt goed gewerkt, denkt ze de volgende keer dat ze wéér met twee vingers in een neusgat kan werken, want dat is goed genoeg en komt ze dus wéér niet verder. Ik denk dat een mooie reactie is: 'Dat heb je snel en goed gedaan. Voor jou was het een beetje te gemakkelijk. De volgende keer krijg je een moeilijkere opdracht, want daar leer je weer wat van.' Vanaf jonge leeftijd mogen kinderen weten dat het leuk is om moeilijke dingen te doen en dat je je daarvoor moet inspannen. En dat het taalgebruik van de leerkracht van cruciaal belang is, is evident.

Dit berichtje staat in iets aangepaste vorm ook op de facebookpagina van mijn praktijk (geen idee of dat linkje werkt - zoek anders even naar Stap op). Ik zou het leuk vinden als je die pagina 'liket'.

Wat een fijn begin van de dag!

In mijn inbox een bericht met dit onderwerp:

O, mijn dag is weer helemaal goed. Heb ik toch even gezorgd (samen met mijn connecties) dat donderdag 16 mei 2013 een dag is voor u en mij en voor al die miljarden mensen op deez' aardbol.

Alstublieft! Geniet ervan! Het was geen moeite.

Stoer

Ik vond het al zo vreemd. Al twee weken lang geen zin in bloggen, terwijl het aan inspiratie niet ontbrak. Genoeg gezien, gehoord, gevoeld, maar ik kon er geen woorden aan geven. Ik zou toch geen writer's block hebben? Moest ik er een punt achter zetten en me richten op iets anders? Of een blog beginnen over het wel en wee van de struisvogels in Oezbekistan-Noord? Een boek schrijven over de geschiedenis van de manchetknoop? Twijfels, vragen.

Tot gisteren. Toen ik de koorts -woesj- voelde opkomen. Compleet met halfkoude rilling. Toen hebben we toch maar even de huisartsenpost gebeld. Blijkt: nierbekkenontsteking.
Ik was dus te stoer, want al bijna twee weken liep ik rond met een urineweginfectie die ik wel dacht weg te spoelen met water en sinaasappelsap, ondertussen cranberries en paracetamollen snoepend. Dat lukte dus niet. Elke dag dacht ik: morgen ga ik naar de dokter, maar ik ging dus niet. Ik was te stoer. Tot gisteren. Toen werd ik een hoopje ellende. Met schuldgevoel omdat ik naar de huisartsenpost moest die alleen voor echte zieligerds bestemd is, van die mensen die bij het tuinieren in hun been snoeien, of bij het voetballen hun knieschijf breken. Waar artsen werken die elke domme patiënt die gemakkelijk op normale tijden naar de huisarts hadden kunnen gaan streng toespreken.
Vannacht waren drie dekens (dubbelgevouwen!) nog niet voldoende om de koude rillingen te stoppen. Een uur lang lag ik te shaken en te klappertanden, om daarna drie uur lang als een blote otter te liggen zweten om de warmte weer een beetje kwijt te raken.

Weet u wat nu zo leuk is? Ik kan mijn moeder de schuld geven. Zij heeft me zo stoer gemaakt. Het verhaal gaat dat mijn moeder en oma naar me stonden te kijken terwijl ik in de tuin speelde en mijn arm schaafde. Of een gat in m'n knie viel, kan ook. Mijn oma wilde naar me toe om me te troosten, maar mijn moeder hield haar tegen. Ik kon het zelf wel oplossen. En ja hoor. Ik stond op, huilde nog een beetje na, maar speelde daarna weer lekker verder. Tja. Daar krijgen kindertjes nu nierbekkenontsteking van. 

En ik sprak mezelf streng toe: nooit, maar dan ook nooit zal ik meer zo stoer zijn. Ik ga piepen bij elk pijntje, bel de dokter om de klipklap voor ieder wissewasje en keurig naar mijn lichaam luisteren.
En nog iets: nooit zal ik mijn kleinkinderen opzadelen met zo'n rompertje. Nooit.

Polletje in de krant! + UPDATE: het hele artikel!!!!

Deze week zag ik geen bloginspiratie

of toch wel... Ik begon een verhaal over de Polletjes, maar had geen zin om het af te maken. En als ik nog lang wacht, is het niet actueel genoeg meer. Dus ik moet mezelf maar eens opporren, vindt u niet?

Het mooiste en leukste om te lezen vind ik de berichtjes die gaan over het gewone alledaagse. Deze week zag ik er de humor even niet van in. Behalve dan bij het onderwerp waar dat halfaffe berichtje over gaat. Iets met de kroning, historisch bewustzijn en de Polletjes, dus. Er waren te veel verdrietige dingen.
Maar vandaag heb ik weer heerlijk kunnen genieten van de zon, van twee lieve meiden, flinke potten thee en een hoop wol. Voor het eerst van mijn leven heb ik gevilt en ik ben meteen helemaal verslingerd aan dat gebeuren! Wat is dat leuk en eigenlijk gemakkelijk! Ik ben er zo een die meteen iets Groots wil maken, niet dat geneuzel met bolletjes en bloemetjes, maar meteen een heel rokje. Hier ziet u links nog net mijn handen en voor me de lap die dus een rokje gaat worden. De kleuren kloppen niet helemaal, het is allemaal nog niet af, maar u krijgt er alvast een idee van.

En als u het niet erg vindt, ga ik nu weer door met andere bezigheden. Bijvoorbeeld het afmaken van dat léuke berichtje over de Polletjes. Veel interessanter dan dat gefröbel, toch?

Meer DWZI? Klik!