Misschien weet u het nog. In december schreef ik over een brief. Het oudste Polletje, fervent WOII-verzamelaar, kocht een nooit aangekomen veldpostbrief van een Duitse moeder aan haar krijgsgevangen zoon. De brief werd ontcijferd en het Polletje zocht en vond informatie over de soldaat (destijds 17 jaar oud) op internet. De man leeft nog! Er werd contact gelegd, de brief werd na 73 jaar eindelijk door de geadresseerde gelezen. De lokale Duitse media gaven aandacht aan dit bijzondere verhaal.En nu, op dit moment, rijdt Polletje met wat vrienden naar het verre Schleifreisen om deze man vandaag in levenden lijve te ontmoeten!
Het jongste Polletje viert momenteel vakantie. Hij heeft er zeven weken opzitten van de AMO, de Algemeen Militaire Opleiding, en het bevalt hem daar wel, ondanks het zware afzien nu en dan. Hij leert in elk geval zijn kast netjes in te ruimen, dat is mij nooit gelukt.
4 opmerkingen:
Nou dat is prachtig! Dat die meneer nog leeft en toch nog de brief kan lezen van zijn moeder. Heel mooi van uw zoon dat hij die moeite nam. Hartelijke groet, Margriet
Fantastisch om te lezen!!
En de foto is prachtig! Staat 'em goed!
Ps: ik heb sinds een kort een 22 snarig harpje, en probeer er op te leren spelen. Ik wil eigenlijk heel snel, maar dat gaat natuurlijk niet, alles wat wil leren kost nu eenmaal tijd.
Ik zou zo graag jou eens horen spelen...;-)
"Hij leert in elk geval zijn kast netjes in te ruimen, dat is mij nooit gelukt." Proef ik enige frustratie in deze woorden?. Zo ja, houd dan deze universele wijsheid in gedachten "Vreemde ogen dwingen" Mijn moeder placht het ook te zeggen als ikzelf, of een van mijn broers of zussen, bij vreemden wel deed wat ze thuis in alle toonaarden en -soorten weigerden. Put er troost uit als de frustratie te groot wordt.
Mooi verhaal hoor. Ik lees je berichten altijd met veel plezier!
Een reactie posten