Jaaaa! Het is weer snertweer!!!!

Echte ouderwetse handgeschreven liefdesbrieven, daar kan WhatsApp niet tegenop!

We gingen onze overloopkast opruimen. Dat is een paradijs als je van nostalgeren houdt. Twee kubieke meter aan foto's, ansichtkaarten, tijdschriften, prulletjes, kindertekeningen, schoolrapporten, veterstrik- en andere diploma's, zilveren theelepeltjes, knuffeltjes en andere onweggooibare dingen. Volgestouwd. Dus als je iets nodig hebt, vind je nooit wat. We zijn een soort anti-minimalisten, heel onhip. Maar ik vond eigenlijk dat het wel wat minder kan en ging dus maar wat uitzoeken.
Een uitpuilend kratje vol tekeningen en knutselwerkjes van de Polletjes werd een goed gevuld kratje met de allermooiste werkjes. Maar van een kratje vol oude ansicht-, geboorte-, trouw- en rouwkaarten kon ik amper iets weggooien.
Zo gaat dat bij mij. Ik wil best wel opruimen, maar weggooien doe ik alleen in het uiterste geval. En waarom zou ik? Er was uiteindelijk heus nog wel wat ruimte in dat kratje. Vooral toen ik de stapel liefdesbrieven en kaartjes die ik in onze verkeringstijd naar Grote Pol stuurde eruit gevist had. Wat was ik vroeger romantisch, zeg. 'k Heb er een filmpje van gemaakt.
Straks maar eens doorlezen, waarschijnlijk krijg ik er kromme tenen van, want ik ben een stuk nuchterder geworden in de loop der tijd. Of ik krijg de smaak opnieuw te pakken en krijgt de romantische liefde een flinke oppepper.

En eindelijk vond ik ook het verlovingsdagboek terug waarin ik vanaf bijna tien maanden voor de bruiloft elke dag iets schreef. Een dik schrift volgepend met liefde. 

Kijk, da's nog 's andere koek dan dat gewhatsapp van tegenwoordig. Arme jeugd van nu.

Je moet toch wat..

.. als je 's nachts vaak uren klaarwakker ligt te wachten op slaap die niet komt?

Daarvoor heeft Mattflix een oplossing bedacht. Saaie filmpjes kijken, bijvoorbeeld van een draaiende rol dönerkebab (mijn Polletjes zouden er juist acuut hyperactief van worden), aardappel rooiende boeren (heerlijk nostalgeren) en gescharrel van duifjes op de Dam (daar krijg ik spontaan een oorwurm van - zo'n liedje dat je maar niet uit je kop krijgt).
Maar voor saaie filmpjes moet ik mijn bed uit, want Grote Pol heeft niet zo'n behoefte om ook in het holst van de nacht innig met mij mee te leven. En uit bed is ijskoud hier in huis. Vergelijkbaar met een nieuwjaarsduik, in elk geval psychisch net zo'n grote barrière voor mij. Geen optie, dus.

Ik bedacht een alternatief. Op mijn e-reader geladen van bibliotheek.nl: Breien voor dummies. Vannacht viel ik uiteindelijk in slaap bij het lezen van de (tot 1% gedimde) aanwijzingen voor het maken van een universeel horizontaal knoopsgat. Van harte aanbevolen voor medewakers!

Beer is 50 - nu met een nieuwtje: broer beer van bont

Dit is beer.
Beer is oud.
Al 50 jaar.

Jan-ny maakte Beer met de hand.
Voor haar tan-te.
Die tan-te was de mama van Pol.
Pol was nog klein. Kleine Pol. Nu is Pol groot. Grote Pol.

Jan-ny was ziek. Ze had teebeecee.
Ze moest heel kalm aan doen.
Toen ging ze een beer maken. En nog een. En nog een.

Van een jas van bont. Die jas was al oud.

Jan-en-al-le-man wilde een beer. Dus ging de jas he-le-maal op.

Toen de jas op was, kreeg ze een lap.
Een lap van de mama van Grote Pol.
Daar kon het ook mee. 

Beer woon-de heel lang bij de mama van Grote Pol. Wel 20 jaar.
Maar die mama ging dood. En nu woont beer bij ons. Al-weer 30 jaar. Hij hoort bij ons.

Grote Pol vindt Beer nog leuk. Ook al is hij oud. Wie is oud? Grote Pol of Beer?
Al-le-bei.

Nee, hoor. Dat is een grap. Beer is bro-can-te, dat is heel wat an-ders. En Grote Pol blijft al-tijd jong. Ge-luk-kig maar. 

Nieuw-tje: dit is Broer Beer.
Hij is ook 50.
Maar Broer Beer is van bont. Die heeft het niet koud!

Levensgevaarlijke pantoffels en mijn purperpollerige trui

Van Grote Pol kreeg ik voor mijn verjaardag pantoffels van het merk Tuflaa. Dat zijn levensgevaarlijke pantoffels: ze zitten zo lekker dat je ze niet meer uitdoet. En dus niet meer naar buiten gaat, zodat je veel te weinig beweegt op een dag. Heel gevaarlijk dus voor hart en bloedvaten.
Na mijn verjaardag, waarop ik toch weer over mijn grens was gegaan, overviel me een fikse migraine die tot vanmorgen aanhield. Bijna al die tijd liep ik rond / hing ik op mijn stoel / lag ik op de bank /bed met die tuflaas aan mijn warme voetjes.
Gemaakt van wol van Oostenrijkse schaapjes, je ziet ze grazen op de grasgroene alpenweiden tussen de jodelende complete familie Von Trapp en de edelweissjes. De wol gesponnen door een Doornroosjelookalike, in elkaar genaaid door een noeste, razendknappe kleermaker in lederhosen en vervolgens met de hand geborduurd door een lief grijs omaatje met appelwangetjes. Nah, wat een mooi verhaal aan mijn voetjes.

je moet die trui in het echt zien, want deze foto slaat nergens op

En daarbij droeg ik mijn zelfgebreide trui. Je doet 'm niet meer uit omdat ie zo lekker zit. Gemaakt van alpacawol, heerlijk zacht, kriebelt gegarandeerd niet.
Je ziet de alpacaatjes dartelen op de hoogvlakten van Peru, geëscorteerd door Peruaanse straatmuzikanten, de wol afgeschoren door een gespierde mesties met een huid als van leer, gesponnen door Peruaanse indianenmeisjes met pijlkokers op hun rug, naar Nederland verscheept in een uitgeholde boomstamkajak etc. etc.
En dan uiteindelijk gebreid door een Hollandse veertiger met een onderkin en een niet te onderdrukken snorretje op haar bovenlip.

Abnormale ouwe taart

Vanochtend deed ik iets wat ik nooit eerder deed. Ik kocht officiële gebakjes. Van die klassieke, beetje ouderwetsige. Veels te veel, want zoveel gasten verwacht ik niet.

Meestal flats ik zelf een taart in elkaar, maar dit jaar wilde ik op iets keurigs trakteren. Met kopjes thee en koffie en suiker en melk op tafel. Wie weet word ik nog wel eens een normale vrouw die de dingen doet zoals ze horen. Alleen hebben we geen kopjes met schoteltjes maar alternatieve wereldwinkelmokken.

Nog net op tijd had ik mijn nieuwe trui af, net op tijd om vandaag, op mijn verjaardag, aan te trekken. 'Hmm', zei Puberpolletje. 'Weer zo'n slordige echte mamatrui.' Ik vrees dat het dus met de normaligheid nog wel even zal duren.
De abnormaligheid zit er ook diep ingebakken. Ik kan bijna nooit fatsoenlijke kleren kopen. Als ik me dat voorneem, kom ik eigenlijk altijd thuis met een of ander vreemd gewaad. Of iets wat ik eigenlijk diep in mijn hart niet mooi vind, omdat het zo normaal is.

Maar goed. Ik word nu dus vanzelf een ouwe taart en het zal in mijn 47e levensjaar misschien toch gaan lukken. Als ik maar wil.

Ik wens u ook een fijne dag! Kom gerust een gebakje eten, er is genoeg.

Vier handige huishoudelijke tips van een nephuisvrouw

In de herfstvakantie had ik me voorgenomen elke dag een klein huishoudelijk karweitje uit te voeren waar het anders niet zo van komt.
Ik begon goedsmoeds op maandag met de lichtknopjes en stopcontacten. Die bleken verrassend schoon. Grote Pol had ze blijkbaar pas meegenomen in zijn schoonmaakrondje. Voor de vorm poetste ik nog wat randjes stof weg en dat was dat.

TIP 1: gebruik microvezeldoekjes
Op dinsdag deed ik de ontdekking van het jaar. Al een tijd hadden we twee microvezeldoekjes in huis, maar nooit gebruikt. Ze zijn ontzettend handig en ze maken bijvoorbeeld tegeltjes streeploos schoon! Eerst dacht ik dat onze normale vaatdoekjes ook microvezeldoekjes waren, maar het is dus een compleet ander fenomeen. Geen schoonmaakmiddel nodig, omspoelen niet nodig, vanwege de haakachtige vezeltjes blijft het vuil erin kleven tot je 'm uitwast, ik vind het fantastisch. Misschien wist u dit allemaal allang, maar voor mij was het compleet nieuw. Uitwassen (60°C) moet ook nog 's zo min mogelijk gebeuren, omdat de microvezels helaas wel bijdragen aan de plastic soep.

TIP 2: vat ouwe koeien bij de horens
Al tijden riepen twee rotklusjes me dagelijks toe: doe mij, doe mij! En ik luisterde niet, want ze riepen altijd
a. op het moment dat ik mijn bed in wilde stappen en
b. op het moment dat ik net weg wilde gaan.
Op woensdag maakte ik tijd voor ze. Dat had ik natuurlijk veel eerder moeten doen. Rotklusjes zijn er om snel gedaan te hebben. Ik trok de ganglamp van het plafond en haalde alle dooie beesten eruit. En ik verving het viezige trektouwtje van de slaapkamerlamp door een langer exemplaar zodat ik er ook echt bij kan i.p.v. allerlei ongewenste rekoefeningen voor het slapengaan te hoeven doen.
Meteen kreeg ik er creatieve ideeën bij. Ik kan allerlei witte knoopjes over de bodem van de ganglamp verdelen, waardoor het licht speels zou kunnen worden en het trektouwtje kan ook een of ander kralensnoer worden. Vooralsnog bewaar ik die ideeën, zodat ik telkens als ik naar bed ga of op het punt staan om weg te gaan weer herinnerd wordt aan mijn creatieve inborst. Da's beter dan aan ouwe koeien te moeten denken.

Overbodige bonustips
Op donderdag vouwde ik was. Dat dat fijn is voor je hoofd, wist u vast al. Het raakt er zo lekker opgeruimd van. Sommige mensen hebben dat bij strijken, maar ik word daar alleen maar ongeduldig en kribbig van. Een opgeruimd hoofd is gerelateerd aan een opgeruimd huis, want na het vouwen van de was ruim ik ook nog een heleboel andere rommeltjes op die hier altijd wel ergens slingeren.

TIP 3: maak een boswandeling
Op vrijdag maakten we een boswandeling. Het is daar een takkenzooi en toch fris. Het relativeert enorm en je wordt er erg gelukkig van. Zo gelukkig dat je het neergedaalde stof op de plinten niet meer ziet. Héérlijk!

TIP 4: neem een spin
Deze tip is niet van mijzelf, maar van Grote Pol. Ik heb me er lang tegen verzet, maar ben nu toch om. Grote Pol vindt vliegen in huis een verschrikking. Ik ook, want hij blijft die vliegen bestrijden, gewapend met meppers en elektrocuteerders. Dat geeft een boel onrust en dan ben je het fijne boswandelinggevoel van gisteren weer helemaal kwijt.
Op een dag nestelde zich een spin op een strategisch plekje in de woonkamer, naast de balkondeur. Daar waar het meeste vliegverkeer is. De spin had honger en at vliegen bij de vleet. Gevolg: geen lijken in de vensterbank en minder jachtmomenten.
Polletje noemde de spin Harry de huisspin en dat bracht nog meer huiselijkheid in ons o zo propere optrekje.
De spin leeft nog steeds, ik denk tenminste dat het dezelfde is, maar de vliegen vliegen niet meer. Nu zitten we met een dilemma. Gunnen we de spin een veilig, warm plekje, nu tussen raam en klok, duidelijk zichtbaar tegen de witte muur, of is het tijd om afscheid van hem te nemen?
Maar nooit, nee nooit, zal het hem vergaan als de spin Sebastiaan.

Eetles

Omdat ik wat te vieren had, wilde ik de mannelijke Pollen mee uit eten nemen. En toen rustte de zware verantwoordelijkheid op mij om zélf een restaurant uit te kiezen dat zou voldoen aan onze uiteenlopende smaken. Dat werd helemaal niets. De Polletjes willen altijd vooral Veel Vlees, Grote Pol en ik willen liever kwaliteit dan kwantiteit. Een restaurant dat hierin voorziet kon ik binnen een straal van zo'n 10 kilometer niet vinden.
Ik koos dus maar voor Tapasia, een Chinees restaurant dat bijvoorbeeld ook aan sushi doet. Daar mag je per persoon vijf keer vijf hapjes bestellen. Dat is best wel heel veel. Dus waarschuwde ik de Polletjes om niet te veel en te zwaar te bestellen bij die eerste ronde. Ik koos voor sushi, zij kozen voor Vlees. Veel Vlees.
Bij de tweede ronde koos ik voor een soepje, gewokte groenten en wat Pekingeend. Polletje-op-kamers koos voor vier keer spareribs en één keer babi pangang, Thuisblijfpolletje voor de vreemde mix van puddingbroodje, bami goreng, aardappelsmileys en twee keer kip-in-vreemd-sausje.
Bij de derde ronde herhaalde zich dit patroon, maar dan zonder het vieze puddingbroodje en met nóg meer babi pangang. Voor alle 146 overige gerechten haalden de carnivoren hun neus op.
Bij de vierde ronde konden Grote Pol en ik nog wel wat lekkers op, maar de Polletjes zaten tjokvol hun acuut darmgewoel te bedwingen.
De vijfde ronde lieten we aan ons voorbijgaan. Die tijd besteedden we om onze jongens een wijze les te leren.
Maar ik vermoed dat het de volgende keer precies zo zal gaan.