Toen ThuisPolletje nog op de vooropleiding voor defensie zat, ging hij na zijn eerste bivakweek na de lange treinreis terug naar huis eerst met zijn maten lekker snacken bij K.appa-Docië. Pas daarna naar huis, verzadigd en moe. En na de tweede week deden ze het weer en toen was het al traditie geworden waar niet aan te tornen viel.
Grote Pol vond van niet.
Maar ze hebben ook groente, zei Polletje. Je kunt kiezen wat je wilt hebben, komkommer, tomaat, wortel, ijsbergsla, somde hij motiverend op.
Maar Grote Pol vond nog steeds van niet.
Maar ik vond van wel. Zo is hier zo'n beetje de rolverdeling. Grote Pol van de strakke lijn, ik van het meebewegen, van het invoelen, het toegeven. (Maar we draaien af en toe de rollen ook weleens om, hoor.)
ThuisPolletje vond het zo fijn dat ik wel een keer met hem meewilde, dat hij beloofde me te trakteren. Op een broodje döner en een milkshake, dan mocht ik zelf kiezen welke groentes en of ik aardbeien- of bananensmaak wilde. De chocolademilkshake werd afgeraden, de aardbeimilkshake aanbevolen vanwege de frisse natuurlijke smaak.
Toen Grote Pol eigenlijk toch wel mee wilde, mocht hij niet eens meer mee. Polletje was bang dat GP ook daar zou beginnen over toegevoegde suikers, de bio-industrie, verborgen vetten en wat dies meer zij. ThuisPolletje houdt nu eenmaal erg van toegevoegde suikers, veel vlees en 'hoe vetter, hoe better' is zijn levensmotto. Polletje is overigens nog steeds graatmager. Nog wel.
En toen was daar eindelijk zijn salaris, hij werkt tegenwoordig in afwachting op zijn volgend cursusjaar bij de A.ction. We zaten in het zonnetje op het ahumterras. Tussen twee taxichauffeurs die daar buiktechnisch gesproken zichtbaar vaker komen, een oud dametje met een broodje kroket en een stel fietsers (waarschijnlijk zo wanhopig van de honger dat ze niet even doorfietsten naar het bruisende centrum). Ik koos een aardbeienshake en kreeg drie reepjes ijsbergsla, twee slappe schijfjes tomaat en vier frutsels komkommer (de uienringen en plastic wortelslierten liet ik lekker in hun rvs-bakken liggen) in een broodje vol droge vleessnippers dat niet in mijn mond paste. Alles overgoten met knoflooksaus. Na elke hap zaten m'n wangen onder de kledders en moest ik poetsen met het te kleine servetje dat geen vet opnam, ondertussen mijn uitgescheurde mondhoeken masserend met lab.ello. ThuisPolletje genoot en at vlot, zonder geklieder en zeuren (zoals normaal), servetloos zijn broodje weg.
Het was niet bepaald lekker, maar het was óók heerlijk, een culinair hoogtepunt in het leven van uw Purperpolletje, want ThuisPolletje genoot er intens van!
Grote Pol heeft wat gemist.
Eet u smakelijk.
Dit is dag 22 van 272 dagen dagboek-op-Purperpol.
6 opmerkingen:
Hahahaha! Wat kun je toch heerlijk beeldend schrijven. Ik zie het helemaal voor me. Ik heb er ooit ook eens gegeten. Zelfde ervaring, maar jij hebt het in woorden gevangen! Leuk dat je het doet met je zoon en daar ook zo van geniet! Groet, Grace
Haha, geweldig! En dan ook nog tegen je zoon zeggen dat je lekker hebt gegeten?
Ik herinner mij het vaste broodje shoarma na een avond/nacht stappen.
De kunst was om zoveel mogelijk schaaltjes met knoflooksaus naar binnen te werken.
Altijd een geslaagde afsluiting van lol en plezier.
Nu ik vleesloos door het leven ga is het vooral fruit en groenten die ik naar binnen werk.
Het uitgaan is ook op een laag pitje terecht gekomen.
Maar de herinneringen blijven goed.
Zomerse groet,
heerlijk!!! ik zit hier lekker te grinnikken!!
Ja, die kunst servetloos zoiets te eten beheers ik jammer genoeg ook niet :(
Doei,
Jojo
Wat is er nou wezenlijk veranderd vraag ik me af. Toen mijn kinderen nog in de kleuterleeftijd waren, was het wel of niet geslaagd zijn van een vakantie, helemaal afhankelijk van het plezier dat de kinderen hadden beleefd. Het weer speelde een volstrekt ondergeschikte rol.
Jouw kinderen zijn de kleuterleeftijd al lange tijd te boven, maar jij geniet desondanks toch met volle teugen, omdat jouw, inmiddels volwassen zoon, ervan geniet om zijn moeder te trakteren op iets wat ze zelf niet zo gauw kiezen zou. Om het maar diplomatiek uit te drukken.
Een lief gebaar heeft geen prijs, maar wel een grote waarde.
Zo beschouwd zijn mensen die overal de prijs van kennen, maar niet de waarde, eigenlijk maar zielige mensen.
Geweldig! En heel eerlijk.... soms is slecht eten zo ontzettend lekker!! Niet vanwege de smaak, maar vanwege... ehm.... nou ja, vanwege dát!
Een reactie posten