22/272 Hoe vetter, hoe better

Afgelopen zaterdag heb ik met ThuisPolletje in een exquise restaurant gegeten. Een waar FoodWalhallah, met uitgelezen dranken en spijzen, of zo. En Grote Pol mocht niet mee. Dat zat zo:


Toen ThuisPolletje nog op de vooropleiding voor defensie zat, ging hij na zijn eerste bivakweek na de lange treinreis terug naar huis eerst met zijn maten lekker snacken bij K.appa-Docië. Pas daarna naar huis, verzadigd en moe. En na de tweede week deden ze het weer en toen was het al traditie geworden waar niet aan te tornen viel.

De naam van deze sjofele, sfeerloze tent op ons grauwe station werd trouwens steevast uitgesproken als Kappedosie. Polletje was erg enthousiast over de döner en de milkshakes daar. Voor hem is de kaart daar het summum van wat je op culinair gebied kunt krijgen. Zeker na een zware bivakweek, maar ook zomaar voor doordeweeks of op zondag. We moesten daar maar eens uit eten, vond hij.

Grote Pol vond van niet.

Maar ze hebben ook groente, zei Polletje. Je kunt kiezen wat je wilt hebben, komkommer, tomaat, wortel, ijsbergsla, somde hij motiverend op.

Maar Grote Pol vond nog steeds van niet.

Maar ik vond van wel. Zo is hier zo'n beetje de rolverdeling. Grote Pol van de strakke lijn, ik van het meebewegen, van het invoelen, het toegeven. (Maar we draaien af en toe de rollen ook weleens om, hoor.)
ThuisPolletje vond het zo fijn dat ik wel een keer met hem meewilde, dat hij beloofde me te trakteren. Op een broodje döner en een milkshake, dan mocht ik zelf kiezen welke groentes en of ik aardbeien- of bananensmaak wilde. De chocolademilkshake werd afgeraden, de aardbeimilkshake aanbevolen vanwege de frisse natuurlijke smaak.
Toen Grote Pol eigenlijk toch wel mee wilde, mocht hij niet eens meer mee. Polletje was bang dat GP ook daar zou beginnen over toegevoegde suikers, de bio-industrie, verborgen vetten en wat dies meer zij. ThuisPolletje houdt nu eenmaal erg van toegevoegde suikers, veel vlees en 'hoe vetter, hoe better' is zijn levensmotto. Polletje is overigens nog steeds graatmager. Nog wel.

En toen was daar eindelijk zijn salaris, hij werkt tegenwoordig in afwachting op zijn volgend cursusjaar bij de A.ction. We zaten in het zonnetje op het ahumterras. Tussen twee taxichauffeurs die daar buiktechnisch gesproken zichtbaar vaker komen, een oud dametje met een broodje kroket en een stel fietsers (waarschijnlijk zo wanhopig van de honger dat ze niet even doorfietsten naar het bruisende centrum). Ik koos een aardbeienshake en kreeg drie reepjes ijsbergsla, twee slappe schijfjes tomaat en vier frutsels komkommer (de uienringen en plastic wortelslierten liet ik lekker in hun rvs-bakken liggen) in een broodje vol droge vleessnippers dat niet in mijn mond paste. Alles overgoten met knoflooksaus. Na elke hap zaten m'n wangen onder de kledders en moest ik poetsen met het te kleine servetje dat geen vet opnam, ondertussen mijn uitgescheurde mondhoeken masserend met lab.ello. ThuisPolletje genoot en at vlot, zonder geklieder en zeuren (zoals normaal), servetloos zijn broodje weg.

Het was niet bepaald lekker, maar het was óók heerlijk, een culinair hoogtepunt in het leven van uw Purperpolletje, want ThuisPolletje genoot er intens van!

Grote Pol heeft wat gemist.

Eet u smakelijk.

Dit is dag 22 van 272 dagen dagboek-op-Purperpol.

21/272 Een afscheidscadeau

Aan ons muziekinstrumentarium is gisteren een bijzonder instrument toegevoegd: een zinken gitaar. Polletje-op-Kamers beloofde me een tijdje geleden al een verrassing, maar die kwam maar niet. PoK houdt zich eigenlijk altijd wel aan zijn beloftes, maar houdt er zo zijn eigen tijdsplanning op na. Die hield deze keer verband met een opdracht op zijn technische opleiding, ze mochten iets met zink en lastechnieken doen en hij kreeg er een 9 voor. Sorry, dat laatste meldde ik alleen uit trots.
Dat het uitgerekend een gitaar werd, heeft alles te maken met PoK zelf. Twee jaar geleden nog maar leerde hij van Grote Pol de basisakkoorden en al snel kon PoK beter spelen dan Grote Pol zelf. Hij speelde zoveel, dat we er gék van werden. PoK heeft nogal de neiging bepaalde dingen grondig aan te pakken. Hij speelde bij wijze van spreken dag en nacht.
Ik ben benieuwd hoe zijn huisgenoten dat na vier weken PoK vinden...
Wij hebben in elk geval er weer iets artistiekerigs bij in ons interieur, dat niet bij nacht en ontij wil oefenen. Ik ben er blij mee.

Een leuke bijkomstigheid is dat Jongste Broer ooit in zijn middelbareschooltijd een houten gitaar bouwde. Hij moest iets origineels verzinnen om een bloemstuk op te maken, hij deed de tuinbouwschool. Uiterlijk lijken Jongste Broer en PoK flink op elkaar en nu ook nog deze toevalligheid, da's frappant, vindt u niet?










Dit is dag 21 van 272 dagen dagboek-op-Purperpol.

20/272 Ik ging om een boodschap

Heeft u dat ook weleens? U gaat boodschappen doen en komt met heel iets anders thuis dan het plan was? Ons ThuisPolletje heeft dat in elk geval wel. Je stuurt hem weg om ein-de-lijk eens wat nieuwe onderbroeken te kopen en hij komt thuis met wéér twee flodderige T-shirtjes ('heel goedkoop hoor, mama').

Ik ging naar het UWV met een boodschap: ik ben gezonder. Dat moet je bij het UWV officieel binnen een week melden. Belachelijk. Dat is bij chronische ziektes natuurlijk heel lastig. Het gaat om een lang proces waarbij ik me stapje-voor-stapje telkens iets beter ging voelen. Daarom voelde ik me verplicht dat door te geven, maar was wel bang uit de WIA te raken en dus geen arbeidsongeschiktheidsuitkering meer te krijgen. Zó gezond voelde ik me nu ook weer niet. Maar ik vind dat je dit soort dingen eerlijk moet doorgeven en wilde erop vertrouwen dat het goed zou komen.

Ik werd opgeroepen voor een herbeoordelingsgesprek met de arts. Die vond eigenlijk helemaal niet dat ik zoveel beter was. Sterker nog, ze vond me op bepaalde punten zieker dan in 2011 werd vastgesteld. Ik trof dit keer dus een arts die wél luisterde, die kritische vragen durfde te stellen en mijn overmoed aan de kaak stelde. Grote Pol was op haar hand. Ik kreeg het niet voor elkaar om hen bij te brengen dat het echtecht een stuk beter gaat. Ik riep nog: 'Jullie zien het veel te negatief en de internist zegt dat ook!' Maar nee, het mocht niet baten. Conclusie was dat ik in 2011 te positief beoordeeld ben en nu ongeveer op dat vastgestelde niveau van toen zit.

Lang verhaal kort: i.p.v. uit de WIA te raken ben ik nu volledig arbeidsongeschikt verklaard. Dat heeft dan weer met andere berekeningen te maken die een arbeidsdeskundige uitvoert. Die moet drie banen bedenken die bij jou zouden passen, berekenen hoeveel je daarmee zou kunnen verdienen en dat bepaalt dan weer de mate van arbeidsongeschiktheid. Moeilijker kunnen ze het niet maken.
In 2011 kon ik nog kiezen uit drie fantastische, reële banen als administratief medewerker (waarvoor ik geen diploma's en vaardigheden bezit), receptioniste-telefoniste (waar ik gillend gek zou worden van de veelheid aan prikkels) en consultatiebureaumedewerker (de hele dag schattige baby's opmeten en niets mogen vertellen over voeding, opvoeding en ontwikkeling, want dat doet de verpleegkundige wel). In 2015 heb je voor twee van bovengenoemde banen meer diploma's en een rijbewijs nodig. Dus ben ik ongeschikt voor de arbeidsmarkt. Haha.

Ondertussen werk ik lekker verder in mijn praktijk en wordt de uitkering flink gekort omdat ik zoveel verdien.

Ik ga nog maar eens boodschappen doen. Ik heb sokken nodig, maar misschien kom ik wel thuis met heel iets anders. Een e-reader bijvoorbeeld. Iemand positieve ervaringen met zo'n ding? Ik wil er graag een waarmee ik 's nachts in bed kan lezen zonder Grote Pol wakker te maken.

Dit is dag 20 van 272 dagen dagboek-op-Purperpol.

19/272 Doe de test!!! Bent u wel normaal?

Doe eerst de test door de vraag hier rechts te beantwoorden, en lees hieronder (dus pas NA het beantwoorden van de vraag) meteen hoe raar u bent!











Polletje 1 ging dus op kamers. Ik weet niet of ik dat al verwerkt heb, maar ik vertoon tot nu toe geen buitensporige emoties. Het is gewoon vreemd. Alsof hij zo weer terug kan komen. Dat wordt dan wel een probleem, want Polletje 2 is dolblij met de ontstane ruimte en frisse lucht op zijn kamer. Maar P.o.k.* is natuurlijk wel welkom.

Ik vind het vooral heel snel gegaan zijn. Gisteren lag hij namelijk nog in zijn wiegje op onze slaapkamer allerlei buitenaardse geluidjes te maken.

Vanwege die verhuizing stonden zijn twee vitrinekasten tijdelijk in onze woonkamer. Polletje 2 vond dat wel cool. Het leek nu wel of we een normaal gezin waren, met een normale inrichting, vond hij.
U moet namelijk weten dat wij in huize Pollenstein heel abnormaal zijn. In onze woonkamer staan namelijk tafels, stoelen, een bank, wat kasten, wat kamerplanten, we hebben een laminaatvloer en ook een aantal lampen. Je zult hier maar wonen.

Maar nu uw persoonlijke uitslag, daar kwam u tenslotte voor.

Antwoordde u met ja, we hebben er 1 of 2 (met of zonder verlichting), dan bent u normaal. Volgens Polletje 2.

Was het antwoord nee, dan moet ik u helaas teleurstellen. U bent abnormaal. Net zo wereldvreemd als die lui van huize Pollenstein. In de ogen van Polletje 2 dan. Dat relativeert de uitslag gelukkig behoorlijk. Ikzelf denk er anders over.

Vanaf drie vitrinekasten zit u in de risicogroep, u moet leren maat te houden. De Polletjes vinden u echter tof, want zij zien in u een mede-verzamelaar.

Bij zes of meer vitrinekasten bent u hopeloos / absolute topper. Dan bent u een levend museumstuk, hoe gelukzalig in de ogen der Polletjes. Ik denk dat u finaal doorgeslagen bent.

* Ik gaf Polletje 1, die vanaf nu Polletje-op-kamers heet, een startpakket voor de kamerbewoner mee. Want ook al ben ik dan abnormaal, ik ben net zo'n goede moeder die zo af en toe bezorgd is om haar kroost als iedere andere moeder mét vitrinekast.

U vindt betaalbare vitrinekasten onder andere hier. Een eenvoudige Detolf volstaat. Bent u voor nog geen 50 euro volkomen normaal! Of binnenkort op Marktplaats, afkomstig van alle lezers uit de risicogroep en hoger.