Primeur!!! Een foto van Grote Pol en Purperpolletje op het WereldWijdeWeb!

Jahaaa, zo'n foto wilt u wel zien, hè? Geef maar toe!
U heeft allemaal massaal haastig dit bericht aangeklikt, want u bent nieuwsgierig. Uw ware aard verraadt u, dat merk ik nu eens net.

Ik moet zeggen: we staan er leuk op. Grote Pol lekker stoer, en vastberaden, ik gezellig lachend met m'n krulletjes en onderkin en een rokje aan. Precies, zo zijn we. Stoer en vastberaden enerzijds, gezellig en lachend anderzijds. Dit geeft precies de essentie van ons samen weer.

U hebt allang naar beneden gescrold. Ik typ hier voor Jan met de korte achternaam. Wat ik hier ook schrijf, het kan u niets schelen. Voor hetzelfde geld schrijf ik hier dat we onlangs gescheiden zijn, dat Grote Pol een celstraf moet uitzitten, dat ik een stiekeme verhouding heb met de kanariepiet van de achterbuurman driehoogachter, dat we overwegen te emigreren naar Zuidoost-Vietnam en dat de Polletjes geswitcht zijn van opleiding en opeens studeren voor respectievelijk haantjeopdetorenpoetser en olifantenteennagelknipper.
O, sorry. Ik weet het. Ik hou op. Komt die foto:

Verklaring: dit is een foto van het schoolbord dat in mijn praktijk hangt. Een leerling van mij, met humor, moest REKENvragen bedenken. Vandaar die leuke over dat rokje van Grote Pol.
En ik had geen tekeninspiratie toen ik die les aan het voorbereiden was, dus tekende ik onszelf maar. Qua leeftijd kwam het ook nog eens heel leuk uit. Binnenkort gaan we uit eten, om het te vieren. Wie weet maken we daar dan wel een foto van ons.
Zal ik u dan eens wat beloven? Die foto plaats ik dan hier, als het tenminste een beetje meevalt met mijn onderkin en rode konen. Maar dit leest u allang niet meer, teleurgesteld als u bent in die rottige foto.
Tja. Sorry hoor. Mag ik ook af en toe een lolletje hebben?

Huisvlijt

Kwam je thuis uit school, zag je vanuit de tuin al dat de naaimachine op tafel stond. Draadjes op de tafel en de vloer, de geur van goedkope katoentjes in een chemisch badje bewerkt, zo'n wieltje waarmee je dan een patroon uit duizenden krioelende lijnen op dun patroonpapier uitraderde, rommelen in de knopentrommel, ik vond het sfeertje eromheen geweldig. Bovendien vond ik dat m'n moeder fantastisch kon naaien, achteraf zag ik dat het nog meer hatseflats was dan ik al doe. Stofjes van de markt toverde ze (in mijn ogen) om tot fantastische creaties die niemand anders had en ik voelde me Koningin Juliana in het kwadraat als ik ze voor de eerste keer mocht dragen.
Verjaardagsjurken mochten dan op De Dag aan mét losse haren (anders droeg ik altijd vlechten). Stiekem vond ze waarschijnlijk lang niet alles mooi wat ze voor me maakte, maar dat zei ze niet, want ze wist dat ik het wel mooi vond.

Voor mijn moeder haakte ik nu op mijn beurt een omslagdoek. Dat mensje heeft het alleen niet koud als het buiten warmer dan 25 a 30 graden is. Het garen heeft ze zelf uitgezocht, net zoals ik vroeger ook zelf de stofjes weleens mocht kiezen. Het randje roze was mijn idee, maar dat vond ze niet mooi, dus ik heb het weggewerkt met een krioelend lijntje lila, afgeknipte draadjes en eindjes wol liggen op de grond en op de tafel, de haaknaald slingert rond, een knoop uit die oude knopentrommel van toen vormt de sluiting. Voor de foto hing ik 'm op een hangertje dat toen beslist ook eens een jurkje van mij heeft gedragen.

Ik vind het (niet meer stiekem, want ik kan het niet voor me houden) een lelijk ding, maar ik geloof dat zij het mooi vindt. Vanmiddag haakte ik er nog een boordje aan, voor haar kouwe lieve nekkie. Ze krijgt 'm straks, dan zit ze er weer warmpjes bij deze winter.

Moeilijke vragen

Polletje 2 moet een vragenlijst invullen. Hij heeft veel medelijden met zichzelf, want het gaat om driehonderd vragen en voor iemand met dyslexie is dat bijna een niet door te komen opgave. Hij vindt dat een bak chips erbij een noodzakelijke aanvulling is, want zoiets kost extra veel energie. Jammer dan, die krijgt hij niet. Hij moet het doen met z'n buikje vol bloemkool.

Polletje 2 is slim en heeft een flinke woordenschat, dat helpt. Veel klasgenoten zullen het  met de lastige vraagstelling moeilijker hebben dan hij. Toch komt ook Polletje 2 er ook niet altijd uit.
Gelukkig kan hij met vragen bij mij terecht.
Wat een tober is (tobber), wat esthetisch betekent, wat gelijkgestemd is, wat we-dijveren is en jezelf te buiten gaan betekent. 'Ik ben niet erg systematisch....(denkt na) Maar mama, chaos kan ook heel systematisch zijn, toch?'
'Ik ben geen vrolijke optimist. Als ik eens doe, betekent dat dus dat ik een chagrijnige pessimist ben, dus oneens.'
Dan komt hij met deze, en hij moet er zelf hard om lachen! Scherp is ie wel....

Hatseflatsend kraamcadeautjes maken, dat kan dus niet

Weer zo'n onzinnig blogje over een kleine onderwerpje uit het leven van Purperpol... Gelukkig schijnt u dat leuk te vinden. Dit keer wel een heel klein onderwerpje: het babyhemdje.

Sinds een jaar of wat koop ik als er weer ergens in onze kringen een vers baby'tje is geboren een T-shirtje bij de Hema, maat 62-68. Daarop sjabloneer ik dan de naam (zwierige letters op een oud papiertje, uitknippen en stempelen maar) en als ik zin en durf heb een bloem, een kroontje, een hart, een vlinder of een vis.
Eerst slinger ik zo'n T-shirt door een sopje, want zo'n cadeautje moet stralend wit en schoon zijn. Dat gaat nogal vaak fout. Grote Pol dacht laatst slim te zijn en deed zo'n shirtje bij de was van de Polletjes die net terugkwamen van bivak. Het kwam er natuurlijk helemaal grauw en gevlekt uit. Om zo'n jochie van amper acht pond nu meteen een camouflagetenue te geven gaat me te ver. (Sterker nog: ik wilde dat mijn jongens nog in stralend witte shirtjes zouden willen rondlopen. IJdele hoop.) Hup, in de zak van Max ermee.

Laatst maakte Grote Pol een afspraak voor een kraamvisite op wel erg korte termijn. Meestal moet je weken wachten voor er ergens een gaatje is, deze mensen konden meteen de dag erop al. Ik ben nogal van het uitstellen, dus dit overviel me. Snel naar de Hema, hup dat katoentje door een sopje en rap laten drogen. Maar dat ging niet, want het stopte buiten niet met regenen, we hebben geen wasdroger en in de oven leggen is ook geen optie want dan ruikt dat ding onherroepelijk naar de iglopizza's van de Polletjes.
Ik legde het dus op de kachel. Waarom weet ik ook niet, want dat ding is gelukkig nog uit, maar dat is zo'n handig plekje voor dit soort dingen. Maar zo'n rooster is toch snel roestig en vuil, dus op het ruggetje van Nadines shirtje prijken nu originele, eigenlijk best schattige, oranje roestvlekjes. Het werd buiten toch nog af en toe droog, dus toen heb ik het tussen de buien door telkens een kwartiertje buiten gehangen. Anderhalf uur voor de afspraak moest ik het wel gaan afmaken. Naam erop, natuurlijk weer ergens een uitlopertje en, erger nog, de achterkant van het boodschappenbriefje (een mislukte kopie uit een rekenboek) drukte door, en droogstrijken maar (dat duurde even, lukte zelfs niet helemaal, want het shirtje was nog vochtig bij het overhandigen).

Ik denk dat ik beter een ander standaardkraamcadeautje kan gaan verzinnen. Iets dat beter bij mijn hatseflatscreativiteit past en waarbij mislukte kopietjes van rekenbladen, roestvlekjes en nattigheid onderdeel vormen van de schoonheid en charme ervan.

Ik ben geen echte blogster, sorry

Vanmorgen wandelden Grote Pol en ik door het Renkums beekdal. Een route die we al eerder liepen. Prachtig daar en nu nog veel mooier, want overal stonden opeens kunstwerken. Ik vond ze vrij grappig, ik weet niet of dat wel de bedoeling van de kunstenaars was. Nadat we zo'n vijf fotogenieke beelden bekeken hadden, bedacht ik dat zoiets best op dit blog kon. Daar had ik dus even niet aan gedacht, terwijl ik vijf jaar geleden nog weleens de telefoon wilde opnemen met 'Goedemiddag, met Purperpol.' Toen dacht, droomde en zag ik in blogberichtjes. Nou, die manie is dus wel over... Ach, voor alles is een tijd.

Maar dit blog vind ik nog veel te leuk om zo af en toe bij te houden, dus maakte ik gauw nog foto's van het zesde kunstwerk, dat gelukkig dan weer uit twee beelden bestond. Dan lijkt het nog wat. Het zijn boten die van papier enzo gemaakt zijn, omdat hier vroeger papiermolens stonden. In één boot zat zelfs een knopje, als je daarop drukte hoorde je het geluid van de papiermolens. Is dat nou niet leuk? Er hoorde een vaag gedicht bij, waar ik de kriebels van kreeg, maar dat mag de pret niet drukken.

In de verte stond een gigantisch wit edelhert, daar kunt u het puntje nog net van bewonderen.

Jaja, 't is me wat.
Morgen of overmorgen weer een reuze-interessant verhaal over een babyhemdje. U bent gewaarschuwd.