Een brief terug

Ha jongere versie van mij,

Tof dat je mij een brief schreef. Zogenaamd dan. Sommige lezers van mijn blog geloofden dat het echt waar was. Die nemen mij dus veel te serieus. Maar goed, we doen net alsof het wel echt was, leuk toch?

De wereld bestaat nog. Er is niet heel veel veranderd, maar minder dan je toen dacht dat er zou veranderen. Ik ben wel veranderd. Je vraagt of ik grijze haren heb. Ja. Die heb ik. Kijk maar. 

Ik loop niet in truttige kleren. Ik heb een koopprobleem. Veel kleren vind ik lelijk, dus koop ik bijna niets. En als ik wel wat leuk vind, vind ik het te duur. We hebben het niet zo breed, Grote Pol en ik. Ik ben ondernemer geworden en tja, de kosten gaan voor de baten uit, zullen we maar zeggen.
Ik doe niet heel veel aan mijn uiterlijk. Haren borstelen, tanden poetsen, kokosolie smeren (een natuurlijk middeltje dat zorgt voor een goede huid). Mijn gezicht begint weer normale proporties aan te nemen na ruim vijf jaar Prednisongebruik. Laten we het daar verder maar niet over hebben. 
Mijn kinderen, die dus ook jouw kinderen zijn, vinden dat ik me abnormaal gedraag, maar dat zijn pubers, daar weet jij dan weer alles van. Ik vind dat ik me normaal gedraag, op af en toe een gek gedoetje na. Ik vind trouwens dat ik me best kan inleven in de wereld van de puber. Ik help er een aantal in de praktijk (klik maar eens). Tenminste, als ze het nodig vinden om te komen. Vandaag belde er nog eentje om een afspraak af te zeggen: 'Ja, ik dacht, ik doe nu bijna examen, ik wil het zelf proberen.' Lekker moment om het zelf te gaan proberen. Ik snap ze wel, zou er ook geen zin in hebben, maar verstandig vind ik ze soms niet! 

Ik moet je teleurstellen. Sinds een jaar of wat brei ik sokken voor mijn man. Mijn man, die is pas echt oud. Je kent hem wel: Grote Pol. Je vond hem toen al leuk. Ja, niet léuk leuk, maar gewoon aardig. En grappig. Dat vind ik nu niet meer altijd, maar ik hou nu van hem. Dat is een veel dieper, liefdevoller, rijker, beter, mooier gevoel. Nee, nu niet net doen alsof je gaat overgeven, stel je niet aan. 
En ik zal je nog 's wat zeggen: ik haak een omslagdoek voor mezelf. Ik weet niet of je nu nog verder wilt lezen, maar dat vind je vast het überübertoppunt van truttigheid en bejaardendom. Je ziet nu waarschijnlijk een stokoud vrouwtje met gebogen rug, puntneus en rollator (of hadden ze die in 1983 nog niet) door een Anton Pieckachtig straatje strompelen. Omslagdoeken zijn tegenwoordig in bepaalde kringen weer in de mode (Gooise matras) (daar hoor ik bepaald niet bij) en bovendien had je er vroeger ook al een. Kijk maar.

Ik heb geen moestuin, maar sinds kort wel een moesbalkonflat. Dat ziet er zo uit:
Ik teel sla, worteltjes, radijsjes, aardbeitjes, munt, kruiden, rucola (dat bestaat in jouw tijd nog niet), uitjes enzo. En natuurlijk bloemen. Lathyrus, waar jij ook al zo van houdt, en goudsbloemen. Het moet allemaal nog wat weelderiger gaan groeien en bloeien. Vind je dit echt truttig, of toch wel leuk? Ach, het zal je wel geen moer interesseren. 

Ik moet je weer teleurstellen. Ik heb 'maar' twee kinderen. Jongens, van 19 en 16. Ze zijn hartstikke leuk, maar ze worden geen arts of violist of iets anders erudiets (geleerds). Nee, je zult het niet geloven: ze worden militair. Ja, sorry, ik ken jouw en mijn opvattingen over het leger, maar echt, we krijgen het er niet uitgeslagen (grapje).
Met Paul is het niets geworden. Die heeft een fijn gezinnetje en woont dan weer in Afrika, dan weer in Denemarken of België. Niets voor mij. Grote Pol is een echte huismus en dat vind ik wel prima... Behalve als ik weer een paar dagen naar Berlijn wil. 
Zeg, doe je de groeten aan E, B, H en O en niet zo giebelen op dat trapje! Laat Grote Pol nog maar even een paar jaar met rust, het komt vanzelf goed tussen jullie. Oké? En weet je wat: ga ook eens om met R en H, dat zijn leuke vrienden voor je en ze voelen zich nu nog erg alleen. 

Purperpol