Uitgelezen 2019

dinsdag 1 oktober 2013

Als je niet schrankt, bekom je een friemelmentje

Vormloze hobbezakken. Dat was het enige negatieve geluid dat ik zaterdag hoorde. Ik was met een lieve vriendin op de Textiel- en vezelmanifestatie in Doesburg. Een andere wereld was het. Een wereld met explosies van kleur, materialen, texturen, vol vrouwen die gezien wilden worden in hun zelfgemaakte gebatikte capes, gevilte jasjes, geweven blouses, geborduurde jurken, rokken met ruches, haren vol sjaaltjes. Kom daar maar eens om in ons doorsnee veilige winkelaanbod van dertien-in-een-dozijn.

Ik vond het geweldig, inspirerend en vooral mooi. Daar liep ik in mijn oude spijkerbroek en mijn weliswaar vormloze zelfgebreide trui, maar zeker niet van zelfgeschoren, -geverfde en -gesponnen wol. Ik hoorde er duidelijk niet bij. Ik denk ook dat niemand daar verslingerd is aan Candy Crush. Ik wel. 

Mijn aandacht verschoof van de koopwaar en het kunstige expositiemateriaal naar de mens erachter, erbij, erin. Klant, verkoper, kunstenaar. Stuk voor stuk waren het gedreven personen, met ogen die straalden en handen die streelden. 

Hoogtepunt van de dag in bovengenoemd opzicht waren Bart en Francis. Twee Vlamingen met een stand vol garens, waarbij bijna bordjes met aanwijzingen in een onleesbaar handschrift geschreven waren. Bijzondere figuren. Bart of Francis - zijn grote besokte voeten gestoken in enorme Birkenstocks, met zijn grote zwarte bril met goudkleurige ornamenten leek hij wat op Elvis - demonstreerde met dikke beringde vingers een bijzondere breitechniek. Om hem heen dromden de geïnteresseerde vrouwen, want deze man had een sterke, deels onverklaarbare, aantrekkingskracht op dit publiek. Hij leerde ons een nieuw woord, schranken, en ik ben dol op nieuwe woorden, dus mij had ie ook. Schranken is nodig, want anders bekomt je mooie sjaaltje (hij had telkens een ander sjaaltje om) een friemelmentje.
Stiekem maakte ik van heel veraf wat foto's van deze vent. 


Maar na ga ik snel weer vilten, naaien, haken, schranken en wat niet al (in elk geval minder Candy Crushen), zodat ik over twee jaar goed beslagen ten ijs kan komen daar! 




8 opmerkingen:

wilmi zei

Haha jij hebt genoten zo te lezen! Mooi beschreven hoor, ik had daar zeker weten net zo genietend rondgelopen als jij!

Anoniem zei

Ja ik ook, heel byzonder.
Waar was het in Doesburg? ik zal het vertellen aan mijn zus, die daar woont, ook zij zal genieten.
maomi

van alles wat in huis en tuin. zei

ha dat candy crush kun je toch niet laten! Misshien kun je tegelijk wel breien!

merula zei

okee ik ga eens even kijken of ik de woorden 'schranken' en 'friemelmentje' morgen eens in een gesprek kan gooien ofzo. Altijd leuk om de reacties te zien :)
Haak ze (of zo)

Mevrouw Williams zei

Wat leuk lijkt mij dat zeg om dat eens te bezoeken, is dat eens per jaar?
Schranken..grappig nog nooit van gehoord!

Inge zei

Lezen en WF gaat ook al zo meoeilijk samen :-)

clair1991 zei

leukleukleuk, zo'n beurs... ja schranken kende ik wel, maar dan net zoals je doorlinkt: in de bouwwereld waar zoveel staat voor ondersteunen, stutten...

candy crush speel ik ook... meestal gewoon 's avond als hubby tv kijkt en ik luisterlees...


sneksniltje zei

Schranken is hier in Vlaanderen een heel normaal woord. Het linkje lijkt het me toch wel moeilijk uitgelegd. in onze streek heeft het een wat andere betekenis, heb ik de indruk. Schranken is eigenlijk schuin leggen op elkaar zodat je overzicht bewaart. Als je bijvoorbeeld geldbiljetten telt of blaadjes sorteert of schriften of boeken per soort legt, leg je een eerste bundeltje horizontaal, een tweede er pal verticaal op, het bundeltje volgende weer horizontaal enzovoort. Da's dan veel makkelijker om je stapel terug te controleren bij het tellen of sorteren....
'n vrolijk groetje,
sneksniltje