Over het verband tussen vrouwtjesmuggen en de onstilbare honger van mijn zoon en zand tussen je tenen

Op vakantie zijn is eigenlijk best leuk. Als je de nadelen die er altijd aan kleven even wegdenkt. Zand tussen je tenen, zon in je haren, een andere supermarkt, een idyllisch binnendoorweggetje ontdekken, je niet bekommeren om tijd en geld.
Maar ik vind helaas de nadelen ook zwaar wegen. En laat ik nu denken dat ik de enige ben die daar last van heeft. Op Facebook, in blogs, op tv en in het echte leven: overal worden enthousiaste vakantieverhalen verteld, foto's met prachtige vergezichten geplaatst, aanlokkelijke kiekjes van schotels in- of uitheems voedsel op terrasjes met gelukkig ogende mensen die dat mogen gaan opeten getoond, hoor je van mensen die gezellig samen met vrienden op vakantie gaan en 24/7 genieten van elkaars gezelschap.
Dat zijn mensen die blijkbaar niet uren wakker liggen omdat de muggen in de slaapkamer niet te traceren zijn wegens camouflageschrootjesbehang en bruine balken tegen het plafond. Die mensen vragen zich dus ook niet tot in de kleine uurtjes af hoe het komt dat als alleen zwangere vrouwtjesmuggen zouden steken, waar de bijbehorende mannetjes dan van moeten leven. Of hoe het komt dat die vrouwtjes op jouw slaapkamer dus altijd zwanger lijken te zijn en dus onstilbare honger hebben in uitgerekend jouw bloed en niet dat van je bedgenoot. Of er ook zoiets bestaat als anticonceptie voor muggen en aanverwante steek- en bijtbeesten.
En die mensen vragen zich blijkbaar ook nooit af hoe het komt dat de onstilbare honger van hun oudste zoon vergelijkbaar is met die vrouwtjesmuggen die jou zo nodig altijd moeten hebben.
Die mensen hebben waarschijnlijk ook nooit eens behoefte aan even alleen te zijn, zonder muggen, echtgenoten die óf norsig óf übersociaal doen, hordes andere toeristen die datzelfde idyllische binnendoorweggetje ook zo nodig moesten ontdekken en continu om meer eten smekende kinderen. Die mensen weten de uitknop van de zorgen die ze zich in het dagelijks leven maken goed te vinden. Zij hebben geen behoefte aan een voorspelbare douche, een keuken waarin altijd alles te vinden is, waarin je je kont wel kunt keren, hun eigen huisgeur, hun eigen matraszachtheid, hun eigen boekenkast, hun eigen toilet.

Zo een ben ik er dus niet.

Maar ach. Op een terrasje, colaatje erbij, wat mooie Pollen om me heen, lieve Grote Pol naast me, zonnetje in mijn haren, zand tussen mijn tenen, mwah.
Best te pruimen.