Het was winter, een barre winter. Kou, sneeuw en ijs. Schrale lippen, bevroren tenen, druppende neuzen. U kent dat nog wel, van een week of wat geleden. Vroeger, lang, lang geleden, halverwege de jaren 80, was het ook een keer zo koud.
Met een heel cluppie vrienden gingen we uit eten. Naar iets betaalbaars natuurlijk, want we waren vijftien, zestien, zeventien en hadden geen cent te makken. Het werd het poffertjesrestaurant in het centrum van Arnhem. Een geheel in wit en lichtblauw met kitscherig gouden krullen uitgevoerde eettent, met compartimenten aan de zijkanten van de zaal. We pasten precies in het grootste compartiment.
Buiten was het snijdend koud, binnen werden we lekker warm, van binnen en van buiten.
Voor het eerst van mijn leven bestelde ik iets met sterkedrank: geflambeerde poffertjes met slagroom en grand marnier. Ik werd nog warmer van binnen.
Maar het warmst kreeg ik het toen ik van Job, dezelfde Job als die van vorige week zaterdag, die avond een bandje in m'n handen geduwd kreeg. In onverschillige haast had hij de nummers op een kladje geschreven, maar in mijn ogen was het het schoonste schrift dat ik ooit gezien had. En afgezien van de tekst (het lijkt te gaan over een vampier, of over een Jekyll/mr. Hidefiguur) word ik van de muziek nog steeds warm. Maar in hoeverre de zoete herinnering aan die avond daarin een rol speelt, is natuurlijk de vraag...
Dit was mijn bijdrage van deze week aan zwijmelen met Marja!
7 opmerkingen:
Wat een heerlijk verhaal met video. Dankjewel. ;o)
Ik wens je een heerlijk weekend.
Wát leuk om je vlog erbij te doen metvhet bandje heb van beiden genoten, leuk fijn weekend liefs Laura
Wat een leuke herinnering en dan je filmpje erbij .En de muziek van Sting klink lekker !!
Groetjes Elisabeth
Het is de zoete herinnering natuurlijk. Ik kende het nummer niet, daarom heb ik de tekst opgezocht:
There's a moon over Bourbon Street tonight
I see faces as they pass beneath the pale lamplight
I've no choice but to follow that call
The bright lights, the people, and the moon and all
I pray everyday to be strong
For I know what I do must be wrong
Oh you'll never see my shade or hear the sound of my feet
While there's a moon over Bourbon Street
It was many years ago that I became what I am
I was trapped in this life like an innocent lamb
Now I can only show my face at noon
And you'll only see me walking by the light of the moon
The brim of my hat hides the eye of a beast
I've the face of a sinner but the hands of a priest
Oh you'll never see my shade or hear the sound of my feet
While there's a moon over Bourbon Street
She walks everyday through the streets of New Orleans
She's innocent and young from a family of means
I have stood many times outside her window at night
To struggle with my instinct in the pale moon light
How could I be this way when I pray to God above
I must love what I destroy and destroy the thing I love
Oh you'll never see my shade or hear the sound of my feet
While there's a moon over Bourbon Street
erg leuk verhaal + filmpje van jouw zwijmelbandje!!
Sting hoor ik graag, en niet enkel omwille van zijn heel aparte stemgeluid, hij maakt ook mooie muziek. deze song kende ik niet, maar ik het vond het heerlijk om te beluisteren. ook de tekst van het lied is mooi. leuke bijdrage!
groetjes, Hilde
Wat een leuke combi...jouw verhaal erbij maakt het prachtig samen.
Mooie muziek en mooi verhaal, top!
Fijn weekend.
Leuke film van je zwijmelmuziek. En een cassette bandje. Dat is lang geleden!
Ik heb genoten.
Liefs Frederique
Een reactie posten