Tijdens de dutjes van mijn moeder danste ik op tafel...

Urenlang leken ze te duren, de dagelijkse middagdutjes van mijn moeder. Ook in de vakanties en als ik ziek was. Zat ik daar als meisje van negen, tien, alleen in de woonkamer. Met een boek. Dat gaf niets, want ik lees en las graag. Maar soms wil een mensch weleens wat anders dan weer een boek. Dus verzon ik wat anders. Dan ging ik platen draaien. Van alles door elkaar. Urker Mannenkoor,  Bach, Mozart, de sabeldans van Katsjatoerian. Natuurlijk ook op 45 toeren, erg grappig... Lekker wild dansen, dirigeren, gek doen, maar ook heerlijk en verstild luisteren.
Favoriet waren eerst Bambi, Sneeuwwitje en Sprookjes op z'n Indisch. Prachtige liedjes op die oude Disneyplaten  hoor, maar op een gegeven moment ontdekte ik de enige popplaat die mijn ouders hadden: Bridge over troubled water, van Simon and Garfunkel. Greet schrijft er vandaag toevallig ook al over. Ik vond 'm prachtig en draaide 'm keer op keer. Cecilia, El condor pasa.
Maar het mooist vond ik Song for the asking. Gewoon om de eenvoud en de liefde die eruit spreekt.

Here is my song for the asking 
Ask me and I will play 
So sweetly, I'll make you smile 

This is my tune for the taking 
Take it, don't turn away 
I've been waiting all my life 

Thinking it over, I've been sad 
Thinking it over, I'd be more than glad 
To change my ways for the asking 

Ask me and I will play 
All the love that I hold inside





Meer zwijmelen op zaterdag? klik!

56!

Kunstpol doet zijn naam eer aan

Rommelmarktschatten, m'n neus!

Bij ons is het zaterdag Dag Koninginnedag. Voor de Polletjes betekent dat maar een ding: vrijmarkt. Door wat miscommunicatie, zoals die er wel vaker is tussen ouders en pubers, hadden we verschillende hoge verwachtingen van die dag.
Hoge Verwachting 1: de hele dag lekker kunnen rotzooien (lees: zoeken naar schatten uit de wijde wereldoorlog), zodat de berging lekker vol zou raken.
Hoge Verwachting 2: de Polletjes zouden onze zooi gaan verkopen. Voor veel geld. En dat de berging daarna zo'n beetje leeg zou zijn.

Had ik net alle koopwaar netjes gemerkt met oranje plakkertjes, willen ze niet. Zeiden ze dat dát al noooooit hun bedoeling was geweest. Dus nu zitten we met onze zooi. En met een volle berging, die na zaterdag ongetwijfeld nóg wat voller zal zijn.

We hebben nog drie dagen om de Polletjes toch zo ver te krijgen. Anders doen we het spul naar de kringloopwinkel. Daar lopen altijd mensen rond die blij zijn met dit soort schatten, al zijn ze niet retro, gezellig ouderwets, fotogeniek en/of recyclebaar tot Dingen Die Je Nooit Gedacht Had Dat Ze Zouden Kunnen Worden.

Want wie kan er nu wat creatiefs (of nuttigs, ook goed) met:

• een zwart televisiekastje op wieletjes - authentiek jarentachtigmodel?
• een beschuitachtige trommel met terugblik en vooruitblik - hoe grappig?
• twee lelijke wijnglazen met vin erop - want stel je voor dat je er per ongeluk koffie in zou willen doen?
• een knalgeel bureaulampje - voor een zonnige stemming tijdens het huiswerk maken?
• een kapotte diaprojector - voor al uw jarenzeventigdia's?
• een ruimtevretende nepschatkist?
• een tasje met dertien-in-een-dozijn poppenkastpoppen?
• een peper-en-zoutstel, weliswaar nog van mijn oma geweest, maar gaat toch maar weg?
• De wereld van planten en dieren, en 88 andere overbodige boeken?
• plastic bokshandschoenen?
• een koffer met uitschuifbaar ding dat niet meer lekker uitschuift?
• een telefoon die het niet meer doet maar wel een lekker printje heeft?
• een plastic arend aan een uitgerekt elastiekje?
• een donaldduckopblaasbootje (niet lek!)?
• een lichtgewicht wok waarin alles aanbakt?
•  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
   U toch zeker niet? 
  
   

Muziek voor als ik oud, depressief en al bijna 'weg' ben...

Ik werd geattendeerd op dit filmpje. Prachtig, echt de moeite waard om even te bekijken.



Bij het horen van welke muziek zou ík later, als ik ook zo oud, depressief en al bijna 'weg' ben, weer lichtjes in mijn ogen krijgen? Ik moest er een hele tijd over denken. Er is zoveel moois...  Maar het zou goed kunnen dat ik dan in mijn rolstoel op de klanken van Little Feat lekker ga zitten swingen!



Grote Pol (mijn man) heeft mij kennis laten maken met een hoop muziek waar ik anders nooit van gehoord zou hebben, dingen van vóór mijn tijd. Hij is een tikkie ouder dan ik en dat kan heus zo z'n voordelen hebben.

Meer zwijmelen op zaterdag? Klik eens op de lijst bij Marja!

Twee, tien, twintig, honderd, vijfhonderdvierentachtig redenen om gelukkig te zijn

Ik kan u wel tien redenen geven waarom ik gelukkig ben. Misschien wel twintig, of honderd. Voor de hand liggende dingen.
De zon die schijnt,
de avondzang van de merels,
de prille tomatenplantjes in de vensterbank,
de mooiheid van onze Polletjes,
de liefde van Grote Pol,
dat ik vanmorgen wel zo'n drie kwartier genoeg energie had om de keuken te soppen, en dat ik nu elke keer bewust geniet van de schoonheid van de keukenkastjes.
Van iets moois dat ik las, over lelies op het veld, over de schapen die de stem van de herder verstaan. Van foto's van wat musjes die ik uit een tijdschrift knipte.
Van die dingen. U kent ze wel. Ik hoop dat u uw gelukkigmaakdingen vandaag ook zag en voelde en rook en las.

Maar het allergelukkigst ben ik vandaag met onze nieuwe aankoop. Bij Blokker. Ja, ik weet het, het klinkt wat banaal na dat stukje hierboven. Maar het wordt nog veel banaler. Lees anders maar niet verder, anders is het zo'n afknapper. Zo jammer als uw serene stemming tenietgedaan wordt.

U bent er nog? Nou, dan moet u het zelluf weten.
We kochten een nieuwe vuilnisbak. Eentje met een voetpedaal. En waarom ik daar zo blij mee ben? Al die jaren hiervoor heb ik me geërgerd aan de gewoonte van Grote Pol om de vuilnisbak, die bij ons in de keuken staat, open te laten staan. Aangezien wij ons afval niet scheiden (beetje moeilijk / onmogelijk hier) was dat een vieze bedoening. Maar, was zijn argument, als de bak openstaat, gaat het niet stinken. En dat is wel waar, maar natuurlijk ook wel heel heel smerig en heel heel zielig voor mij. Ik kon hem niet overtuigen. Vooral omdat er achterliggende redenen waren. Die van g'makzucht: als de bak openstaat, kun je zo hoepla alles erin gooien.

Nou. Ik had u gewaarschuwd. Het zou banaal worden. Ik trakteer u ook nog op een fotootje van De Bak. Mooi hè? Leest u nu maar even het bovenste stukje opnieuw, dan hoop ik van harte dat uw vredige stemming snel weer terugkeert.

Zwijmelbandje

Het was winter, een barre winter. Kou, sneeuw en ijs. Schrale lippen, bevroren tenen, druppende neuzen. U kent dat nog wel, van een week of wat geleden. Vroeger, lang, lang geleden, halverwege de jaren 80, was het ook een keer zo koud.
Met een heel cluppie vrienden gingen we uit eten. Naar iets betaalbaars natuurlijk, want we waren vijftien, zestien, zeventien en hadden geen cent te makken. Het werd het poffertjesrestaurant in het centrum van Arnhem. Een geheel in wit en lichtblauw met kitscherig gouden krullen uitgevoerde eettent, met compartimenten aan de zijkanten van de zaal. We pasten precies in het grootste compartiment.
Buiten was het snijdend koud, binnen werden we lekker warm, van binnen en van buiten.
Voor het eerst van mijn leven bestelde ik iets met sterkedrank: geflambeerde poffertjes met slagroom en grand marnier. Ik werd nog warmer van binnen.
Maar het warmst kreeg ik het toen ik van Job, dezelfde Job als die van vorige week zaterdag, die avond een bandje in m'n handen geduwd kreeg. In onverschillige haast had hij de nummers op een kladje geschreven, maar in mijn ogen was het het schoonste schrift dat ik ooit gezien had. En afgezien van de tekst (het lijkt te gaan over een vampier, of over een Jekyll/mr. Hidefiguur) word ik van de muziek nog steeds warm. Maar in hoeverre de zoete herinnering aan die avond daarin een rol speelt, is natuurlijk de vraag...


Dit was mijn bijdrage van deze week aan zwijmelen met Marja!

DWZI de nachtwacht en meer!

- deze flashmob. Helaas wéér niet in het echt....



- mijzelf in een van de twee plaatselijke sufferdjes, gezellig naast de broodaanbieding op pagina-ergens-achterin-verstopt. En ook nog op de website van een ander plaatselijk sufferdje. Ik word wereldberoemd! Hier ter plaatse, dan.

 - een heleboel cadeautjes voor Grace. Ze had ooit, in een ver verleden, een weggeefgevaldinges gewonnen. Vanmorgen toog ik hoogstpersoonlijk naar het hoge noorden en voelde me net Sinterklaas toen haar zoontje de pakjes opgetogen uitpakte. Als ik een kinderzitje op m'n fiets had gehad, had ik hem stiekem ontvoerd, zo'n heerlijk jochie. 

- Exstudiepol liedjes spelen op de gitaar van Grote Pol. Hij heeft het in een paar maanden tijd best goed onder de knie gekregen en speelt en zingt de ganse dag, als hij geen caravanspiegels aan het monteren is (vorig avontuur ging gelukkig niet lang door). Momenteel verblijdt hij ons met Hotel California. Foto gemaakt van een foto van zestien jaar geleden. Je dacht toch niet dat hij zich nu nog liet kieken? Zeker niet door zo'n gekke moeder met een Heel Naar blog.

- Dit boek weer eens. Het was hard nodig en het helpt me goed, samen met de Wii en het zwembad en mijn fietsie. Kunstpol vergeleek me gisteren al met Katja Schuurman (hij weet niet wie dat is, moet ik er eigenlijk wel bij schrijven), dus het gaat echt de goede kant op. (puntjepuntjepuntje) Ik ga door tot ik een ons weeg!

Post van mijn tweelingzussie

U weet dat misschien niet, maar ik wel. Sinds een maandje of wat. Ik blijk de helft van een tweeling te zijn. Jahaaa. Daar bent u even stil van.

Bij onze geboorte zijn we bruut van elkaar gescheiden. Vandaar.
Maar we hebben elkaar gevonden, hoor. En zoals dat gaat bij tweelingen, hebben we een ongeveer identiek leven. Ongeveer dan.

Zo wilden we vroeger allebei zo'n gek plastic hoofd met woest haar om te kapstertjeren en te make-uppen. Maar dat kregen we niet van onze moeders. We waren dol op schommelen en poppen. Thuis hadden we geen auto. We droegen werkelijk Het Hele Jaar door Verantwoorde Sandalen. Of nog erger: dichte schoenen.

We hadden wilde haren met krullen. Die wilde haren met krullen heeft zij nog steeds, bij mij is de rek er een beetje uit. Zij is een stuk creatiever dan ik. En sportiever ook. Daar staat tegenover dat we allebei ONT-ZET-TEND van Rolo houden en van de geur in het haar van onze jongste. Die van haar ruikt naar zwemwater, die van mij naar fikkies stoken. Maar dat had net zo goed andersom kunnen zijn. We doen allebei aan de lijn. Als het ons uitkomt, althans.

Vandaag kreeg ik post van haar. Zo lief. Jahaa, ze is bijna net zo lief als ik. Kunt u zich dat voorstellen?
 
Mooi hè?

Dank je wel, Wilmi!

Ook ik zwijmel eens lekker mee op zaterdag

Meer zwijmelen op zaterdag? Kijk bij Marja!

Toen ik nog geen verkering had met Grote Pol, maar al wel wist dat hij De Ware was (Grote Pol was 29, ik 16, dus dat lag nog een beetje lastig), zat ik in een gelegenheidsschoolbandje.
Op school voerden we actie voor Ghana. Wij heetten Fata for Ghana. We zullen twee of drie keer opgetreden hebben. Kleding: zwart. Ik had zo'n kek nylon onderrokje van mijn moeder aan. Stond best leuk, geloof ik.  Ik was backing vocal en genoot met volle teugen van het muzikale plezier en talent in onze gelederen. Dat ikzelf amper wat te zingen had, vond ik niet erg, al droomde ik van een duet met leadzanger Job. Dat moest dan Summer lovin' uit Grease worden. Volgens mij hebben we het gezongen, maar ik weet niet meer of dat alleen bij een repetitie was, of ook voor het eggie. 

Naast dat ik wist dat Grote Pol mijn Ware was, was ik echt wel een beetje verliefd op Job. Wat een zwijmelende bakvis was ik! En vooral als hij dit lied zong:

Twee losse eindjes

1. Die foto op stapopmetlydia.nl is, uhm, niet een heel recente. Uit het preprednisonistorische tijdperk, zullen we maar zeggen. Ben ik het, of ben ik het niet?
Natuurlijk ben ik het wel. Ik heb nu alleen een flink wat ronder gezicht, meestal een bril op, grijzer haar en een vermoeide blik in de ogen. Maar die liefde, warmte en pret die ik op de geplaatste foto zie, hoop ik zeker nog wel uit te stralen. En over een tijdje, als m'n wangen weer minder rond zijn, m'n blik fris en m'n ogen stralen van energieke levensvreugde, laat ik weer een mooie foto maken en plaats ik die op de site. Beloofd.

2. De knapste baby van Nederland blijkt vaak scheel te kijken, te kwijlen of te slapen. Waardoor het lastig is een foto van haar te maken. Toch blijft ze de knapste, zeker met het mutsje op dat ik haakte.
Hier is ze dan!

Op de hoge duikplank

Met bibberende knieën tree voor tree de hoge hoge trap beklommen,
de overstap gewaagd naar de lange lange plank,
schuifelend naar voren, de hekjes aan beide kanten stevig omkneld,
diep ademgehaald,
de laatste meters zonder hekjeshulp voetje voor voetje ook overbrugd,
tenen over de rand gekrabbeld,
heel voorzichtig eens naar beneden gekeken,
nog eens diep ademgehaald,
adem in, neus dichtgeknepen.

En nu springen!

De website is gelanceerd, de folder drukklaar, persbericht bijna verstuurd, de praktijkruimte ingericht, materialen aangeschaft, gemaakt, verzameld, gelamineerd, studieboeken doorgelezen, kennis opgefrist, workshops gevolgd, visie bepaald. Klaar voor de start!

Nu nog een duwtje in mijn rug...

(Adres website: stapopmetlydia.nl)

O, wat is het toch leuk om met pubers te communiceren...

Ik maak een cryptogram en mompel: '13 verticaal.'
Zoon: 'Wat je zegt, ben je zelf.'
Ik: '???? Ik ben helemaal niet verticaal, ik ben vooral heel horizontaal.'
Zoon: 'Ja, je mocht willen dat je 13 was en verticaal.... Weet je, je moet gewoon zeggen dat je te horizontaal bent, dat klinkt leuker dan dat je te dik bent.'