Naast mijn werk in de praktijkruimte thuis, ondersteun ik ook kinderen met gedragsproblematiek op de basisschool. Individueel, apart in een kamertje, maar ook in de klas. Zo ook Bram, dat is natuurlijk niet zijn echte naam, van acht jaar.
Vandaag werken we in de klas. Ik zit schuin achter hem. De juf vertelt dat de kinderen een verhaal mogen afmaken, omdat het Kinderboekenweek is. Enige restrictie: geen poep en pies. Ze leest voor:
De meeste kinderen vinden het prachtig. Maar Bram vindt het een verhaal van niks. En hij heeft ook echt geen zin om erover na te denken. Met grote hanenpoten krast hij in zijn schrift:
En toen ging ze DOOD.
Hij kladdert er nog vlug een kruis achter ter illustratie. Zo. Klaar.
De kinderen om hem heen kwetteren, zuchten, staren in de verte, gummen verwoed of schrijven ijverig in hun schriftje. Bram krijgt wel door dat er iets niet helemaal in orde is. Er knaagt iets aan hem, al is het dan geen beer. Ik probeer hem te helpen: 'Maar hoe ging ze dan dood? Vond de beer het wel lekker? Waarom had de beer honger?' Bram heeft geen idee, hij was er niet bij toen het gebeurde. Hij raakt geprikkeld door mijn gevraag, het rumoer en de schrijvers om hem heen en waarschijnlijk ook door de onvrede die hij van binnen voelt over zijn verhaal.
Ik neem hem mee naar mijn werkkamer. Praat even over iets anders (gamen 😌) en kom dan toch weer terug op het verhaal. 'Je bent in elk geval wel meteen heel duidelijk over wat er gebeurde met de oma.' In de rustige omgeving stel ik mijn vragen nog eens en dan komt er tóch een verhaal. Hij krijgt er lol in, zijn fantasie maakt een hoge vlucht, maar het lukt hem niet het goed op papier te krijgen. Bij elke vergissing raakt hij opnieuw geagiteerd; hij wil dóór! Ik neem het schrijfwerk van hem over en moet hem na één volle bladzijde in mijn kleine handschrift afkappen. Het verhaal moet namelijk over twee dagen ook nog in het net overgeschreven worden. In de klas.
Arme Bram, dat redt hij nooit...
Update: even met de juf overlegd. Bram mag in plaats van overschrijven een tekening over zijn verhaal maken. Alle verhalen en tekeningen komen in een boekje en zijn verhaal heeft dus ook een plaats.
Hij heeft het geluk dat de juffen kijken naar wat hij nodig heeft, wat kan en wat zij misschien anders moeten doen om hem te ondersteunen. Ook als dat indruist tegen didactische doelen en uitgangspunten.
8 opmerkingen:
Wat een mooi, liefdevol verhaal.
Wat ik mij dan echt afvraag, waarom moet het dan nog overgeschreven worden? Hoeveel heeft hij al overwonnen? Vraag me dan af waarom het dan niet klaar is met het verhaal, waarmee hij zichzelf overwonnen heeft. Of deze manier eindigt het toch weer in een teleurstelling?
Bedoel het niet als aanval, maar ben oprecht benieuwd hier naar.
Ik heb zelf een kind van 8, die door ADHD niet altijd het sociaal gewenste gedrag laat zien. Juf vind dit wel nodig en is er erg op gefocust. Voor mijn gevoel schiet deze juf erin door en vraag ik me af, waarom accepteren we niet meer het gedrag. (En dan bedoel ik dus niet de uitschieters accepteren, maar het accepteren van dat hij dan gewoon minder met andere kinderen speelt op het plein. Doet hij niemand kwaad mee en het kan juist positief bijdragen voor de rust in zijn hoofd. )
Ik hou van Bram!
Mooi beschreven, ik herken het en krijg stiekem toch wel een beetje heimwee naar m'n leerlingen...
Ik kén Bram en mis school
@ maria: zie de update onder het verhaal. Achttien jaar geleden had ik een jongetje in mijn kleuterklas. Ik verzuchtte tegen mijn video-interactie-trainer die mij coachte in de omgang met hem dat ik hem eigenlijk altijd wel naast mij zou willen hebben omdat zijn gedrag dan veel minder storend was en hij zich daar prettig voelde. Maar ja, het was nu eenmaal gewoonte dat het zonnetje en het hulpje van de dag dat mochten. Zij leerde me mijn kortzichtigheid in te zien.
Veel leerkrachten, ook jonge, zitten nog vast in dat starre patroon, maar er is beweging hoor. Er zijn er ook veel die nu veel meer uitgaan van wat de kinderen nodig hebben.
Ik ken jouw zoon niet en ook de leerkracht niet, maar blijf in gesprek met haar en ga samen op zoek naar hoe het voor hem het beste werkt!
Het verhaal over Bram doet me denken aan de schooltijd van mijn inmiddels 46-jarige zoon. Hij kon uitstekend een zeer gestructureerd en logisch verhaal vertellen, maar op het moment dat je hem vroeg om het op te schrijven kwam er, als je geluk had, een stuk zeer onsamenhangend stuk proza op het scherm te staan, waarvan je vaak alleen maar aan de titel zien kon waar het over zou moeten gaan. De opbouw die hij mondeling goed beheerste verdween als sneeuw voor de zon als hij het op moest schrijven.
Het lijkt wel mijn rekenen. Ik snap de vraag. Ik kan het uitdenken. En ik kan het antwoord geven. Maar niet als er geluid is, beweging is. Rekenen doe ik met ogen en oren dicht. En dan schrijf ik de verkeerde vormpjes op.
Jarenlang haalde ik onvoldoendes, jarenlang werd ik uitgemaakt voor lui, aandachttrekkerij, dwarsligger. Want mondeling had ik het vrijwel altijd goed. In een lege klas.. maar ja een volle klas, en dan schriftelijk. Nee dan ging het toch weer mis. Stapels papier heb ik verbruikt voor iets dat niet opgelost werd. Het jaar voor ik vwo examen deed kreeg ik een labeltje. Ik ben niet dom, mijn hersens werken anders.
Bram body met jou!
Een reactie posten