De deur wordt opengezwiept, een vrouw van een jaar of vijfenvijftig achter een rollator komt de zaak kwiek binnengelopen. '64 euro dat is niet veel, 64 euro. Is niet veel,' roept ze en ze stoomt door naar de wc's. Ik verdiep me nog wat intensiever in de Margriet. Er wordt doorgetrokken en ze komt de zaak weer in, '64 euro is echt niet veel, hè, ik denk dat ik dat wel mag.' Door naar het koffiehoekje, komt met een kop thee naast me zitten. 'Ja, ik sta onder bewind en dat is niet makkelijk hoor, maar 64 euro is niet veel voor schoenen, ik denk dat ik die wel mag. Schoenen zijn duur. Hoe duur zijn uw schoenen? 64 euro maar. Dat mag wel, denk ik. Maar het is niet makkelijk als je onder bewind staat. Arne Jansen is ook al dood, zelfmoord, dat is erg hè. De cd's van Koos Alberts kun je nergens niet meer kopen. Nergens. Allemaal uitverkocht. Ben ik mee opgegroeid en ook met Arne Jansen erg hè. Ik moet nieuwe schoenen, de oude kan ik nog wel op lopen maar ik wil ook wel eens wat anders - u toch ook? - en 64 euro is niet veel hè. Ja, mijn zoon wil ook al niet meer met mee naar de stad, ben u ook moeder, willen ze nog wel met u mee? Nee, die van mij ook niet, die is 36. Arne Jansen, zelfmoord, erg hè. Koos Alberts heb vijf cd's, niets meer te koop. Nergens. Ik moet even bellen, hoor. Hallo Monique, 64 euro is niet veel, hè, maar dan mo'k de gemeente nog even vragen als het mag, ja, is goed, ja dag hoor. Wat betaalt u voor nieuwe schoenen? 64 euro is niet veel, toch? Als je onder bewind staat, is niet makkelijk, hoor. En me zoon wil niet meer mee.'
Ik heb de Margriet uit. Ik ben mijn tegenzin te boven en reageer zo af en toe op haar monoloog. Het maakt niet veel uit, ze blijft dit kringetje rondpraten. Onverminderd praat ze in hoog tempo door over de schoenen, het bewind, Arne Jansen en Koos Alberts. Tot de kop thee op is. 'Ik moet ook nog even kijken bij Ella Pupken, waar zit die, weet u dat? Die kant of die kant? O, die kant? Ik dacht die andere kant. Dus die kant zegt u.' Ze staat op, grijpt de rollator en stoomt de zaak uit. '64 euro is niet veel, tot ziens dan maar weer.'
De kapsters hebben haar niet een keer aangekeken.
4 opmerkingen:
Gemiste kans van die kapsters,want een glimlach kost niks.♥
De laatste zin zet je aan het denken.
Onze Riekie?
Ik herken haar gewoon aan je schrijfstijl....geweldig mens!
groetjes Joyce.
Wat jammer dat ze haar niet aan hebben gekeken. Toch zullen ze haar kennen, als ze zelf haar thee al inschenkt. :)
Dank je wel dat je een reactie plaatste. Ik weet ook niet zo goed, hoe dat komt, ik link mijn blogs wel ook altijd naar mijn facebook en daar krijg ik tientallen reacties, maar niet op mijn blog zelf. Geeft niet hoor, ik schrijf om mijn hoofd leeg te maken. Ik ga je terug volgen.
Groeten, Anna Marie.
Een reactie posten