Mijn werk ligt op straat

Zal ik ook iets met volwassenen gaan doen?

MJK 3 en 4: Boven de bank en op het strand

Laatst kochten we weer een museumjaarkaart. Ik doe op geheel purperpolliaanse wijze telkens verslag van onze bevindingen. 

3. Gemeentemuseum Den Haag

Normaal: € 14,50. MJK: gratis. Wat ik het waard vond: € 14,50*

Het hoosde en we konden onze auto gratis voor de deur van het museum kwijt. Dat was erg fijn en een beetje rare gewaarwording in zo'n volle stad.
In dit museum vind ik zo'n beetje alles mooi. Alleen al het gebouw is om tijdelijk innig gelukkig van te worden. Het leukst vond ik de tentoonstelling Porselein met karakter omdat er ook dingen te doen waren. Ik ben net een kind, wil het voelen en ervaren, lekker met mijn handen. Helaas nog niet het benul gehad om er foto's van te maken. Daarna pakte Grote Pol de camera en maakte foto's van de dingen die hem opvielen. Net even anders dan mijn favorieten.

Bij Rumoer in de stad ging ik er veel te snel doorheen. Die had ik eigenlijk twee keer achter elkaar moeten zien. Zo mooi allemaal en te weinig rust in de voeten. Heb er nu echt spijt van dat we doorstoomden naar de tentoonstelling over Mondriaan.

Ook mooi, hoor. Vooral zijn vroege werk.

 

Vroeger, toen ik tien jaar was of zo, was ik ook in het Gemeentemuseum en daar stonden toen nog hun muziekinstrumenten opgesteld. Die zou ik zo graag nog eens zien. Het maakte toen zo'n indruk. Prachtige oude harpen met bijzondere mechanieken, heel interessant voor een meisje dat nog maar net harples kreeg.
Volgens een suppoost staan ze in het depot. Daar kunnen ze ook weer uit, toch? Als ze dat doen, heb ik nog meer voor een kaartje over!

We zochten nog een werkje voor boven de bank uit:

4. Panorama Mesdag

Normale prijs: € 10,-, MJK: gratis, wat ik het waard vond: € 8,-

Ook hier was ik vroeger al. Ik was acht jaar en het panorama maakte zo'n indruk op me! Vooral de entourage; de donkere gang ernaartoe, het borstbeeld van Mesdag bij de ingang, het plafonddoek in de koepel, de geuren, de kleuren. 

Deze maanden zijn drie restaurateurs bezig het doek schoon te maken en dat mag het publiek zien. Heel maf hoor, zo'n grote steiger, zo zie je nog beter hoe immens groot het schilderij is...

Ook nog een tentoonstelling van Tadao Cern die slapende mensen op het strand fotografeerde. Heel vreemd. Je voelt je een voyeur als je ernaar kijkt, maar ben je dat ook? Het werd geen strandweer meer, anders had ik er ook een van Grote Pol voor u gemaakt. Misschien.

De 'gewone' zeegezichten van Mesdag blijf ik ook fantastisch vinden. Zo écht!

Vechtpartij

Om even uit de verkeersdrukte van Den Haag te ontsnappen, schoten we de paleistuin achter het Vredespaleis in. Op een muurtje bij de vijver keken we naar de eendjes, onze museummoeë voeten bungelden lekker en alles leek pais en vree.
Naast ons stond op ongeveer vijf meter afstand een wat oudere zwerver, stoned, de wietlucht woei zachtjes onze kant op. De man werd aangesproken door een jongere vent en binnen no time waren die twee in een kort, heftig gevecht verwikkeld, waarbij de oudere man duidelijk het onderspit dolf. 'Ik wil dit niet zien', zei ik met acute buikpijn. We stonden op en liepen langzaam weg, net als alle anderen in de buurt. 'Bel 112', zei Grote Pol, maar de jongere man stond alweer op en was in een oogwenk uit het zicht verdwenen. Ook de oudere man stond langzaam op, pakte zijn muts op, nam zijn oorspronkelijk pose weer aan en keek opnieuw verdwaasd naar de vijver.

Zoiets overvalt je. We maakten deze keuze omdat we bang waren. Ik wil dat niet. Ik wil dapper en goed voor mijn naasten zijn en had die oudere man op de een of andere manier willen helpen. Maar wilde hij dat wel? Hadden we dan toch 112 moeten bellen? Binnen een minuut was het ook alweer voorbij, wat had de politie kunnen doen?
En waarom werd ik bang? Hadden we iets te vrezen?

MJK 1 en 2: Blote beelden en dure auto's

Vorige week kochten we museumjaarkaarten. Tussen 2012 en 2015 hadden we ze ook, maar op een gegeven moment werden we een beetje museummoe. Nu hebben we er wel weer zin in. We waren in Den Haag, waar de musea voor het oprapen liggen, dus dat kwam mooi uit. In vier dagen 'deden' we vijf musea. Ik ben van plan om op geheel purperpolliaanse wijze telkens verslag te doen van onze bevindingen en vandaag kunt u dus wat lezen over de twee eerste musea die we bezochten.

1. Beelden aan zee, Scheveningen
Normaal: € 15,-, wat ik het waard vond: €4,-

In dit museum  is momenteel een tentoonstelling van Zhang Dali, hij werkt met wit marmer. Erg mooi, vooral de naakte mensen die ik niet op de foto zette. Uit zijn beelden en andere kunstuitingen spreekt het mededogen dat hij heeft met de Chinese arbeider uit de onderklasse.

Verder in dit museum allerlei oefenbeelden in de gipsotheek. Echt leuk om doorheen te wandelen.

Ook in dit museum stuitten we op geblabla en gewauwel: zie de tweede alinea.

Dit is het bijbehorende beeld:

Wat zou ik wel in huis willen hebben?
Zo'n wand met geglazuurde tegels zou ik dus wel in huis willen hebben, want ik hou van heel veel kleur..

2. Louwman museum

Normaal: €14,50, wat ik het waard vond: €10,-.

Dit is typisch een museum waar we zonder mjk nooit heen waren gegaan, maar waar we wel van genoten hebben. We stapten in een wereld die bizar contrasteert met de onze. Wijlen vader en levende zoon Louwman exposeren in een gigantisch groot, clean gebouw hun privécollectie auto's. 250 stuks om precies te zijn. De puissante rijkdom spat er vanaf, tegenover de Pollen die vergeleken hiermee maar armzalige sloebertjes zijn. Liepen we daar op onze afgetrapte sandaaltjes en slobberige T-shirtjes. Gelukkig hoefden we geen parkeergeld te betalen (€5,-), want we kwamen op de fiets. Hadden we nu een auto van meer dan veertig jaar oud gehad, was het ook gratis geweest. Hadden we 'm ook nog voor de deur mogen parkeren.  

Ik heb echt helemaal niets met auto's, maar de compleetheid van de collectie (van postkoets tot racemodelletjes van McLaren), de bijzondere verhaaltjes erbij, het leerzame karakter (ik weet nu eindelijk wat cilinders doen!), de ambiance, de dure, vreemde, extravagante, wanstaltige, idiote en ook eenvoudige modellen, de met een plumeau en stofdoek gewapende autopoetsers en de cultuurbotsing met huize Pollenstein maakten het tot een bijzondere ervaring. 

Toch een aanrader!

deze kan niet varen, maar wel rijden. 

Deze is echt waanzinnig bizar. Een of andere rijke Schot wilde de Indiase elite shockeren. Liet een gigantische zwanenauto maken, met enge lichtjes achter de ogen van de zwaan, uit de snavel kon de chauffeur stoom laten ontsnappen etc. etc. Heeft er een ritje mee gemaakt, maar de bevolking werd er doodsbenauwd van. Paniek, chaos. Werd ie van de weg gehaald en verkocht aan een maharadja.

En welke ik wel mee naar huis zou willen nemen? 

Ik kan niet kiezen...

Deze eenpersoons-tor:

Of deze, kan ik nog een passagier meenemen:

Doortje

Maak kennis met het leukste katje dat ik ken! Doortje, vrouw des huizes in het huis van mijn broer en schoonzus, waar we momenteel een weekje verblijven. Zonder die broer en schoonzus, dus. Die zitten dan weer in ons huis. Zonder poes. Want die komt er bij ons niet in. Maar een week poes in huis doet daaraan twijfelen, want we vínden het toch gezellig en leuk...
Doortje is een heel andere poes dan de buurtpoezen bij ons thuis. Daar schreef ik al eerder over, bijvoorbeeld  hier. (Het voeren is trouwens gestopt, een officiële brief van de huisbaas hielp.) Die buurtpoezen (Mohammed (scheel), XTC (eenkennig), Rebbel (houdt nooit op met mauwen), Pelle (de hele zomer aan een touw omdat ie anders de vissen van de buurman uit de vijver vist), Timmie (altijd op vogeltjesjacht) en Tommie en Anonymus (hekel aan mensen) zijn niet van stand. Doortje wel, maar ze is er heel gewoon onder gebleven.
Haar goede manieren verraden haar afkomst.
Bij binnenkomst en vertrek gaat ze even op de stoel in de keuken zitten, zodat ik haar zonder bukken welkom kan heten of afscheid kan nemen.  
Ze kroelt graag, heeft een groot knuffelrepertoire, maar weet wanneer ze te veel is, gaat dan weer van je schoot. Als ze dan eens vervelend is, gehoorzaamt ze als je zegt dat het klaar is. Ze kan zichzelf uitstekend vermaken, ze speelt met niets (of met iets wat wij niet kunnen zien) en we hebben haar nog niet kunnen betrappen op vangen van vogels en muizen.
Het is de bedoeling dat ze overdag buiten en 's nachts binnen is, maar Doortje is ondeugend geweest. De eerste avond ging ze er na haar avondmaal als een speer vandoor en kwam niet meer terug. De tweede avond hielden we de deur dicht, maar weigerde ze in haar doos te gaan zitten en ging lonkend naar Grote Pol bij de achterdeur zitten. Grote Pol liet zich verleiden, dacht dat ze wel weer terug zou komen na haar poezenplasje en deed de deur open. Die nacht was Doortje dus wéér buiten. Afgelopen avond ging het goed. Ze ging braaf in haar doos liggen, na wat klagelijke, maar überschattige mauwtjes.

We genieten ons suf, moeten we toch maar een poes in huis nemen? Tsja, met dat onopgevoede, asociale kattengespuis rond ons huis kan het niet veel worden. Onze potentiële kat wordt het grootste tuig van de richel, vrees ik.

Waanzin

't Was weer een beetje stil hier, maar ik voel nieuwe inspiratie opborrelen. Vanmorgen begon het goed: toen ik wakker werd had ik een briljante openingszin in m'n kop. Ik weet niet zo goed wat dat zegt over mijn psyche of de kwaliteit van mijn nachtrust (niveau: hou op, schei uit), maar ik vond 'm wel lollig. Ik drop hem hier maar, als belofte voor meer moois. Of compleet gestoords.

"Geachte planken, hoewel ik tot de orde der breinaalden behoor, richt ik nu tot u het woord."

En vindt u nu die titel hierboven ook niet ge-wél-dig?