Wat je moet doen als je man een bullebak is

Het eindigde ermee dat er nóg een keer aangebeld werd. Of we even de handrem eraf wilden trekken, want die had de monteur een beetje te stevig aangetrokken en ze had zulke kouwe handen gekregen...
Vlak daarvoor maakte ik afspraken over het vervolg en dáárvoor kwamen we erachter dat de twee kinders al  jaar en dag judoles krijgen van ons eigen Polletje. Wat een hilariteit! Een complete ontlading van gespannen emoties was het...

Maar laat ik nu bij het begin beginnen.

Mevrouw belde. Ze wilde mij graag inzetten voor de begeleiding van haar zoon. Prima. Fijn. Ik had nog net een plekje vrij. We spraken tijd en gelegenheid af voor een kennismakingsgesprek. Vlak voor die tijd belde ze, het lukte niet, het werd wat later. Prima. Fijn. Het werd een halfuur later en toen dan eindelijk de deurbel ging stond daar de mevrouw, heel klein, met haar kinderen, heel mooi. In paniek. Want ze had een eindje verderop netjes willen parkeren, maar had de paaltjes niet gezien en daar was ze met haar gloednieuwe, knalrooie wagentje (kwijl, kwijl, en ik heb niet eens een rijbewijs) overheen gereden. Gat in de bumper of hoe dat heten mag, en muurvast. Grote Pol ging mee kijken en samen, met z'n vijven, probeerden we het autootje eroverheen te tillen. Ging niet. Reactie van de kinderen: 'O, wat zal papa boos worden als hij dit hoort.' Reactie van de moeder: '...' Niet zo fijn.

Lang verhaal kort: garage gebeld, megagrote pechhulpsleepwagen kwam ons best smalle straatje inrijden, nadat we een uur hadden staan koukleumen in het donker, terwijl de kinderen heen en weer liepen: van onze warme huiskamer met als aangenaam gezelschap: Grote Pol, naar de auto met als vertrouwd gezelschap: moeder. Ze wilden natuurlijk ook niets missen. Ze werden helemaal hyperdepieper.
Maar moeder was best wel overstuur. Tussen de emoties door probeerden we kennis te maken, want dat was het doel van deze afspraak... Tja. Dat is best gelukt, je leert elkaar wel kennen in zo'n situatie. Ik deed m'n best de rust zelve te zijn en uit te stralen, zij deed haar best te hopen dat alles echt wel goed zou komen, nog voor haar man erachter zou komen. Ze wilde maar liever alles zelf oplossen om dan tegen haar echtgenoot te kunnen zeggen dat alles ook alweer was opgelost. Zou ik ook doen. Als ik een gloednieuw, knalrood kek wagentje had. Kwijl nogmaals.
Het pechhulpsleepwagenmannetje loste alles behendig op, en er heerste dus opluchting. En toen ons Polletje ook nog een goede bekende bleek, was de euforie compleet.

Nadeel van zoiets: ik slaap er een nacht niet van. Dit soort prikkels komen hard aan bij mij. Ik schijn niet de enige te zijn, het hoort ook wel een beetje bij chronisch zieken. Van zo'n nacht niet slapen, krijg ik hoofdpijn, daar slaap ik dan weer een nacht niet van, etc.

Les: rij nooit over paaltjes als je man een bullebak is.

Van een oude vrouw en haar geschenken

Het was weer die tijd van het jaar. De tijd waarin ik toegezongen word, felicitaties in ontvangst mag nemen en cadeaus krijg. Fijn altijd. Behalve dan dat ik nu écht tegen de vijftig ga lopen.

Wat ik zoal kreeg? Nou. Best wel veel leuke dingen. Zelfs zo leuk dat ik er een heus berichtje aan wilde wijden en dat zegt wat, want zo schrijverig ben ik niet meer.

Van Grote Pol kreeg ik min of meer een toezegging. Er hangt hier al eeuwen een poster in de kamer die alleen hij nog mooi vindt. Daar mag iets anders voor in de plaats komen. En echt schilderij wil ik. Maar ja, daar moet je dan toevallig tegenaan lopen.

Verder kreeg ik onder andere het volgende.

Een echte bezem van de buurvrouw. Nou ja, buurTvrouw, van een straat verderop. Anders denkt u dat dit alleen eigenbelang van haar was. Ze had grootse bezemversierplannen, maar dat werd niet wat. Dus plakte ze 'm vol met plakkertjes. Ook leuk.

Twee boekjes uit de methode Open Vensters. Ik vermoed dat het gaat om taalonderwijs aan jonge kinderen, met name woordenschat en wereldoriëntatie. Prachtige plaatjes!

Ergonomische haaknaalden. Gekregen van de Polletjes die hiervoor naar een echte vrouwenwinkel moesten. 

Een dure oliefles met een lang verhaal. Daarvoor verwijs ik u graag naar B. die dat uitstekend uit de doeken kan doen. Maar u kent B. niet, dus dat heeft weinig zin.

Een scheurkalender die ik eigenlijk niet leuk vind. Dat weet de geefster ook al, hoor, wees niet bang. Ik heb te veel medelijden met de mensen die deze fouten maakten en vind het ongepast om ze uit te lachen. Nou ja, als je een bord 'ganzen' onder een verkeersbord met een overstekende koe plaatst, is dat wel erg dom, maar als een dyslectische, gevluchte, Syrische kapper probeert klanten te lokken met een advertentie waarop 'haar wasen en knipen' staat, vind ik dat dus zielig. 365 dagen lang beoordelen of ik medelijden of leedvermaak voel, vind ik te lang. Deze gaat dus terug naar de winkel. 

Nog een gouwe ouwe. Boekje met viltwerk met echt leuke dingen! Helemaal hip weer.

Een stuk kaas. Brandrood. Heel lekker, heel mooi. Je zou er een schilderij van maken. Dit stuk komt van een boerderij hier vlakbij. 

Wat zal ik kopen? Iemand een suggestie? 

Aan de gang

Project: gang
Doel: harmonieuze, professionele uitstraling
Middelen: behang en verf
Uitvoerders: Grote Pol en Purperpol: schuren en verven, vrijwilligers: behangen, Polletjes: bijkomende werkzaamheden
Planning: 1 week herfstvakantie.

Ik was in een zeldzaam ijverige en energieke bui. Zeker de helft van mijn lange to-dolijstje had ik op mijn eerste herfstvakantiedag al weg kunnen strepen, dus vond ik dat ik tijd over had. Ik pulkte eens aan het behang in de gang en hé, het liet toch zomaar helemaal los! Nou ja, zeg. Wat naar nou toch, dat lelijke, vieze, beschadigde behang dat er in een hoekje wat los bij hing, dat moest er dus nu wel helemaal af.

Toch kwam het goed uit, want al tijden wilde ik de gang een wat professionelere uitstraling geven. De klanten voor Stap op komen door die hal naar mijn praktijkruimte en het geel, paars en rood spatte mijn gespannen bezoekers toch wel erg toe. Rustige, harmonieuze kleuren moesten er op muur en deuren komen.

De volgende dag stonden Grote Pol en ik in de verf- en behangwinkel die kleuren uit te zoeken, tussen de 529.976 mogelijkheden. We vergaten spontaan Ons Doel. We zijn namelijk kleurverslaafd. We waren net een komisch duo, u had ons moeten zien.
Grote Pol ging voor geelachtige tinten, ik vond het niks. En ik wilde ook geen blauw. Rood en paars waren we net aan het wegschuren, dat was ook geen optie. Aan groen dachten we niet en voor grijs zijn we allergisch. Dus namen we uiteindelijk staalkaartjes beige en bruin mee en een proefrolletje viesgelig behang.
Thuisgekomen kwam ik tot inkeer. Dit was afschuwelijk, dit wilde ik niet.

Lang verhaal kort. We kozen voor wit behang en twee tinten oranje voor de zeven te behandelen deurposten (met een boel hoekjes en randjes) en de vijfenhalve deur die ons piepkleine halletje telt: de voordeur, kolenkastdeur, wc-deur, trapkastdeur, meterkastdeurtje, keukendeur.

Het was afschuwelijk. Ik moest verven, want dat kunnen de mannelijke Pollen niet. Maar ik kon niet lang omhoog kijken, i.v.m. die duizeligheid uit mijn vorige berichtje. De dure, echt goede verf vlekte wat en pakte de eerste laag slecht en de muren waren broos en met grote gaten. De gang was een gribus, een zooi, een puinhoop.
Wat een fijne herfstvakantie was het. NOT. En die andere helft van mijn to-dolijstje was (is...) nog lang niet weggewerkt.

Toch zetten we door, we vonden vrienden die wel wilden behangen en na een week was het af.

een filmpje over de complexiteit van de deurposten met mijn originele zware, bekakte stemgeluid

En toen vonden we het toch niet mooi. De muren zijn hagelwit, da's fijn, maar het oranje is wel heel oranje en niet professioneel. We nemen de tijd om eraan te wennen of om te bedenken welke kleur de deuren gaan krijgen, want de deurposten ga ik dus absoluut niet nog een keer schuren en schilderen. We denken aan koningsblauw of olijfgroen, met gouden, zwierige letters erop. Maar dat zal wel weer niet professioneel genoeg zijn. Staan we in de winkel en kiezen we voor lavendelpaars met gele stippen, wat ik u brom.

De kleuren op de laatste foto kloppen het best met de werkelijkheid.