Onzekere tijden, maar gelukkig heeft Grote Pol toch maar twee ogen

Ik heb een gebrek, zei de gek. Dat wist u allang, maar nu heb ik weer een nieuw gebrek voor u. Iets waar u nog niet van wist.
Ik heb namelijk een koffiezetgebrek. Vanavond had ik een kennismakingsgesprek met een mogelijk nieuwe klant van Stap op en daar moest ik natuurlijk wel een goede indruk op maken. Als laatste voorbereiding zette ik verse koffie, want Grote Pol was er niet. Ik drink zelf geen koffie en weet daarom niet hoe mijn brouwsels smaken. Dat maakt me onzeker en de drempel om koffie te zetten wordt steeds hoger. Maar goed, ik deed het! De klant wilde thee, dus als u wilt weten hoe die koffie van mij smaakt, komt u maar even langs. Hij is nog vers.

Zo'n gesprek maakt me dus ietwat onzeker vooraf. Dus ga ik schoonmaken, want opeens zie ik dan allerlei stofrandjes, - hoopjes, -richeltjes, -nestjes,
spinnenrag,
rondslingerende eenzame stinksokken (ik vind er tegenwoordig elke dag een stuk of vier),
schoenen met gaten,
dooie vliegen,
fietslichtjes,
leesbrillen (op het sleutelplankje lagen er drie! - Grote Pol heeft twee ogen, dus hij overdrijft weer flink),
lege batterijen,
verbogen paperclips,
schroeven, bouten, moeren, spijkers, nippeltjes, ringetjes en dingetjes,
honkbalknuppels,
kappersscharen,
olifantennagelknippers,
hunebedbouwerbeitels,
scheepsroeren,
bananenboomkapmessen,
strijkstokken (zonder geld),
hondenkarren,
machinegeweren en
dirigeerstokjes ...

die ik anders niet zie. Dus moet je gebruikmaken van zo'n bui. Ik overdreef overigens lichtelijk bij die opsomming, maar die drie brillen lagen er echt, echt waar. En elders in huis liggen er nóg minstens vijftien a twintig wantmeneerzoueensgeenbrilbinnenhandbereikhebbendanzijnderapengaarenbarstdebomooknogeens.

Dus het huis is weer netjes, tussen voordeur en praktijk. En nogmaals: de koffie staat klaar. Hij is nog steeds vers.

Mocht u denken: waarom schrijft die Purperpol nu weer zo'n onzinnig blogje? Dat komt omdat ik vandaag twijfelde of ik wel door zou gaan met dit blog. Ik heb een onzekere dag, dat blijkt wel. Maar toen zag ik opeens dat ik zomaar drie reacties had van een door mij hooggeachte medeblogger en dat ik er hier weer volgers bij heb. Ik bedacht me dat ik die mensen anders enorm zou teleurstellen. Maar goed, dan zou ik ze in ieder geval wel een kopje koffie kunnen aanbieden. Hij is nog vers.