Avontuur in het schnabbelcircuit

Binnen een uur was ik zowel een schuifelende kerk van Uikemene, als raadslid uit Decibel, als een vrouw met bloemkoolneus uit Afzette-Rije en als klap op de vuurpijl: Geesje met het harpje. Jan Terlouw had in zijn boek Koning van Katoren Geesje een gitaar toebedeeld, maar daar kan ik niet op spelen, dus mocht een harpje ook.
De basisschool van de Polletjes bestond in 1999 veertig jaar en vierde dat met een musical. Geesje zong het lied over de geschiedenis van de Stoel van Stellingwoude en daarbij werd ik gescout door mensen van een natuurminnende stichting uit een naburig dorp op de Veluwe.

Die stichting wilde hun natuurcentrum feestelijk openen en niets leek hen leuker om uw eigen Purperpol daarbij een lied te laten zingen, waarbij zij zichzelf begeleidde op de harp. Nederig en verlangend vroegen ze om mijn medewerking, waarbij ze mijn zang-, acteer- en speeltalent de hemel in prezen.
Ik durfde geen nee te zeggen, vond het een eer en droomde al van een glansrijke carrière in het schnabbelcircuit. Ik oefende me suf op het ingewikkelde en vooral lange lied dat voor de gelegenheid door de man van een hotemetoot van de stichting geschreven was, op de wijs van een gezang uit het Liedboek der Kerken. Ik was ook best benieuwd naar mijn beloning, maar durfde er vooraf niet om te vragen, laat staan dat ik zelf een bedrag noemde.

De feestavond vond plaats in de plaatselijke feestzaal voor al uw bruiloften en partijen, en na een toespraak of wat, een komische sketch van een lokale inwoonster die folklore met iets wat in de verte leek op cabaret verenigde, nog een toespraak, 124 dia's, een toespraak en een filmvertoning van drie kwartier heideveld en een half hert op 3 kilometer afstand, was ik, het slotakkoord, aan de beurt. Op gedragen wijs, met schallende stem en fenomenaal harpspel werkte ik me door de acht lange en saaie coupletten heen en ontving een daverend applaus; de mensen waren blij dat het was afgelopen. De melodie kwam hen na deze grande finale de neus al uit, moet u nagaan wat urenlang oefenen mij gekost had.

Een dankwoord aan de sprekers, filmers, mensen van het geluid, het licht, de garderobejuffrouw, de plaatselijke supermarkt, schoen- en klompenmaker, de mevrouw achter de foldertafel, de diaprojectormensen, bediening en alle genodigden en andere belangstellenden volgden en de folkloristische grapjas en ikzelf werden nogmaals toegeklapt.
Als dank voor al dit lijden en de urenlange repetities kreeg ik een suf boekje dat al na drie maanden na verschijnen voor vier gulden bij De Slegte lag. Met een bosje rozen was ik stukken blijer geweest.

Vanmorgen las ik in het plaatselijke sufferdje dat het centrum zijn deuren sluit.  Als ze me vragen voor een feestelijke gedenkavond, zeg ik, denk ik (durf ik?), NEE.

Disclaimer: bovenstaande gebeurde vijftien jaar geleden. Het kán zijn dat ik enkele feiten ben vergeten of heb toegevoegd. Het verhaal is ook enigszins verkleurd door mijn emotie. De essentie van het verhaal klopt echter wel. Overigens: ik draag de stichting nog steeds een warm hart toe.