Blessuretijd

Vorige week nog liep ik vrolijk een klompenpadroute. Samen met twee vriendinnen vormen we het trio De drie mutsen. En mutsen datteme deden!
De eerste muts was keimoe en dacht dat de andere mutsen zo mutserig waren dat ze het niet zouden merken.
De tweede muts liep te miepen dat ze een muts was, maar ze was het niet. De hele wandeling was ze blij van gemoed en kletste de hele boel vrolijk aan elkaar.
De derde muts was ik. Ik was de mutserigste muts die je kunt hebben, want ik liep al wandelende een acute blaasontsteking op. Tussen de plasjes door (in de wc-eend van Appie Melissen) oreerde ik dat de Polletjes eigenlijk wel mutanten moesten zijn. Zowel Grote Pol als ik houden niet van sport, van stoerheid, gebroken nachten, bivakkeren in het open veld, soldaatje spelen, soldaatje worden en soldaatje zijn. En de Polletjes wel. Heel erg wel. Van wie ze het hebben, weten we dus niet. Ook onze (voor)ouders hebben/ hadden voor zover wij weten deze genen niet in hun bloed. Grote Pol en ik hebben/hadden wel allebei een Stoere Broer, dat dan weer wel.

Tijdens die wandeling liet ik me ook ontvallen dat ik bang* was dat een van de jongens een gebroken arm of zo zou oplopen tijdens hun kamp. De Pollen hebben namelijk nog nooit iets gebrokens gehad. En met al die fratsen die ze uithalen (abseilen, klimmen, tokkelen, bruggen bouwen, speedmarsen, terreinwerk en nog meer engs), zit die kans er natuurlijk wel in. Maar nee. De Polletjes kwamen vrijdagmiddag opgeruimd en heelhuids en -bots thuis. Ze hadden het weer fantastisch gehad.

Een dag later was het mis. Heel erg mis. Daar schrijf ik hier verder niets over, want dat wil dit Polletje niet. Dat ik dit schrijf is al te veel, eigenlijk. Maar ik ben er even niet, dat begrijpt u.

* Dat soort angsten heb ik vaker. De Polletjes lachen me erom uit en steken de draak met me, waarover ooit nog een ander berichtje.