Bam!

Donderdag schreef ik dat ik leed aan achterafhaast. Dat heeft de fietsenmaker ook geweten. Vrijdagmiddag kon ik m'n nieuwe fietsie al ophalen. Ik krijg er nog kekke fietstassen bij om de accu te verstoppen. Ik schaam me toch wel een beetje met zo'n zwarte doos vol kunstenergie.

Dus Purperpolletje is opeens weer druk met fietsen, al merkte ik gisteren al dat zo'n fiets niet alle problemen oplost. De volle fietspaden op zo'n mooie dag maakten me niet blij. Bovendien ben ik nog een beetje te eigenwijs om die ondersteuning ook echt in te zetten wanneer ik 'm nodig heb. Kwam na een tochtje van amper vijftien kilometer toch nog erg moe thuis. Bam! O ja, ik ben chronisch ziek, ondanks die E-bike. Zo af en toe moet ik even weer die muur voelen om opnieuw verstandig om te gaan met mijn mogelijkheden....

Achterafhaast, een woord dat u altijd al had willen kennen.

Een vlotte tante ben ik. Vaak gebruik ik een mix van gezond verstand, van analytisch denken, en wat (vrouwelijke?) intuïtie om een beslissing te nemen. Duurt meestal niet lang. Grote Pol betichtte me er vandaag nog van dat ik soms te snel keuzes maak en er dan achteraf spijt van heb. Dat kan hij me in dit geval niet verwijten: het kostte me tijden om een goede beslissing te nemen, maar nu is de teerling geworpen en de kogel door de kerk. Ik ga een elektrische fiets kopen. BAM!

En nee. Ik ben niet oud, ik ben niet lui, ik ben niet gemakzuchtig. Ik ben gewoon soms heel moe en ik wil dan graag toch fietsend bewegen. Daarom.
Jarenlang verzette ik me ertegen, want ik ben niet oud-niet lui-niet gemakzuchtig. Tot ik merkte dat ik vaker bankhang dan me lief is en dat de balans wel eens naar de andere kant zou kunnen doorslaan: meer bewegen door deze ondersteuning is gezonder dan af en toe me helemaal in het zweet fietsen en de rest van de tijd bankhangen.
En nu ik dat besluit genomen heb, moet die fiets er ook heel snel komen. Gisteren eigenlijk. Maar dat is ook normaal bij mij: ik heb altijd een beetje achterafhaast.

De toiletrol deel 2 - uit het wel en wee van het huishouden van mevrouw Pee

Dat de toiletrol zo'n explosief onderwerp was, wist ik niet. Dat u bijna allemaal socialer bent dan ik, wist ik ook niet. Dat er zelfs iemand is, die het maar beter vindt dat Grote Pol en ik uit elkaar gaan, wist ik al helemaal niet. En dat wilde ik ook helemaal niet weten. Grmbl. Wie schrijft zoiets nou? Anoniem natuurlijk! Iemand die mijn zelfspot niet opmerkte en mijn humor niet begreep.

Om met een bekentenis te beginnen: ik ben hier degene die de toiletrol niet meteen vervangt als ik het laatste stukje gebruik.
Oh.
Ohohooooohhhhhh.

Jahaaa. Dat had u niet gedacht. Een asociaal kreng, dat ben ik.

En Grote Pol vervangt die rol nu juist wel. De schat. (Zo, heb ik nu aan de OPDRACHT van andere anoniem voldaan? Ik MOEST namelijk eens een keer iets positiefs schrijven over die goede man. Dat ik dat in het eervorige berichtje nog gedaan had, had ze even niet gezien. Grmbl.)

Maar ik heb mijn leven gebeterd. Ik ben zonder morren overgestapt naar het kamp der directe vervangers. Applaus voor mij. Dank, dank.

Nu nog de volgende hobbel. Een aantal van u gaf het al aan: wie gooit het lege rolletje toch telkens in het fonteintje / op de wasmachine / op de grond, i.p.v. bij het oud papier?
Ik soms.
Maar nu heb ik een lumineus idee gejat van Jojo. In haar huishouden in het prachtige Berlijn schuiven ze de lege rolletjes in elkaar, waarbij knikken mag. Tot het niet meer kan. Dat vind ik nog 's een leuke uitdaging. Gaan we hier ook doen, als het mag van Grote Pol, want die doet altijd keurig alle lege rolletjes meteen bij het oud papier. Tsja. Dat is ook zo'n gestructureerde, gedisciplineerde, sociale, nette vent. Daar kan ik niet tegenop met m'n gefladder.
't Is maar goed dat die schat het Hoofd van de Huishouding is. Anders liep het hier in sommige opzichten (want ik ben weer goed in andere dingen....) gigantisch uit de klauwen.
Maar ja, daar had ik dan wel smakelijk over kunnen schrijven en u hartelijk om kunnen lachen, want het is toch uw zooi niet.