Rolmodel met droge worst

De bel gaat. Ik zit midden in een bijlessessie Engels aan twee verliefde leerlingen. Eigenlijk kan ik niet opendoen, vind ik, maar die twee werken zoet door aan hun opdrachten en ik kan dus eigenlijk best even weg. Ze zullen heus niet stante pede gaan zitten zoenen, want Engels werkt bij hen nu niet bepaald lustopwekkend.
Ik verwacht de buurman die uitgeleende boeken zou komen ophalen, maar nee, Ruben, ons rolmodel, staat voor de deur. Vijf jaar geleden schreef ik hier over hem en sinds kort woont hij met zijn vrouw en kinders in onze gemeente. Ruben is niet alleen gekomen. Hij heeft een enorme gereedschapskist bij zich, volgepakt met lekkere spulletjes. 'Hier, voor jou,' zegt hij, 'ik heb al zoveel kerstpakketten gekregen en ook een jasje en van-alles-en-nog-wat en jij bent ZZP'er, dus je hebt vast helemaal niets gekregen.'
Ik ben totally flabbergasted en weet niet zo snel mijn dank voor dit ontzettend lieve, hartelijke gebaar over te brengen. Bedank hem flauwtjes en spoed mij weer naar mijn klantjes die inderdaad rustig doorgewerkt hebben.
Wow, van Ruben heb ík wat geleerd. Ik wil ook zo lief en hartelijk zijn. Ik zou zo'n pakket vast niet zomaar weggegeven hebben. Dank je wel, Ruben, voor dat kerstpakket, maar vooral voor die fantastische les die je me leerde.