Een tuintje van mijn hart

Ik heb een tuintje. Een tuintje van mijn hart. Het stelt niets voor, gewoon een stukje grond 'gepikt' van de huisbaas die er niets mee doet. Ik heb er wat dingetjes in gezet. Ik heb geen groene vingers, vind het al gauw best, maar ik geniet wel elk jaar van de tulpen, lelietjes-der-dalen, en van het bloeiend onkruidig spul dat ik erin geïmporteerd heb.

Dit jaar zou zelfs de hortensia weer gaan bloeien, na vijf jaar armetierigheid.

We zaaiden er worteltjes en radijsjes, die vooralsnog geen oogst opleverden, wel overmatige slakkenbelangstelling voor de radijzen, maar wie weet wat voor 'n penen we zouden kunnen opdissen uit de rijke aarde.

Ooit vroeg ik een bloeiende kamerplant van Grote Pol en toen kreeg ik dit gedrocht, foto hier ergens links. Die staat er dus ook in.

De stoelen die er zo landelijk staan te rotten konden we niet wegdoen bij het grofvuil vanwege nostalgische emotionele herinneringstoestanden en waren perfect als planthouder en kattenhangplek.

Kunstpol heeft zijn eigen gedeelte op geheel unieke wijze beplant en had daar nog wilde plannen mee: een knaloranje plant in de krater van de steenhoop moest de illusie van een vulkaan wekken. De dode 'boom' zou behangen worden met vogelhuisjes en de stenen her en der op de bodem verspreid zouden zich hoogstwaarschijnlijk wel spontaan vermenigvuldigen en rotstuin worden.

Nu worden de huizen rondom ons verkocht voor grof geld, en daar hoort dan blijkbaareen privéparkeerplaats bij. U raadt het al: mijn tuintje wordt weer teruggepikt en binnenkort wordt dat een parkeerplaats. Onder de duivenschijtboom, dat dan weer wel.

Als ultieme daad van verzet overweeg ik, geheel in stijl met mijn wijze van tuinieren, het planten van een hasselbraamstruik.