Absurditeit hier in huize ...

Parapol is vandaag in een dwarse puberbui. Ergens is ie vreselijk vervelend, maar eigenlijk vind ik het stiekem alleen maar leuk. Hij moppert wat af en hij ergert zich aan van alles. Hóóg staat hij boven het gewone Pollenvolk verheven, want nee, híj is niet raar. Dat zijn wij alleen maar. Alle reden heeft hij om met z'n ogen te rollen, te zuchten en te klagen over het vreemde gezin waarin hij moet opgroeien.

Klopt ook wel. Wij zijn raar en zeggen gekke dingen. Waar soms geen touw aan vast te knopen lijkt. Hier twee dialoogjes van nog geen uur geleden:

Grote Pol: wat moet ik met dat restje sla doen?
Ik: is het nog veel?
Grote Pol: nee.
Ik: dán moet je het bewaren.

Ik: Kunstpol, je moet wel dooreten.
Kunstpol: frikandel.

Toen ik Parapol vertelde dat hij later vast een goede huisvader zou worden, beaamde hij dat meteen. Hij zou echt gaan opvoeden, hij zou bijvoorbeeld z'n kinderen niet zonder mes laten eten ('je zégt er niet eens iets van, moet je hem daar nu zien zitten!') en hij zou tenminste te allen tijde normaal denken en een goede bijdrage leveren aan de samenleving. Dat doen wij blijkbaar niet.

Je zou van die ongezouten kritiek bijna een minderwaardigheidscomplex krijgen. Maar gelukkig heb ik nog een mailtje van hem, waarin hij mij een clipje aanbeveelt. En mensen, dat zet echt alles weer even in het juiste perspectief. Parapol is raar, ik ben normaal.
Het gaat namelijk om dit 'liedje'. Ik zeg niets meer. Dat is ook maar het wijste in de omgang met Parapollen op een dag als vandaag.