Eerst was Meneer Alzheimer als een ongenode gast die af en toe eens hinderlijk uit zijn hoek in het brein van mijn moeder kwam om keet te schoppen. Inmiddels is hij voortdurend zeer aanwezig en hij probeert nog steeds meer gebied te veroveren.
Dat levert soms tamelijk hilarische situaties op, die tegelijk dieptriest zijn. Het blijft een worsteling om hiermee om te gaan. En hoe schrijf ik dan over mijn moeder? Kan ik overbrengen wat ik denk en voel? Hoe vat ik in woorden wie ze ten diepste is, ondanks die dementie? En hoe leest u dan mijn berichtje? Als een zwaar, zielig of doodernstig stukje of ziet u ook de humor van de situatie in en durft u er ook nog om te lachen? Dat mag, hoor! Dat doen wij ook. Bitterzoet is het. Het scheelt enorm dat we geloven dat we een eeuwig toekomstperspectief hebben waarin alle dingen nieuw, volmaakt en goed zullen zijn.
Gisteravond. Op het journaal is een feestende massa te zien omdat Ajax iets gewonnen heeft. Wat precies weet ik niet, ik ga het ook niet opzoeken, want ik heb helemaal niets met voetbal. Mijn twee broers ook niet. Sowieso niets tot zeer minimaal iets met sport in georganiseerd verband, durf ik wel te stellen. Het is daarom ook een raadsel waarom mijn moeder gisteren bij het zien van die feestende Ajax-aanhang op het journaal zo graag naar De Kinderen wilde. Nu wil ze bijna elke avond weg, naar huis, naar Amsterdam (waar ze nevernooitniet heeft gewoond), maar gisteravond wilde ze echt naar de Arena, om bij ons te zijn. Na het journaal begon mijn vader wat voor te lezen, maar nee, daar had ze nu geen tijd voor. Ze moest naar Amsterdam. Het lukte even om haar af te leiden, maar even later hoorde hij de buitendeur dichtslaan. Toen hij poolshoogte nam, zag hij dat ze zonder stok of rollator richting de lift schuifelde, heel voorzichtig over de galerij. Hij erachteraan natuurlijk. Bij de lift aangekomen vroeg hij haar wat ze nu van plan was. Naar Ajax dus, naar De Kinderen. Maar inmiddels zag ze ook wel in dat er iets niet helemaal klopte en liep ze gezellig met hem mee terug, naar huis.
Nu maar hopen dat er vanavond geen item op het journaal is dat haar weer zo zal gaan prikkelen. Wil ze opeens opnieuw gevaccineerd worden in India of zo. Of naar de kust, want het gaat zo lekker stormen. Dat zou echt een ramp zijn, want dan waait dat lieve lichtgewichtje zo weg!
5 opmerkingen:
Het is een trieste situatie voor je moeder en voor haar gezin. Goed dat jullie er af en toe om kunnen lachen. En dapper van jou dat je dit laat lezen. Sterkte ermee. En knuffel haar nog maar eens extra.
Zo herkenbaar!
Mijn vader zag ( toen de dementie nog niet eens heel erg was) een stukje op tv over een overstroming.
Hij moest zijn laarzen hebben en direct gaan kijken of alles wel goed was....( hij had vroeger een boerderij, ik denk dat hij wou kijken of de koeien wel in orde waren), de onrust en paniek waren groot.
En het duurde echt een tijd voor we voldoende afleiding gevonden hadden.
Vanaf toen, was tv kijken een selectief gebeuren....
WAT een mooi en lief stukje over je moeder / je ouders.... En inderdaad: ons eeuwig perspectief maakt de dingen net iets anders.... Ik weet niet meer van welke cabaretier of schrijver de uitspraak was: Oude mensen die er tegenwoordig bijna geweest zijn, terwijl ze er vroeger bijna waren.... Bijna bij je eindbestemming zijn - dat maakt alles toch een stuk dragelijker (en ondertussen blijft het natuurlijk OOK verdrietig en zwaar, dus humor is heel erg nodig...)
Natuurlijk is het triest als je moeder aan het "verdwijnen" is. Maar inderdaad ook om een beetje mee te kunnen lachen. En weet je wat, ze heeft geen pijn. Dat hebben mensen met kanker wel. Toch iets een verzachting..
Maar met mensen met kanker kun je praten, en echt afscheid nemen. En je verdriet ook samen delen. Mijn man heeft alzheimer, en ik zie verdriet in zijn ogen, dat doet volgens mij net zo veel pijn als lichamelijke pijn.
Een reactie posten